----------------- Damian --------------------
Κοίτα που είχα φτάσει, να προσποιούμαι ότι κοιμάμαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Και αυτός ο Keith φοβήθηκε να φύγει πριν ξυπνήσει ο μπαμπάς. Τώρα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να φύγω χωρίς να με καταλάβουν, πράγμα σχεδόν αδύνατο. Το καλό ήταν ότι ο Keith του είχε πει ότι θα ξυπνήσω μια ώρα αφού φύγει για να πάω με τους φίλους μου και ευτυχώς ήταν αρκετά σκοτεινά τώρα, οπότε είχα λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Ο ίδιος πίστευε ότι απλά θα πηγαίναμε για κανένα ποτό, αλλά δεν ήξερε ούτε καν αυτός ότι κανένας δεν θα ήταν μαζί μου, και δεν σκόπευα να γυρίσω νωρίς. Περίμενα για περίπου μισή ώρα μέχρι να ξυπνήσει και η μαμά και να πάει και αυτή για μπάνιο για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα με άκουγε κανείς. Φόρεσα ένα μαύρο παντελόνι και ένα εξίσου μαύρο πουκάμισο, πήρα το πορτοφόλι μου και βγήκα από το σπίτι, μόνο που αντί να φύγω από την πόρτα, έφυγα από το παράθυρο του δωματίου.
Περπατούσα αργά χωρίς να κάνω θόρυβο για αρκετή απόσταση μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν με είχαν ακούσει και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης. Μέχρι να φτάσω εκεί είχε βραδιάσει εντελώς και έτσι δεν ήταν ανάγκη να περιμένω άλλο. Δεν είχα συγκεκριμένο προορισμό αλλά ένα μέρος φαινόταν πιο ευπρόσδεκτο από τα άλλα. Ήταν ένα μπαρ που δεν έδειχνε τόσο γεμάτο, αρκετό για αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Για κάποιον λόγο κάτι είχε αλλάξει σε αυτήν την πολύ εδώ και λίγους μήνες. Παλιά η πόλη έδειχνε να είναι γεμάτη και να σφιζει από ζωή, τώρα όμως όλα έδειχναν γκρίζα και άδεια. Λες και είχε χαθεί όλο το νόημα του να ζει κανείς εδώ, λες και υπήρχε κάτι που έπρεπε να βρω για να γίνουν όλα όπως πριν. Και για αυτό ακριβώς δεν ήθελα να βγαίνω πολύ συχνά με παρέα, όπως και τώρα ήταν πιο εύκολο το να βγω μόνος μου. Μπήκα μέσα και αφού πήρα ένα ποτήρι ουίσκι πήγα και κάθισα σε μια γωνία στο βάθος. Δεν γινόταν και τίποτα το ξεχωριστό εδώ μέσα, το μέρος ήταν με το ζόρι μισό γεμάτο, η μουσική δεν ήταν και η καλύτερη αλλά δεν ήταν και η χειρότερη όποτε αυτό ήταν ένα καλό. Το άλλο καλό ήταν ότι τουλάχιστον ήξεραν να φτιάχνουν ποτά αν έκρινα από αυτά που έδιναν στους πελάτες. Το άλλο καλό ήταν ότι ο καθένας κοιτούσε την δουλειά του οπότε ήταν σχετικά ήσυχα.
Παρακολουθούσα τον κόσμο να έρχεται και να φεύγει για αρκετή ώρα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, πολύ απλά τίποτα δεν μου κινούμε το ενδιαφέρον όπως και να το έβλεπε κανείς εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό δηλαδή μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια γυναίκα που μόλις μπήκε στο μαγαζί σαν να ήταν δικό της. Φορούσε ένα μαύρο εφαρμοστό παντελόνι και μια μαύρη αμάνικη μπλούζα που σταματούσε λίγο πιο πάνω από την κοιλιά της και δεν άφηνε πολλά στην φαντασία, τουλάχιστον από πάνω φορούσε ένα δερμάτινο τζάκετ και αντί για ψηλοτάκουνες γόβες μπότες. Είχε καστανόξανθα σγουρά μαλλιά με ξανθές ανταύγειες που έφταναν μέχρι την μέση της πλάτης της και φαινόταν να ξέρει τι πηγαίνει στο δέρμα της. Αυτό όμως που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή ήταν τα μάτια της στο χρώμα του πάγου, αρκετά φωτεινά και ξεχωριστά που ο καθένας θα τα θυμόταν ακόμα και αν τα έβλεπε μόνο μια φορά.
Κάθισε στο μπαρ και δεν είχα καν το ενδιαφέρον πια για να ξεχωρίσω τι πήρε, απλά γύρισα μπροστά και σταμάτησα να κοιτάω. Το σχέδιο πήγαινε αρκετά καλά μέχρι που κάποιος πήγε διπλά της και άρχισε να της την πέφτει. Δεν θα με πείραζε καθόλου κανονικά, όχι αν η κοπέλα έψαχνε για γκόμενο ή τουλάχιστον δεν αντιστεκόταν, αλλά αυτή απλά τον έστηνε και εκείνος συνέχιζε. "Έλα, δώσε μου απλά το όνομα σου, όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους". Σοβαρά αυτός δεν ήξερε πότε να τα παρατήσει, και αν δεν το έκανε θα έμπλεξε άσχημα. Δεν ήταν καν αρκετά παρατηρητικός για να δει το μικρό μαχαίρι που είχε κρυμμένο κάτω από την μπλούζα της, ή αυτό που ήταν στην δεξιά της μπότα, ή αυτό που ήταν στερεωμένο στην μύτη της αριστερής της μπότας.
Αποφάσισα να τον σώσω από το λάθος του που δεν ήξερε ότι έκανε ακόμα όταν είδα την γυναίκα να πηγαίνει για το μαχαίρι στην μπλούζα της, και ευτυχώς που πήγα αρκετά γρήγορα. Μπήκα ανάμεσα τους με το ποτήρι μου στο χέρι και τον αγριοκοίταξα σαν να μου είχε κλέψει την κοπέλα, και ακριβώς αυτό ήταν το θέατρο που θα έπαιζα. "Τι γίνεται εδώ πέρα φίλε; Βλέπεις μια κοπέλα μόνη της να περιμένει το αγόρι της και απλά κάνεις κίνηση;". Η αντίδραση του στην εντελώς παγερή μου έκφραση ήταν όλα τα λεφτά, με το ζόρι κρατήθηκα να μην γελάσω όταν έχασε το χρώμα του και άρχισε να κοιτάει μια την υποτιθέμενη κοπέλα μου και μια εμένα.
"Ε, δεν το ήξερα ότι την συνόδευε κάποιος. Συγνώμη φεύγω". Τι βαρετό, δεν έμπαινε καν στον κόπο να την διεκδικήσει. Αξιολύπητο, και δεν του πέρασε καν από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι κόλπο. Πριν φύγει όμως κοίταξε άλλη μια φορά προς το μέρος μου, χωρίς αμφιβολία κοίταξε τα μαλλιά μου που σε μερικά σημεία ήταν άσπρα, λες και δεν είχε δει ποτέ κάτι τέτοιο, όχι ότι ήταν συνηθισμένο.
Με το που έφυγε κάθισα δίπλα της όπως εκείνος αλλά αντί να της την πέσω έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να της γράφω ένα μήνυμα. "Μην κάνεις απότομες κινήσεις και απλά ακόλουθα. Με λένε Damian, και όπως κατάλαβες είμαι το καινούριο σου ψεύτικο αγόρι για την ώρα. Αν δεν θες να ξανάρθει κοίταξε να μην χαλάσεις την κάλυψη σου". Κοίταξε το μνήμα και μετά στριφογυρίζοντας τα μάτια της άρχισε να γράφει αυτή. "Annabelle, αλλά τον είχα δεν χρειαζόταν να ανακατευτείς".
"Σου πήρε αρκετή ώρα για να έρθεις Damian. Είχα αρχίσει να βαριέμαι". Τουλάχιστον ήταν αρκετά έξυπνη για να μην αφήσει μια ευκαιρία να πάει χαμένη όταν της εμφανίζεται. "Με τα μαχαίρια που κρύβεις στο σώμα σου; Σίγουρα δεν είσαι από εδώ, όλοι εδώ μέσα είναι λυκάνθρωποι όπως εγώ. Μπορώ να τους μυρίσω, εσύ όμως είσαι κάτι άλλο που χρειάζεται ένα είδος όπλου για να προστατεύετε, ίσως όταν δεν μπορεί να επιτεθεί εμφανώς. Βάζω στοίχημα πως έχεις μαγέψει αυτά τα μαχαίρια για να είναι πιο αποτελεσματικά. Θα έκανες τεράστιο λάθος αν έκανες επίθεση με αυτά". Της έδειξα πάλι το κινητό και το πρόσωπο της έγινε πιο ψυχρό, δεν περίμενε να είχα πέσει μέσα αυτό ήταν λογικό. Αλλά ξεκίνησε να γυρνάει για να δει αν έλεγα την αλήθεια. "Δεν είναι και από τα πιο εύκολα μέρη για να βρει κάποιος. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να βρεθούμε εδώ για να φύγουμε αμέσως".
Της έκανα νόημα να μου δώσει το κινητό και το έκανε για να δει τι θα της έλεγα μετά. "Έχεις αμάξι;". Κούνησε το κεφάλι και σηκώθηκε από την θέση της χαμογελώντας και με πήρε από το χέρι. Τουλάχιστον δεν θα χρειάζονταν άλλο να μιλάμε έτσι. "Έλα αυτό το μέρος είναι απλά η αρχή της εξόδου".
Βγήκαμε έξω και μου έδωσε τα κλειδιά μέσα από την τσέπη του τζάκετ της. Πάτησα το κουμπί για να ξεκλειδώσει και είδα ότι το αμάξι που ανταποκρίθηκε ήταν ένα σκούρο μπλε Audi A5 λίγο πιο δίπλα, από ότι φαίνεται δεν ήταν και άσχημο και το εσωτερικό του ήταν αρκετά τροποποιημένο. Μπήκαμε μέσα και έβαλα μπρος την μηχανή πριν ξεκινήσω. Δεν μπήκα στον κόπο να ρωτήσω για οδηγίες, απλά θα την πήγαινα λίγο πιο μακρυά και μετά θα την άφηνα μόνη της. Ή αυτό θα έκανα αν δεν έβλεπα τον άλλον τον κόσμο να μας ακολουθεί με το δικό του αμάξι. "Μας ακολουθεί". Με το που το είπα αυτό το πρόσωπο της έγινε λίγο χλωμό και κατάλαβα ότι κάτι πολύ πιο βαθύ γινόταν εδώ. "Θες να του αλλάξω την φάτσα;".
Μπορούσα να καταλάβω ότι η ιδέα ήταν αρκετά ελκυστική στο μυαλό της αλλά μετά από λίγο κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και απλά έμεινε σιωπηλή. "Πολύ καλά, απλά θα τον χάσω στην πόλη". Και αυτό ακριβώς έκανα, επιταχύνω και πήρα όποιον άγνωστο δρόμο για τον κοινό πολίτη. Το να ζω εδώ πέρα με την ημέρα μου να περνάει βαρετά είχα τον χρόνο να μάθω κάθε δρόμο της πόλης, και ειδικά αυτούς στους οποίους μπορείς να χάσεις κάποιον. Μέσα σε λίγα λεπτά κατάφερα να χάσω τον τύπο και για να είμαι σίγουρος συνέχισα με την ίδια ταχύτητα και οδήγησα προς την περιοχή που ήταν το δικό μου σπίτι στην άκρη της πόλης. Την κοίταξα για λίγο με την άκρη του ματιού μου και δεν χρειάζονταν να μυρίσω τον αέρα για να καταλάβω ότι είχε φοβηθεί αρκετά, δεν ήταν η ζωή που της ταίριαζε να μπαίνει στο στόμα του λύκου αυτό ήταν βέβαιο.
"Που σε αφήνω;". Δεν απάντησε αμέσως, ίσως προσπαθούσε να δει αν θα ήταν καλό ή όχι να εμπιστευθεί έναν άγνωστο με αυτήν την πληροφορία, ή απλά δεν ήξερε αν έπρεπε να με εμπιστευτεί και για αυτό. Ναι της είχα κάνει μαι μεγάλη χάρη πριν από λίγο, ποιος ήξερε τι θα της έκανε αυτός ο τύπος, τέτοια άτομα πάντα τα απεχθάνομαι. "Δεν είναι ανάγκη να μου πεις αν δεν θες, μπορώ να σταματήσω το αμάξι και να σε αφήσω να πας μόνη σου... Απλά θέλω αν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα φτάσεις, υπάρχουν κίνδυνοι ακόμα και σε μια πόλη όπου όλα τα είδη είναι ευπρόσδεκτα. Πίστεψε με το ξέρω καλά, και δεν είμαι ο μόνος". Συνέχισε με την σιωπή της αλλά όταν αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερα να την αφήσω μου έδωσε την πληροφορία που χρειαζόμουν. "Δεν είμαστε μακριά από εδώ, είναι ένα σπίτι του στενά πιο κάτω. Θα το δεις δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο και έχει ένα ένα γραμματοκιβώτιο δίπλα από την εξώπορτα που λέει όχι διαφημιστικά".
Ακολούθησα τις οδηγίες και πράγματι όταν έφτασα λίγο πιο κάτω είδα το σπίτι που έλεγε, και όντως δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Πάρκαρα το αμάξι λίγο πιο δίπλα από την εξώπορτα και της έδωσα τα κλειδιά πριν βγω έξω. Αμέσως αυτή ακολούθησε και στην αρχή πήγε να πει κάτι αλλά μετά έκλεισε το στόμα της ξανά. "Δεν ήταν τίποτα. Απλά φρόντισε να είσαι πιο προσεκτική, ειδικά με τα μαχαίρια". Κοκκίνισε λίγο αλλά για κάποιον λόγο στην αρχή δεν με ένοιαζε καν, μετά από λίγο όμως έφτασα στο σημείο να θαυμάζω αυτό το χρώμα στο πρόσωπο της. Της έσκασα ένα χαμόγελο και μετά γύρισα για να πάω σπίτι, δεν ήταν και πολύ μακριά άλλωστε. Λίγο πριν πάρω την στροφή την άκουσα να λέει ένα σιγανό ευχαριστώ και το χαμόγελο μου έγινε ακόμα πιο πλατύ. Υπήρχε κάτι επάνω της που με έκανε να νιώθω λες και η ζωή είχε επιστρέψει ξανά στην πόλη. Και δεν σκόπευα να αφήσω αυτό το κάτι...