Η προηγούμενη μερα, ευτυχώς, εξελίχθηκε χωρίς ευτράπελα.. Μακάρι να μπορουσα να πω το ίδιο και για την σημερινή..
Οι γονεις μου φαίνεται να δέχτηκαν την παρουσία του Κώστα στη ζωή μου και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Αυτό που με ένοιαζε πιο πολύ είναι να τον συμπαθήσει ο μπαμπάς μου. Μπορεί για άλλα πράγματα να μην χρειάζομαι την έγκριση του αλλά για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν σηκώνω κουβέντα.. Θελω ο σημαντικότερος άνδρας της ζωής μου να γνωρίσει και να τα πηγαινει καλά με το άτομο στο οποίο θεωρητικά παραδίδει τη σκυτάλη..
Το πρωί ξυπνησα σχετικα νωρις... Βασικά για να το θέσω σωστα παίζει να μην κοιμηθηκα καθόλου όλο το βράδυ! Γιατί; Ελα μου ντε.. Ημουν ευτυχισμενη, οι γονεις μου γνώρισαν τον Κώστα και τον συμπαθησα... Ολά θα έπρεπε να είναι καλά! Αλλά όχι! Ξέρετε τι συνειδητοποιησα εκείνη τη στιγμη; τα πράγματα έγιναν πλεον σοβαρά και αυτό με τρομάζει! Και όλο αυτό σημαίνει οτι μεγαλώνω και θα έχω περισσότερες ευθύνες.. Δεν μου αρέσει να μεγαλώνω! Είναι μια παγίδα όλο αυτό.. Είναι ενα ψέμα οτι αξίζει να μεγαλωνεις, οτι σιγά σιγά φτιάχνεις τη ζωή σου.. Ούτε καν..
"Μωρό μου;" με ξυπνάει απο το λήθαργο ο Κώστας
"Ελα μωρο μου... Καλημέρα"
"Τι επαθες;" με ρωτάει
"Τίποτα.. Απλα σκεφτόμουν κάτι! Τίποτα σοβαρό! Ολά καλά!" απανταω και του δίνω ενα ψεύτικο χαμόγελο..
"Αντε καλά.. Λέω να σε πιστέψω!"
"Μην ανησυχεις μωρό μου.. Ολά καλα.. Αλήθεια" προσπάθησα να τον καθησυχασω..
Βασικά εκείνη την στιγμή δεν ήξερα αν καθησυχαζα τον εαυτό μου η αυτον..
"Εντάξει! Αα και με πήρε ο Σάββας και μου είπε να πάμε για μεσημεριανό και μετα εγώ μάλλον θα φύγω κατευθείαν"
"Τώρα γιατί μου θυμίζεις οτι θα φύγεις;;"
"Συγνώμη ρε μωρό μου.." μου λέει και με φιλάει..
Πήγε να ετοιμαστεί, ενώ εγώ ετοιμαζα το πρωινό! Αφού ετοιμαστηκε, ήρθε στην κουζίνα να φαει πρωινό! Εκατσε και αρχίσαμε να τρώμε! Σιγουρα κάτι το οποίο θα μπορουσα να συνηθισω!
Καθόμουν και τον χαζευα.. Ενταξει! Αν δεν με ήξερε σίγουρα θα με παιρνουσε για καμία τρελή! Σίγουρα..
"Τι με κοιτάς έτσι;; έχω τίποτα στο προσωπο μου;" με ρωτάει ξαφνικα
"όχι μωρο μου! Απλα όλο αυτό που καθόμαστε και τρώμε μαζί πρωινο... Μου αρέσει πολύ σαν εικόνα!!"
"Χαίρομαι μωρο μου! Θα ήθελα κι εγώ κάποια στιγμή αυτό να γίνει το μέλλον μας!"
Συνεχίσαμε να τρώμε και να χαζολογαμε! Οτάν τελειώσαμε με το φαγητό, αποφασίσαμε να πάμε καμία βόλτα ή για κανένα καφέ πριν το φαγητό! Πήραμε και τον Σάββα με την Κατερίνα να ερθουνε μαζί. Η Έλενα με τον Βασίλη δεν μπορούσαν να έρθουν γιατί έπρεπε να κλείσουν το κεντρο και την εκκλησία
1 εβδομαδα τώρα που είμαι Κομοτηνή δεν μπορεσαμε να βγουμε με την Κατερίνα μονές μας.. Αρμενική β...
ο τύπος (συγνώμη για την έκφραση αλλά..). Με εχει φτασει στα όρια μου!
Ετοιμαστηκαμε και φύγαμε.. Shitty point (!) ο Κώστας πήρε μαζί του και τα πραγματα! Αυτό ήταν! Οσο και να μην ήθελα έφτασε αυτή η καταραμένη στιγμή! Αλλά τι να κάνει; Business means business no matter what! Τουλάχιστον μπορουσα να τον χαρω αυτές τις λιγες ώρες που απεμειναν. Αλλά που να ήξερα κι εγώ τι μου επιφυλλασε η μοίρα!
Συναντηθήκαμε με τα παιδιά και 20 λεπτα αργότερα καταφέραμε να συνεννοηθουμε σχετικα με την καφετέρια που θα τιμουσαμε με την παρουσια μας.. Αυτή η μουσιτσα ο Σάββας παλι με περίοδο ήρθε.. Δεν θα μου γλυτώσει..
Κατσαμε στην καφετέρια και αρχίσαμε να μιλάμε..
"Για πες ρε Κώστα.. Πως πήγε χθες η γνωριμία;" ρωτάει ο Σάββας
"Για να με βλέπεις εδώ.. Κάτι θα πήγε σωστα χθες!" του απαντάει και γελανε
"Ναι ωραία! Θες να μοιραστεις μαζί μας τι στο καλό λεγατε χθες;;" τον ρωταω
"Τι; Δεν ξέρεις;" με ρωτάει η Κατερινα
"Μην με κανεις να νοιωθω χειρότερα! Δεν μου λέει τίποτα! Επτασφράγιστο μυστικό το κρατάνε.. Λες και είπαν τους κωδικούς για τα πυρηνικά" λέω απεγνωσμένα
"Δεν είπαμε κάτι το τόσο πια.. Με προειδοποίησε να μην σε πληγωσω γιατί αλλιώς θα πρέπει να ξεχάσω το ποδόσφαιρο μια και καλή!"
"Τι; Θα σε χτυπήσει στο κεφάλι πολύ δυνατά;" ρωτάει ο Σάββας
"Εσενα θα χτυπησω.. Συνελθε λίγο με τις βλακειες σου.." του απανταω εγώ
"Τι;"
"Εννοούσε οτι θα μου κόψει τα πόδια η το κεφάλι.. Οτι του είναι πιο εύκολο εκείνη τη στιγμη"
"Μην ανησυχεις μωρο μου! Δεν θα τον αφήσω να σε πειράξει"
"Οοο τι γλυκό!"
"Σκασε ρε Σάββα πια.."
Μετα τον καφέ είπαμε να πάμε για φαγητό! Προφανώς! Δυστυχώς όμως δεν μπορούσαμε να κατσουμε πολύ γιατί ο Κώστας έπρεπε να φύγει για να προλάβει την πτήση του! Αχχ! Ρε Κώστα.. Μακάρι να μην εφευγες.. Πήγαμε κατσαμε να φάμε και αφού περάσαμε τέλεια ήρθε η ωρα να αποχαιρετησω τον Κώστα! Δεν ήθελα.. Ομως έπρεπε! Πήγαμε προς το αυτοκίνητο του..
Σοβαρά τώρα; Τόσο δύσκολο είναι να αποχαιρετάς εναν ανθρωπο που αγαπάς τόσο πολύ;
"Μωρο μου; Τι σκέφτεσαι;"
"Πόσες φορες θα είμαι υποχρεωμένη να σε αποχαιρετάω και αναρωτιομουν αν θα είναι τόσο δύσκολο κάθε φορά.."
"Μωρο μου δυστυχώς έτσι θα είναι.. Αλλά όλα θα αλλάξουν! Μόλις τελειωσεις με τη σχολή σου δεν θα είσαι αναγκασμένη να με αποχαιρετάς κάθε φορά.."
"Τι εννοεις;"
"Θα σε περιμένω στο σπίτι μας μολις τελειωσεις με και πάρεις το πτυχίο σου!" μου λέει και αφήνει στο χέρι μου ενα κλειδί
"Τι είναι αυτό;"
"Το κλειδί απο το σπίτι μας, πλεον, στο Augsburg.. Ξέρω οτι δεν έπρεπε να το κάνω έτσι αλλά δεν βρήκα αλλη ευκαιρία" Μου λέει και με φιλάει
"Σε αγαπάω μωρό μου.."
"Κι εγώ.. Θα τα πουμε σύντομα!"
Μπήκε στο αμάξι και έφυγε.. Εγώ αποφάσισα να πάω καμία βόλτα στα μαγαζιά αλλά η μοίρα αποφάσισε να παίξει άλλο παιχνιδι.. Καθώς περπατούσα άκουσα μια φωνη.
"Βρε βρε την Αλεξία.. Σαν τα χιόνια.."
"Γιώργο;"
"Παλι καλά που με θυμάσαι! Νόμιζα οτι αφού γνωρισες τον καινούργιο σου γκομενο εμένα με ξεχασες!"
"Αν θυμάμαι καλα εσύ με χωριστές πριν 3 χρονια, τα έφτιαξες με την φίλη μου και τώρα μου ζητάς και τα ρέστα;"
"Απλα είπα να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτό που ειχαμε.."
"Αυτό που ειχαμε; μου κατέστρεψες την ζωή εκείνη την μέρα..."
"Μην το λες αυτο.."
"Βασικά όχι.. Θέλω να σε ευχαριστήσω που μου εφτιαξες την ζωή! Αν δεν με χωριζες εκείνη την μερα, δεν θα πατωνα στις πανελλήνιες και δεν θα περνουσα Θεσσαλονίκη όπου γνώρισα τον Κωστα! Για αυτό μάλλον θα πρεπει να σε ευχαριστήσω!''
"Εγώ πάντως λέω να πάμε για ενα καφέ και να τα πούμε λίγο!"
Μόλις το άκουσα αυτό άρχισα να γελαω.. Εεε ρε θρασσος που έχει ο τύπος!!
"Εγώ παλι λέω να φεύγω.. Τα λέμε!"
Πάω να φύγω αλλά με αρπάζει απο το χερι και με γυρναει προς το μέρος του..
"Εγώ παλι λέω να μην δημιουργήσουμε καμια σκηνή και να πάμε για αυτον τον καφέ που λέγαμε.. Για χάρη των παλιών καλών καιρών.."
"Αν έρθω.. Θα με αφήσεις στην ησυχία μου;"
"Εννοείται.."
Που να ήξερα τι θα σήμαινε αυτός ο καφές για το μέλλον της σχέσης μου με τον Κώστα...