ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17ο
Άφησε το νερό της βρύσης να τρέξει. Τα λεπτά κυλούσαν και η Χλόη κλεισμένη στην τουαλέτα δεν ήθελε να επιστρέψει στο τραπέζι. Όχι γιατί τον φοβόταν αλλά επειδή θα του έβγαζε τα μάτια με μια λάθος κίνηση, ή μια λάθος λέξη. Χτύπησε τη γροθιά της στο νιπτήρα ενώ το είδωλο στον καθρέφτη. Άκουσε την πόρτα να ανοίγει οπότε έκλεισε το νερό βιαστικά. Δεν πρόλαβε να στρέψει το κορμί της όμως. Ένιωσε ένα βίαιο κραδασμό αφού βρέθηκε κολλημένη στο τοίχο. Κάποιος της κρατούσα τα χέρια σφιχτά πίσω στην πλάτη. Η θέρμη ενός γνωστού κορμιού την κατέκλυσε. Προσπάθησε να ξεφύγει αλλά αυτός την εμπόδισε.
"Δε σου άρεσε πως σε χάιδευα; ή μήπως ζήλεψες διότι με ενδιαφέρει και η Αναστασία μήπως;" Της έσφιξε τα οπίσθια. "Όπως και να έχεις εσύ θα με χαρείς το βράδυ με κατάλαβες;"
"Άντε γαμήσου ηλίθιε!"
"Ευχαρίστως, ίσως στο μέλλον θα έχω και τη νέα σου φίλη.. μόνο μη ζηλέψεις μωρό μου διότι η θέση σου είναι αλλού!"
"Δεν είναι για τα δόντια σου, είναι καλό κορίτσι βλάκα!"
"Και αποτελεί το εύκολο θύμα, άλλωστε χρειάζομαι τον πατέρα της και αυτός της έχει αδυναμία!"
"Μπάσταρδε!"
"Χαίρομαι που προσθέτεις λέξεις στο λεξιλόγιο σου. Τώρα καταλαβαίνεις πως ουδέποτε δε θα γύρισα να κοιτάξω μια γυναίκα σαν και εσένα..."
"Με γαλλικά και πιάνο;" τον ειρωνεύτηκε.
Αυτός τη γύρισε προς το μέρος του. Της έκλεισε το στόμα με ένα φιλί. "Τρεις μήνες υπομονή Χλόη θα γλιτώσεις από εμένα το δυνάστη!" της είπε αμέσως όταν το στόμα ελευθερώθηκε. "Δεν είναι σωστό να μας περιμένει η μικρή όμως..."
"Μην τολμήσεις.."
"Να της κάνω τα ίδια που θα κάνω σε σένα το βράδυ; Όχι..."
Την άφησε μόνη αδιαφορώντας για το λερωμένο πουκάμισο. Επέστρεψε στο τραπέζι ρίχνοντας μια απολογητική ματιά στην Αναστασία. Παρόλα αυτά εκείνη διασκέδαζε. Δεν υπήρξε ποτέ καμιά ψωνάρα αλλά της άρεσε οι νέες γνωριμίες, έξω καρδιά δενόταν εύκολα ακόμη και με τους λάθους ανθρώπους.
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε δίχως ευτράπελα. Η Χλόη απλώς άκουγε αλλά και ο Άρης δεν έδωσε παραπάνω δικαίωμα. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι και στο δωμάτιο κάθισε στον καναπές διπλώνοντας τα πόδια ψηλά.
"Σε άκουσα άρα είναι σειρά σου να με φροντίσεις..." της είπε καθώς ξεκούμπωνε το πουκάμισο. Οι γραμμώσεις στο κορμί έκοβαν την ανάσα. Κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει πως νεαρός Βέργος είχε σαγηνευτικά χαρακτηριστικά και ένα χαμόγελο όταν χαμογελούσε αφοπλιστικό.
"Θα περιμένω ώρα;" τη ρώτησε καθώς βαριόταν τα νάζια και τα μούτρα του θηράματος.
Η Χλόη τον μισούσε, μισούσε κάθε άγγιγμα του το οποίο την αναστάτωνε, μισούσε όταν ακόμη και έτσι δεν έδειχνε κανένα οίκτο και τώρα πολύ περισσότερο που τη μεταχειρίζονταν σαν ένα κομμάτι κρέας...
Του χάιδεψε το πρόσωπο. Τα δάχτυλα της συνέχισαν στο λαιμό. Η γλώσσα της βρέθηκε στο αυτί του. Το έγλειφε ενώ η παλάμη της ακούμπησε το καλογυμνασμένο σώμα. "Ήταν καλύτερα από εμένα στο σεξ;" τον ρώτησε προκλητικά. Αναφέρονταν στη Ρίτα. "Και δε φοβάσαι πως μετά από τρεις μήνες σου γίνω τόσο απαραίτητη;" Έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά αλλά δεν την ένοιαζε.
Ο Άρης της άστραψε ένα δυνατό χαστούκι. Η Χλόη όμως έβαλε τα γέλια. Όχι δεν άξιζε να αναφέρει το όνομα μιας αδικοχαμένης κοπέλας αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να τον απωθήσει.
"Σκάσε!"
"Κάθε φορά που θα αντικρίζεις το πρόσωπο μου, κάθε φορά που θα πηδάς ελπίζω να βλέπεις το πρόσωπο της και όχι το δικό μου. Στα όνειρα μου με επισκέπτονταν επίσης όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή. Με συγχώρεσε, έτσι μου ψιθύρισε μια φορά. Τώρα εύχομαι όμως κάθε φορά που θα μπαίνεις μέσα μου, να σκέφτεσαι μονάχα εκείνη διότι εγώ δεν υπάρχω πάρα μόνο στη φαντασία σου... και εσύ δεν υπάρχεις για μένα..."
Ο Άρης την επιτέθηκε, σήκωσε το χέρι ψηλά, σφίγγοντας της από το λαιμό αλλά το μετάνιωσε. Βγήκε έξω από το δωμάτιο, αφήνοντας την μόνη.
Οργισμένος απαίτησε να τον αφήσουν μόνοι οι σωματοφύλακες. Μοναδική παρέα ο Μάρκος ο οποίος δεν τον αγνόησε. Γέμιζαν το ποτήρι συνεχώς ενώ δεν προσπάθησε καν να το συνετίσει.
Μόνο έθεσε ένα βασικό ερώτημα.
"Αξίζει;"
"Αξίζει κάθε εξευτελισμό, κάθε λεπτό στο οποίο με μισεί..."
"Λυγίζει όμως; Εάν λύγιζε δε θα ήσουν έξω για να πνίξεις τον πόνο στο αλκοόλ..."
"Αρκετά..." παραπατώντας άφησε ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι...
Η βραδιά δεν είχε ολοκληρωθεί όμως ακόμη και το ξημέρωμα θα τους έβρισκε αντιμέτωπους με νέους δαίμονες.
Την ίδια ώρα ο Κωνσταντίνος έβγαζε μια φωτογραφία μέσα από ένα κλειδωμένο συρτάρι. Μια γυναίκα με περίεργο χρώμα στα μαλλιά, με εκφραστικά μάτια που φανέρωναν πυγμή και δύναμη τον παρατηρούσαν με προσμονή. Τα χέρια της ήταν ανοιχτά στον αέρα αναμένοντας μια αγκαλιά, τη δική του αγκαλιά...
"Τι απέγινες Μαριάννα;" αναρωτήθηκε. Μια πυρωμένη ερώτηση που του έκαιγε τα σωθικά εδώ και πολλά χρόνια.
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό τον πως εάν κάποτε επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη να την αναζητούσε. Δεν είχε κρύψει κάτι από τη γυναίκα γι' αυτό τον νεανικό έρωτα. Η Βαλέρια πάντα έδειχνε κατανόηση. Άλλωστε της είχε αποδείξει εμπράκτως πως παρέμεινε ένας πιστός σύζυγος και καλός πατέρας.
Κράτησε το κινητό στο χέρι αποφασισμένος να μάθει τα πάντα και επιτέλους να τη ρωτήσει γιατί χάθηκε από τη ζωή του μια βροχερή μέρα ενώ εκείνος την περίμενε να ακούσει τα νέα... Είχε αναζητήσει μέσω ενός γνωστού έναν καλό ιδιωτικό ερευνητή. Διέθετε μόνο το όνομα της γυναίκας που τον είχε στιγματίσει καθώς και το μέρος καταγωγής και μια παλιά διεύθυνση... Μαριάννα Χαλκίδη...
Ο Άρης παραπατούσε. Η όραση του θολωμένη. Δεν είχε ξεχάσει όμως τα προκλητικά λόγια της δολοφόνου... όταν θα μπαίνεις μέσα μου ελπίζω να βλέπεις το πρόσωπο της. Και αυτό το βράδυ είχε την ανάγκη να δει το πρόσωπο της Ρίτας...
Έπεσε πάνω της άγαρμπα της. Η Χλόη άνοιξε τα μάτια έκπληκτη. Ένα βαρύ κορμί όμως τη σκέπασε άρα κάθε κίνηση ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσε καν να αναπνεύσει. Προσπάθησε να του ζητήσει το λόγο αλλά η βρώμικη ανάσα μαρτυρούσε πως οι επιλογές ήταν προφανώς ελάχιστες.
"Ρίτα...." φώναξε αυτός.
"Φύγε από πάνω μου..." απαίτησε εκείνη... αλλά ήταν αργά. Της έφραξε το στόμα με την παλάμη. "Ρίτα..." επανέλαβε ξεψυχισμένα ενώ το άλλο χέρι βρέθηκε χαμηλά ανάμεσα στα πόδια της. Της έβγαλε το σορτσάκι. Δεν αντιλαμβάνονταν τι πήγαινε να κάνει, την κτηνωδία. Μπροστά του είχε μονάχα τη Ρίτα... αυτήν ποθούσε, αυτήν θα είχε...
Η Χλόη πάλευε, το τέρας τη ξαναβρήκε και πάλι και αυτή τη φορά ήταν αποφασισμένο να ολοκληρώσει το έργο του. Το μη δεν έβγαινε καν από τα χείλη της, έχανε λίγο λίγο και το οξυγόνο ενώ ακόμη και έτσι τα δάκρυα στέρεψαν. Ένιωσε κάτι βίαιο να μπαίνει μέσα της ενώ της ελευθέρωσε το στόμα επιτέλους. Την κρατούσε από λαιμό, επαναλαμβάνοντας το ίδιο όνομα ξανά και ξανά... Η κτηνωδία δεν κράτησε πολύ... άκουγε τα βογγητά του, άκουγε το πόσο το ευχαριστιόταν αλλά εκείνη έτρεχε να προλάβει το τρένο με προορισμό την κόλαση. Ακόνη και ο παράδεισος δεν θα τη δεχόταν τόσο εύκολα. Τον είχε προκαλέσει ώρες πριν και αυτός επέστρεψε ώστε να την αναγκάσει να βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που άνοιξε το στόμα της... Τριβόταν πάνω της, την έσφιγγε παραπάνω ενώ η γλώσσα του έγλειφε το λαιμό της.
Πέντε λεπτά κράτησε η πιο δραματική παράσταση από όλες. Ο Άρης άφηνε μια νέα σιγανή κραυγή απόλαυσης... Σηκώθηκε από πάνω της χαμογελώντας. Επιτέλους είχε τη Ρίτα του και πάλι κοντά. Παραπατώντας έφτασε μέχρι το κρεββάτι. Ξάπλωσε κάτω από το σεντόνι και σαν μη συνέβη τίποτα τον πήρε ο ύπνος πολύ γρήγορα.
Το κορμί της έτρεμε... δεν άντεχε άλλο... ίσως έφταιγε που γεννήθηκε τελικά. Για όλους αποτελούσε ένα βάρος. Ίσως μια άλλη λύση, να αποτελούσε την καλύτερη επιλογή. Το τρέμουλο συνεχίστηκε, οι ανάσα της βαριά. Μάζεψε τα ρούχα και μαζί με αυτά τα ελάχιστα κομμάτια της αποδεκατισμένης ψυχής. Ποτέ δεν θα επουλώνονταν οι πληγές. Είχε δυο επιλογές ή να τον σκότωνε ή να χανόταν η ίδια για πάντα....
**Μετά το τέλος της ιστορίας αυτής θα ολοκληρώσω το Temptation Island όπως και πιο ουσιαστικά τις νέες μου ιστορίες.. το Εν λευκώ και το δόλωμα . Ευχαριστώ όλες για την ανάγνωση και τα αστεράκια****