Chapter 9
Met ingehouden adem kijk ik naar het boek in mijn handen. Het dagboek van Ryan. Ik hebben gevoel dat ik al een wet overtreed door het boek alleen al in bezit te hebben. Hierin heeft Ryan al zijn geheimen in vertrouwen in opgeschreven. Nog nooit heb ik zoiets privé's van Ryan in handen gehad.
Het bed waar ik op zit kraakt luid als ik ga verzitten. Het maakt me zenuwachtig. De twijfelende gevoelens in me strijden om een kant. De nieuwsgierigheid vreet aan me, ik wil zo verschrikkelijk graag weten wat Ryan allemaal denkt en voelt. Maar aan de andere kant voelt het niet eerlijk tegenover Ryan. Als hij wilde dat ik deze dingen wist, had hij ze nooit voor me verscholen.
Ik leg het dagboek op het nachtkastje en laat mezelf achterover op het bed vallen. Maar als een magneet worden mijn ogen weer naar het boek getrokken. En dan houd ik het niet meer en sla het boekje snel open.
'Dit dagboek is eigendom van Ryan Harrison'
De zin laat kriebels van opgewondenheid activeren. Maar tegelijkertijd keert de twijfel terug. Zou ik dit wel echt doen? Wil ik Ryan's verleden wel weten? Met trillende handen sla ik de bladzijde om.
De letters op de bladzijde zijn lang niet meer leesbaar, de inkt is helemaal uitgelopen tot één groot spektakel van kringetjes. Maar een klein versje onderin kan ik nog net onderscheiden.
She didn't know who would leave or stay
So she pushed them all away
De tekst klinkt verdrietig. Alleen hij heeft het over een zij. Niet over zichzelf. De vraag over wie het gedichtje gaat tolt door mijn hoofd, maar de tijd die ik heb, wil ik niet daaraan besteden. Met razend hart sla ik de volgende bladzijde om. De tekst is weer uitgelopen maar nog wel te lezen.
Ik wil de bladzijde weer omslaan maar zodra ik de bladzijde optil, valt er een geel kleurig papiertje uit. Het is een brief.
Voorzichtig dat het dunne papier niet scheurt, vouw ik het open en laat ik mijn ogen over de letters glijden.
Beste Ryan,
Ik weet dat wij elkaar een lange tijd niet hebben gesproken. Je reageert niet op mijn brieven en bent nergens te bekennen. Ik maak me zorgen om je.
Het was risco. Maar je moet begrijpen dat elke daad ook gevolgen heeft. Je moet ze onder ogen komen, niet ervan wegrennen.
Hier gaat alles goed. Rokkenjager Jack gedraagd zich weer als zijn oude, irritante zelf en Aubrey is gestopt met het leegdrinken van de bedienden. Ze is er nog steeds niet overheen. Ik vraag me af wanneer het haar teveel word en ze de benen neemt.
Maar genoeg over de situatie hier. We hebben grotere problemen dan Aubrey's drama. De hybride bijvoorbeeld. Tyler heeft niks meer van zich laten horen en er gaan geruchten rond dat hij zich heeft teruggetrokken. Maar ik ben vrijwel zeker dat dat niet het geval is. Hij is vast op zoek naar zijn roedel om een leger van bloeddorstige weerwolven op ons af te sturen.
Ik ben blij dat jij nog wel bij zinnen bent, Ryan. Jack begint ook al verschijnselen te vertonen van depressie. Is dit wat het lot jullie te wachten staat? Willen jullie uiteindelijk allemaal de wereld verlaten?
Laat het me alsjeblieft weten als je deze brief ontvangt. Ookal is het woordenstroom van scheldwoorden. Ik heb bewijs nodig dat alles goed met je gaat.
Vriendelijk groet,
Luce
Mijn ogen glijden over de letters maar geen één woord lijk ik te snappen. Dit is een brief van Luce naar Ryan. Ik weet niet precies wat ik met deze informatie moet. Waarschijnlijk is het gewoon onzin. Even overweeg ik om de brief in mijn zak te stoppen. Snel schud ik die gedachten weer weg, dat kan ik niet maken.
Als ik de brief weer netjes heb opgevouwen en weer terug tussen de bladzijde heb geschoven, laat ik mijn ogen pas echt goed over de pagina glijden. De letters zijn netjes geschreven. Geen vegen of vervaagde letters.
29 augustus 1850
Vandaag, was een dag zoals elke andere. Ik ontving weer één van Luce's vreselijk irritante brieven. Ik denk dat ze niet eens weet dat ik mijn menselijk uit heb gezet. Ze weet ook niet wat Aubrey ons heeft aangedaan. Ze weet van niks. En dat wil ik graag zo houden. Hoe minder ze weet, hoe minder ze erin betrokken zal raken.
Mijn onderzoek naar het verlossingsritueel is weer verder gegaan. Maar zoals altijd ben ik niet veel wijzer geworden. Steeds weer staat hetzelfde verhaal, de verlosser moet worden leeggedronken en de vampier zal weer mens worden. Maar het klopt gewoon niet. Hoe komen ze aan al die verhalen? Hoe weten ze dat het waar is? Hoe weten ze dat de verlosser überhaupt zal komen? Als ik binnen een week geen uitslag heb, geef ik de strijd op.
Aubrey is vast naar me op zoek. Ze snapt niet waarom ik ben vertrokken. Maar ze snapt het gewoon niet. Ik geniet van de angst en chaos die ik verspreid. Zodra ik mijn gezicht laat zien, betrekken de gezichten van de mensen. De enige die me niet vrezen. zijn de vampiers. Dat is de reden dat ik ze heb achtergelaten. Aubrey zou altijd sterker zijn dan ik ben. Ik moet sterker worden. Op een dag, moet ze me eens zien. Ze wil een monster? Ik ga haar enkel één gegeven.
En daar houdt het op. Ik probeer de woorden te verwerken. Luce had er toen nog geen idee van dat Ryan zijn menselijkheid had uitgezet. En hij wou ook niet dat ze het wist. Hij gaf om haar. Zelfs toen zijn menselijkheid uit stond. Een vlaag jaloezie raast door mijn lichaam.
Dit was niet zo slecht als ik dacht. Zo is Ryan al geweest sinds ik hem kende. Hoe kon ik dan schrikken van zijn verleden?
Maar ik had nog maar één bladzijde gelezen van Ryan's duistere verleden. Wat ik de komende bladzijdes zou aantreffen, zouden me meer afschrikken dan ik had gedacht.
*~*~*~*
Sorry, sorry en nog eens sorry voor deze late update :( Ik heb het best wel druk met school netzoals de meeste van jullie. En er zitten waarschijnlijk weer tig schrijf- en typfouten in. (Ik lees daar echt vaak overheen)
Geloof me als ik zeg dat ik zo vaak mogelijk probeer te schrijven. Alleen met die tigermoeder die ik heb, is het lastig van mijn piano spelen en huiswerk weg te glippen.
Laat me horen wat jullie ervan denken! Dat maakt mijn dag met elke reactie weer een stukje mooier! :)
Liefs,
_unicorns_are_realz_