Δύο εβδομάδες μετά λαμβάνω ένα συστημένο γράμμα από την Αμερική. Οι ελπίδες μου πως είναι γράμμα από τον Ορέστη και όχι από καποιο πανεπιστήμιο που έκανα αίτηση εισδοχής παλαιότερα, ξυπνούν και αγωνία με κατακλύζει.
Το γεγονός φυσικά πως ο Ορέστης δεν με πήρε τηλέφωνο ούτε μου έστειλε μήνυμα μειώνει τις ελπίδες μου αφού μπορεί ακόμα να μην παρέλαβε το πακέτο.
Ντύνομαι βιαστηκά και πηγαίνω αμέσως στο ταχυδρομείο να παραλάβω το συστημένο γράμμα. Αφού το πάρω επιστρέφω στο σπίτι για να το διαβάσω, αλλά δεν έριξα ούτε μία ματιά απ'έξω όταν το πήρα στα χέρια μου για να μπορέσω να το ανοίξω όταν θα είμαι μόνη μου.
* * * * * *
Κάθομαι στην κούνια έξω στην αυλή, αφού ο καιρός είναι καλός, και με κλειστά μάτια αλλά και τρεμάμενα χέρια ανοίγω το γράμμα. Το φέρνω σιγά σιγά στο ύψος του προσώπου μου και ανοίγω τα μάτια μου για να το διαβάσω.
Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου λόγω αυτών που διαβάζω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Το σοκ και η έκπληξη δεν με αφήνουν να βγάλω ήχο από το στόμα μου. Οι λυγμοί μου είναι βουβοί και μόνο αν με δει κανείς θα καταλάβει ότι κλαίω αφού τα δάκρυα μου σαν φουρτουνιασμένος χείμαρρος τρέχουν στο πρόσωπο μου.
Κουλουριάζομαι στην κούνια μου και παραδίνομαι σε ένα βουβό κλάμα. Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι εδώ σε αυτή τη στάση αλλά κάποια στιγμή ακούω τη φωνή της μαμάς μου και του αδερφού μου.
"Κοριτσάκι μου τι έπαθες και κλαίς;" με ρωτάει η μαμά και κάθεται δίπλα μου αλλά απάντηση δεν δίνω.
"Μαρίλια, μικρή μου τι έγινε;" με ρωτάει αυτή τη φορά ο Αλέξης και με βάζει στην αγκαλιά του. Αμέσως ξεσπάω πάλι σε κλάματα αλλά αυτή τη φορά το κλάμα μου δεν είναι βουβό. Άναρθρες κραυγές βγαίνουν από το στόμα μου ή μάλλον όχι, από τη ψυχή μου βγαίνουν.
Ο πόνος που νιώθω βαθιά μέσα μου ανεβαίνει σιγά σιγά και βγαίνει προς τα έξω. Είμαι σαν άγριο θηρίο που θέλει να βγει απ'το κλουβί του. Ο Αλέξης μετά από πολλές προσπάθειες με ηρεμεί κάπως και απαιτεί να του πω τι έγινε. Ως απάντηση μου του δίνω το γράμμα που έχω στα χέρια μου. Αρχίζει να το διαβάζει δυνατά μετά από παράκληση της μαμάς. "Αγαπητή Μαρίλια, έλαβα το πακέτο σου και μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα με το περιεχόμενο του. Σε ευχαριστώ πολύ για την κίνηση που έκανες να με ενημερώσεις." Άρχισε να λέει ο Αλέξης αλλά δεν τον άφησα να πει την τελευταία πρόταση.
"Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα μαζί σας αλλά όταν μπορέσω θα το κάνω. Με αγάπη Ορέστης." λέω εγώ με πικρία και απογοήτευση.
"Αυτός δεν είναι ο Ορέστης μου. Ποτέ δεν θα έκανε ή θα έλεγε κάτι τέτοιο. Αλλά βέβαια, μας άρεσε η ζωή στην Αμερική, οι γκόμενες και τα ξενύχτια χωρίς έλεγχο. Προτιμάει αυτά παρά εμάς. Το παιδί του. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε αυτό." Μετά το μονόλογο μου ο Αλέξης με μεταφέρει στο κρεβάτι μου και ξαπλώνει μαζί μου έχοντας με στην αγκαλιά του με τον ύπνο να με συνεπαίρνει αμέσως στο κόσμο του.
* * * * * *
Οι μέρες που ακολουθούν είναι για μένα μια άτονη ρουτίνα. Σηκώνομαι το πρωί μετά από ένα τετράωρο ύπνο που καταφέρνω να κοιμηθώ και επίσης κάνω μπάνιο και τρώω όσο από το πρωινό μπορώ να φάω. Ακολούθως επισκέπτομαι την αγαπημένη μου κούνια και κάθομαι εκεί μέχρι που βραδιάζει και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.
Σήμερα το πρωΐ από την ώρα που ξύπνησα νιώθω κάπως διαφορετικά. Κάθομαι στο σαλόνι και περιμένω τον Αλέξη που βρίσκεται στην κουζίνα και φτιάχνει φρέσκο χυμό να πιούμε.
Όσο τον περιμένω ακούω να χτυπάει το τηλέφωνο μου και σηκώνομαι να το πιάσω από την τραπεζαρία που βρίσκεται δίπλα από το σαλόνι. Καθώς κάνω δύο βήματα νιώθω έντονη ζάλη και το κορμί μου να λυγίζει. Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου αλλά ξαφνικά όλα μαυρίζουν.
Νιώθω σταγόνες νερού στο πρόσωπο μου και προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου.
"Μαρίλια μου, έλα αγάπη μου σύνελθε." Ακούω τον Αλέξη να λέει και σιγά σιγά ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ με το κεφάλι μου να βρίσκεται στα πόδια του Αλέξη και δίπλα μου είναι γονατιστός ο μπαμπάς μου.
"Τι έγινε;" ρωτάω αφού δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ. "Λιποθύμισες Μαρίλια." μου λέει ο μπαμπάς σοβαρός αλλά ο τόνος της φωνής του προδίδει την ανησυχία του.
"Κοριτσάκι μου ξέρω πως αυτή τη στιγμή δε σε νοιάζει η υγεία σου αλλά η υγεία του μωρού σου δεν σε νοιάζει; Πρέπει να είσαι δυνατή για το μωράκι σου." μου λέει ο μπαμπάς και μου χαρίζει ένα φιλί στο μάγουλο.
"Είμαι εγωίστρια. Τόσες μέρες κλαίω για τον Ορέστη αντί να σκέφτομαι το μωράκι μου. Πόσο ηλίθια είμαι." μονολογώ και πάλι.
"Ε μη λες ηλίθια την αδερφή μου γιατί θα τσακωθούμε. Δεν είσαι εγωίστρια Μαρίλια, απλά πληγωμένη είσαι." μου λέει ο Αλέξης και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
"Έλα τώρα να πιούμε το χυμό που έφτιαξα με τόσο κόπο και μετά θα φτιάξουμε να φάμε." λέει ο Αλέξης και μου δίνει ένα ποτήρι χυμό καθώς βολεύομαι στη θέση μου.
"Πρέπει να κουράστηκες πολύ να φτιάξεις δύο ποτήρια χυμό." του λέω κάνοντας πως τον λυπάμαι.
"Η αλήθεια είναι πως χρησιμοποίησα πολλούς μύες για αυτό το χυμό." λέει καθώς τρίβει τους μύες των χεριών του.
"Άντε ρε από 'δω που κουράστηκες." του λέω χτυπώντας τον απαλά στο χέρι. Ο μπαμπάς γελάει με αυτά που βλέπει και ακούει.
"Λοιπόν μιας και ήρθα νωρίς σπίτι θα μαγειρέψω εγώ σήμερα. Έχετε προτιμηση;" ρωτάει και σκέφτομαι τι θέλω να φάω.
"Ναι εγώ πεθύμησα μακαρόνια με σολομό."λέω προτού μιλήσει ο Αλέξης.
"Ό,τι θέλει η πριγκίπισσα μου. Ο σολομός ωφελεί όταν είσαι έγκυος. Ωραία επιλογή." λέει ο μπαμπάς καθώς πηγαίνει προς την κουζίνα.
"Μα εγώ δεν είμαι έγκυος για να φάω σολομό." λέει με παράπονο ο Αλέξης.
"Γενικά είναι καλό φαγητό για τη διατροφή μας Αλεξη. Εξάλλου είναι και σένα το αγαπημένο σου αυτό το φαγητό άρα μην παραπονιέσαι." του λέει ο μπαμπάς.
"Ε αφού δεν μπορώ να είμαι έγκυος και να πεθυμάω φαγητά είπα να παραπονεθώ μήπως και με λυπηθείτε." λέει κάνοντας τον λυπημένο και γελάμε.
"Δεν έπιασε ε;" συνεχίζει να λέει γελώντας και έρχεται και με βάζει στην αγκαλιά του. "Έτσι θέλω να σε βλέπω. Να γελάς." μου λέει και τον σφίγγω πάνω μου.
"Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου αδερφούλη. Σ'αγαπώ πολύ." του λέω.
"Κι εγώ σ'αγαπώ αδερφούλα μου." λέει φιλώντας με στο κεφάλι.
"Θα πάω μέσα να δω αν χρειάζεται βοήθεια ο μπαμπάς." λέει ο Αλέξης μετά από λίγο και σηκώνεται.
Αφού έφυγε και ο Αλέξης παίρνω ένα βιβλίο από το τραπεζάκι μπροστά μου που μιλάει για την εγκυμοσύνη και για τη ψυχολογία του παιδιού. Η μυρωδιά από τον φρέσκο άνηθο και το σολομό κάνουν επίθεση στη μύτη μου και έτσι παρατάω ότι κάνω και οδηγούμαι στην κουζίνα. Πριν μπω μέσα ακούω τον μπαμπά να μιλάει χαμηλόφωνα με τον αδερφό μου.
"Χαίρομαι που είστε τόσο κοντά και αγαπημένοι με την αδερφή σου γιε μου." λέει ο μπαμπάς. "Δεν μπορώ παρά να μην αγαπήσω αυτό το πλάσμα, μπαμπά. Θυμάμαι όταν γεννήθηκε ήταν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι αλλά τα μάτια της είχαν μια περίεργη λάμψη που ακόμα την έχουν. Αυτή μου έμαθε από μικρός που ήμουν πως να αγαπάω, χωρίς να το ξέρει. Θυμάσαι τι σου είπα όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά στο μαιευτήριο; Σου είπα 'Θα την προσέχω και θα την αγαπάω την πριγκίπισσα μας μπαμπά.' Και αυτό κάνω όλα αυτά τα χρόνια και θα συνεχίζω να κάνω. Αλλά μπαμπά δεν αντέχω να την βλέπω να υποφέρει. Δεν της αξίζει όλο αυτό." λέει ο Αλέξης συγκινημένος και είναι από τις λίγες φορές που τον βλέπω έτσι. Κάνω μεταβολή και φεύγω γιατί δεν θέλω να με δουν, πρώτον γιατί δεν θέλω να καταλάβουν πως τους άκουσα και δεύτερον γιατί τα μάτια μου αυτή τη στιγμή είναι γεμάτα δάκρυα.
Αφού ηρεμήσω, μετά από λίγο επιστρέφω στην κουζίνα. "Φτιάξανε φαγητό οι άντρες της ζωής μου;" ρωτάω καθώς μπαίνω χαμογελαστή στην κουζίνα.
"Έτοιμο είναι." λέει ο μπαμπάς και βάζει το φαγητό στο τραπέζι.
"Άντρες της ζωής σου ε; Ας το ακούσουμε αυτό για ακόμα λίγες φορές μπαμπά πριν αντικατασταθούμε από τον μικρό." λέει ο Αλέξης με ένα παιχνιδιάρικο ύφος.
"Ε όχι και να σας αντικαταστήσω. Έναν μπαμπά και έναν αδερφό έχω και τόσα χρόνια κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Απλά νομίζω θα έχει ένα δα τόσο μικρό προβάδισμα ο μικρούλης μου." λέω και κάνω κινήσεις με τα χέρια μου για να τους δείξω τη διαφορά θέσης που θα έχει ο γιος μου σε σχέση με αυτούς στη καρδιά μου.
"Και δικαίως θα έχει αυτή τη θέση στη καρδιά σου και αν σου μοιάσει κι όλας θα είναι αξιολάτρευτος." λέει ο Αλέξης πριν καταβροχθίσει μια μεγάλη μπουκιά. 'Ευλογημένη είμαι με όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου.' Σκέφτομαι από μέσα μου.
"Ό,τι κι αν είναι αυτό που ψάχνεις, δεν θα έρθει με τη μορφή που το περιμένεις."
Haruki Murakami