"ที่รักๆ เป็นอะไร" ลุคเอาหน้าผากเขาแนบหน้าผากเธอ
"ฮะ ฮึก นะ นาย ยะ อย่า เป็นไรนะ ฮึก" คริส
ตอนแรกลุคงงกับประโยคที่เธอพูด แล้วบางอย่างก็แว้บเข้ามาในหัวเขา เขารีบถอนเสื้อที่เลอะออก แล้วโยนไปในกองขยะ เพราะเขาใสเสื้อมาสองชั้น น้ำที่หกใส่เลยเลอะแค่ด้านนอก
"นี่!คริส ฉันไม่เป็นไรแล้ว ดูสิที่รัก" เขาบอกกับคริส
เธอเบาร้องไห้ แล้วโผเข้าไปกอดเขาแทน ลุคจึงกอดตอบแล้วเอามือลูบหัวเธอแบบปลอบโยน
"นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ" คริส
"ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ทิ้งเธอไปไหนแน่นอน" ลุค
.
.
แล้วพวกเขาก็โบกรถกลับโรงแรม แล้วค่อยไปเอารถของศูนย์ขับกลับ
คริสก็เอาแต่เหม่อ มองออกไปนอกหน้าต่าง ลุคที่ขับรถอยู่เลยเรียกเธอ
"คริส.." ลุค
"หื้อ" เธอตอบรับ ถึงเสียงจะดูไม่ร่าเริงนัก
"เธอ...โอเครึเปล่า"
"ฉันโอเค"
เธอเสียงเบา ลุคเลยไม่ถามต่อ
"ลุค" และคริสก็เป็นฝ่ายเรียกเขา
"ว่า" ลุค
"ฉันไม่อยากเสียนายไปนะ" คริสพูดเสียงเบาและดูอารมณ์หม่นหมองจนลุครู้สึกได้
"ฉัน...ไม่ทิ้งเธอไปไฟนอยู่แล้ว" ลุค
"จริงนะ" คริส
"จริงสิ"
"ลุค ฉันขอนายอย่างนึง"
"ขออะไรล่ะ ฉันให้ได้หมดเลย"
"ห้ามไปมีคนอื่นนะ ขอให้มีแค่ฉันคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นโซเฟียหรือใครก็ห้าม"
"อ่า...ได้สิ"
"แล้วก็อย่าทำอะไรเสี่ยงๆด้วย"
"ทำไมล่ะ"
"ฉันไม่อยากเสียนายไป เหมือน..ที่ฉันเสียพี่ไป" คริส
"..."
"ฉันไม่อยากเสียคนที่ฉันรักไปอีกแล้ว ลุค นายรู้ไหมมันเจ็บแค่ไหน" คริสเริ่มเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องให้อีกรอบ
"ฉันรักนายไปแล้วลุค! ขอร้อง อย่าทิ้งฉันไปเหมือนพี่" เธอเริ่มโวยวาย แล้วร้องไห้ ลุคเลยรีบเปิดไฟเลี้ยวเพื่อจอดรถ แล้วค่อยปลอบเธอ
"ไม่ คริสที่รัก ฉันจะอยู่กับเธอ ไม่ไปไหนแน่ ฉันสัญญา" ลุคลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนพร้อมปาดน้ำตาให้
.
.
.
ลุคขับรถมาจนถึงศูนย์ฝึก แล้วก็ส่งเธอเข้านอน ก็อนจะโทรเรียกให้แอชตันมาคุยกับเขาที่ห้อง
"เรียกมาทำไมดึกๆดื่นๆเนี่ย คนจะนอน" แอชตันบ่น
"ฉันจะปรึกษานายเรื่องคริส" ลุค
"อ่าๆ" แอชตัน
"คือ พี่ชายคริสถูกยิงต่อหน้าเธอ ก่อนถูกส่งตัวมาที่นี่ใช่ไหม"
"อ่าห้ะ"
"แล้ววันนี้ ฉันโดนน้ำแดงกระเด็ดใส่เสื้อ"
"แล้ว"
"แล้วเธอก็ร้องไห้แล้วก็พูดเพ้อว่าอย่าทิ้งเธอไป"
"อ่า..."
"ฉันว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องพี่ชายเธอ เพราะเธอพูดถึงเขาด้วย"
"ถ้าเป็นฉัน ฉันจะคิดว่าเธอเกิดอาการหลอนประสาท" แอชตัน
"นายหมายความว่าไง นายจะบอกว่าคริสเล่นยารึไง" ลุค
"ไม่ช่ายย อาการหลอนประสาทน่ะ ถึงไม่ใช้ยาก็สามารถเป็นได้"
"ยังไงล่ะ"
"การถูกกระทบกระเทือนจิตใจและสมองไง"
"อ่า..."
"และสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจเธอ น่าจะเป็นเรื่องที่เห็นคนที่รักตายต่อหน้า นั่นคือ พี่ชายของเธอไง แล้วคริสคงคิดว่าน้ำแดงที่เลอะนายเป็นเลือด เลยคิดว่านายจะตายแบบพี่" แอชตัน
"อืมมมม" ลุคพยักหน้าแบบเข้าใจ
"จริงๆแล้ว...ก่อนหน้านี้ฉันก็เห็นเธอเคยเป็นนะ" แอชตันพูดขึ้น
"ตอนไหน ทำไมฉันเห็นรู้เลย" ลุค
"ตอนนั้นนายไม่ได้อยู่ด้วยหรอก ตอนนั้นนายอยู่กับโซเฟีย ตอนที่โซเฟียมาอ่อยนายให้พาไปซื้อของไง" แอชตัน
"อ่าห้ะ แต่ตอนนั้นคริสก็ดูปกติดีหนิ"
"ก็ฉันช่วยคุยกับเธอให้ไง ตอนแรกฉันเข้าไปหาคริส กะจะให้ช่วยติวสอบให้ แต่ก็เกือบโดนเธอฆ่าแหนะ"
"อะไรนะ!"
"ตอนนั้นเธอดูบ้าครั่งมาก พอฉันเปิดประตูเข้าไปก็เกือบโดนมีดปักหัว แถมเกือบโดนเธอปาดคออีก" แอชตัน
"ทำไมคริสถึงทำแบบนั้น" ลุค
"เธอบอกว่า เธอโมโหที่เห็นโซเฟียอ้อนนาย แล้วดูเหมือนนายจะยอมน่ะ คริสต้องแค่นายนะ เธอไม่อยากยกนายให้ใครเลย"
"เอ่อ..พอจะเข้าใจแล้วล่ะ"
"คราวก่อนฉันถึงบอกนายไง ว่าคริสไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น"
"เห้อ...ฉันว่าฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ แอช" ลุค
"เปลี่ยนใจเรื่องอะไร" แอชตัน
"เรื่องคริสหนะ"
"ห้ะ! ขอคำอธิบายเพิ่มเติม ฉันงง"
"ฉันคงทำกับเธอเหมือนกับผู้หญิงคนก่อนๆของฉันไม่ลงแล้วล่ะ ทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอไหล ใจฉันมันเหมือนโดนบดขยี้ยังไงไม่รู้ ยิ่งฉันเห็นคริสดูเจ็บปวด ฉันยิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า ฉันคงทิ้งคริสไปไม่ได้ เธอต้องการคนดูแลจนกว่าแผลในใจเธอจะหายดี" ลุค
"แต่บางคน มันก็กลายเป็นแผลเป็นจนรักษาไม่ได้แล้วล่ะ" แอชตันพูด
"ถ้าคริสเป็นอย่างนั้น ฉันก็จะดูแลเธอตลอดไป" เมื่อลุคตอบ แอชตันก็คลี่ยิ้ม เขาพอใจในการตัดสินใจของลุคมาก
"คนบางคน ไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เห็น คริสน่ะ เธอดูแข็งแรงและมั่นคง แต่ข้างในเธอ บอบบางมาก" ลุค
"ทุกคนก็ต้องมีจุดอ่อนทั้งนั้นแหละ ขึ้นอยู่กับว่ามันอยู่ลึกแค่ไหน" แอชตัน
"ต่อให้คริสจะเป็นยังไง ฉันก็จะดูแลเธอไปเรื่อยๆ" ลุค
"ดีแล้ว ฉันเอาใจช่วย" แอชตัน
"ขอบใจเพื่อน" ลุค
"อื้ม...ฉันว่าฉันกลับไปนอนต่อดีกว่า"
"อืมๆฝันดี"
"ฝันดี"
.
.
.
"เอาล่ะๆ ทุกคนเงียบ"
ครูฝึกเดินเข้ามาแล้วออกคำสั่งกับนักเรียนสายลับที่กำลังคุยกัน ทำให้พวกเขาเงียบและเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ
"ครั้งนี้...จะเป็นการเรียนวิชาสายลับภาคปฏิบัติครั้งสุดท้ายของพวกเธอ" พอได้ยินครูฝึกพูด ทุกคนก็ดีใจและร้องเฮกันลั่น
"แต่!!!" ครูฝึกพูดลั่น ทุกคนเงียบ
"วันนี้! จะสอบตัดเกรดคะแนนทันที"
พอเขาพูดจบประโยค ทุกคนก็เริ่มซุบซิบกันทันที รวมถึงพวกแอชตันด้วย
"ทำไมไม่แจ้งล่วงหน้าเลยวะ!" แม้แต่คนใจเย็นอย่างคาลัมท้วง
"นั่นดิ! อยู่ดีๆก็สอบ ไม่ได้ซ้อมอะไรมาเลย" ลุค
"แกรู้ แล้วไม่ได้บอกเรารึเปล่า ไมเคิล" แอชตันหันไปถามไมเคิล เพราะปกติเขาจะเป็นสืบข้อมูล
"ไม่รู้เว้ย! สาบานได้ ขนาดฉันยังช็อคเลย" ไมเคิลว่า
"เอ้าเงียบๆๆ!" ครูฝึกสั่งอีกครั้ง
"วิธีการสอบ! อันดับแรก จับกลุ่ม 7 คน ทั้งหมด 4 กลุ่ม ปฏิบัติ!!" ครูฝึกลั่นคำสั่ง ทุกคนก็ปฏิบัติตามโดยเร็วทันที
กลุ่ม 1 : ราเชล เมแกน นิค ไมค์ โซเฟีย ทอม อัสติน
กลุ่ม 2 : จีจี้ เคนดัล เทย์เลอร์ โทมัส คริสต์ ลูคัส มาร์ติน
กลุ่ม 3 : แฮรี่ นิโคลัส เจนิเฟอร์ คาร่า ไฮลี่ย์ ชอร์น โคลอี้
กลุ่ม 4 : คริสซี่ อมันดา ลุค แอชตัน ไมเคิล แจคสัน คาลัม
↓
"การสอบในครั้งนี้! ทุกทีมจะต้องต่อสู้กันโดยไม่ใช้อาวุธ และต้องเอาชนะทุกคนจากฝ่ายตรงข้าม ถึงจะถือว่าทีมของพวกเธอผ่านเข้าการต่อสู้รอบต่อไป" ครูฝึกอธิบายทุกคนเริ่มเข้าใจ
"ทีมที่ได้ที่ 1 จะได้เกรด A+, ที่ 2 ได้เกรด A ,ที่ 3 ได้เกรด B และที่สุดท้าย ต้องซ้อม ทุกคนในทีมจะได้คะแนนเท่ากันนะ" เขาอธิบายเกณฑ์การให้คะแนน
"และ สำหรับทีมที่ได้ที่ 1 ถ้าแข่งกับฉันแล้วชนะ ฉันจะให้โบนัสเป็นเกรด A++ เอาล่ะ! ฉันจะให้เวลาพวกเธอปรึกษากันในกลุ่ม 5 นาที" เขาพูดทิ้งท้าย
"ฉันว่าทีมเราได้A++แน่นอน" แอชตันพูดกับเพื่อนในทีม
"นายมั่นใจได้ไง" แจคสัน
"มีคริสกับอมันดา ทุกอย่างราบรื่นแน่นอน" ไมเคิล
"ช่าย มี 2 ราชินี อยู่ในทีม จะกลัวอะไร" คาลัม
"นี่! อย่าหวังสูงกันได้มั้ย ฉันแค่เก่งเรื่องวางกับดัก ไม่ใช่ต่อสู้" อมันดา
"งั้น...งานต่อสู้ประชิดตัวยกให้ คริสซี่" ลุค
"พวกนายทั้งหมดน่ะ เลิกเพ้อเจ้อกันได้ละ" คริสที่ฟังพวกเขาเถียงกันมานานก็พูดขึ้น ทุกคนก็หยุดเถียงกันทันที เพราะ ณ ตอนนี้ถ้าเทียบระดับฝีมือกัน คริสก็เหมือนหัวหน้าทีม
"การต่อสู้แบบประชิดตัวครั้งนี้ ต้องสู้ถึง 2 รอบ รอบละ 7 คน เพราะงั้น เราต้องสู้กับคน 14 คน ถ้าได้ที่ 1 ก็รวมครูฝึกอีกเป็น 15 คน แล้วพวกนายคิดว่า ถ้าให้ฉันไปคนเดียว ฉันคงต้องเข้าโรงพยาบาลเลยแหละ" คริสอธิบายพร้อมบ่น
"งั้น...เราต้องเก็บคนเก่งๆไว้เป็นหมากตัวสุดท้าย" อมันดา
"ถูกต้อง!" คริส
"แล้วเราจะเรียงลำดับกันยังไง" ลุค
"เริ่มที่...." คริส
#เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นล้าววว ทีมไหนจะได้ที่1และทีมไหนจะได้ที่โหล่น้าาาา😋
#อย่าลืมเม้นท์น้าาา😜 โหวตด้วยยยย