Köpeğinin hastalığını bana anlatırken odaklanmaya çalışıyorum fakat bir türlü yapamıyorum. Onu baştan aşağı süzmek istiyorum, hatta yapıma ters olmasına rağmen gözlerimle bir nevi taciz etmek istiyordum. Bu kadar güzel olması diğer erkeklere yapılan bir tür haksızlık gibiydi. Sonunda bir şekilde adapte olmuş ve köpeğini muayene ediyordum.
"Onunla yeteri kadar ilgilenemedim. Zaman ayıramadım." Muayene sırasında konuşması dikkatimi dağıtmaktan başka bir işe yaramıyordu. Sesi dikkatimi dağıtıyordu. Düzenli beslenemediği için hastalanan köpeğine içerideki ilaçlardan birini getirmiş ve içirmiştim. Beyaz köpeği de onun kadar güzel ve temiz görünüyordu. Birazcık sevdikten sonra kafamı kaldırıp ona baktım. Köpeği için ne kadar endişelendiğini gözlerinden görebiliyordum. Şu köpek yerinde olabilmek için nelerimi vermezdim.
"İyi olacak mı?" Elini attığı gri saçlarını karıştırırken aynı zamana benim de aklım karışıyordu sanki. Saç telleri alnının üzerine tek tek düştüğünde benim de kalbim kat kat hızlanıyordu. Aklımdan geçenler sayesinde kızaran yanaklarımı saklamak amacıyla köpeğe eğildim.
"Düzenli beslenmediği için rahatsızlanmış. İlacını verdim doğrusu burada kalması daha iyi olacaktır ama bir şey olduğunda tekrar getiririm diyorsanız siz bilirsiniz." Kafamı kaldırdığımda bana da köpeğine baktığı kadar şefkatli bakmasını istedim bencilce.
"Sanırım size emanet etmem daha doğru olacaktır." Bana gülümsemesi yüzümdeki tüm kasları dondurmuştu. Gülümsediğinde diş etlerinin görünmesi onu ayrı bir tatlı gösteriyordu. Sanki ufak bir erkek çocuğuna dönmüştü gözlerimde. Köpeği ile vedalaşıp giderken onu tekrar görebilecek olmam hiç sevinmediğim kadar sevinmemi sağlamıştı.