De tranen begonnen eindelijk te stoppen. Al die tijd had ik mijn blik op Aiden gericht en zijn ogen hadden die van mij niet losgelaten. Mijn wangen voelde droog en schraal, terwijl mijn ogen juist dik en nat aanvoelde. Ik was uitgeput, iets wat vaak voorkwam deze week. Het oefenen met mijn kracht had veel energie gekost en het huilen ook.
Ik nam een paar trillerige ademteugen en veegde mijn wangen droog. "Dus," begon ik. Mijn stem haperde en klonk schor. Ik schraapte mijn keel en probeerde het opnieuw. "Dus, pizza?" vroeg ik aan Aiden terwijl ik de telefoon weer pakte. "Ik denk dat een knuffel beter is," antwoordde hij. Zijn stem klonk zacht en ik voelde zijn adem in mijn nek. Verschrikt draaide ik me om en keek tegen zijn borst aan. Voor ik het wist lagen zijn armen om mijn middel en drukte hij me bijna plat. Mijn armen zaten dubbelgevouwen tussen ons ingeklemd en mijn handen rusten op zijn bovenlijf.
Na een paar seconden realiseerde ik me wat er gebeurde en gaf me over. Verslagen liet ik mijn hoofd tegen Aiden rusten. Ik hoorde zijn hart bonken en zijn ademhaling. Op dat moment was alles goed. Niemand kon me pijn doen en alle muren rondom Aiden en mij waren volledig afgebroken. We waren onszelf. Geen druk van mensen op te doen 'zoals het hoort'. Langzaam voelde ik mijn verdriet wegebben.
Helaas werd dit moment verstoord door mijn telefoon. Luidruchtig begon hij te trillen. Met een zucht duwde ik Aiden van me af en schonk hem een dankbare blik die hij beantwoordde met een kort knikje en een glimlach. Ik rende naar de bank waar mijn vergeten mobiel lag en trok mijn wenkbrauwen samen toen ik zag wie het was.
Mauds naam knipperde op het scherm terwijl een foto van ons samen op de achtergrond pronkte. "Hallo?" zei ik vragend toen ik de telefoon aan mijn oor zette. "Liv.." kreunde Maud. "Maud, wat is er?" vroeg ik bezorgd, haar stem klonk zwak en gepijnigd. "Help me," perste ze er met moeite uit. Haar woorden werden gevolgd door een gesmoorde kreet en gesnik. "Maud, rustig maar. Het komt goed, ik ben er zo. Als je me verteld waar je bent, dan kom ik je helpen," zei ik rustig, vanbinnen raasde bezorgdheid echter door me heen.
Aiden had mijn rare gedrag opgemerkt en was naast me komen staan om mee te kunnen luisteren. Ik wist dat er iets mis was met Maud. Ze belde nooit, ze zei altijd dat ze daar een hekel aan had. Ik gebaarde naar Aiden dat hij alvast de motor moest gaan klaarzetten terwijl ik wachtte op Maud haar antwoord. Haar gehijg was duidelijk te horen en klonk steeds zwaarder.
"Verdomme, Maud! Zeg waar je bent!" riep ik in de telefoon. "Thuis," piepte ze. Toen werd de lijn verbroken en klonk een schelle pieptoon in mijn oren. Snel stopte ik mijn mobiel in mijn zak en rende naar buiten. Ik had een gruwelijke hekel aan de motor, maar hij was wel veel sneller dan een fiets, iets wat in dit geval handig uitkwam.
Terwijl ik de helm over mijn hoofd trok en op de motor sprong, kwam hij brullend tot leven. Met mijn armen rond Aiden geklemd riep ik boven de wind uit: "Naar Mauds huis! En snel, er is iets heel erg mis!" Zonder antwoord te krijgen versnelde de motor en draaide soepel door alle bochten. Het verbaasde me niets dat Aiden wist waar Mauds huis was.
Na een paar minuten vol met afsnij manoeuvres en door rood rijden waren we bij Mauds huis. De voordeur stond wagenwijd open en het huis zag er verlaten uit. Snel sprong ik van de motor en sprintte naar de deur. Net toen ik naar binnen wilde rennen werd ik tegen gehouden. Ik keek om en zag Aiden een vinger tegen zijn lippen leggen als teken dat we stil moesten zijn. Hij stapte langs me heen en liep het huis in.
Alle lichten waren uit en de gordijnen gesloten, het gaf een duistere indruk. Ik liep pal achter Aiden en keek schichtig om me heen. Elke schaduw en elke beweging leek een gevaar. Plotseling kwam er van boven gestommel. Ik bleef stokstijf stilstaan en trok aan Aidens mouw. Hij keek geïrriteerd om. Ik wees naar het plafond, hij knikte als teken dat hij het begrepen had en sloop richting de trap, ik weer op zijn hielen.
De trap was lastig. Ik was hier ondertussen zo vaak geweest dat ik precies wist welke treden kraakten. Ik fluisterde in Aidens oor dat ik voor zou gaan en begon aan mijn klim naar boven. Terwijl ik de krakende traptreden vermeed, keek ik angstvallig naar boven, zoekend naar een teken van Maud. Toen ik boven was liep ik naar de kamer van Maud. Ik legde mijn oor tegen de deur en probeerde een geluid op te vangen. Het bleef stil.
Net toen ik de deurklink naar beneden wilde duwen, zwaaide de deur open. Een forse man stond in de deur opening en keek me grijnzend aan. Mijn blik schoot naar zijn onderarm waar een tattoo onder zijn mouw uitstak. In zijn hand schitterde en scherp uitziend mes. Snel deed ik een stap achteruit, maar het was al te laat. Hij pakte mijn arm vast en draaide me vliegensvlug om.
Met het mes tegen mijn keel gedrukt keek ik in de ogen van een overdonderde Aiden. Ik probeerde met mijn handen het mes van mijn keel te trekken maar het had geen zin. De arm omklemde mijn keel nog steviger en ik voelde het blad van het mes tegen mijn huid drukken. Mijn ademhaling was gejaagd en zenuwen gierden door mijn lijf.
"Eén onverwachte beweging en ze gaat eraan," zei de man met een zware stem. Aiden slikte moeizaam en knikte. De man draaide zich met een ruk om wat ervoor zorgde dat het mes langs mijn keel schraapte. Een kreetje verliet mijn mond toen ik het scherpe mes door mijn huid voelde gaan, niet veel later voelde ik iets langs mijn keel naar mijn shirt druipen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht tegen de brandende pijn terwijl ik door de man door het huis werd geleid.
"Waar is Maud? Wat heb je met haar gedaan?" vroeg ik, mijn stem klonk hijgerig en was een octaaf hoger dan normaal. De man lachte slechts schamper. We liepen naar beneden en bleven in de woonkamer stilstaan. "Sofiël, ik heb haar!" riep de man door het huis. Mijn ogen werden groot toen ik Maud door de deur zag komen, ongedeerd. Haar haar zat in een hoge paardenstaart en bij elke zelfverzekerde stap die ze zette, zwierde hij sierlijk op en neer.
"Maud," zuchtte ik opgelucht. Toen realiseerde ik me in wat voor situatie we verkeerde en sloeg de paniek weer toe. "Maud, je moet hier weg!" riep ik paniekerig. Zonder me ook maar een blik waardig te keuren liep Maud door. Ze legde haar hand om het oor van de man zodat ik niet kon horen wat ze hem toe fluisterde. Mijn blik gleed naar haar onderarm en de moed zakte in mijn schoenen toen ik daar een tattoo zag, dezelfde tattoo als de man had.
Ze had altijd al een tattoo gehad, iets wat ik altijd heel stoer had gevonden en ik snapte niet hoe ze het voor elkaar had gekregen bij haar ouders. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet meteen de link had gelegd toen Aiden vertelde over de gevallen engelen.
Een gesmoord gevloek naast me liet me weten dat Aiden het ook had gezien. Ik zocht zijn blik op en vond twee moedeloze en verontschuldigende ogen. Ik richtte mijn blik weer op Maud en vond haar ogen. De grote bruine ogen die ooit zo vriendelijk leken waren donker en koud geworden. Ik schudde mijn hoofd terwijl ze op me af kwam lopen. "Maud, nee. Niet jij ook." Smekend keek ik haar aan, maar het haalde niets uit, haar ogen verraden geen enkele emotie.
Het leek alsof mijn keel werd dicht geknepen en tranen branden achter mijn ogen. Het deed pijn, heel veel pijn. Maud was er altijd voor me geweest, altijd. Pijnlijke steken trokken door mijn lijf en ik voelde mezelf zwak worden. Mijn knieën trilde en ik moest moeite doen om overeind te blijven. Ik kantelde mijn hoofd naar achter om zo ver mogelijk van het mes vandaan te komen, maar werd weer ruw terug getrokken door de man. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen probeerde ik mijn tranen te bedwingen, het werkte niet.
Twee tranen baanden zich een weg van mijn ooghoek naar mijn wang. Toen een zachte snik over mijn lippen kwam, rolde er nog meer tranen over mijn wangen. Met mijn ogen op Maud gericht liet ik de tranen voor de tweede keer die dag vrijuit lopen, iets waar ik geen gewoonte van zou maken. Voor mijn ogen zag de vriendin die het altijd voor me had opgenomen veranderen in totaal iemand anders, ze veranderde in mijn vijand.
Plots veranderde mijn verdriet in woede. Ik was woedend op mezelf omdat ik zo naïef was, woedend op Maud omdat zij me ook al in de steek liet. Ik probeerde me los te wurmen uit de greep van de man, wat alleen maar een strakke arm om mijn keel als gevolg had. Mauds stem klonk door de ruimte toen ze doorhad wat ik probeerde.
"Laat haar los, Hank." Zelfs haar stem klonk anders. De vriendelijke en open ondertoon die ze altijd had was compleet verdwenen en was vervangen door een koude en bazige ondertoon. De man, die blijkbaar Hank heette, reageerde meteen en liet me los. Ik wankelde een paar stappen naar Maud toe maar ze stapte langs me heen, richting Aiden.
Met haar handen in haar zij ging ze voor hem staan. Met een koele blik keken ze elkaar aan. Terwijl ik mijn adem onder controle probeerde te krijgen, begon Maud te praten.
"Jij," begon ze terwijl ze met haar wijsvinger in zijn borst prikte, "bent niet heel slim. Mij werd opgedragen om Olivia in de gaten te houden toen bleek dat de afstammeling geen jongen bleek te zijn. Jaar in jaar uit ben ik bij haar gebleven in de hoop dat op een dag ze helemaal overdondert naar me toe zou komen met het verhaal dat ze Heler krachten had. Helaas, is dat nooit gebeurt.
"Ik begon net te geloven dat ze de afstammeling niet was, totdat jij kwam. Bij die ontmoeting in de winkel wist ik al meteen dat je een engel was. Toen dacht ik nog dat het toeval was, totdat je haar ook op school opzocht. Toen ze helemaal overstuur naar me toe kwam, wist ik het zeker, ze was de afstammeling. Dus zette ik mijn plan in werking en nu zijn we hier," sloot ze haar verhaal af. Ze negeerde mij totaal en praatte alsof ik er niet bij was. Als die Hank er niet was geweest had ik haar aangevlogen, vriendin of niet.
"Ik sta erbij hoor," zei ik knarsetandend terwijl ik een woedende blik op Maud wierp. Ze trok arrogant een wenkbrauw op. "Mevrouwtje heeft haar tong gevonden, bravo, Liv!" zei ze sarcastisch. Ik balde mijn handen tot vuisten bij het horen van haar bijnaam voor mij en woede raasde door me heen. Woedend veegde ik mijn wangen droog. "Neem haar mee, ik reken met deze hier af," zei Maud tegen Hank terwijl ze naar Aiden en mij gebaarde.
Ik was zo woedend dat ik helemaal stond te trillen. Mijn bloed leek te koken in mijn aderen en mijn ademhaling was gejaagd. Ik sloot mijn ogen en probeerde me de energieën weer voor me te zien. Bijna meteen verschenen ze, iets wat me verbaasde, maar ik bleef me concentreren. Ik zag de bekende kleuren in het gestalte van Hank, die op me af kwam lopen. Ik hief mijn armen op en alles om me heen vervaagde weer. De kleuren die door Hanks lichaam schoten, waren helder en gezond. Geen enkele donkere kleur was te bekennen.
Vaag hoorde ik Mauds stem in de verte. Dit keer probeerde ik in plaats van heldere en vrolijke, de zwarte en rode kleuren voor me te zien die ik ook in Aiden had gezien toen hij de aanval had. De tintelingen begonnen weer en verspreiden zich snel. Voor ik het wist, zag ik de donkere kleuren uit mijn armen schieten en de heldere kleuren verdrijven. Hanks lichaam zonk op de grond.
Ik opende mijn ogen weer en keek naar het hoopje lichaam op de grond. Hij lag te konkelen en ademde zwaar. Met een koele blik draaide ik me om naar Maud. De verbazing straalde van haar gezicht en in haar ogen zag ik angst. Aiden keek me ook aan met verbazing, maar ook met trots. Ik schonk hem een spottende glimlach en gebaarde dat we moesten gaan. Zijn ogen schoten naar Maud, die nog steeds vastgenageld aan de grond stond. Eigenlijk had ik haar ook donkere kleuren moeten toesturen, of hoe je het ook moest noemen, maar ik kon het niet. Ook al had ze me nog zo hard verraden, ze bleef de enige vriendin die ik ooit gehad had.
"Volgende keer eindig je net zoals je metgezel," zei ik terwijl ik naar Hank gebaarde die nog steeds als een zielig hoopje op de grond lag. Met mijn armen dreigend naar haar toe gericht, liep ik langs haar heen.
Ik hield me sterk terwijl Aiden en ik naar buiten liepen. Pas toen we wegreden stortte ik in. Geluidloze snikken baande zich een weg door mijn keel en ik trilde als een rietje. Zo voelde het dus als je hart gebroken werd. Voordat we bij mij thuis aankwamen had ik mijn rug weer gerecht en mijn ademhaling en hartslag weer gekalmeerd. Met een koele uitdrukking op mijn gezicht stapte ik van de motor en liep naar binnen, Alsof er niets gebeurt was.
"Olivia," zuchtte Aiden.
"Wat?" snauwde ik kortaf terwijl ik me omdraaide om hem aan te kunnen kijken. Hij zette een stap dichterbij maar stopte toen hij mijn afstandelijke houding zag. "We kunnen hier niet blijven. De gevallen engelen weten waar je woont en het is niet veilig meer. Je moet mee naar mijn huis, het spijt me."
Behoedzaam wachtte hij op mijn reactie. Waarschijnlijk had hij verwacht dat ik zou ontploffen, het tegenovergestelde gebeurde. Ik haalde mijn schouders op en antwoordde: "Prima, ik pak mijn spullen."
Op dit moment kon het me allemaal geen bal meer schelen. Ik was verdoofd door de nieuwe informatie die zich had openbaard. Iedereen waar ik ooit van had gehouden, verliet me. Mijn ouders verstopte zich achter hun werk en Maud was alleen maar met me omgegaan door mijn krachten. Woedend smeet ik kleren in mijn tas, stampte naar de badkamer en gooide de benodigde spullen in mijn toilettas. Een gefrustreerde schreeuw klonk door het huis toen ik een paar dingen liet vallen.
Ik ging op mijn knieën zitten om alles weer bij elkaar te rapen. De koude tegelvloer liet me enigszins tot rust komen en mijn woede ebde weer weg. Ik liet mijn voorhoofd ook op de vloer rustte, de kou deed mijn bonkende slapen goed. Plotseling schoot me wat te binnen, de donkere kleuren die ik in Hanks lichaam had gestopt. Aiden had me nooit verteld dat het mogelijk was. Ik stond weer op en stopte de toilettas in mijn tas. Na een hoop gesjouw en gesteun stond ik beneden met mijn tas.
Aiden zat op de bank zwijgend voor zich uit te staren. "Waarom heb je me nooit verteld dat je de Heler kracht ook voor slechte doeleinden kan gebruiken?" vroeg ik aan Aiden terwijl ik met mijn handen in mijn zij pal voor hem ging staan. Ik had de snee op mijn keel schoongemaakt en plakte er nu een pleister op. Hij richtte zijn blik op mij en zei nonchalant: "Ik dacht niet dat het nu al nodig was om te weten." Ik kruiste mijn armen en zette een chagrijnige uitdrukking op. "Nog meer dingen die misschien wel handig zijn om te weten?" vroeg ik vijandig.
Aiden keek me met een onleesbare blik aan. "Niet hier, eerst rijden we naar mijn huis," zei hij. Met die woorden stond hij op en liep naar de voordeur. De open en vriendelijke houding die hij even geleden nog had was nergens meer te bekennen.
We liepen naar zijn motor en stopte mijn tas onder het zadel, drukte de helmen op ons hoofd en spoten ervandoor. Tijdens het rijden had ik mijn armen niet om Aidens middel geslagen, het voelde niet goed meer. In plaats daarvan omklemde mijn handen het zadel stevig.
We reden de stad uit en al snel kwamen we in de verlaten buitenwijken. De ingevallen huizen en kraakpanden gaven een duistere indruk. Overal waar je keek zag je graffiti op de muren gespoten. Voor sommige ramen doken schimmen weg en groepjes kraaien vlogen krijsend uit de bomen wanneer we langs reden.
Na een tijdje bleven we stilstaan voor een huis dat nog in redelijk goeie staat verkeerde. De deur hing nog op de goede plek en de ramen waren nog heel. Verder was het huis wel vies maar leek op het eerste gezicht goed bewoonbaar. We stapte zwijgend naar binnen. Binnen was het donker, heel donker. Alles was in een donkere kleur, de meubels waren zwart of donkerblauw en de muren waren ook in donkere kleuren geverfd. Met mijn wenkbrauwen opgetrokken keek ik Aiden vragend aan.
"Ik hou van donker," beantwoordde hij mijn onuitgesproken vraag terwijl hij zijn schouders ophaalden. "Kom, dan breng ik je naar je slaapkamer." Hij gebaarde dat ik hem moest volgen. We liepen de donkere gangen door en de krakende trap op. We kwamen uit in een kleine gang met drie deuren. We liepen de tweede deur van links in en kwamen uit in een krappe kamer zonder ramen. Het rook er muffig en stond alleen een bed in. Met opgetrokken neus liep ik de kamer in en gooide mijn tas op het bed. Een stofwolk steeg op toen de tas met een plof neerkwam.
Zuchtend draaide ik me om naar Aiden die aan zijn nek krabde en mijn blik twijfelend beantwoordde. "Ik hou niet van schoonmaken," was zijn verklaring. Ik keek hem sceptisch. "Er is nog iets wat ik je moet vertellen, het gaat over Maud," veranderde Aiden het onderwerp.
Het werkte. Bij het horen van Mauds naam leek het net of er een mes in mijn buik werd gestoken en drie keer rondgedraaid werd. Ik slikte een keer en knikte als teken dat hij verder mocht gaan. Aiden liep de kamer in en leunde tegen de muur aan. "Maud, zoals je misschien al gezien had, is een gevallen engel," zei hij rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik liet me op het bed zakken en bleef stil.
"Maud is niet haar echte naam, ze heet eigenlijk Sofiël en is een gevreesde gevallen engel. Ik had eerder moeten bedenken dat zij het was." Hij mompelde het laatste deel. "De reden waarom ze gevallen is omdat ze een andere engel uit wraak vermoord heeft. De andere engel zat haar in de weg met haar drugshandel die ze had opgezet tijdens haar verblijf op aarde. Hij dreigde haar te verraden en ze heeft hem vermoord toen hij een bericht naar Boven had gestuurd om haar te verlinken." Voorzichtig keek Aiden me aan. Bij die woorden voelde ik het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en mijn hoofd werd licht. Maud, of eigenlijk Sofiël, had iemand vermoord. Mijn lieve vriendin, die haar katten altijd een koekje gaf als ze hen per ongeluk pijn had gedaan, had iemand vermoord. Ik kon het niet bevatten.
Herinneringen van Maud en mij samen terwijl we lachend op de bank zaten en ons volstopte met junkfood drongen mijn hoofd binnen. Allemaal nep. Alles was gespeeld, de lachbuien, het geroddel over medeleerlingen, de logeerpartijen, alles. Mijn keel werd weer dichtgeknepen en ademen werd moeilijk.
"Ik denk dat ik even alleen wil zijn," zei ik rustig, vanbinnen scheurde mijn hart uit elkaar. Aiden knikte en met wierp nog een laatste blik over zijn schouder toen hij de deur achter zich dichttrok. Zijn ogen stonden bezorgd en ik wierp hem een zelfverzekerde glimlach toe, de glimlach was net zo nep als Maud.
Toen de deur dicht was stortte ik voor de zoveelste keer in. Ik trok mijn knieën naar mijn borst en sloeg mijn armen eromheen. Zachtjes wiegde ik mezelf heen en weer terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, eerst nog geluidloos. Na een tijdje moest ik mijn frustratie kwijt en stopte mijn gezicht in een kussen. Schreeuwen gemengd met luide snikken weerkaatsten in de kleine kamer. Ze klonken gedempt door het kussen maar waren nog steeds goed hoorbaar.
Ik weet niet hoelang ik daar zo lag maar op een gegeven moment waren mijn tranen op en mijn keel was schor. Ik bleef op het stoffige bed liggen en keek naar het donkere plafond. Zwijgend lag ik daar, nadenkend over Maud en ik haalde oude herinneringen op. Hoe je het ook went of keert, de tijd die ik met Maud had doorgebracht, de dingen die we gedaan hadden, de herinneringen die we samen gemaakt hadden en alle melige gesprekken die we samen gehad hadden, allemaal hadden ze bijgedragen aan een sterkere en zelfverzekerde Olivia, iets waar ik Maud toch wel dankbaar was. Zonder haar was ik nu nog steeds het buitenbeentje van de school. Met gemengde gevoelens over Maud viel de vermoeidheid na een heleboel gepeins en nadenken over me heen en ik verwelkomde de slaap met open armen.
*****
Plot twist ;)
hope you enjoy
vote, comment, share
xx