Chapter 29
"Are you sure you wanna go? I can talk to them later." Luke asked when his parents left his office
"They wanted us to go. Baka kung ano pang masabi nila sa akin kapag nakita nilang wala ako mamaya." I told him
"It's really okay if you don't attend the dinner later if your uncomfortable they will understand." He insisted
"Ayaw mo bang pumunta ako? I said okay already and it's okay for me. Kung ayaw mo sabihin mo." Inirapan ko siya dahil naiinis na ako
"No! of course I want you to be there I'm just about you." He explained
"Don't worry about me. I can handle it. Sige na babalik na ko sa trabaho." Lumabas na ako kaagad matapos naming mag usap.
"Hey ano? Minaltrato ka ban g manugang mo?"Natatawang tanong ni Renz
"Mang inis ka pa." Sabi ko sa kanya
"Namumutla ka kanina. Hahaha. Kung nandito lang sana si Ina." Napabuntong hininga nalang ako ng maalala ko nanaman si Ina
"I hope she's okay. Kapag nalaman to ni Graciella baka sugurin non si Ethan alam mo naman yon." Dagdag na komento ni Renz
Hindi ganoon ka busy sa office ngayong araw at siguro sa mga susunod pang mga araw dahil kakatapos lang maipasa lahat ng proposals at na approve naman na yon lahat. Kaunting typing jobs lang ang ginagawa ko at nag aayos lamang ng files mag hapon.
Habang papalapit ng papalapit ang oras ng uwian ay pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko. Kahit naman confident ako may karapatan pa din akong kabahan lalo na at magulang ni Luke ang makakaharap ko mamaya. Natatakot akong may mali akong magawa at husgahan na nila ang buong pagkatao ko ddahil doon.
"Hey what we're you thinking?" Renz suddenly asked
"Nothing." Simpleng sagot ko
"Natulala ka tapos nothing. C'mon you can shere your thoughts to me." He told me
"Fine. I'll have dinner together with Luke's family and I'm nervous because of that." I explained
"The ever confident Sophie is nervous? They will like you don't think too much." He said
"How can you say that?" I asked
"Who wouldn't like you? You're beautiful, smart, kind etc. You have the interpersonal skills, kayang kaya mo silang bolahin haha." He assured
"Wag mo akong bolahin. Renz" Inirapan ko pa sya
"I'm telling the truth Sophie. Ano ka ba, nasan na yung tiwala mo sa sarili mo? Throw away your insecurities your fine I'm sure they'll like you in an instant." Nakangiting sabi ni Renz
"Thank you Renz."
"No problem, basta ba libre mo ako ng coffee." Nakangisi niyang sagot
Time passed at uwian na. Nag punta muna ako sa powder room para mag ayos kahit kaunti para naman kahit papaano ay maayos akong tingnan. Nang bumalik ako sa cubicle ko par asana kunin ang mga gamit ko ay nakita kong nakatayo na roon si Luke habang kausap si Renz.
"Are you ready?" Tanong niya sa akin ng makalapit ako sa kanya
"Uhm yup." Nag aalangang sagot ko
"So let's go?" Aya niya sa akin. Tumango nalang ako at nag paalam kay Renz na nakatingin sa amin
"Renz una na ko, bukas na lang ingaat ka." Paalam ko kay Renz
"Yup. Ingat din kayo. Reemember what I told you Sophie." Nakangiti niyang tugon
Nang makasakay na kami sa kotse ay tahimik lang ako at nag iisip kung anong posibleng mangyari mamaya.
"Don't think too much, Love." Basag ni Luke sa katahimikan
"I can't help it." I told him. "What if they won't like me?" Dagdag ko pa. nakita ko ang pagsilay ng ngiti kay Luke
"Oh Love I'm sure they will like you. Don't worry about that." He said
"How sure are you? You see, we're too different Luke. Mataas na ang narrating mo samantalang ako ngayon pa lang halos nag uumpisa and who I am compared to Mira." Malungkot kong pahayag
"Don't think lowly of yourself love. Maybe you're just starting but we all know that there will be a point in life that you'll achieve all your goals, no doubt in that. They'll love you because I love you." Tila nawalan ako ng hangin nang marinig ko ang mga sinasabi niya
"Malapit na ba tayo?" Tila hirap kong sabi dahil ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko
"Changing the topic eh?" Tanong niya. Sinamaan ko lang siya ng tingin. "Just joking okay1 Malapit na tayo."
Kahit naman siguro itanggi ko alam ko sa sarili kong lalo akong nahuhulog kay Luke. Bakit ko pa lolokohin ang sarili ko diba? Maloloko ko ang lahat ng tao tungkol sa nararamdaman ko pero hindi ang sarili ko. Hindi pa lang talaga ito ang tamang oras para sabihin at aminin sa kanya ang nararamdaman ko, mayroon pa akong mga issue na kailangang ayusin.
Insecurity, iyan na siguro ang pinakamahirap na issue kailangan kong I solve. I feel that I don't deserve someone like Luke na mayroon nang napatunayan sa buhay. Feeling ko ay magiging pabigat lamang ako sa kanya. He's matured enough and at the right age to do everything he wanted to. Samantalang ako, madami akong kailangang iprioritize madami pa akong gustong ma achieve.
Then there's this trust issue. I know that I already told Ina na handa akong masaktan ulit pero hanggang gaano kasakit ang kaya kong tiisin kung sakali? Luke already promised me everything... as in if he could give me the world he'll give it to me, but what if he gets tired of my dramas? What if he gets tired of my issues? Sa susunod na pagkakataon kakayanin ko pa bang masaktan ulit lalo na ngayon na alam ko sa sarili kong lunod na lunod nanaman ako sa pagmamahal sa kanya at sa pagkakataong ito hindi ko alam kung makaka ahon pa ako kung sakali.
"Hey were here" nabalik ako sa realidad ng marinig kong magsalita si Luke. "You've been quiet the whole ride. If you can't do this just tell me I can drive you back to your condo. Ayokong makita kang nag aalala ng ganyan." He looked really worried about me
"Nandito na tayo at isa pa I don't want to make your parents feel that I ditched them. I'm not coward Luke." I assured him
"Well then, welcome to our home!" Masayang pahayag niya bago bumaba ng sasakyan at umikot para mapagbuksan ako ng pinto ng kotse niya
Namangha ako sa laki ng bahay nila Luke. Hindi mo maipagkakailang mayaman ang nakatira sa bahay na to. Their hous is located at an executive village na alam kong mga bilyonaro lang ang can afford na tumira.
"Let's go inside?" anyaya sa akin ni Luke.
Nakakapit lamang ako sa braso niya habang naglalakad papasok sa mansion nila. Bawat makasalubong naming katulong ay nakatingin sa akin habang bumabati kay Luke.
Mabuti na lamang at naisipan kong mag dress kanina nang maayos, dahil kung nagkataon lalo akong mahihiya dahil mukhang di manlang ako nag ayos.
"You look fine don't worry" Luke assured me with a smile.
"Sophie?" A familiar voice asked
"Ethan." Malamig na sabi ni Luke. "What are you doing here?" Kunot noong tanong ni Luke
"Tita invited us. Oh by the way Mira is also here, she's with your mom they're at the kitchen." Nakangising sabi ni Ethan
Tila nanlamig ako sa sinabi ni Ethan at biglang nagsikip ang dibdib ko. Napabitaw naman ako sa braso ni Luke. Napansin ito siguro ni Luke dahil nilingon niya ako kaagad.
"Don't worry about her." Maamong sabi niya sa akin bago bumaling kay Ethan "Can you leave us alone. Please?" Malamig na sabi niya
Nang makaalis si Ethan sa harap naming ay hindi pa rin naaalis ang nararamdaman ko. Halo halong emosyon ito na hindi ko na matukoy kung ano ano ba iyon.
"I bet your mom like Mira very much." Mapaklang sabi k okay Luke
"She's a family friend that's why." Pang babalewala niya. "Let's go to the kitchen." Hinawakan na niya ang kamay kong kanina ay nakakapit sa braso niya
Nang makalapit na kami sa kitchen ay inabutan naming nag kukwentuhan si Mira at ang kanyang Ina.
"Mom, we're here." Pag anunsyo ni Luke
"Oh Hi Sophie! I'm glad you came." Nakangiting saad ng mommy ni Luke
"Hi Sophie." Bati ni Mira. I just nod at her
"I invited Ethan and Mira. Hope you don't mind Iha they are friends." Luke's mom sounded sincere kaya ngumiti lang ako at tumango
"Mom sa sala lang kami." Paalam ni Luke ngumiti lang muli ako sa kanila bago kami lumayo ni Luke
Sa sala lamang ako dinala ni Luke. Naupo lang kami doon, I'm not at ease feeling ko ay mangyayari na hindi ko magugustuhan.
|V