ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΈΝΟ
Αδυνατώ να προσαρμοστώ στο απέραντο σκοτάδι που έχει στοιχειώσει το δωμάτιο της.
Τα πάντα καλύπτονται από το θλιβερό μαύρο που κρύβει με το πέπλο του κάθε λεπτομέρεια του χώρου.
Γυρίζω το κεφάλι μου στο παράθυρο ευελπιστώντας να αντικρίσω έστω και μερικές μικροσκοπικές μπάλες φωτός.
Αποτυγχάνω.
Οι λευκές κουρτίνες κρύβουν το πελώριο αδιαφανές τζάμι.
Τείνω να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά το σώμα μου δεν υπακούει στις εντολές μου.
Δεν θέλει να το κάνει.
Ξεκινώ να πανικοβάλλομαι όταν τα χέρια μου παραμένουν σταθερά στην πρωταρχική τους θέση.
Τυλιγμένα στη γυμνή πλάτη της.
Γρυλίζω μετατρέποντας τις παλάμες μου σε γροθιές και στηρίζομαι σε αυτές καταφέρνοντας τελικά το σκοπό μου.
Ακουμπάω στο ψυχρό ξύλινο πάτωμα και αισθάνομαι μετανιωμένος καθώς τα πόδια μου τρέμουν και αρνούνται να με διευκολύνουν.
Συγκρούομαι,με περισσότερη δύναμη από εκείνη που υπολόγιζα,στον τοίχο κοντά μου.
Το βλέμμα μου τρέχει ανήσυχο στο κορίτσι που κοιμάται γαλήνια.
Φοβάμαι να την ξυπνήσω.
Ένας ζωηρός,ανατριχιαστικός ήχος προέρχεται από την βιβλιοθήκη απέναντί μου.
Το ξεφύλλισμα των σελίδων μου προκαλεί αναταραχή.
Βυθισμένος στην αδράνεια προσπαθώ να μιλήσω.
Η αποτυχία είναι αναπόφευκτη αφού μερικές πνιχτές λέξεις,περισσότερο σαν λυγμούς ξεφεύγουν από τα χείλη μου.
Η άγνωστη φιγούρα μέσα στο δωμάτιο,κοιτάζει προς το μέρος μου και δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το ζεστό καφέ χρώμα που αγάπησα όσο τίποτα άλλο.
''Jack-Jackson;'' αποτυπώνω το όνομα του αδερφού μου με δυσκολία.
''Zayn.'' χαμογελώ στο άκουσμα της φωνής του.
Παραμένει αναλλοίωτη λες και ο χρόνος θέλησε να παίξει μαζί μας,να μας κοροϊδέψει.
Ο Jackson είναι εδώ.
''Και αλλά τατουάζ;Είσαι απίστευτος!'' σχολιάζει ο νέος ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του.
Γελάω με την παρατήρηση αυτή.
''Θα μπορούσες να είχες αποφύγει τον θάνατο.Μα τί σκεφτόσουν;'' ο θυμός και ο πανικός διαγράφουν κάθε είδος ενθουσιασμού που είχε ομορφύνει τον μπερδεμένο,εσωτερικό κόσμο μου.
''Η θέση μου βρίσκεται κοντά στην Summer και τον γιό μου.'' μου απαντάει η γυαλιστερή μορφή εκπέμποντας μία απερίγραπτη λάμψη από τα καστανά αυτά μάτια.
Το πρόσωπο του δεν είναι διακριτό παρά μόνο τα μάτια του.
Μόνο αυτά,φαίνεται να επιβεβαιώνουν την παρουσία του.
''Σε χρειαζόμουν Jackson!Με άφησες μόνο μου να προσπαθώ να αντιμετωπίσω κάτι που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί!Πάλεψα με τα τέρατα που κατοικούν στην ψυχή μου και δεν κατάφερα να τα νικήσω,εξαιτίας σου!'' φωνάζω προσπαθώντας να φτάσω κοντά του.
Δεν τα καταφέρνω.
''Θα την ξυπνήσεις.'' με προειδοποιεί ο αδερφός μου κοιτάζοντας την κοπέλα που αγαπάω.
''Είναι όμορφη.'' παραδέχεται και επεξεργάζεται τα χαρακτηριστικά της.
''Γιατί δεν μπορώ να σε δω;'' η απόγνωση κυριαρχεί στη φωνή μου.
''Γιατί δεν μπορώ να σε ακουμπήσω Jackson;'' περιμένω απαντήσεις στα δυσεπίλυτα αυτά ερωτήματα.
''Δεν θέλω να με δεις.'' αναφέρει η φιγούρα.
''Γιατί αποφάσισες να με επισκεφτείς;Γιατί το έκανες αυτό;'' αίμα τρέχει από την παλάμη μου καθώς τσιμπάω με δύναμη την περιοχή αυτή.
''Έχουν περάσει πέντε χρόνια.Έπρεπε ήδη να με είχες ξεχάσει.'' ψιθυρίζει ανήσυχα ο άνδρας.
''Είσαι παράλογος!'' ουρλιάζω.
''Με άφησες να χαθώ μέσα στο σκοτάδι στο οποίο,ο ίδιος είχες υποσχεθεί πως θα με προστατεύσεις.Κοίτα με Jackson!Κοίταξε με!Μαζί με την αφαίρεση της ζωής σου,μπόρεσες να απομακρύνεις και τον πραγματικό μου εαυτό!Μπόρεσες να απομακρύνεις το γέλιο και τη χαρά μου!Μπόρεσες να καταστρέψεις τις ελπίδες μου!Σε μισώ!'' χάνω τον έλεγχο.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και μπορώ να αισθανθώ τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπο μου.
''Συγγνώμη.'' τον ακούω να επαναλαμβάνει πολλές φορές ώσπου η μορφή εξαφανίζεται από το χώρο.
Καλώ απεγνωσμένα το όνομα του.
Μία ακαθόριστη,απροσδιόριστη δύναμη με αναγκάζει να κλείσω τα μάτια μου.
Τί μου συμβαίνει;
Το σώμα του εκτοξεύεται από το κρεβάτι.
Τα μαλλιά του κολλάνε στο πρόσωπο του εξαιτίας των κηλίδων που κυλούν στα μάγουλα του.
Στρέφει το βλέμμα του στο παράθυρο και ηρεμεί όταν βλέπει τα φώτα της Αγγλίας,να εισέρχονται στο δωμάτιο.
Το στόμα του είναι στεγνό και η ανάσα του κοφτή.
Ψάχνει για κάποιο σημάδι στις παλάμες του και ξεφυσάει αποβάλλοντας τον φόβο του.
Ακουμπάει το σώμα του κάνοντας ανόητες κινήσεις και συνειδητοποιεί ότι αυτό δέχεται κάθε προσταγή του.
Χαμογελάει σκουπίζοντας τα δάκρυα του όταν παρακολουθεί την κοπέλα του να έχει καλύψει τη γύμνια της με τα βαριά σκεπάσματα.
Τα δάχτυλα του τρέχουν στα μπερδεμένα μαλλιά της,χτενίζοντας τα.
Διάφορα σχέδια ζωγραφίζονται στην πλάτη της από το αόρατο πινέλο στα χέρια του.
Τα χείλη του έρχονται σε επαφή με το απαλό δέρμα της όσο εκείνη έχει παρασυρθεί στα χνώτα ενός γλυκού ύπνου.
Το όνειρο αυτό,αποτέλεσε τον χειρότερο του εφιάλτη.
Τα ίδια μάτια έρχονται στην μνήμη και ένα επιφώνημα φόβου προέρχεται από τον οργανισμό του.
Το κινητό του δονείται και γεμάτος περιέργεια το φέρνει στα χέρια του.
4:17 π.μ.
Η ώρα αναγράφεται στην φωτεινή οθόνη της θαυματουργής συσκευής μαζί με έναν άγνωστο αριθμό,που συνεχίζει να καλεί επίμονα.
Μοιάζει σκεπτικός για το εάν πρέπει να απαντήσει στον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την άλλη γραμμή.
Μη θέλοντας να ενοχλήσει την Violet,φοράει βιαστικά το κουβαριασμένο παντελόνι του και ακουμπάει το παγωμένο υλικό στο αυτί του πριν αποχωρήσει από τον χώρο.
''Συγγνώμη που σου τηλεφωνώ τέτοια ώρα.Ωστόσο,ήμουν σίγουρος ότι δεν θα κοιμάσαι.'' η ειρωνεία σημειώνεται στο πρόσωπό του ακούγοντας τα λόγια αυτά.
''Πραγματικά σε λυπάμαι David.Αλήθεια,είμαστε πολύ καλά από την ημέρα που έφυγες.'' διατηρεί την σοβαρότητα στη φωνή του με τον χλευασμό να πρωταγωνιστεί.
''Δεν σου τηλεφώνησα προκειμένου να δεχθώ τις προσβολές σου.'' προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος,γεγονός πρωτόγνωρο για το άτομο αυτό.
''Πού μένεις τώρα;'' νευριάζει για το ενδιαφέρον που δείχνει απέναντι στον πατέρα του.
Δαγκώνει νευρικά τα χείλη του ακουμπώντας το κεφάλι του στο,γεμάτο από χνούδι,μαξιλάρι που τοποθετείται στον μακρόστενο καναπέ.
''Στην Victoria.Τη θεία σου,την θυμάσαι;'' η πρώτη φορά που η συζήτηση τους κινείται σε σταθερά πλαίσια,προκαλεί περιέργεια στον νεαρό.
''Έχω χρόνια να την δω.Πώς είναι;'' χαϊδεύει την σχεδιασμένη βιολέτα στο πλευρό του.
''Καλά.'' απαντάει μονολεκτικά ο David αφήνοντας ένα τεράστιο κενό σιγής ανάμεσα στους δυό τους.
''Ξέρεις κάτι;Σε αφήνω να κοιμηθείς.Θα μιλήσουμε αύριο.'' η τελευταία του πρόταση σημάνει την λήξη της κλήσης.
Το τηλέφωνο προσγειώνεται κάπου στο σαλόνι του ευρύχωρου διαμερίσματος.
Προσπαθεί να κατευνάσει την αναστάτωση που τον κατακλύζει κλείνοντας ερμητικά τα μάτια του.
Ερμηνεύει με προσοχή τα πρόσφατα γεγονότα μη μπορώντας να καταλήξει σε ένα ορθό συμπέρασμα.
Ελαφρά βήματα,ηχούν στα αυτιά του και δεν αργεί να καταλάβει πως προέρχονται από την Violet.
Τα βλέφαρα του παραμένουν κλειστά.
Αισθάνεται το σώμα της να τοποθετείται δίπλα στο δικό του.
Το σεντόνι που κάλυπτε τη γύμνια της,τώρα σκεπάζει και τους δύο.
Τα πόδια της μπλέκονται με τα δικά του ενώ το κεφάλι της ξεκουράζεται στο ακάλυπτο στέρνο του.
Τα χέρια του δεν αργούν να σφίξουν τη μέση της.
''Καλύτερα να ντυθείς.Θα κρυώσεις.'' ψιθυρίζει φέρνοντας το βλέμμα του στο δικό της.
Η κοπέλα δεν απαντάει.
Αντί αυτού,ακουμπάει με προσοχή τα χείλη της στα δικά του.
Η αίσθηση αυτή,κάνει το αγόρι να ξεχάσει τα προβλήματα του.
''Είσαι εντάξει;'' τον ρωτάει ύστερα από λίγο μελετώντας την έκφραση του.
''Ναι,μωρό μου.Στην πραγματικότητα,δεν ήμουν ποτέ καλύτερα.'' ο παιχνιδιάρικος τόνος υιοθετείται στη φωνή του ενώ κλείνει το μάτι του με νόημα.
Ντροπιασμένη κρύβει το πρόσωπο της με τα χέρια της αλλά ο Zayn βιάζεται να τα απομακρύνει.
''Σου είπα ότι είμαι πιο ρομαντικός από τον Lou.'' της υπενθυμίζει φιλώντας το μάγουλο της.
''Κάνε μου ξανά,έρωτα.'' τα δάχτυλα της τραβούν την αλυσίδα που στολίζει το λαιμό του.
Ο Zayn νεύει θετικά.
Το μόνο που θέλει,είναι να σταματήσει να την πονάει.
Είναι θυσιασμένος να κάνει οτιδήποτε για την επίτευξη του σκοπού του.
Εκείνη τη νύχτα δεν μίλησαν παραπάνω.
Έδειξαν την αγάπη τους και αποκοιμήθηκαν μπορώντας τελικά να αφήσουν τα όργια στις ψυχές τους να αποχωρήσουν,έστω για τώρα.
•••
''Violet!Εξυπηρέτησε σε παρακαλώ τον νεαρό.Θα επιστρέψω σε λίγα λεπτά.Πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις;'' η Katrina παρακολουθεί με ανησυχία την κοπέλα.
Οι αμφιβολίες της Violet είναι πολλές.
Ανησυχεί για τις συνέπειες που θα φέρει το βιβλιοπωλείο εάν η ίδια το προσέξει.
Έχει συνηθίσει να εργάζεται μαζί με την υπεύθυνη του μαγαζιού αλλά τώρα δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να συμφωνήσει.
''Μείνε ήσυχη.'' χαμογελάει πειστικά και αυτό αποτελεί το κίνητρο,ώστε η Katrina να αποχωρήσει από τον χώρο.
''Μαμά,θα σου τηλεφωνήσω αργότερα.'' υπόσχεται στη μητέρα της και απενεργοποιεί το κινητό της.
Ξεφυσάει αποβάλλοντας το άγχος της και προχωράει προς τον νέο που διαβάζει προσεχτικά την περίληψη ενός βιβλίου Φυσικής Ιστορίας.
''Nicholas!Μπορούμε να ασχοληθούμε με τα πράγματα που θέλω εγώ;'' το ανήλικο κορίτσι χτυπάει ανενόχλητα τον ώμο του κάνοντας τον να γελάσει.
Στο άκουσμα του ονόματος,η Violet κατακλύζεται από έκπληξη.
Πλησιάζει λίγο περισσότερο θέλοντας να σιγουρευτεί εάν το παιδί πρόκειται για το αγόρι με το οποίο έκανε καλή παρέα κατά τη διαμονή της στο Liverpool.
''Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;'' εφαρμόζει τον επαγγελματικό τόνο στη φωνή της.
Το μελαχρινό κορίτσι γυρίζει να την κοιτάξει με τον νεαρό να κάνει το ίδιο.
Το αδιάκριτο βλέμμα του κάνει την Violet να αισθανθεί άβολα.
Γνωρίζοντας όμως πως πρόκειται για τον φίλο της,χαμογελάει διάπλατα.
''Violet!''
''Nicholas!'' αναφωνούν την ίδια στιγμή.
Ο νεαρός την αγκαλιάζει επιπόλαια κάνοντας την να χάσει την ισορροπία της.
Γελάει ξανά.
''Γνωρίζετε ο ένας τον άλλον;'' η παρέμβαση του μικρού κοριτσιού κάνει τους ενήλικες να στρέψουν την προσοχή τους στην παρουσία της.
''Προφανώς.'' απαντάει ο Nicholas και στριφογυρίζει τα μάτια του.
''Από εδώ η Dorothy,η αδερφή μου.'' το παιδί παίρνει την πρωτοβουλία να συστήσει τις δύο κοπέλες.
''Δεν το ήξερα πως έχεις αδέρφια.Χάρηκα για την γνωριμία,με λένε Violet.'' απαντάει εκείνη και η Dorothy κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.
''Συμμετέχω σε μία καλλιτεχνική ομάδα.Έχουμε ως σκοπό την παρουσίαση της κοινωνικής απομόνωσης.Χρειάζομαι αυτά τα υλικά,προκειμένου να ολοκληρώσουμε την εργασία.'' ένα λευκό χαρτί γεμάτο από μία λίστα υλικών έρχεται στο πρόσωπο της.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ:
•δεκαπέντε πινέλα Νο.8
•τρία μολύβια 2B
•ένα μολύβι 3B
•χάρακα μήκους 40cm
•ρυζόχαρτο 400x305
•χρωματιστά χαρτόνια μεγάλου μήκους (σύμφωνα με τη δική μου προτίμηση)
•σκληρά πλακέ πινέλα
•κιμωλίες (άσπρες)
•ακρυλικά χρώματα (μπλε,πράσινο,μαύρο,λευκό)
Σιγουρεύεται πως το βιβλιοπωλείο διαθέτει όλα τα προϊόντα και οδηγεί το κορίτσι στο μακρύ διάδρομο,γεμάτο από μία πληθώρα υλικών προορισμένα για καλλιτεχνικά.
''Εγκατασταθήκαμε μόνιμα στο Λονδίνο.Πέρασα με υποτροφία στο κεντρικό Πανεπιστήμιο και δεν είχα άλλη επιλογή πέρα από το να έρθω εδώ.Η εγκατάσταση στο Λονδίνο,μου έδωσε την ευκαιρία να σε συναντήσω.Είμαι πολύ τυχερός,αλήθεια.'' τα δάχτυλα του διορθώνουν το κουμπί από το κάρο του πουκάμισο.
''Τότε σίγουρα αξίζεις συγχαρητήρια.'' χτυπάει τα χέρια της μεταξύ τους και το αγόρι χαμογελάει.
''Μου έλειψες.'' παραδέχεται κοιτάζοντας την.
Μερικοί πελάτες εισέρχονται στο βιβλιοπωλείο και ο πανικός την κατακλύζει.
''Ηρέμησε,Violet.'' ψιθυρίζει και συγχωρεί τον εαυτό της στον Nicholas πριν χαθεί στα αμέτρητα άτομα που εισήλθαν στον χώρο λες και συνέβη κάποιου είδους επανάσταση.
Πολλά λεπτά αργότερα και αφού έχει εξυπηρετήσει όλους τους πελάτες,ξεφυσάει ανακουφισμένη πλησιάζοντας ξανά προς το αγόρι που μοιάζει απασχολημένο στο κινητό του.
''Μα είναι δυνατόν να μου ζητούν πλαστικά πιάτα;Βιβλιοπωλείο είμαστε,όχι παντοπωλείο.Υπάρχει διαφορά.'' τα χέρια της αιωρούνται νευρικά στον αέρα προσπαθώντας να καταλάβει την περίεργη επιθυμία ενός κυρίου,ο οποίος ήταν αρκετά επίμονος και ενοχλητικός.
''Δεν το ήξερα ότι ήθελες βοήθεια.Συγγνώμη,ήμουν απαράδεκτος επειδή δεν σε ρώτησα.'' απολογείται ο Nicholas και η Dorothy πλησιάζει κοντά τους.
Όλα τα υλικά βρίσκονται στα χέρια της και χαμογελάει ικανοποιημένη.
''Τα βρήκες εύκολα;'' ρωτάει η κοπέλα και το κορίτσι νεύει καταφατικά.
Προχωρούν προς το ταμείο.
Οι απαραίτητες διαδικασίες πραγματοποιούνται και τα δυο αδέρφια είναι έτοιμα να φύγουν.
''Χαίρομαι που σε είδα ξανά.'' το χαμόγελο του Nicholas είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπει πριν το οπτικό της πεδίο κλείσει.
Δύο χέρια καλύπτουν τα βλέφαρα της και κάποια χείλη ακουμπούν το λαιμό της.
''Αγαπητή Violet.'' γελάει γνωρίζοντας την προσφώνηση αυτή.
''Κύριε Malik.Δεν μπορείτε με τίποτα να συγκρίνετε τον εαυτό σας με τον κύριο Tomlinson.'' ξέροντας πως αυτή η παρατήρηση θα τον θυμώσει,την λέει εσκεμμένα και τελικά πετυχαίνει τον στόχο της βλέποντας ξανά το φως.
Ο Nicholas παρατηρεί παγωμένος τη σκηνή.
''Zayn.'' συστήνεται ο,γεμάτος από μελάνι,νέος.
''Nicholas.'' απαντάει το αγόρι προσπαθώντας να χαμογελάσει.
Η ένταση φαίνεται να επικρατεί στο χώρο.
Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση της όσο συνεχίζει να κοιτάζει με ψυχρότητα το παιδί που ανταποδίδει στην ειρωνική του στάση.
''Θα ήθελα πολύ να σε ξαναδώ.Καλή συνέχεια στην ημέρα σου,Violet.'' αποφασίζει να αποχωρήσει από το μαγαζί μη θέλοντας να χάσει την ψυχραιμία του.
Εκείνη χαιρετάει με ένα νεύμα.
''Σε φλέρταρε μπροστά στα μάτια μου.Αυτό είναι μεγάλη προσβολή!Πώς βρέθηκε αυτός εδώ;'' η οργή ζωγραφίζεται στο αψεγάδιαστο πρόσωπο του.
''Σε αγαπάω.'' του λέει η κοπέλα και αυτό είναι αρκετό ώστε να τον ηρεμήσει.
''Είσαι δική μου,Violet και αυτό δεν θα αλλάξει.Είσαι δική μου.'' την στιγμή αυτή μοιάζει ιδιαίτερα κτητικός αλλά δεν την απασχολεί.
Ο Zayn έχει δίκιο.
Δεν μπορεί να αγαπήσει,να κοιτάξει κάποιον άλλο πέρα από το αγόρι που της άλλαξε τη ζωή.
''Σε αγαπάω.'' επαναλαμβάνει τα λόγια της πριν αισθανθεί τα χείλη του να κλειδώνουν τα δικά της.
Γειά!
Συγγνώμη για την καθυστέρηση.Είμαι απαράδεκτη.
Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα ήταν ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΆ δύσκολο.
Είμαστε κιόλας στο κεφάλαιο 85.
Μου φαίνεται πως ο καιρός έχει περάσει πολύ γρήγορα.
Ελπίζω να σας αρέσει το πάρτ.
Το νέο τραγούδι του Z είναι ίσως από τα καλύτερα τραγούδια του.
Χαίρομαι πολύ για εκείνον και για την πρόοδο που έχει σημειώσει!
Μπράβο!
Θα απαντήσω σε όλα τα σχόλια σας αμέσως μετά από το update αυτού του κεφαλαίου.
Vote&Comment
#Ziolet
Συγγνώμη για οποιοδήποτε λάθος:)
Καλή συνέχεια!!