Ik opende mijn ogen. Verward richtte ik mijn hoofd op. Ik vroeg me één seconde af waar ik ook al weer was, maar herinnerde me gauw dat ik in de huwelijkskamer was. Ik keek naast me en merkte dat er een hoofd op mijn borst lag. Het haar kriebelde op mijn huid. Een goede bos roodbruin haar was zichtbaar en een gezicht. Arthur sliep nog. Ik grinnikte even en keek naar de bovenkant van het hemelbed. Zachtjes woelde ik door het haar. Ik was gelukkig. Opeens moest ik weer denken aan de oude vrouw die de weg op was gerend bij de huwelijksmars. Ze leek wel bezeten te zijn geweest. Schuimbekkend en al. Wat had ze nou ook al weer gezegd? '
'Als de zon opkomt zult gij niet broeden op het leven dat u nog tijdig verwenst. De hemel zal op uw hoofd vallen wanneer u vertrekt naar ginder en daar herenigd wordt met uw ziel en zaligheid' Herinnerde ik. 'Als de zon opkomt zult gij niet broeden op het leven dat u nog tijdig verwenst...' Mompelde ik in mezelf. Vreemd, het was alsof ik begreep wat ermee bedoelt werd, maar niet helemaal kon bevatten wat het betekende. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Arthur kreunde en sloeg zijn arm om mijn middel. Hij legde zijn hoofd opnieuw neer zodat hij lekker lag en sliep verder. 'Sukkeltje,' mompelde ik. Ik voelde zijn adem op mijn borst. Het was een mooi bed waar we in lagen. Prachtige gordijnen. Ik was nog niet eerder in deze kamer geweest, zo grappig hoe ons kasteel je soms weer kon verrassen. Die oude vrouw, zou die dood zijn? Ons kasteel was een fijne plek geweest om op te groeien, het was als een veilige thuishaven na een lange reis. Dat zou dan mijn schuld zijn, als ze dood was. Hoewel ik nu eigenlijk wel verlangde om weg te gaan. Ik wilde de wereld zien! Doe niet zo idioot, jij hebt haar toch niet vermoord. Ik vond ook de ring die Arthur me gegeven had heel mooi. Met Arthur durfde ik best de hele wereld aan. Hij zou me beschermen. Maar niet tegen de voorspelling van de oude vrouw, die zo onheilspellend klonk. Arthurs haar rook lekker, naar hem. De voorspelling kan niet veel goeds betekenen. De dekens gingen ook naar hem ruiken en ik ook, dat vond ik heel rustgevend. De oude vrouw was een teken. Hij was veel te lief voor mij, zo begripvol over de kinderkwestie. Als ik van iemand ooit een kind zou willen, dan zou het van hem zijn. Maar niet nu. Het leven dat je nog tijdig verwenst... Kinderen...
Arthur slaakte een luide kreun en kwam overeind, waardoor mijn hand uit zijn haren viel. 'Goedemorgen,' gaapte hij, terwijl hij zich uitrekte. Hij keek verward uit zijn ogen. 'Hoe laat leven we?' 'Bijna noen,' zei ik. Hij knikte. 'Ontbijt?' Hij stapte uit het bed, volkomen naakt, en rekte zich nog eens uit. 'Was leuk he, gisteravond,' zei ik. 'Zeker,' grijnsde Arthur. Hij trok een broek en een lange bloes aan. Ik stapte uit mijn bed en liep naar de wastafel. Ik waste mijn gezicht. Toen pakte ik het rozenwater en besprenkelde mezelf ermee. 'Voor herhaling vatbaar,' zei Arthur, terwijl hij achter me ging staan en zijn armen om me heen sloeg. Ik legde de rug van mijn hand op mijn billen, tegen zijn kruis aan en hij gromde tevreden. Toen liep hij naar de deur. 'Bijna klaar?' 'Nog lang niet, roep Myrtle voor me,' zei ik. 'Maar natuurlijk,' zei Arthur en voorzichtig wurmde hij zich door de deur, zodat hij zo min mogelijk open hoefde.
Arthur kwam op de gang, daar stonden twee wachters. Hij deed zijn riem nog eens goed. 'Goedemorgen heren,' zei hij vrolijk. Zijn dag kon niet stuk. De vorige nacht was het mooiste, beste, lekkerste moment van zijn hele leven geweest. 'Morgen heer Arthur,' zeiden de wachters grijnzend. Arthur liep zelfvoldaan richting de eetzaal. 'Goedemorgen iedereen', Riep hij toen hij de zaal betrad waar alle mensen bijeen om een grote tafel zaten. Hij werd teruggegroet en iedereen ging door met hun eten. 'Goedemorgen Arthur, waar is Guinevere?' Vroeg Lancelot terwijl Arthur naast hem ging zitten. 'Die moet nog even aankleden,' grijnsde Arthur. 'En hoe was het?' Mompelde Lancelot. 'Ik heb haar alle hoeken van de kamer laten zien man, wat was dat fantastisch,' antwoordde Arthur. Lancelot grijnsde breed en sloeg hem op zijn schouder. 'Ging het nog soepel?' 'Soepeler kon niet,' Arthur zag Myrtle de graaf van Gwynned bedienen. Hij herinnerde zich wat Guinevere gevraagd had. 'Myrtle!' Riep hij. Myrtle keek verrast op. 'Guinevere vroeg naar je,' 'Details,' mompelde Lancelot. 'Haar figuur is als een bloem. Teer, maar sterk. Ze wist precies wat ik wilde hoewel ze nog maagd was,' 'was ze dan nog maagd?' Vroeg Lancelot. 'Ja, want ze bloedde,' zei Arthur. 'Maar ik ging naar binnen en ze was zo nat dat ik niet eens moeite hoefde te doen man, god ik ben blij dat ze mijn vrouw is,' Lancelot grijnsde. 'Ik ben kuis,' Arthur trok zijn wenkbrauw op. 'Je weet niet wat je mist man,' 'ja ik twijfel nu ook een beetje,' grapte Lancelot. Guineveres moeder keek hen wantrouwig aan. 'Kijk dat mokkel eens kijken,' siste Lancelot. Hij knikte naar Guineveres moeder terwijl die wegkeek. 'Ha, ze moest eens weten wat haar dochter allemaal uitspookte,' grijnsde Arthur.
Ze aten verder en Arthur kwam weer wat op krachten. 'Vanmiddag,' begon Lancelot. 'Moet je maar een stukje gaan rijden met haar,' 'En dan weer erop?' Lachte Arthur 'Nee, aftasten,' zei Lancelot. 'Vraag meer naar haar interesses enzo,' 'Ja maar ik wil niet praten, ik wil doen,' 'Geloof me, Guinevere gaat het zeer op prijs stellen,' 'Ach, dat doe ik later wel. Ik moet trouwens trainen vanmiddag. Ik moet namelijk ook nog koning worden weet je wel?' Lancelot schudde lachend zijn hoofd.
Toen kwam Guinevere binnen. Ze had een roze jurk aan waarin haar vormen mooi naar buiten kwamen. Arthur merkte dat alle mannen naar haar keken en kreeg een jaloers gevoel in zijn maag. 'Ah mijn vrouw,' zei hij hard. 'Lancelot, schuif eens op en laat mijn prachtige vrouw naast me zitten,' de jurk was diep uitgesneden, waardoor Arthur niks anders kon dan naar haar borsten kijken. 'Arthur lief,' zong ze. 'Ik kon niet zo lang zonder je,' ze ging haast op zijn schoot zitten. Arthur kuste haar. 'Ahum,' kuchte haar moeder. Arthur wilde de vrouw graag met haar tanige kop in de pap duwen. 'Sorry moeder,' knikte Guinevere. Arthur kon zich niet herinneren dat Guinevere ooit zo'n opwindende jurk gedragen had. Ze ging een stukje van hem weg zitten en hij bekeek haar nog eens goed. Ze begon te eten. Aan tafel was het stil. Toen richtte de tanige moederpad zich op en vroeg Guinevere of ze even met haar mee wilde lopen. Guinevere wilde dat wel. Arthur legde zijn hand op haar been. Lancelot keek vanuit zijn ooghoek naar wat Arthur deed. Guinevere legde haar hand op de zijne. Daarna stond ze op en liep met haar moeder mee naar buiten.
Mijn moeder liep voor me uit de eetzaal uit. Toen we bij een venster stonden stopte ze en draaide zich furieus om. 'Wat denk jij nou? Dat we in het huis van plezier zitten? Waar is de onderjurk van deze jurk?' Vroeg ze boos. 'Nee dat denk ik niet, en ik heb de onderjurk verbrand, moeder, ik ben getrouwd en sta nu naast u, niet onder u, en dus maak ik zelf uit wat ik draag voor mijn man,' die feeks stelde zich ook zo aan. Mijn moeder keek me geschokt aan na dat felle, snelle antwoord. Ze herpakte zich al snel weer. 'Dit kán toch niet? Je ziet haast je- je-' ze liep een beetje rood aan. 'Tepels' fluisterde ze. 'Nou nee hoor, nog lang niet,' zei ik. En al was het zo, het kan me geen moer schelen. Dacht ik. 'Ik tolereer dit niet,' siste ze. 'Ik deed dit niet toen ik net met je vader getrouwd was,' 'Omdat jij niet van vader hield,' zei ik kil. Ze opende haar mond om iets terug te zeggen, maar sloot hem meteen weer. Ze liep rood aan, bijna paars, en keek me woedend aan. 'Ik blijf je moeder en ik heb nooit gezegd dat jij mij mag tutoyeren,' 'Ik weet zo net niet of jij wel mijn moeder bent, ik heb het anders nooit zo gevoeld,' hoppa. Dat was eruit. Al die jaren van woede en onbegrip. Al die jaren van negeren en gewoon geen blik waardig gunnen. Nu wist ik wel zeker dat ze gelukkig was geweest dat ik aan Arthur werd meegegeven, zodat zij ten minste geen last meer van me had. Ze stapte naar voren en kwam heel dicht bij mijn gezicht. 'Dus je denkt dat je een hele dame bent nu je met zo'n kleuter van een vent getrouwd bent, prima! Maar als je zo nodig mee moet spelen met het spel van de grote mensen, dan zul je meespelen en dan zal ik ook meespelen, zonder genade,' ze keek me aan. Ze was net een leeuwin op jacht. Ik voelde me een beetje bedreigd, maar liet niks merken. Ik vouwde mijn armen en trok een wenkbrauw op. Wat kon ze nou eigenlijk doen? Die ouwe taart! Ik was, mooier, jonger en intelligenter dan zij. 'Kom maar op,' siste ik. Ze snoof en draaide zich om. 'Wacht maar,' zei ze met haar rug naar me toe. 'Je gaat er spijt van krijgen,' ze liep kil weg. Ik pakte het kozijn vast en haalde adem. Die vrouw was gevaarlijker dan ik dacht. Ik moest sterk blijven, niet nu al opgeven, het feest is pas begonnen.
Later die dag was Arthur aan het trainen, maar Lancelot was in de bibliotheek, waar ik ook heen ging voor mijn latijn lessen die ik nog steeds volgde van broeder Karel. Karel was niet aanwezig, maar toen ik opmerkte dat Lancelot er was was ik aangenaam verrast.
'Lancelot? U hier?' Vroeg ik. Hij draaide zich vlug om en keek me aan alsof hij betrapt was op een misdaad. 'Vrouwe Guinevere,' bracht hij uit. Ik lachte naar hem. 'Ik wist niet dat u belezen was?' 'Ben ik ook niet,' bloosde Lancelot. 'Ik ben- ik vind alleen-' hakkelde hij. 'De bibliotheek is een fijne plek,' 'Zeker,' zei ik. 'Maar het is nog heerlijker als je belezen bent,' zei ik. Ik pakte een boek uit de kast. 'Wil je het leren?' Vroeg ik. Lancelot schudde zijn hoofd. 'Nee, ik eh- ik volg al lessen,' zei hij. 'Van wie? Broeder Karel?' Vroeg ik, alweer verrast. 'Nee, van- Arthur,' hij was even stil geweest voordat hij Arthur zei. Ik vroeg me af waarom. 'Goed,' zei ik. 'Dan niet,' ik opende het boek en zocht de Latijnse tekst op die Karel me de vorige les aangegeven had. 'Guinevere, ik moet even met je praten,' zei Lancelot. Ik keek vragend op. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'Je weet toch dat iedereen over je praat in het kasteel?' Gelijk kreeg ik het dreigende gevoel dat ik bij mijn moeder had gehad terug. 'Ja...' Zei ik aarzelend. 'Dat is niet zo mooi. Zo dwing je geen respect af bij de adel,' zei Lancelot ernstig. 'Arthur wordt binnenkort koning en hij heeft ridders nodig, anders stelt zijn koningsschap niks voor en zal hij al gouw vermoord worden. Hij zelf heeft het nog niet door, want jij leidt hem af, maar zorg dat jullie ook het respect van de oudere ridders behouden. Jullie zijn beiden intelligent, dus het zou goed moeten komen, maar ik waarschuw je, voordat het mis gaat'. Ik knikte en bedacht me wat voor domme zet ik gedaan had. 'Juist,' zei ik. 'Ik heb ruzie met mijn moeder,' Lancelot keek me vragend aan. 'En? Hoe erg is het?' 'Ze wilt me politiek kapot maken hier, maar dat gaat haar niet lukken,' Lancelot ging op de tafel zitten en vouwde zijn armen. 'Dit is niet goed,' mompelde hij. 'Helemaal niet goed'. 'Nu moeten we hard tegen hard spelen', zei ik, 'Ze mag niet van ons winnen, dan zijn Arthur en ik binnen de kortste keren dood. Ik denk dat ik al weet wat ze gaat doen, ze gaat mensen tegen ons opzetten, met name de ouderen, en dan pakt ze de kroon voor mijn vader'. 'Of niet', zei Lancelot, 'Misschien wilt ze alleen dat jullie de kroon kwijtraken'. 'Naar wie zou ze het eerst toe gaan', mompelde ik. 'De graaf van Gwynned, of Sussex of iemand zoals hen,' Lancelot knikte bedachtzaam. 'Voordat zij de kans krijgt zoveel mensen te verzamelen-' '-moeten wij er al meer hebben,' maakte ik zijn zin af. 'Dus naar wie gaan wij?', vroeg ik. Lancelot dacht even na en kreeg toen een glimlach op zijn gezicht. 'Nigell, de beste vriend van je vader'. Ik schudde mijn hoofd, 'Die komt niet mee hoor, dat is, zoals je al zei, de beste vriend van mijn vader'. 'Maar niet van je moeder', zei Lancelot, 'En geloof me, hij heeft ook een hekel aan die feeks'. 'Maar hij zou toch niet tegen mijn vader gaan, want wie aan mijn moeder komt, komt aan mijn vader'. 'En wie aan de dochter komt, komt ook aan de vader', zei Lancelot, 'We moeten echt naar Nigell, hij stapt sowieso in ons schip. Al is het lek'. Ik dacht na. Als Nigell niet te vertrouwen was, dan had ik bij mijn eerste daad gelijk een slechte en zou mijn moeder me uitlachen. 'Guinevere, vertrouw me, hij haat je moeder evenveel als jij', drong Lancelot aan. Ik knikte en stemde toe. Immers; niet geschoten is altijd mis.