Αρχικά να σας σιστηαλλάξει ένε Violetta Castillio,γεννήθηκα στο Buenos Aires αλλά όταν πέθανε η μαμά μου εγώ και ο μπαμπάς μου ταξιδέψαμε σε όλο τον κόσμο.Τώρα που είμαι σχεδόν 16 ετών θα ξαναγυρίσω πίσω,δεν ήξερα ότι θα γινόντανε ο μπαμπάς μου να λογικευτεί.Άλλα τώρα που ξαναγυρίσαμε είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που θα ζώ στην πόλη που γεννήθηκα.
Μόλις φτάσαμε εδώ σαν άκουγα φωνές και τραγούδια από παντού,ήταν πάρα πολύ ωραία,χαρρούμενα και διασκεδαστικά.Τότε λέω στον μπαμπά μου να πάμε να αγωράσουμε παγωτό,η απάντηση του ήταν καταφατική.Μάλλον γιατί ξέρει πόσο λατρέυω τα πάγωτα.Τότε βγήκαμε απο το αμάξι και πήγαμε προς το κατάστημα κρατώντας το ημερολογιό μου γιατί ποτέ δεν το αποχορίζομαι. Μπαμπάς :Τι γέυση?μου λέει ο μπαμπάς μου. Εγώ-Σοκολάτα και Κρέμα αν έχει,
Λέω ενώ κοιτούσα έξω.Και τοτε βλέπω ένα αγόρι να με κοιτάει έγω στη αρχή λίγο ντράπηκα αλλά στην συναίχεια των χαιρέτησα και με χερετησε και αυτός,τότε έρχεται ο μπαμπάς μου πρός το μέρος μου και μου λεει ορίστε τοτε μου λεει εγινε τίποτα και εγω γυριζω το κεφάλι μου και δεν βλέπω τιποτα πόσα ερωτήματα ήθελα να του κάνω,αλλά θα ήθελα να μάθω πού πήγε αφόυ πριν απο λιγα λεπτα χερετιομασταν.Αλλά λίγα λεπτά απλώς έλεγα ότι όλα αυτά ήταν μια φαντασίωση,ένα όνειρο.
Τότε φτάσαμε στο σπίτι,ακόμα δεν είχα ξεχάσει το όμορφο αγόρι που είχα δεί.Αλλά είχα αλλού το μαυλό μου στο σπιτι που είχα αφήσει πριν πολλά χρόνια.Άραγε θα θυμόμουνα κάτι? Ή θα μπορούσα να πρισαρμοστώ?Όλα αυτά τα ερωτήματα μου κατέκλειζαν το μυαλό.
Το πρώτο πραάγμα που έκανα μόλις μπήκαν μέσα ήταν να πάω να δω αν θυμάμαι κάτι.Το μόνο γνωριμίασε μένα ήταν το δωμάτιο μου φυσικα,αλλα και το ποιάνω της μητέρας μου.Μου άρεσε να την ακούω να παίζει πίανο κια να τράγουδαει.Αχ,πως είχαν αλλαξει όλα...
Τότε ανέβηκα στο δωμάτιο μου πόσο μου είχε λείψε.