ទីប្រឹក្សាបេះដូង
ផ្ទះមាត់សមុទ្រ
ផ្ទះធំល្មមដែលមានការរៀបចំយ៉ាងស្រស់ស្អាត ពីមុខក៏មានដាំផ្កាដែលទទួលការមើលថែយ៉ាងដិតដល់វាជាផ្ទះចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យ៉ុនហ្គីនិងស៊ូមីកាលពីឆ្នាំមុនហើយឆ្នាំនេះក៏បានមកដល់ម្ដងទៀត។
"ក្នុងឱកាសពិសេសអ្វីបានជាបងទំនេរនាំអូនមកទីនេះបាន"
ស៊ូមីបែរមកទល់មុខស្វាមីដែលកំពុងឱបចង្កេះគេឲកាន់តែគៀកដៃស្រឡូនម្ខាងលើកមកអង្អែលមុខនាយតិចៗដោយក្ដីស្រឡាញ់។
"មិនមានឱកាសអ្វីទេបងគ្រាន់តែគិតថាមួយរយៈនេះបងរវល់ពេកមិនបានកំដរអូន ទើបចង់ប៉ះប៉ូវ"
នាយគ្រាន់តែចង់ប៉ះប៉ូវកំហុសតើវាមិនទាន់ហួសពេលទេមែនទេបើនាយចង់ថែរក្សាចំណងស្នេហ៍មួយនេះបន្ត។
"អូនស្រឡាញ់លោកប្ដីបំផុត ជុប៎!"
អូនអាចអភ័យទោសឲបងរាល់កំហុសបើបងចេះកែតែវាមិនមែនមានន័យថាអូនអាចទ្រាំបានមួយជីវិតឡើយអតីតកាលអូនមិនបានភ្លេចវានៅតែដិតដាមក្នុងអារម្មណ៍សម្ដីបងថ្ងៃមុនគ្រប់ម៉ាត់អូននៅចាំបានតែព្រោះចិត្តមិនទាន់អស់ស្រលាញ់ទើបអូនមិនយកវាមកបំផ្លាញអារម្មណ៍ល្អនៅពេលនេះ។
"អរគុណអូនដែលតែងលើកលែងទោសឲបងប្រពន្ធសម្លាញ់ "
នាយមានអារម្មណ៍ថានាយជាបុរសដែលសំណាងណាស់ មានប្រពន្ធឆ្លាត ស្អាត ពូកែមកជាគូហើយតើហេតុម្ដេចបានជានាយមិនរក្សាឲល្អ? បើថ្ងៃមុខស៊ូមីអស់ចិត្តហើយមានបុរសផ្សេងមកលួងលោមយកបានតើនាយធ្វើដូចម្ដេច?នាយមិនឲរឿងនោះកើតឡើងដាច់ខាត។
ផ្ទះស៊ូមីន
តុ តុ~
"អ្នកប្រុស លោកម្ចាស់ខលមកចាស៎"
ដោយសារតែខលតាមលេខជីមីនមិនបានឮទើបនាយខលមកលេខនៅផ្ទះ ដើម្បីឲអ្នកបម្រើយកឲជីមីនវិញ។
"បងមានអីឬ"
ជីមីនយកទូរស័ព្ទមកនិយាយទាំងមិនទាន់អស់ងងុយ ចង់ប្រាប់ថាផ្កាប់មុខបិទភ្នែកនិយាយតែម្ដងណា។
<អូនរៀបចំខ្លួនទៅរសៀលបន្តិចបងទទួលទៅដើរលេង>
"អូនអត់ទៅទេ"
ជីមីននៅនិយាយទាំងបិទភ្នែកគេងងុយៗឡើងមិនឃ្លានអ្វីសូម្បីតែខួរក្បាលក៏ច្របូកច្របល់ដែរ។
<ហេតុអ្វីបានមិនទៅ>
"អូនមិនទាន់ឃ្លានទេអូនចង់គេង បងកុំមកដេញឲអូនទៅញុាំនោះ"
ចម្លើយបដិសេដរបស់ជីមីនឲស៊ូហ្កានឹកឆ្ងល់ព្រោះរឿងដើរលេងជាចំណូលចិត្តជីមីនហើយទើបនាយសួររកហេតុផល តែចម្លើយមកឲនាយហួសចិត្តជាខ្លាំងនេះជីមីនមិនស្ដាប់គេនិយាយទេឬបានជាយល់ថានាយដេញឲទៅញុាំអីទៅវិញ។ತ_ತ
<ហឹសៗ អូនគេងបន្តទៅអ៊ីចឹង>
ថាហើយនាយក៏ចុចបិទមិនរំខានការគេងអ្នកម្ខាងទៀត តែគ្រាន់តែនាយចុចបិទមិនដល់មួយនាទីផងសម្លេងទូរសព្ទ័ក៏រោទិ៍ម្ដងទៀតជាលេខដដែល។
"ស៊ូហ្កា អាស្ដៀរិយ៍ បងហ៊ានចុចបិទទូរសព្ទ័អូនផងយ៉ាងម៉េចប្រញាប់ទៅនិយាយជាមួយមីណាតើមែនទេ"
ទទួលភ្លាមសម្លេងញ៉ែតស្ទើរបែកក្រដាសត្រចៀកនាយទៅហើយក្រែងអម្បាញមិញងងុយតើមែនទេម្ដេចគ្រាន់តែគេចុចបិទក៏ស្វាងដល់ខលមកទេសនាដាក់នាយទៅហើយ។
ចរឹកចិត្តរន្ទះចឹងដូចអ្នកណាខ្លះចេញមុខមក｡◕‿◕｡
<អត់ទេ មិនមែនចឹងទេបងគ្រាន់មិនចង់រំខានអូនគេង>
"មិនបាច់ប្រកែកខ្ញុំដឹងចិត្តអ្នកហើយ បានហើយអ្នកបានខ្លួនខ្ញុំហើយធុញមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ"
ស៊ូហ្កាគេសឹងស្រែករកពុទ្ធោគ្រាន់រឿងប៉ុណ្ណឹងប្រពន្ធគេគិតអឺណ៎តែឯងដល់ជើងមេឃ តើពេលនេះគេគួរសើចឬយំទើបត្រូវកាលៈទេសៈ។
<មិនមែនបែបនឹងទេឈប់ខឹងណារសៀលបងទៅទទួលដើរលេង>
"មិនបាច់អ្នកទៅបណ្ដើរស្រីអ្នកទៅ"
និយាយតែប៉ុណ្ណឹងចុចបិទមិនឲអ្នកម្ខាងទៀតតវ៉ាទាន់ ប្រឹងខលយ៉ាងណាក៏គេមិនលើក
ស៊ូហ្កាមានតែប្រឹងធ្វើការឲឆាប់ហើយអាលបានទៅលួងផ្កាយតូចរបស់គេ។
រសៀល
រួចការងារភ្លាមស៊ូហ្កាមិនបង្អង់ប្រញាប់ទាញអាវក្រៅចេញរកចំណោតឡានបើចេញទៅនៅតាមផ្លូវក៏ឈៀងចូលហាងផ្កានិងនំដែលជារបស់សំណព្វជីមីនផងដែរ។
"ផ្កាយតូច!!!"
ឮសម្លេងនាយហើយអ្នកបម្រើក៏ប្រញាប់មកទទួលអាហារទៅរៀបដាក់ចានតាមតួនាទី។
"មិនបាច់ទាន់រៀបទេយកទុកសិនចុះ"
"ស៊ូ!បងមកហើយមែនទេតោះយើងទៅ"
ជីមីនញញឹមទាញដៃនាយទៅខាងក្រៅតែស៊ូហ្កាក៏ឈប់ដំណើរហើយសម្លឹងមើលការតែងខ្លួនជីមីនយ៉ាងចម្លែក។
"អូនទៅណាម្ដេចក៏ស្លៀកពាក់បែបនេះ"
អាវដេកយប់ព៌ណបៃតងរូបដាយណូស័របើទោះជាមើលទៅខ្ជូតតែគេគិតថាវាមិនសមទៅខាងក្រៅទេ នេះនៅនឹកប្លែកចិត្តផងថាម្ដេច
ជីមីនស្លៀកពាក់បែបនេះ។
"ហិៗ បងកុំឆ្ងល់ទៅដល់គង់តែដឹងទេ"
រោងកុន
ជីមីនយកទឹកភេសជ្ជៈនិងពោតផ្ទុះបង្ហាញសំបុត្រហើយចូលទៅអង្គុយជួរកណ្ដាលដែលអាចមើលច្បាស់មិនជិតក៏មិនឆ្ងាយពេក។
"ស៊ូ!បងមើលណែក"
ជីមីនបង្ហាញនំជាច្រើនកញ្ចប់ដែលគេលាក់ក្នុងអាវ នៅមានស្ករគ្រាប់ទៀត ដោយសាររោងកុនមិនឲយកចំណីទាំងនេះចូលទើបគេចាំបាច់ស្លៀកពាក់បែបនេះ។
"នេះអូន..."
ស៊ូហ្កានឹកគាំងយោបល់តែម្ដងមិនអាចធ្វើអីបានមានតេសម្លឹងមើលប្រពន្ធដោយការហួសចិត្តរួចទើបងាកទៅមើលរឿងបន្ត ការមើលកុនមិនជាចំណូចចិត្តគេទេព្រោះសាច់រឿងវាដដែលៗពេកគួរឲធុញតែព្រោះ
ជីមីនចង់មើលទើបគេកំដរ។
"លោកតើវាឆ្ងាញ់ទេ"
សុខៗបុរសក្បែរគេក៏សួរឡើងព្រោះមើលបានពាក់កណ្ដាលរឿងហើយមិនឃើញជីមីនអស់របស់ញុាំសោះមិនដឹងជាលាក់បែបណាទើបបានច្រើនយ៉ាងនេះ។
"ឆ្ងាញ់ណាស់លោកចង់បានខ្លះទេ"
ជីមីនដកស្ករគ្រាប់ចេញឆ្លើយទាំងញញឹមហើយក៏ដាក់ចូលមាត់វិញដៃទាំងពីរក៏ប្រឹងដករបស់ញុាំជាច្រើនមកឲបុរសម្នាក់នោះ កាយវិការជីមីនអត់មិនឲស៊ូហ្កាក្រវីក្បាលនឹកដល់នាទីបន្ទាប់មិនបាន។
"ប្រាកដជាចង់ព្រោះវាជាវិន័យនៅទីនេះ"
ជីមីនចំហរមាត់នៅពេលដឹងថានាយជាបុគ្គលិកនៅទីនេះ បុរសនោះទាញនំពីគេមកទាំងអស់សូម្បីតែស្ករគ្រាប់នៅមាត់ជីមីនក៏គេដកយកដូចគ្នាពេលដែលជីមាត់ហារមាត់ភ្ញាក់ផ្អើលមុននេះ។
"របស់ខ្ញុំទេ ស៊ូគេយករបស់អូនហ្ហឹកៗគេបោកប្រាស់ចិត្តអូន"
ឈុតគេទៅមើលកុន🙂
#អរគុណសម្រាប់ការអាន💜