#បេសកម្មមួយ
#ភាគទី30
_____________________________________
បន្តពីមុន យើងមកមើលនៅពេលដែលហ្វូតនិងជេមជិះឡានមកជាមួយគ្នា÷
«បងជេមបងកំពុងលេងអីនិងខ្ញុំមិនយល់ពីបងទេ!»
ងឺត! ជេមឈប់ឡាន÷
«ឯងកុំសួរនាំច្រើនពេកបានទេ?»
«ហេតុអ្វីបងនិយាយបែបនេះទៅកើត?ការងារយើងត្រូវខាតទាំងមូលដោយសារតែបងនិង!»
«ឯងគិតថាបងចង់ធ្វើបែបនេះហ៍?»
«បើមិនចង់បងធ្វើបែបនេះរកងាប់អី!»
និយាយបែបនោះហ្វូតហក់ចុះពីលើឡានជេមក៏ចាប់មកវិញតែហ្វូតនេះកម្លាំងសម្បើមណាស់ជេមចាប់ស្ទើរមិនជាប់÷
«បងជេមលែងខ្ញុំ!»
«ហ្វូតស្ដាប់បងណា!បងធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីសុវត្តិភាពឯងនិងគ្រប់គ្នា!វេហ្កាសវាមិនទុកអោយយើងរស់ស្រួលទេ!បើឯងស្ដាប់បង...បងធានាថាកាងាររបស់យើងសម្រេចប្រាកដណាស់!»
ហ្វូតយល់ព្រមធ្វើតាមជេមនិងយល់ព្រមទៅជួបវេហ្កាសដូចគ្នា។ ចូលមកដល់ក្នុងផ្ទះគឺថាវេហ្កាសអង្គុយគងទាក់ខ្លាយ៉ាងសង្ហា ÷
«នេះមេនទេ Fourth Nattawat Jirochtikul?»
វេហ្កាសចង់យកដៃទៅប៉ះហ្វូតតែជេមបានចូលមកបាំងពីមុខហ្វូតជាមុន÷
«ហឹសហឹស! ល្អលីមីង! យប់នេះឯងធ្វើយ៉ាងមិចក៏បានអោយតែឯងធ្វើអោយក្មេងម្នាក់នេះក្លាយជាប្រពន្ធឯងអោយបាន!»
«មិនសមទេចៅហ្វាយប្រទេសយើងមានទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីធ្វើបែបនេះមិនបានឡើយ!»
«ឯងកុំបារម្ភអីលីមីង!ស្អែកឡើងយើងនិងចូលដណ្ដឹងវាអោយឯង!»
«តែ...»
«បើឯងមិនហ៊ាន យើងលើកអោយអាប៉ុន្មាននាក់នេះជាអ្នកចាត់ការទៅចុះ! អៃចឺតពួកឯងចាំមើលវាបើសិនម៉ោង8:30វាមិនទាន់ធ្វើអីទេពួកឯងជាអ្នកចាត់ការជំនួសវាចុះ! »
«ទទួលបញ្ជាចៅហ្វាយ! »
SKIP>>>
ក្រឡេកមកមើលធីមរបស់យើងដែលកំពុងអង្គុយធ្វើមុខស្អុយក្ដៀនយោបល់ឯនេះវិញ÷
«ហឺយ!!!!បញ្ហាៗៗយូរៗទៅមានតែបញ្ហាតាំងពីមកដល់ទីនេះដូចគ្មានបានសម្រេចអ្វីសោះហើយពេលនេះហ្វូតក៏ត្រូវចាប់ទៅទៀត!» ភូវីន
«បងជេមផ្ញើសារមកថាព្រឹកស្អែកគាត់យកហ្វូតមកអោយពួកយើងវិញហើយ!» ដាំង
«ឯងជឿដេសចាប់ទៅប៉ុននេះហើយយកមកអោយវិញឯងគិតថានៅសភាពដើមឬអត់?»
«នៅតែមិនយល់ក្រុមយើងមានមនុស្សច្រើនណាស់ហេតុអ្វីវាចាប់ហ្វូតតែម្នាក់?»ផន
«ឆ្ងល់អ្វីច្រើនម្លេះវាចង់កាត់ដៃកាត់ជើងយើងម្ដងមួយៗនោះអីឯងមើលទៅអៃអូមក៏ត្រូវដេកពេទ្យហ្វូតក៏ត្រូវចាប់ទៅលើកក្រោយជាអ្នកណាទៀតក៏យើងមិនដឹងយើងថាគួរតែប្រយ័ត្នខ្លួនអោយល្អជាងនេះព្រោះថាគ្នាវាច្រើនណាស់ទៅដល់ទីណាក៏ឃើញពួកវាដែរ!» ជុង
«ខ្ញុំជឿថាទេវតាមិនខ្វាក់ភ្នែកអោយជនអាក្រក់រស់ស្រួលជនល្អត្រូវស្លាប់ទេពួកយើងត្រូវស៊ូជាមួយគ្នាមកដល់ត្រឹមនេះហើយបកក្រោយវិញក៏មិនកើតដែរ!»ដាំង
«ទោះបកក្រោយកើតក៏មិនអោយបកក្រោយដែរវើយរស់ត្រូវរស់ជាមួយគ្នាបើស្លាប់ត្រូវស្លាប់ទាំងអស់គ្នា!»
«បងជុងតែពួកយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងមិចបន្ត?»
«...» ជុងមិនតបនោះទេគេងើបដើរចេញពីទីនោះទៅឈរនៅកន្លែងមួយទៀត
ពេលនេះជុងមានអារម្មណ៍ថាស្រ្តេសខ្លាំងណាស់គេជាមេក្រុមតែធ្វើអ្វីមិនបានសោះកូនក្រុមគ្រោះថ្នាក់រហូត÷
«កំពុងពិបាកចិត្តមេនទេ?» ដាំងដើរចូលមក
«អឹមបងគិតអ្វីមិនចេញនោះទេ!»
«គិតមិនចេញក៏សម្រាកសិនទៅណាបង!»
«អោយបងសម្រាកយ៉ាងមិចបានបើកូនក្រុមរបស់បងសុទ្ធយែស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់បែបនេះ! បងជាមេក្រុមដែលអន់បំផុតបងស្អប់ខ្លួនឯងណាស់!»
«បងជុងតាំងសតិណា! បងធ្វើបានល្អហើយ ពួកយើងក៏គ្មានអ្នកណាមានបញ្ហានិងបងដែរបងគិតតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ!»
«តែបងគ្មានកម្លាំងចិត្តធ្វើអ្វីទៀតទេបងចាញ់ហើយ!»
«បងនៅមានខ្ញុំនៅមានក្រុមរបស់យើងនៅមានអ្នកស្រុកជាច្រើនអ្នកនិងអ្នកដទៃទៀតដែលជាកម្លាំងចិត្តរបស់បង!»
«តែ...»
«គ្មានតែគ្មានស្ករអ្វីទាំងអស់!បើបងចង់អោយវេហ្កាសគ្រប់គ្រងប្រទេសនេះហើយបងចង់អោយវាមើលងាយពួកយើងនោះបងរើបង្វិចត្រឡប់ទៅវិញចុះខ្ញុំមិនហាមបងទេបើបងគិតថាជីវិតពួកខ្ញុំមិនសំខាន់នោះ!»
«Okបងនិងធ្វើអោយបេសកម្មមួយនេះជោគជ័យអោយបាន!»
«ល្អណាស់នេះបានហៅថា Joong Archen!»
បន្ទាប់ពីទទួលការលើកទឹកចិត្តជាច្រើនពីដាំងទើបជុងត្រឡប់ទៅនិយាយជាមួយអ្នកដែលរងចាំគេវិញ÷
«អ្នកទាំងអស់គ្នាទៅសម្រាកសិនចុះព្រឹកស្អែកចាំពួកយើងពិភាក្សាគ្នាបន្តទៀត!»
«ឈប់សិនភូវីនកុំទាន់ទៅជួយយើងធ្វើប្រដាប់ទំនាក់ទំនងសិនឥលូវវាដូចជារអាក់រអួលយ៉ាងមិចមិនដឹងទេ!» ផន
«ម៉ាស៊ីនមួយសោះធ្វើម្នាក់ឯងទៅ!»
«មិនមេនម៉ាស៊ីនតែមួយទេនៅមានច្រើនទៀត!»
ផនអូសដៃភូវីនទៅតាមពិតគ្មានធ្វើស្អីធំដុំទេផនគ្រាន់តែបើកផ្លូវអោយជុងនិងដាំងនៅតែ2នាក់ប៉ុណ្ណោះភឿនគេនិងសុំកូលុមគ្នាសាហាវណាស់÷
«ចឹងខ្ញុំទៅគេងមុនហើយណាព្រឹកជួបគ្នា!»
ដាំងឡើងទៅលើផ្ទះមុនតែមិនដឹងទេថាជុងក៏ឡើងទៅតាមដូចគ្នាដល់មុខបន្ទប់ហើយទើបដាំងដឹងថាជុងមកតាម÷
«បងមកតាមខ្ញុំធ្វើអី?»
«មកគេងជាមួយឯងដែរនោះអី?»
«អត់ទេមិនអោយដេក!»
«ហូយ!!!ចិត្តអាក្រក់ម្លេះដាំងហ៊ានគេងម្នាក់ឯងដែរហ៍យប់នេះដឹងតែភូវីនមិនបានមកគេងជាមួយហើយ!»
«បងគិតថាខ្ញុំខ្លាចខ្មោចមេនទេ?អ្នកដែលខ្លាចគឺជាបងនិងហើយ!»
«ចឹងដាំងសុខចិត្តអោយជុងគេងនៅក្រៅដែរមេនមុសក៏ច្រើនទៀតបើជុងឈឺមានអ្នកណាធ្វើបេសកម្មនោះ!»
«ល្មមបានហើយបងជុងកុំមកធ្វើក្មេងតូចនៅទីនេះខ្ញុំអត់អាណិតទេទៅវិញទៅ!»
ជុងអោនមុខចុះបែបគេអន់ចិត្តហើយមើលទៅជុងបែរខ្លួនចង់ចុះទៅក្រោមវិញ÷
«អឺៗគេងក៏គេងទៅចូលមកក្នុងមកចឹង!»
មិញមុខរកយំទេតែគ្រាន់តែគេបើកទ្វាអោយចូលភ្លាមហោះទៅព្រុចតែម្ដង÷
«បងគេងត្រង់នេះចំណែកខ្ញុំគេងត្រង់នោះ!»
«Ok»
ដល់ពេលជុងឆ្លើយដូចជាងាយពេកចឹងដាំងដូចជាមិនស្រួលចិត្តវិញមនុស្សធ្លាប់តែរឿងច្រើនតែពេលមកចេះដូចមិនស្រួល។ ដាំងគេងជ្រុងម្ខាងជុងគេងជ្រុងម្ខាងតែដាំងគេងសុខៗស្រាប់តែជុងមកគេងអោបពីក្រោយ÷
«បងជុងធ្វើអីនិង?»
«បងគ្រាន់តែអោបគ្មានបានធ្វើអីទេ!»
«ស្អុះចង់ស្លាប់មកអោបអីចេញទៅ!»
«សុំអោបតែមួយយប់នេះទេណា!»
«ឆ្លៀតឱកាស!»
«ណាៗៗ»
«អឺ....»
ជុប៎! គេអោយអោបហើយឆ្លៀតថើបគេទៀតសង្ស័យខ្ទប់ជញ្ជាំងរបស់ដាំងណាស់ជុង។ ធម្មតាដឹងហើយថាជុងនេះចរិតបែបមិច ដៃរវៀមដូចមឹកចឹងលូកស្ទៀបពេញខ្លួនដាំងទាំងអស់÷
«ជុង...នៅអោយស្ងៀមបន្តិចទៅមើល!»
«ដាំង...»
«ហូយមកហៅអីងងុយដេក!»
«ឯងមានដែលឆ្ងល់ឬអត់ថាផ្ទះមាំកម្រិតណា?»
«មិនដែលឆ្ងល់ទេ!»
«ពិសោធន៍2នាក់ហី?»
«បងជុងកុំអោយសោះនេះមិនមេនផ្ទះរបស់យើងទេណា!»
«តិចៗតើ!»
«អត់ចង់!»
«តែបងចង់!»
មាត់ថាមិនចង់តែពេលគេថើបក៏ថើបតបវិញងងឹតមុខនិងកូនឯងណាស់ដាំង÷
«ឈប់ៗហាមមានស្នាមok?»
«ហួសពេលហើយស្នាម2_3កន្លែងហើយនិង!»
«បងជុងហ៍!!!»
ការឆុងមីមិនបញ្ចប់ត្រឹមនេះគឺថានៅរហូតទឹកពុះ2_3ដងអេតមីនអាណិតដាំងខ្លោចចិត្តខំទប់សម្លេងខ្លាចគេឮតែអ្នកម្ខាងទៀតគ្មានអាណិតទេសម្រុកមិនសំចៃកម្លាំងសោះ
SKIP>>>
ជេមហ្វូតត្រូវដាក់អោយនៅក្នុងបន្ទប់តែមួយក្រោមការត្រួតពិនិត្យរបស់នាយចឺតដែលនៅចាំក្រៅបន្ទប់÷
«ឯងថាយប់នេះបានគេឬបានយើងវើយ?» ចឺត
«អាលីមីងវាស្រឡាញ់ក្មេងនិងវាមិនហ៊ានធ្វើអីទេខ្ញុំថាយប់នេះដឹងតែបានយើងហើយ!»
«ថាមិនត្រូវទេមិញមុនចូលទៅវាអស់ស្រា2កែវហើយវើយ!»
«ចាំអុតមើលទៅចឹង!»
ពួកវាទៅអើតមើលតាមប្រឡោះទ្វាចង់ដឹងថាជេមនិងហ្វូតបានធ្វើអីហើយឬនៅ ឃើញថាហ្វូតនិងជេមអង្គុយលើគ្រែជ្រុងម្ខាងម្នាក់ថែមទាំងមិនមើលមុខគ្នាមិននិយាយរកគ្នាទៀតផង។ ជេមដឹងថាមានអ្នកចាំមើលហើយចឹងបើគេនៅយូរទៀតច្បាស់ណាស់ខូចការមិនខាន ទើបគេងើបចេញពីគ្រែដោះអាវក្រៅចេញនិងដើរសំដៅទៅរកហ្វូត÷
<អីយ៉ាសដោះអាវហើយវើយ!> នាយចឺត
«បងជេមចង់ធ្វើអីនិង?» ហ្វូត
«ដល់ពេលហើយ! »
«ដល់ពេលអី?អត់ទេលែងខ្ញុំ!កុំធ្វើអីឆ្គួតៗណា៎»
ហ្វូតរមួលពេញពូកនូវពេលដែលជេមបានមកលូកលាន់ខ្លួនគេ÷
«នៅអោយស្ងៀមទៅមើលតិចយើងរំលោភអោយបាក់គ្រែ!»
«ហឹក...បងកុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំអីខ្ញុំសុំអង្វរ...»
«សួរត្រង់ទៅឯងមិនព្រមជាមួយយើងឯងចង់បានប្ដី4_5នាក់ដែលចាំនៅខាងក្រៅនិងមេនទេ?»
«ខ្ញុំមិនចង់បានស្អីទាំងអស់និងខ្ញុំចង់ទៅវិញ!»
«ឆ្លងយប់នេះអោយរួចសិនទៅ!»
«អត់ទេ!!!!»
ហ្វូតស្រែកយៃតែម្ដងហួចជេមីណាយចង់លែងមេនទេនមេននិង? ជេមដោះអាវរបស់គេគប់ទៅបិទចន្លោះដែលអ្នកខាងក្រៅដែលកំពុងលួចមើលនោះកុំអោយមើលឃើញទៀត÷
<ចប់មើលលែងឃើញសាឡះ!>
<មើលមិនឃើញចាំស្ដាប់សម្លេងទៅ!>
និយាយពីថាធីមនាយចឺតនេះតស៊ូហួសមើលមិនឃើញហើយនៅចង់ស្ដាប់សម្លេងទៀត÷
ព្រុស! ដោយហ្វូតរើខ្លាំងពេកទើបធ្វើអោយធ្លាក់ពីលើគ្រែទាំងពីរ÷
«បងជេមកុំអោយសោះណាបើមិនចឹងខ្ញុំបាញ់វាចូលភ្នែកបងហើយ!» ហ្វូតលើកូនដបតូចមួយចេញមក
«ស្អីនិង?»
«ថ្នាំសន្លប់!»
«ហឹសឯងគិតថាយើងខ្លាចរបស់ប៉ុននឹងមេនទេ?»
ឈីត! ហ្វូតបានបាញ់ថ្នាំសន្លប់នោះតែមិនមេនចំជេមទេគឺចំខ្លួនឯងពេញៗភ្នែកតែម្ដង÷
«អូយ!!!!»
«ហ្វូតយ៉ាងមិចហើយបងសុំមើលបន្តិច!»
«ហឹក...ហឹក...ក្រហាយណាស់!»
«ដកដៃចេញមើលបងជូតចេញអោយ!»
«ហឹក...ហឹក...ក្រហាយ....»
អ្នកខាងក្នុងធម្មតាទេណាស់តែអ្នកខាងក្រៅដែលលបស្ដាប់និងតើគិតដល់ឋានព្រះច័ន្ទហើយ÷
«ក្រហាយប៉ុននេះហើយសង្ស័យយើងអត់ហើយតោះទៅដេកវិញ!»
«អឺតោះ!»
នាយចឺតនិងបក្សពួកត្រឡប់ទៅកន្លែងដេករៀងខ្លួន
SKIP>>>
កាត់ចូលមកព្រឹកថ្ងៃថ្មី ហ្វូតបើកភ្នែកឡើងតិចៗទាំងគ្មានកម្លាំងសោះសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួនក្នុងបន្ទប់រួចក៏ស្ទុះងើបមកតែម្ដង÷
«ភ្ញាក់ហើយហ៍?»
បើកភ្នែកមកឃើញជេមអង្គុយអោបដៃមើលមកហ្វូតតែម្ដង÷
«យប់មិញ...យប់មិញបងធ្វើស្អីខ្ញុំខ្លះហាស?»
ជេមមិនតបតែជេមប្រើភ្នែកជាសញ្ញាអោយហ្វូតមើលខ្លួនឯងឃើញថាគ្មានខោអាវនោះទេ÷
«អាយ!!!!!! Gemini norawit Titicharoenrak ឯងធ្វើបែបនេះដាក់យើងបានយ៉ាងមិចហាស?»
«ចាំឈ្មោះបងច្បាស់បែបនេះយប់មិញប្រហែលហៅច្រើនដង...»
«រោគចិត្ត!»
ពាក្យសម្ដីហោះមកជាមួយខ្នើយគប់ទៅរកជេមតែជេមចេះគិចទាន់ គប់គេហើយគឺយំយកៗតែម្ដង÷
«ហូយ!!!!ល្មមឈប់យំបានហើយហ្វូត! ខ្លួនប្រាណរបស់ឯងអ្នកណាធ្វើស្អីខ្លះឯងមិនដឹងខ្លួនឯងទេមេនយប់មិញយើងមិនបានធ្វើស្អីឯងទេ!»
«ពិតមេនហ៍? តែខ្ញុំមិនជឿបងទេ!»
«គល់ឈើដូចឯងយើងគ្មានអារម្មណ៍ជាមួយទេ!»
«មើលងាយ?»
«កន្លែងណាងាយគេមើលហើយ!»
«ជេមីណាយ!!!!!»
«បាទហ្វូត?»
មិនដឹងថាត្រូវនិយាយបែបមិចជាមួយជេមទេបើឌឺម្លឹងៗនោះដៀលកូនឯងថាគល់ឈើទៀតក្ដៅឆេវ!!!!
End
មួយភាគនេះរៀងវែងតិចហើយសរសេរខ្លីៗវាដាច់សាច់រឿងចឹងសុខចិត្តដាក់អោយវែងចឹងម៉ងទៅ!