ဘဝက လက်သည်းဆိုးဆေးနဲ့ တူရင် သိပ် ကောင်းမှာ သိလား။
တစ်ယောက်ယောက်ကို စိတ်ထိခိုက်အောင် ပြုဖူးတဲ့ စကားတွေ၊ တစ်ယောက်ယောက်က စိတ်ထိခိုက်အောင် ပြုဖူးတဲ့ နေ့တွေအားလုံးကို စက္ကန့် နည်းနည်းလေး ပေးရုံနဲ့ ဖျက်ပစ်လိုက်လို့ ရတာမို့လေ။
ဘဝက မိုးမျှော်တိုက်တစ်ခုရဲ့ ခေါင်မိုးထပ်နဲ့ တူရင်လည်း မဆိုးဘူး ထင်ရတာပဲ။
အပေါ်စီးကနေ မျက်လုံးဖြန့်ကျက်ကြည့်တိုင်း ပုခုံးချင်း ထိတိုက်ဖူးတဲ့ ပြဿနာ ခလုတ်ကန်သင်းတွေက မြင်တောင် မမြင်ရအောင် သေးသေးလေး ဖြစ်နေမှာ။
ပြီးတော့ အပိုဆုအနေနဲ့၊
တိမ်တွေကိုတောင် လှမ်းခိုစီးရင်း နွဲ့ဆိုး ဆိုးလို့ ရဦးမှာမျိုး။
ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ဘဝက လမ်းမှာ ရောင်းတဲ့ အာတာပူစီတစ်လုံး ဖြစ်နေတယ်။
လျှာဖျားပေါ်မှာ အချိုဓာတ်လေး ဖျတ်ခနဲ ရလိုက်ပေမဲ့
❛ဘယ်မှာလဲ အချိုဓာတ်❜ လို့ သက်သေပြခိုင်းရင်တော့ သက်သေပြစရာ မကျန်တော့တဲ့ အဲဒီလို ဝေဝါး ပျောက်ရှခြင်းတွေနဲ့ပေါ့။
သဘောထားတွေ ခမ်းခမ်းနားနား ကြီးမပေးနိုင်တဲ့ နှစ်အသစ်မှာ ၁ ကို ၂ ထဲက မရမက နှုတ်ကြည့်လည်း ရလဒ်အဖြေက ၂ ဆိုတာ ပြောင်းမသွားခဲ့။ တအားပဲ စိတ်ထိခိုက်စရာ။
ဒါနဲ့ စကားမစပ်၊
မိုဘိုင်းလ်ဖုန်းဂိမ်းတစ်ခုထဲ အဲဒီလူနဲ့ မတော်တဆ ဆုံဖြစ်ခဲ့ရင်လည်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် သတင်းစကားလေး ပါးပေးပါဦး။
အာတာပူစီတွေက နေ့တိုင်း စားရင် ကျန်းမာရေး ထိခိုက်စေတာမို့၊
မတည်နိုင်တော့မဲ့ အဲဒီ ကတိ အထပ်ထပ်ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လာရိုက်ချိုးပေးဖို့။