To była już ta godzina o której musiałam wychodzić, jeszcze wtedy nie wiedziałam że za kilka lat ta szkołą zamieni się w istne piekło, lub może to jednak ludzie zamienią się w diabły? Wyszłam z moją mamą z domu i kierowałyśmy się w kierunku podstawówki. Mamy do niej około 5 minut więc szybko doszłyśmy. Weszłam do ogromnej ciemnej sali gdzie czekała już na mnie moja przyjaciółka. Siedziała już na fotelu i trzymałą ręką drugi fotel żeby nikt tam nie usiadł. Była wtedy moim największym skarbem -(nie licząc mojego psa). Nagle cała sala ucichła i stopniowo gasiły się światła. Przemówiła dyrektorka szkoły.
- Witajcie moi kochani uczniowie!- zaczęła.
-Witam również bardzo serdecznie nauczycieli i rodziców którzy przyszli wspierać swoje pociechy-Dokończyła. Szkoła powitała nas bardzo ładnym występem naszych (jak to nasza dyrektorka powiedziała) starszych kolegów i koleżanek. Następnie powiedziała jakiego mamy wychowawcę i gdzie dana klasa się spotyka po apelu. Byłam w klasie 1a u pani Sofii. Wszyscy kierowali się już do swoich klas dlatego było duże zamieszanie. Gdy dotarliśmy już do sali moim oczom ukazał sie piękny niebieskooki chłopak z czarnymi włosami. Jego włosy były jak popiół po ogniu ale za to oczy jak morska bryza. To był ideał.