.នៅព្រឹកថ្ងៃថ្មី ព័ត៌មានដែលម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនត្រកូល Kim នឹងមានអ្នកមកស្នងដំណែងថ្មីក៏លេចឮពេញប្រទេសហើយវាក៏បានក្លាយទៅជាប្រធានបទដំបូងគេផងដែលនៅពេលព្រឹកនេះ។
"មិនដែលដឹងសោះថា ក្រុមហ៊ុន Kim Ad QiKo មានអ្នកស្នងដំណែងដែរ?? " លោកចន ដែលកំពុងតែអង្គុយផឹកកាហ្វេនៅសាឡុងបន្ទប់ទទួលភ្លៀវ ក្រោយពេលឮដំណឹងនេះធ្វើឲ្យគាត់រាងចម្លែកចិត្តមិនតិចនោះដែរ ព្រោះតាំងពីរក្លាយជាគូប្រជែងជាមួយនឹងក្រុមហ៊ុននឹងមកមិនដែលដឹងថាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុននោះមានកូនប្រុសស្នងដំណែងនោះឡើយ។
"បើបែបនឹងមែន ពួកយើងកាន់តែពិបាកហើយលោកប៉ា! ព្រោះមើលទៅម្នាក់នោះគឺ ម៉ត់ចត់ណាស់!" ជុងហ្គុក ព្រោះមើលទៅតាមដំណើរនឹងកាយវិការរបស់អ្នកស្នងដំណែងថ្មីនៅក្រុមហ៊ុននេះមិនអន់នោះឡើយ។នាយមើលឃើញតែពីចំហៀងតែប៉ុណ្ណោះព្រោះកាមេរ៉ាចាប់បានតែប៉ុណ្នឹង។
"កុំព្រួយអីព្រោះបានប៉ា ដាក់អ្នកសើុបឲ្យទៅសុើបការនៅក្នុងក្រុមហ៊ុននេះហើយចាំមើលពេលល្ងាចនេះនឹងមានរឿងថ្មីកើតឡើងមិនខាននោះឡើយ!"
"លោកប៉ាធ្វើបែបនេះ ចោះបើខាងគេចាប់បានវិញនោះ?គិតយ៉ាងមិចទៅលោកប៉ា??"
"វាមិនងាយដល់ថ្នាក់នឹងនោះទេកូនកុំបារម្ភពេកអី! បានហើយអស់កិច្ចឯងហើយចង់ទៅណាទៅៗ" គាត់ហៅជុងហ្គុកមកព្រោះតែចង់និយាយតែរឿងប៉ុណ្ណឹងនោះទេ ដោយយល់ថាអស់អ្វីហើយគាត់ក៏បានដេញឲ្យនាយត្រឡប់ទៅវិញ។
"ណ្ហើយ!..."
.ជុងហ្គុកទាញសោម៉ូតូរបស់នាយហើយក៏បើកចេញទៅខាងក្រៅដោយទៅណាក៏មិនដឹងព្រោះតែនាយធុញថប់ពេកចង់លំហេខួរឲ្យស្រស់ស្រាយបន្តិច។
................
" Mommy....អូនចង់បានអាកូនឡាននឹងហា៎...."ថេយ៉ុងកំពុងតែដើរបណ្តើរកូនរបស់គេលេងតាមមានស្ទឹង នាយកំលោះតូចងាកទៅឃើញកូនឡាននឹងរបស់លេងជាច្រើនដែលគេបានតាំងលក់។ក៏ចង្អុលប្រាប់ទៅMommyរបស់ខ្លួនទាំងធ្វើមុខ Cute cute ទៀតផង។
"ចង់បានមែនទេ?? តោះចូលទៅមើលទៅចឹង..." ថេយ៍ក៏កាន់ដៃកូនប្រុសរបស់គេដើរចូលទៅកន្លែងលក់នោះ។ ជុងវ៉ាន់គេរើសតាមចិត្តចង់បានមួយណាប៉ាតូចរបស់គេទិញឲ្យទាំងអស់ មិនមែនថេយ៉ុងតាមចិត្តកូនប្រុសរបស់គេគ្រប់រឿងនោះឡើយតែដោយសារតែ នៅទីនេះពួកគេទើបតែមកដល់ ដូច្នេះហើយ ជុងវ៉ាន់គេគ្មានអ្វីលេងនោះឡើយទើបថេយ៉ុងចេះតែទិញឲ្យគេទៅកុំឲ្យគេអផ្សុកពេលនៅផ្ទះម្នាក់ឯង។
" Cute cute has....!" ថេយ៉ុងកំពុងតែគិតលក់ ស្រាប់តែកម្លោះតូចងាកទៅឃើញអាប៉ោងដែលគេកំពុងតែអូសរទះលក់ដោយវាមានគ្រប់ទម្រង់ ។ដោយមិនចាំយូរជុងវ៉ាន់ក៏រត់ទៅតាមរទះនោះ។
" ប៉ោងៗ....អូនចង់បានប៉ោងៗ....."ជុងវ៉ាន់ក៏ចេះតែរត់ទៅតាមអ្នកលក់ប៉ោងៗនោះ។
"នេះលុយអាប់ អ្នកប្រុស....!"
"បាទអរគុណ...ជុងវ៉ាន់កូន...??ជុងវ៉ាន់??!" ថេយ៉ុងទទួលយកលុយអាប់ពីអ្នកលក់រួចក៏ងាកមករកមើលកូនប្រុសរបស់ខ្លួនក៏ស្រាប់តែមិនឃើញ?? តើគេទៅណា??ក្រែងមិននេះឈរនៅទីនេះជាមួយគេទេតើ?? ចប់ហើយថ្ងៃនេះថេយ៉ុងក៏មិមបានឲ្យអង្គរក្សរបស់ខ្លួនតាមមកសូម្បីតែម្នាក់នោះឡើយ។
" ហឹ្ហកៗ...ជុងវ៉ាន់...មែនហើយ សិស្សច្បង..!!" ពេលនេះគេមិនដឹងថាត្រូវទៅពឹងពាក់អ្នកណានោះឡើយ អ្វីដែលគេនឹកឃើញមុនគេគឺនាយកំលោះអ៊ុនវ៉ូតែម្នាក់គត់។ បើនិយាយពីជេមីនគេមិនបានចាំលេខរបស់គេឡើយ មានតែអ៊ុនវ៉ូតែប៉ុណ្ណោះដែលពួកគេទើបតែទាក់ទងគ្នានោះ។
"ថេយ៍...យ៉ាងមិចហើយរកជុងវ៉ាន់ ឃើញទេ??"គ្រាន់តែថេយ៉ុងខលប្រាប់ភ្លាមនាយក៏កំលោះក៏ប្រញាប់ប្រញាល់មកតែម្តង។
" អត់នោះទេសិស្សច្បង ខ្ញុំមិនដឹងថាគេទៅណានោះទេ ខ្ញុំដើររកជុំវិញទីនេះអស់ទៅហើយតែនៅតែរកមិនឃើញ ហ្ហឹកៗ"
"កុំយំអីណា..ចាំបងជួយរក...កូនរបស់ថេយ៍ក៏ដូចជាកូនរបស់បងដូចគ្នា..."នាយកំលោះទាញថេយ៉ុងមកអោបព្រមទាំងនិយាយលួងលោមគេ។
.យើងងាកមកមើលជុងវ៉ាន់ឯណេះវិញ គេរត់មកតាមអ្នកលក់អាប៉ោងរហូតដល់គេឈប់នៅកន្លែងលក់តែម្តង។
" អេក្មេងតូចឯង ចង់ទិញប៉ោងៗរបស់បងតើមែនទេ??"នារីម្នាក់នោះក៏បន្ទន់ជង្គង់សួរទៅកាន់ជុងវ៉ាន់។ដោយនាងឃើញថាក្មេងម្នាក់នេះរត់មកតាមនាងរហូតទើបនាងសម្រេចចិត្តថាឈប់រទះនាងសួរតែម្តង។
"អូនចង់បានប៉ោងៗ...."
"ចឹងតើឯងមានលុយប៉ុន្មានដែរ..ហឹម??"
" លុយ..??លុយជាអ្វីទៅ..អូនអត់ស្គាល់ទេអូនស្គាល់តែ Mommy.... mommy ??"
"Mommy ?? ចោះឯណា mommy របស់ឯងនោះ??"
"Mommy..??" ភ្លាមនោះជុងវ៉ាន់ក៏ស្រាប់តែនឹកឃើញដល់ mommy របស់ខ្លួន។ ស្រាប់តែគេងាកទៅក៏មិនឃើញmommyរបស់គេ ជុងវ៉ាន់ក៏រត់ បកក្រោយទៅរករាងតូចដោយអ្នកលក់អាប៉ោងនោះហៅមិនទាន់ទល់សោះ។
"អេ..កំលោះតូច...?? គេទៅណាគេនឹង??!" នាងមិនគិតច្រើនក៏ផ្តោតមកលើការលក់របស់នាងវិញ។
"ហិកៗ.. Mommy.... mommy...ហិកៗ"ជុងវ៉ាន់ចេះតែរត់បកក្រោយទៅកន្លែងដែលគេបានរត់ចេញពីម្តាយរបស់គេមក។
.ទឺត...!! ដោយរត់មិនបានជាចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់ភ្លាមនោះ ស៊ីផ្លែម៉ូតូក៏បានបន្លឺឡើង មកកាន់គេដោយមានមានល្បឿនលឿន ធ្វើឲ្យកំលោះតូចគេចមិនទាន់ក៏÷
.ព្រូស..ប្រាវ...! ម៉ូតូធំរបស់ជុងហ្គុកត្រូវបានខ្ទាតទៅជ្រុងម្ខាងជ្រុលទៅបុកនឹងដើមឈើធំមួយដើមតែមិនបានធ្វើឲ្យនាយប៉ះពាល់ខ្លាំងនោះឡើយ។
"ហា..ហ្ហឹកៗ.... mommy..អូនឈឺ..ហ្ហឹកៗ" ជុងវ៉ាន់ក៏ត្រូវដួលដូចគ្នាព្រោះតែគេភ័យពេកទើបរត់ដួលធ្វើឲ្យរលិតក្បាលជង្គង់របស់គេតែ។
"អាល្អិត...ឯងយ៉ាងមិចទៅហើយ....មានត្រូវត្រង់ណាក៏អត់មកពូជួយណា..." ជុងហ្គុកព្យាយាមងើបទាំងពិបាកហើយដើរ ប៉ាក់ខ្ញើតៗទៅរកក្មេងតូចដែលកំពុងតែអង្គុយយំទឹកភ្នែករហាមតាមមើលប្រហែលជាឈឺណាស់ហើយ។
"ហិ្ហកៗ.... mommy...អូនឈឺ...អូនឈឺខ្លាំងៗ..."
" ឲ្យពូសុំទោសណាមុននេះពូមិនបានជាមើលផ្លូវ...មកពូផ្លុំឲ្យឈឺខ្លាំងទេ??"ជុងហ្គុកទាញកម្លោះតូចមកអង្គុយនៅលើភ្លៅរបស់ខ្លួនព្រមទាំងផ្លុំជើងឲ្យគេដូចគ្នា។
"អូនឈឺ...អូនឈឺខ្លាំងៗ...ប៉ាៗ.." ជុងវ៉ាន់ពៀបមាត់យំព្រមទាំងហៅជុងហ្គុកថាប៉ាៗទៀតផង។
"យើងមិនមែនជាប៉ារបស់ឯងនោះទេ ក្មេងតូច តែឯងមុខដូចយើងណាស់..ហឹសៗ តែប៉ាម៉ាក់របស់ឯងនៅឯណាទៅ??" ជុងហ្គុកបានពរ ជុងវ៉ាន់ទៅលាងរបួសនៅជិតនោះហើយក៏និយាយ បន្លំកុំឲ្យក្មេងយំឈឺ។
" អូនអត់មានម៉ាក់ៗតែអូនមានតែប៉ាៗតូច...តែចូលចិត្តហៅគាត់ថាMommy mommy ...!"
"ប៉ាៗតូច?? mommy មែនទេ?? យើងមិនយល់ពីអ្វីដែលឯងនិយាយនោះទេ! តែមិនអីនោះទេ រួចរាល់ហើយ!" ជុងហ្គុកអង្អែលក្បាលរបស់ជុងវ៉ាន់តិចៗ ហើយក៏និយាយថារួចរាល់ក្រោយពេលគេលាងរបួសនឹងបិតប៉ង់ឲ្យអាល្អិតយ៉ាងស្អាតរួចជាស្រេច។
"មិចក៏អត់ឈឺចឹងលោកពូ...??"
"កូនប្រុសគេមិនឈឺយូរនោះឡើយ...ដូច្នេះទើបឯងមិនឈឺពេលពូលាងរបួសឲ្យនោះអី??យល់ទេ??"
"ប៉ាតូចរបស់អូនក៏ធ្លាប់និយាយបែបនឹងដូចគ្នា...!"
"ចឹងតើពេលនេះប៉ាតូចរបស់ឯងនៅឯណាទៅ?? ចាំពូជូនទៅរកណា!"
"អូនអត់ដឹងនោះទេ...មុននេះអូនរត់តាមប៉ោងៗ ក៏ស្រាប់តែបាត់ប៉ាតូចតែម្តង...."
"ចឹងឯងចាំផ្លូវដែលរត់មក មុននេះបានតើមែនទេ??" ជុងវ៉ាន់ក៏ងក់ក្បាលហើយជុងហ្គុកក៏លើកជុងវ៉ាន់ដាក់លើករបស់ខ្លួន ហើយក៏ដើរទៅលោកប៉ាតូចរបស់គេដោយរាងក្រាស់ដើរតាមអ្វីដែលជុងវ៉ាន់បានចង្អុលប្រាប់នាយ។
"ពូៗដាក់អូនចុះ!!"ដើរបានមួយសន្ទុះជុងវ៉ាន់ក៏បានកេះស្មាររបស់ជុងហ្គុកដើម្បីឲ្យដាក់ខ្លួនចុះព្រោះគេបានមកដល់កន្លែងដែលប៉ាតូចរបស់គេទិញកូនឡានឲ្យហើយ។
"ត្រង់នេះមែនទេ??" ជុងវ៉ាន់ងក់ក្បាលហើយជុងហ្គុកក៏ដាក់គេចុះ។
"ជុងវ៉ាន់...??ជុងវ៉ាន់កូន...ហ្ហឹកៗពិតជាកូនពិតមែន?? កូនមានកើតអ្វីក៏អត់?? ហើយជើងនេះទៅត្រូវនឹងអ្វីមកនឹងហា...ហ្ហឹកៗ កូនប៉ា.."
" ថេយ៉ុង?? អ៊ុនវ៉ូ??!កូន??"
"ជុងហ្គុក??!"
.To be continued.....