" អឹម....."
" អូនស៊ូ អូនក្រោកហើយមែនទេ មានឈឺត្រង់ណាទេ" សុីនហារត់មករកស៊ូយ៉ុងពេលបានលឺសម្លេងរបស់ស៊ូយ៉ុង
" ស៊ូយ៉ុងឯងមិនអីទេ មែនទេ" ជុងគីក៏ប្រញាប់ដើរចូលដែរ
" ខ្ញុំមិនអីទេអ្នកប្រុសសុីនហា" ស៊ូយ៉ុងញញឹមដាក់សុីនហា តែមិនបានមើលមុខជុងគីនិងឆ្លើយសំណួរគេដែល ធ្វើដូចជុងគិមិននៅទីនេះចឹង
" មិនអីល្អហើយ" សុីនហាញញឹមដាក់វិញ
" លោកមេទ័ពខ្ញុំយកអាហារមកអោយ" ទាហាន2នាក់លើកអាហារ
" ទុកត្រង់នេះទៅ ចេញទៅចុះ" ជុងគីប្រាប់ពួកគេ ទាហ៊ាន2នាក់នោះក៏ចេញទៅ
" ស៊ូយ៉ុង ញ្ញុាំអានេះសិនទៅ " ជុងគីក៏លើកអាហារដែលជាបបរ មក ជិតស៊ូយ៉ុង
" អ្នកប្រុសសុីនហាបញ្ចុកខ្ញុំបានទេ" ស៊ូយ៉ុងលើកឡើងមកនិយាយជាមួយសុីនហា ទាំងដែលជុងគីជាអ្នកលើកបបរមកសោះ
" បាទ បាន នេះ ហាមាត់មក" សុីនហាយកបបរពីជុងគីមកបញ្ចុកតាមស៊ូយ៉ុងត្រឹមត្រូវការ។
" អឹម... ខ្ញុំ .. ខ្ញុំចេញទៅក្រៅហើយ" ជុងគីមើលទៅស្ថានភាព មិនល្អសម្រាប់គេទេ ស៊ូយ៉ុងតាំងពីងើបមិននិយាយជាមួយគេទេ ទើបនាយចេញទៅកុំអោយស៊ូយ៉ុងមានសម្ពាធ
" ឯងយកបបរទៅញ្ញុំដែទៅ" សុីនហា
" អឹម" ជុងគីក៏លើកបបរមួយចាន ចេញទៅក្រៅ
*មើលទៅឯងមិនចង់និយាយជាមួយយើងទេ ដើរចេញគឺល្អហើយអាជុងគីអើយ* ជុងគី
*ឥឡូវខ្ញុំដឹងថាអ្នកប្រុសពិតជាមិនស្រលាញ់ខ្ញុំមែនហើយ អរគុណដែលនិយាយពាក្យពិតចេញមក អ្នកប្រុសជុងគី។ ពីពេលនេះទៅខ្ញុំនិងបើកចិត្តទទួលយកអ្វីដែលអ្នកប្រុសអោយខ្ញុំ
អ្នកប្រុសសុីនហា* ស៊ូយ៉ុងនឹកក្នុងចិត្តផង មាត់ហាចាំសុីនហាបញ្ចុក ព្រមទាំងស្នាមញញឹម
* បងដឹងថាអូនកំពុងគិតអី ស៊ូយ៉ុង ពេលនេះអូនប្រហែលយល់គ្រប់យ៉ាងហើយ បងនិងរងចាំចម្លើយឆ្លើយតបរបស់អូន ហើយ ពួកយើងនិងដើរទៅជាមួយគ្នា* សុីនហាក៏ដូច ជុងគី និង សុីនហាដែរ
______
+ ក្នុងព្រៃ
" អឹម.... អ្នកប្រុសជុងហ្គុកមិនទាន់ក្រោកទៀត ... ដូចជាអន់ក្តៅហើយ" ថេយ៍ក្រោកឡើង រាងតូចគេងមិនសូវបានទេ ព្រោះគេងផ្អែកដើមឈើផង ហើយជុងហ្គុកផ្អែកលើគេទៀត ទើបធ្វើអោយថេយ៍ភ្ញាក់លឿន ។ ថេយ៍ក្រោកមកដាក់អោយជុងហ្គុកគេងអោយស្រួលសិន ទើបស្ទាប់ក្បាល់ជុងហ្គុកមើលទៅអន់ក្តៅហើយ មុខក៏ប្រែមកជាមានឈាមវិញ មិនស្លេកស្លាំងដូចយប់មិញទេ។
" ហើយ... អាកាសធាតុក្នុងព្រៃពិតជាល្អមែន ជីវិតមានបែបនេះប៉ុន្មានដងទៅ" ថេយ៍មកមាត់ជ្រោះ ស្រូបយកខ្យល់ធម្មជាតិ គេមិនងាយបានខ្យល់ធម្មជាតិបែបនេះទេ។ ថេយ៍ក៏អង្គុយនៅមាត់ជ្រោះរងចាំជុងហ្គុកក្រោក។
" ហើុយ.. មិនដឹងស៊ូយ៉ុងយ៉ាងមិចទៅហើយទេ ហើយ!!! គេថាសង្គ្រាមមិនល្អ ពិតជាដូចមាត់គេថាមែន"
" គិត គិតទៅយើងមកនៅទីនេះបាន 4 ជិត 5 ខែហើយ មិនដឹងថាប៉ា ម៉ាក់ បងប្រុស និងអាមិត្តយើងយ៉ាងមិចហើយទេ ពេលនេះកំពុងតែតាមរកផង ... ជីវិតអើយ ជីវិត កាលបានទៅវិញទេ" ថេយ៍អង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ និយាយរៀបរាប់ប្រាប់ទៅធម្មជាតិ ។ មានតែចឹងទេទើបអាចធូរក្នុងចិត្តខ្លះ
" ទៅរកផ្លែឈើមកសិនឃ្លានណាស់ មិនបានញ្ញុាំអីតាំងពីម្សិលមិញផង" ថេយ៍អង្គុយមួយសន្ទុះក៏ងើបទៅរកបេះផ្លែឈើខ្លះ ទុកអោយអ្នកប្រុសគេផង និងទុកញ្ញុាំផង
" អូ នោះជាផ្លែឈើដែលអ្នកប្រុសធ្លាប់នេះអោយញ្ញុាំតើ" ថេយ៍ដើរមួយសន្ទុះក៏រកឃើញផ្លែឈើដែលជុងហ្គុកធ្លាប់បេះអោយហូបកាលនៅវាំង
" តែដើមវាខ្ពស់ណាស់ ធ្វើមិចទៅ" ថេយ៍
" ក្មួយចង់បានផ្លែឈើនិងមែនទេ " មានអ៊ំប្រុសម្នាក់ដើរមករកថេយ៍
" បាទ អ៊ំ តែអ៊ំមកពីណា" ថេយ៍សួរព្រោះនេះមានមនុស្សនៅដែរ តែក៏ល្អដែរ អាងនិងអាចជួយគេចេញពីទីនេះ
" បាទ តែមិនមែនមនុស្សធម្មតាទេ នេះយកអានេះទៅ អ៊ំអោយ" អ៊ំប្រុសនិងបណ្តើរ ហុតថង់ក្រណាត់ដែលពពេញទៅដោយផ្លែឈើដែលថេយ៍ចង់បាន
" អរគុណអ៊ំ អឹម..ផ្អែមណាស់ .. អ៊ំថាមិនមែនមនុស្សធម្មតា ចឹងអ៊ំជាខ្មោចហែស៎" ថេយ៍សួរផងញ្ញុាំផ្លែឈើដែលគេអោយផង បំណាច់ថាឃ្លានហើយញ្ញុាំតែម្តងទៅ
" អ៊ំជាអ្នករក្សាទឹកដីនៅទ៏នេះ" អ៊ំប្រុសបន្ទូរឡើង
" ចឹងអ៊ំស្គាល់ផ្លូវចេញទេ ខ្ញុំ..." ថេយ៍និយាយមិនទាន់ចប់ ក៏កាត់សម្តី
" ក្មួយមិនមែនអ្នកនៅសម័យនេះ ត្រូវទេ??" អ៊ំប្រុសសួរឡើង
" មិចក៏អ៊ំដឹង" ថេយ៍
" ចុះអ៊ំប្រាប់ហើយថា អ៊ំមិនមែនមនុស្សធម្មតា "
"...." ថេយ៍គាំង
" ចុះក្មួយចង់ទៅវិញទេ??" អ៊ំប្រុស
" ចេញពីព្រៃនិងហែស៎ ខ្ញុំចង់" ថេយ៍មិនយល់សំណួរក៏ឆ្លើយតាមអ្វីដែលគេយល់ទៅ
" មិនមែនអានិងទេ គឺទៅកន្លែងដើមឯងវិញ" អ៊ំប្រុសបញ្ជាក់ គឺអនាគតកាល
" ខ្ញុំចង់ណាស់អ៊ំដឹងថាត្រូវធ្វើមិចមែនទេ" ថេយ៍ឆ្លើយយ៉ាងរហ័ស កំពុងនឹកះអ្នកផ្ទះផង អ្នកណាមិនចង់ទៅ
" បើចង់គឺមានវិធីមួយគឺ នៅពេលព្រះចន្ទពេញវង្ស ក្មួយទៅកន្លែងដែលឆ្លងមកនិងឃើញដូចកាលឯងឆ្លងមកដូចគ្នា
" បើ ចឹងមែនល្អណាស់.. យែស.. យែស!! បានទៅវិញហើយ "
ថេយ៍អរផង ហក់លោតផង
" មុននិងទៅវិញក៏ត្រូវចេញពីទីសិន មែនហើយ សួរគាត់សិន អ៊ំចុះបើចង់ចេញ.... អោយ៎បាត់ទៅណាហើយ អ៊ំ...អ៊ំ .. ចប់ហើយ" ថេយ៍ដោយអរទេ មិនបានចាប់អារម្មណ៍ថាអ៊ំប្រុសចេញទៅពីពេលណាទេ ។ នេះប្រហែលជាវាសនាដែលអោយថេយ៍ជួបអ៊ំប្រយសនោះបានប៉ុណ្ណឹង
" អោយ !! ទៅណាបាត់ហើយ?? មិនទាន់សួរពីផ្លូវចេញផង ហើុយ!! ចង់មក មក ចង់ទៅក៏គ្មានមាត់មួយមា៉ត់ ទៅរកអ្នកប្រុសវិញ វង្វេងផ្លូវឥឡូវហើយ" ថេយ៍ពេលបាត់អ៊ំប្រុសក៏មិនដឹងធ្វើមិចដែល មានតែទៅកន្លែងដើមវិញ
______
" នេះយើងទៅយូរហើយនៅតែមិនទាន់ភ្ញាក់ទៀត នៅដកដង្ហើមទេមិចក៏សន្លប់យូរម៉្លេះ" ថេយ៍បានមកដល់កន្លែងជុងហ្គុកវិញ ស្មានតែជុងហ្គុកក្រោកតែមានណានៅដដែរ មានតែថេយ៍ដាក់ដៃជិតច្រមុះខ្លាចក្រែងស្លាប់បាត់គេមិនដឹង
" ទៅរកងូតទឹកវិញតាំងពីម្សិលមិញមិនបានប៉ះទឹកសោះ"
ថេយ៍ទុកផ្លែឈើនៅជិតជុងហ្គុកហើយក៏រកទៅងូតទឹក ត្រាំទឹកអោយណាណីម៉ង
" ហើយត្រជាក់ណាស់ ដុស ដុស ដុសអោយស្បែកដើម្បីអោយស្បែកភ្លឺ អាថេយ៍អើយ!! ហេតុអ្វីក៏សំណាងម្ល៉េះ ស្បែកក៏ស មិចក៏ស្អាត រាងក៏តូច យាយទៅ perfect ម៉ង ហាស..ហា ឡា ឡា" ថេយ៍ចុះមកមាត់ជ្រោះហើយ ដោះអាវទុកនៅលើថ្មមួយលែក នៅតែខោទេ ក៏ចុះចូលទៅត្រាំក្នុងទឹក ដុសខ្លួនផង ច្រើនផង ហើយក៏និយាយសរសើរខ្លួនឯងផងដែរ ។ រាល់ដងគេមិនហានអោយនរណាមើលខ្លួនគេផ្តេសផ្តាសទេ លើកនេះអាងតែគ្មាននរណាផង ហើយជុងហ្គុកនៅសន្លប់ទៀត ទើបចូលទៅត្រាំទឹកដោយមិនខ្វល់។ គេប្រុសមែនតែគេកំណាញ់ខ្លួន
" អា្ហក .. ឈឺណាស់ សឺត.. មិចក៏គ្មាននរណាចឹង មែនហើយថេយ៍ ថេយ៍នៅណាទៅ" ជុងហ្គុកក៏ក្រោកពីសន្លប់រកមើលមាននរណានៅជិតខ្លួន ។ គេឃើញផ្លែឈើនៅជិតនិងក៏យកវាមកញ្ញុាំទៅខ្ជិលគិតច្រើន បូកនិងការឃ្លានផង។
" ឡា ឡា..." សម្លេងចេញពីមាត់ជ្រោះ
" សម្លេងអីនិង ទៅមើលសិន" ពេលញ៉ាំហើយ ជុងហ្គុកទើបចាប់អារម្មណ៍សម្លេងចេញពីមាត់ជ្រោះ ក៏ដើរទៅមើល ដោយដៃខាងស្តាំជួយទប់របួសនៅដៃខាងឆ្វេង។
" ហ៊ឹម ... ថេយ៍សោះ ស្មានអ្នកណា មើលទៅអាកាសធាតុល្អណាស់ យើងចូលទៅដែលសិន" ជុងហ្គុកក៏ចុះទៅចូលក្នុងជាមួយថេយ៍។ ឯថេយវិញមិនដឹងរវល់អីទេ ជុងហ្គុកចុះទៅហើយគេមិនបានដឹងទៀត
" ហើយ!! ត្រជាក់ស្រួលខ្លួនណាស់" ជុងហ្គុកចុះចូលភ្លាម ក៏ពោលឡើងភ្លាម
" ពិតមែនហើយ ត្រជាក់ តែស្រួលខ្លួន អុស៎.. អោវ...អ្នកប្រុស .. មិនក៏ចុះមកដែរចឹង" ថេយ៍ពេលដឹងខ្លួនក៏ស្រែកឡើង ចំណែកដៃអោបខ្លួនកុំអោយជុងហ្គុកឃើញ
" អូយ.. ស្រែកម្ល៉េះ ប្រុសដូចគ្នាសោះ ឯងអៀនស្អី ឯងប៉ះរបួសយើងហើយ" ជុងហ្គុកនិយាយដោយការហួសចិត្តផង ឈឺផង ដោយតែភ្ញាក់មិចក៏ប៉ះរបួសជុងហ្គុក ពេញ ពេញតែម្តង
" សុំ..សុំទោសអ្នកប្រុសមានឈឺត្រង់ណាទេ ខ្ញុំមើលរបួសតិច" ថេយ៍ក៏ចូលមកមើលរបួសជុងហ្គុកព្រោះជាកំហុសរបស់គេ ។ តែថេយ៍ភ្លេចខ្លួនថាគ្មានអាវទើបធ្វើអោយថេយ៍អោនមកមើលរបួស ជុងហ្គុកបានឃើញដងខ្លួនថេយ៍បានច្បាស់ ។ មិញនេះជុងហ្គុកមិនបានចាប់អារម្មណ៍ដោយសារមើលតែមុខ មិនបានមើលខ្លួនឯងថេយ៍
" * មិចក៏ខ្លួនគេសរលោងម្ល៉េះ គ្មានស្នាម គ្មានសាច់ដុំដូចប្រុសដទៃចឹង* " ជុងហ្គុកនឹកឡើងក្នុងចិត្តព្រោះបុរសក្នុងសម័យនេះមានរាងកាយមាំមួយ មានសាច់ដុំដោយសារតែត្រូវធ្វើការប្រើកម្លាំងច្រើន ហើយក៏មិន ស ដែលព្រោះធ្វើការក្រោមពន្លឺថ្ងៃច្រើន
" អ្នកប្រុសឈឺទេ អ្នកប្រុស ហើយ... អ្នកប្រុសមើលអីនិង ព្រាននារីមែន" ថេយ៍បែបមកសួរថាគេបេះរបួសឈឺអត់ទេ តែបែរជាឃើញជុងហ្គុកភ្លឹកមើលខ្លួនរបស់គេដែលគ្មានអាវទៅវិញ។ ថេយ៍ស្រែកឡើងធ្វើអោយជុងហ្គុកដាស់ស្មារីមកវិញ
" ថេយ៍យើង យើង គ្មានចេតនាទេ " ជុងហ្គុកកំពុងរកពាក្យបកស្រាយ
" ខ្ញុំឡើងទៅមុនហើយ ខ្ញុំមិនមើលអ្នកប្រុសទៀតទេ អាយ.../ថេយ៍" ថេយ៍ក៏ប្រញាប់ងើបមករកអាវពាក់វិញ ដោយប្រញាប់ពេកក៏រអិលទៅទ្រោមលើកជុងហ្គុកវិញ ។ ចំណែកឯជុងហ្គុកក៏លើកដៃដែលអត់ឈឺមកជួយទ្រថេយ៍ដឹង។ ហេតុការណ៍នេះ ធ្វើអោយពួកគេទាំងពីរគាំង ភ្លឹកមើលមុខគ្នា ធ្វើអោយកែវភ្នែកមើលចំគ្នា ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក បបូរមាត់ជុងហ្គុកក៏រំកិលទៅរកមាត់ថេយ៍បន្តិចម្តងៗ ឯថេយ៍ក៏មិនឃើញគេចអីដែរ មិនប៉ុន្នាននាទីក្រោយមក បបូរមាត់ក៏ប៉ះគ្នា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនា បូករួមបរិយាកាសចុះត្រជាក់ទៀត រាងកាយទាំងពីរក៏កាន់តែខិតជិតគ្នាដើម្បីរកភាពកក់ក្តៅ ។ ដៃជុងហ្គុកម្ខាងអង្អែលខ្នងថេយ៍ ឯដៃថេយ៍វិញ ម្ខាងអោបកជុងហ្គុក ម្ខាងទៀតទៅទប់និងពោះជុងហ្គុកដែលសម្បូរទៅដោយសាច់ដុំនោះ។ ដៃថេយ៍ដែលបានទៅប៉ះសាច់ដុំកង់ៗហើយ ក៏ស្ទាបមិនអោយខាតពេលយូរដែរ ព្រោះគេចង់ប៉ះយូរហើយ។ អាកាសធាតុត្រជាក់ ពិតជាសុីនិងសកម្មភាពពួកគេណាស់ តែទេវតាមិនប្រទានឱកាសអោយគេសោះ គឺស្រាប់តែបាក់មែកឈើ ធ្វើអោយម្ចាស់រាងកាយទាំងពីរត្រូវដកមាត់ពីរគ្នាទាំងមិនចង់។ ពេលភ្លាមៗ ពួកគេមុខក្រហមមិនចាញ់គ្នាទេ
" អ៎ើក.. ខ្ញុំឡើងទៅមុនហើយអ្នកប្រុស" ថេយ៍មិនចាំចម្លើយក៏រត់ទៅរកអាវហើយក៏រត់ទៅបាត់។ ឯជុងហ្គុកនេះរកនិយាយមិនទាន់សោះ គេដឹងត្រឹមតែ ពេញចិត្តមិនរឿងអម្បាញ់មិញ មិនខឹងថេយ៍ទេ
" អឹម.. ផ្អែមណាស់មិនគិតថាវាផ្អែមចឹងសោះ ហិស.. ខ្លួនគេក៏រលោងដែរ ហើយ!! ភ្ញាក់ឡើងអាហ្គុកអើយ" ជុងហ្គុកមិននៅយូរក៏ប្រញាប់ពាក់អាវហើយ មកចាប់ត្រីដើម្បីធ្វើជាអាហារសិន ព្រោះគេម៨នដឹងពេលណាអាចចេះបានទេ
" ហើយ!!អាថេយ៍មិចក៏មានរឿងចឹង មិនដឹងយកមុខទៅទុកណាទេ ពេលជួបអ្នកប្រុសធ្វើមិចទៅ " ថេយ៍ចេញពីជុងហ្គុកមកក៏មកអង្គុយនៅក្រោមដើមឈើដដែរ មុខគេក្រហមអស់ហើយ
" តែថាសាច់ដុំអ្នកប្រុសមាំណាស់ ដូចសូកូឡាចឹង បើបានមួយម៉ាត់អី វើុយ!! ឆ្គួតហើយ តែនិយាយពីមាត់វិញ ផ្អែមណាស់ ការពិតថើបគ្នាគឺផ្អែមចឹងសោះ ហាស ហិ..." ថេយ៍និយាយពីគុណសម្បត្តិរបស់ជុងហ្គុក ជាពិសេសការថើបគេមិនដែលថើបនរណាទេ តែមើលទៅដូចជំនាញណាស់ នេះជាថើបលើកទី1 រឺហៅថា Frist kiss របស់ថេយ៍ ។ កំពុងស្រមៃសុខៗ
" ថេយ៍.. " ជុងហ្គុកដើរមករកថេយ៍ទាំងដៃមានត្រីដែលគេចាប់បានមកខ្លះ
" អ្នកប្រុសមកហើយ អ្នកប្រុសមកហើយ ធ្វើយ៉ាងមិចទៅ ... អ៎រមែនហៅ.. គេង ធ្វើជាគេង " ថេយ៍គិតហើយក៏ដាក់ខ្លួនដេកលើស្លឹកឈើ ហើយបិទភ្នែកធ្វើជាដេក
" អូនេះគេងហើយ មួយភ្លែកសោះគេងបាត់" ទោះបីជាជុងហ្គុកដឹងថាថេយ៍ធ្វើពុត តែក៏ព្រមអោយថេយ៍បោកចុះ ។ ជុងហ្គុកចាប់ផ្តើមបង្កាត់ភ្លើងសារថ្មី ដើម្បីអាំងត្រីទុកញ្ញុាំនិងបំបាត់ភាពរងាផងដែរ។ ឯថេយ៍ដំបូងធ្វើគេងទេ តែបិទភ្នែកយូរទៅក៏លុងលក់បាត់ទៅ។
_____
+ ពេលល្ងាច
អ្វីៗនៅតែដដែល ជុងហ្គុកនិងថេយ៍នៅកន្លែងដដែលព្រោះជុងហ្គុកដឹងថាយ៉ុងហ្គីប្រាកដជានាំគ្មាមកជួយរកហើយ ទើបមិនចង់ដើរផ្អេសផ្តាស អ្នកតាមរកពិបាករក។
" អឹម... " ថេយ៍ក៏ពត់ខ្លួនតាមបែបអ្នកទើបក្រោក
" ក្រោកហើយ មកញ្ញុាំត្រីនេះទៅយើងទុកអោយឯង" ជុងហ្គុកអង្គុយនៅជិតថេយ៍និង
" គឺ បាទ" ថេយ៍ទទួលពីជុងហ្គុកដោយមិនហ៊ានមើលមុខជុងហ្គុក។ តែថេយ៍សម្គាល់ឃើញថាជុងហ្គុកដូចធម្មតា ធ្វើអោយថេយ៍ចម្លែកចិត្ត។
" នេះទឹក យើងទុកត្រង់នេះ យើងទៅរកឈើមកថែមសិន" ជុងហ្គុកក៏ងើបចេញទៅ
" នេះ អ្នកប្រុស មិនខ្វល់រឿងនេះដូចយើងគិតទេមែនទេ? " ថេយ៍ក៏និយាយឡើង រាងអន់ចិត្តដែរ ព្រោះមើលទៅជុងហ្គុកដូចធម្មតា ដូចគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងចឹង
" យើងមកវិញហើយ" ជុងហ្គុកមកវិញជាមួយនិងឈើងាប់ៗខ្លះ
" ថេយ៍កើតអីនិងថេយ៍" ជុងហ្គុកដាក់ខ្លួនអង្គុយជិតថេយ៍ ហើយក៏ចាប់អារម្មណ៍ថាថេយ៍មុខមិនស្រស់ទើបសួរ
" អត់ទេ" ថេយ៍ឆ្លើយទាំងមិនមើលមុខជុងហ្គុក
" ខ្ញុំដេកមុនហើយ" ថេយ៍មើលទៅជុងហ្គុកមិននិយាយអ្វី ក៏ផ្តេកខ្លួនគេងទៅ មិនចង់និយាយជាមួយជុងហ្គុកច្រើនទេ
" ឯងទើបតែក្រោកទេ នេះចង់ដេកទៀតហើយ" ជុងហ្គុកមើលទៅថេយ៍ដែលមិនភ្នែកដូចចង់ដេក ។ តែថេយ៍មិនឆ្លើយសង្ងំដេកបន្ត
" អឹម ផ្កាយយប់នេះស្អាត់ណាស់ ស្អាតជាងនៅរាជវាំងទៀត... អឹម..ស្តាយណាស់ អ្នកខ្លះមិនបានមើល ដោយសារដេកលក់បាត់" ជុងហ្គុក មិនដឹងធ្វើមិចអោយថេយ៍ព្រមនិយាយរកទើបចេះតែរកអ្វីនិយាយទៅ ឯភ្នែកងាកទៅមើលថេយ៍រហូត
" អឹម..." ថេយ៍សង្ងំដេកមិនលក់ ដោយសារជុងហ្គុកនិយាយច្រើនពេក ក៏ធ្វើជាក្រោក កុំអោយគេដឹងថាធ្វើពុតគេង
" នេះក្រោកហើយហេស៎ " ជុងហ្គុកធ្វើជាសួរ ។ ថេយ៍ក៏ក្រោកមកអង្គុយជិតជុងហ្គុក
" អ្នកខ្លះនិយាយច្រើនពេក ទើបដេកមិនលក់" ថេយ៍និយាយមិនបានមើលមុខជុងហ្គុកទេ
" អ្នកខ្លះនិយាយគឺយើងមែនទេ?" ជុងហ្គុក
" ខ្ញុំទៅខាងនោះមួយភ្លែត.....អុស" ថេយ៍មិនឆ្លើយនិងសំណួរជុងហ្គុកទេ តែបែបជាប្រាប់ថាទៅកន្លែងផ្សេងវិញមិនចង់និយាយជាមួយជុងហ្គុក ។ ថេយ៍ប្រុងនិងងើបទៅដោយមិនចាំការយល់ព្រមរបស់ជុងហ្គុក តែស្រាប់តែមានដៃមកចាប់គេទម្លាក់ចុះវិញ គឺចុះមកចំភ្លៅជុងហ្គុក( អង្គុយលើភ្លៅជុងហ្គុក)
" ប្រុងទៅណា យប់ហើយ ខាងនោះងងឹតណាស់ ប្រយ័ត្នជួបសត្សាហាវអីទៅ នៅទីនេះហើយ" ជុងហ្គុកនិយាយ ទាំងដៃអោបចង្កេះថេយ៍ដដែល ចំណែកឯថេយ៍ប្រឹងរើដែរតែមិនអាចឈ្នះកម្លាំងជុងហ្គុកបាន
" ខ្ញុំមិនទៅក៏បាន អ្នកប្រុសលែងខ្ញុំសិនទៅ បែបនេះមិនសមទេ" ថេយ៍នៅតែនិយាយគំរោះគំរើយដាក់ជុងហ្គុក
" ថេយ៍កើតអី មិនក៏និយាយគំរោះគំរើយដាក់យើង យើងធ្វើអីអោយឯងទាស់ចិត្តមែនទេ?" ជុងហ្គុក ពិតជាមិនដឹងថាថេយ៍ខឹងគេរឿងអ្វីមែន
" ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាគ្មានទេ" ថេយ៍គេចមុខពីជុងហ្គុក
" មើលមុខយើង យើងដឹងថាយើងធ្វើអី្វខុសទើបឯងមិនសប្បាយចិត្ត ប្រាប់មក និងបាននិយាយគ្នាវិញ បែបនេះយើងមិនស្រួលចិត្តទេ" ជុងហ្គុកទាញមុខថេយ៍អោយមើលមកចំគេ
" រឿងថើបគ្នាថ្ងៃមិញ អ្នកប្រុសគិតបែបណា" ថេយ៍និយាយលើកនេះគឺមើលភ្នែកជុងហ្គុកចំ បែបច្បាស់លាស់
" អ៎.. ការពិតខឹងរឿងនេះទេហេស៎ ទោះបីជាពេលនិងធ្វើដោយអារម្មណ៍ក៏ដោយ យើងប្រាប់បានត្រឹមថា ជាការពេញចិត្ត ចុះថេយ៍វិញ??" ជុងហ្គុកក៏និយាយច្បាស់លាស់ដែរ
" ខ្ញុំ.. ក៏គិតដូចអ្នកប្រុសដែរ តែអ្នកប្រុសលេងខ្ញុំសិនទៅ " ថេយ៍និយាយទាំងញញឹមអៀន មិនហ៊ានមើលមុខជុងហ្គុកទេ
" ហិស.. អៀនហេស៎ យើងមិនអៀនផង" ជុងហ្គុកពេលដឹងចម្លើយថេយ៍ដូចខ្លួនហើយ ក៏ញោះថេយ៍បន្ថែម ឃើញសភាពថេយ៍បែបនេះគេចូលចិត្តណាស់
" ខ្ញុំថា ខ្ញុំអង្គុយធម្មតាវិញស្រួលជាង" ថេយ៍បង្វែលរឿងនិយាយបើនៅនិយាយទៀតគេអៀនស្លាប់ហើយ
" អង្គុយចឹងហើយ មើលផ្កាយនោះទៅ ស្អាតណាស់" ជុងហ្គុកបដិសេធថេយ៍ ហើយក៏ចង្អុលទៅផ្កាយដើម្បីនិយាយបន្លប់កុំអោយគិតរឿងការអង្គុយរវាងគេទាំងពីរ
" ឯណា ... នោះមែនទេ... ស្អាតណាស់ ... អូត្រង់នោះក៏ស្អាតដែរ .. អុស អ្នកប្រុសជួយផង មានស្អីចូលភ្នែកខ្ញុំ" ថេយ៍កំពុងនិយាយសប្បាយជាមួយជុងហ្គុក ស្រាប់តែកំទិចភ្នួកភ្លើងហោះមកចូលភ្នែកថេយ៍ ទើបហៅជុងហ្គុកមកជួយមើល
" ឯណា ថេយ៍បើកភ្នែកតិចៗទៅ យើងផ្លុំកំទិចចេញអោយ" ជុងហ្គុកចាប់មុខថេយ៍មកមើលភ្នែកថេយ៍ ហើយក៏ព្យាយាមផ្លុំកំទិចចេញពីភ្នែកថេយ៍
" បានធូរហើយ អរគុណអ្នកប្រុស" ពេលថេយ៍បានធូរក៏និយាយអរគុណទៅជុងហ្គុក តែភ្នែកពួកគេប្រសព្វគ្នាទៀតហើយ
" ថេយ៍ព្រមទេ" ជុងហ្គុកនៅតែចាប់មុខថេយ៍ដដែល ហើយសួរថេយ៍រឿងព្រមថើបគ្នារឺអត់ ។ ថេយ៍ងក់ក្បាលជាចម្លើយ។ ពួកគេក៏អោនមុខចូលបន្តិតម្តងៗ រហូតដល់ប៉ះមាត់គ្នា។ ការថើបលើកនេះជាលើកទីពីររបស់ពួកគេហើយ វាពិតជារ៉ូមែនទិកណាស់ ។
" អ្នកប្រុសបានហើយ" ថេយ៍បានដកមាត់មុន ព្រោះមិនចង់ថើបបន្តទៀត អាចនិងមានរឿងផ្សេងកើតឡើង
" បាន ... ថេយ៍ផ្អែកមកនេះមក " ជុងហ្គុកទាញថេយ៍មកផ្អែកលើទ្រូងគេ
" គឺ..គឺ..." ថេយ៍ស្ទាក់ស្ទើរ ព្រោះគេមិនច្បាស់ថាពួកគេជាអ្វីនិងគ្នា ទើបមិនហ៊ាន
" ផ្អែកមក " ជុងហ្គុកទាញថេយ៍មកដដែរ លើកនេះថេយ៍លែងប្រកែកហើយ។ ពេលថេយ៍ផ្អែកបែបនេះ អាចធ្វើអោយជុងហ្គុកមានឱកាសបានថើបក្បាលថេយ៍ខ្លះៗដែរ តែថេយ៍មិនដឹងខ្លួន
" * កក់ក្តៅណាស់* " ថេយ៍នឹកក្នុងចិត្ត ពេលនៅក្នុងរង្វង់ដៃជុងហ្គុក
ពួកនិយាយគ្នាចុះឡើងរហូតដល់គេងលក់រៀងខ្លួន។ យប់នេះពួកគេដេកលក់បានស្ងប់ណាស់ ទោះបីជារងារយ៉ាងណាក៏ទទួលបានការភាពកក់ក្តៅពីការអោបដែរ។
_______
+ ព្រឹកឡើង
" អឹម... ស្អាតណាស់ នេះជាបុរសក្នុងក្តីស្រមៃយើងមែនទេ អាថេយ៍" ថេយ៍ក្រោកមុនជុងហ្គុក នៅមើលមុខជុងហ្គុកសិន មិនបានក្រោកចេញនៅឡើយទេ
" មើលចប់រឺនៅ?" ជុងហ្គុកក្រោកហើយ តែមិនទាន់បើកភ្នែកពេលលឺថេយ៍និយាយ គេចង់ដឹងថាថេយ៍និយាយអ្វី
" អ្នក .. អ្នកប្រុស ខ្ញុំក្រោកហើយ" ថេយ៍ភ័យពេក ក៏រកក្រោកចេញ
" នៅសិនទៅ យើងមិនថាអីទេ" ជុងហ្គុកឃាត់ថេយ៍កុំទាន់ងើប ថេយ៍ក៏នៅស្ងៀម
" សឺត... " ជុងហ្គុកថើបថ្ពាល់ថេយ៍
" អ្នកប្រុស... មិចក៏ថើបខ្ញុំចឹង" ថេយ៍
" ចង់ថើបយ៉ាងមិច?" ជុងហ្គុក
" ហើុយ ... សុំចាញ់អ្នកប្រុសហើយ អឹម.. និយាយចឹង របួសអ្នកប្រុសយ៉ាងមិចហើយ" ថេយ៍ក៏មកបើកមើលរបួសជុងហ្គុក
" អូ.. ក្រៀមតិចៗហើយ លាបថ្នាំតិចទៀតនិងជាហើយ និយាយចឹងតើអ្នកប្រុសស្គាល់ផ្លូវចេញពីទីនេះទេ" ថេយ៍
" ចង់ចេញពីទីនេះហើយហេស៎ មិនចង់នៅជាមួយយើងទេ?" ជុងហ្គុក សួរទាំងរៀងស្រពោនតិច
" មិនមែនចឹងទេ ខ្ញុំចង់បានន័យថាបើយើងមិនឆាប់ចេញពីទីនេះទេ អ្នកប្រុសគ្មានថ្មាំសម្រាប់លាបរបួសទេ" ថេយ៍ព្យាយាមពន្យល់ កុំអោយជុងហ្គុកយល់ច្រឡំ
" យើង..."
"ជុងហ្គុក ជុងហ្គុកលឺបងហៅទេ" សម្លេងចេញពីកន្លែងណាមួយ
" អូ.. អ្នកប្រុសលឺទេ ដូចជាអ្នកប្រុសណាមជូន ហើយមានអ្នកតាមរកអ្នកប្រុសខ្លះទៀត អ្នកប្រុសនៅទីនេះហើយ ចាំខ្ញុំរកមើលអ្នកហៅ" ថេយ៍ក្រោកឈរ ហើយឃាត់ជុងហ្គុកកុំអោយងើប
" នៅទីនេះហើយសម្លេងកាន់តែលឺខ្លាំងទៅៗ បងជូនខ្ញុំនៅទីនេះ" ជុងហ្គុកហៅបកទៅវិញ
" អ្នកប្រុសក្រោកតិចៗ ... អ្នកប្រុសណាមជូនខ្ញុំនៅទីនេះ" ថេយ៍ជួយគ្រាជុងហ្គុកនិងប្រឹងស្រែកដែរ
" ជុងហ្គុក ពួកឯងជុងហ្គុកនៅទីនេះ" ណាមជូនបានមករកឃើញជុងហ្គុកមុន ក៏ស្រែកហៅគ្នីគ្នាដែលបានបំបែកគ្នា
" អោ្ហយ៎!! អាល្អិតមិចក៏នៅទីនេះដែរ ហើយជិងហ្គុកឯងរបួសហេស៎" ណាមជូន មកដល់ក៏ឃើញថេយ៍គ្រាជុងហ្គុកទើបសួរ
" ចាំខ្ញុំប្រាប់តាមផ្លូវ តោះថេយ៍" ជុងហ្គុកក៏កាន់ដៃថេយ៍ចេញទៅ ហើយពួកគេក៏ចេញពីព្រៃទៅរកបន្ទាយវិញ។ នៅតាមផ្លូវជុងហ្គុកនិយាយពីដំណើរដើមរឿងតាមទៅគ្នីគ្នារបស់គេ
ពេលមកដល់បន្ទាយពួកគេនិយាយគ្នារួចក៏ចាប់ផ្តើមចាកចេញទៅរាជវាំងវិញ។ ឯថេយ៍និងស៊ូយ៉ុងក៏បានជួបគ្នាវិញ។ ចំណែកឯសុងហូ និង សុងហេក៏មករាជវាំងវិញដែរ។ ពួកគេចាកចេញទៅពីថ្ងៃ ពេលទៅដល់រាជវាំងក៏ថ្ងៃស្អែកពេលថ្ងៃត្រង់ ដោយសារមកដល់ថ្ងៃទើបព្រះរាជាអនុញ្ញាតអោយសម្រាកសិន ចាំថ្ងៃស្អែកចាំបើកសវនាការ។
________
To Be Continue