တေယာသံက နားထဲသို႔ ညွင္သာစြာပင္ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးတိုးဝင္လာ၏.. အျမင္အာ႐ုံမ်ားက ေဝဝါးစြာ မ်က္ခြံတို႔ကို ေလးလံစြာဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ နက္ျပာေရာင္မ်က္ႏွာက်က္ .. အနည္းငယ္အားယူကာ အာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ေတာ့ နံရံေပၚတြင္ မိမိကိုထိုင္ၾကည့္ေနသည့္အလား ခန့္ညားစြာတည္ရွိေနသည္က ဟိန္းစကၠရဲ႕ ပုံတူပန်းချိီကား...မွန္ဆြဲတံခါးႏွစ္ခ်ပ္မွာ အဆုံးထိဖြင့္ထားကာ ခန္းစီးမ်ားကလည္း ဝရန္တာေလသာရာအရပ္မွ တိုက္ခတ္ေနသည့္ေလေအးတျဖဴးျဖဴးေၾကာင့္ ေအာက္သို႔ၿငိမ္က်ျခင္းမရွိ ေလထဲသာတလွပ္လွပ္ လြင့္ပ်ံေန၏..လြင့္ပ်ံေနသည့္ ခန္းစီးမ်ားရဲ႕ေနာက္ကြယ္တြင္ေတာ့ တေယာထိုးေနသည့္ အမ်ိဳးသားတေယာက္၏ေနာက္ေက်ာကို မႈန္ဝါးဝါးေလးျမင္ေနရသည္...တေယာသံကို နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ မည္သူမည္ဝါမွန္းေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလိုက္ေလၿပီ...ဟိန္းစကၠရဲ႕ Fav songျဖစ္တဲ့ Anne-Marie & James Arthurတို႔ရဲ႕ Rewrite The Starsကို Violin verျဖင့္ ခံစားစီးေမ်ာစြာ တေယာထိုးေနပုံၾကည့္ရင္ တစ္စုံတစ္ဉီးမွ လြဲ၍ မည္သူမွ မျဖစ္နိုင္ ..."ဟိန္းစကၠ ...."ႏႈတ္ခမ္းမွ မယုံနိုင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသာ ေရ႐ြတ္မိ၏.....
"ဘာလဲဟ ဒါငါ့အခန္းမဟုတ္ဘူးလား"
အားျပဳၿပီးထမည္ လုပ္ေတာ့ ညာဖက္လက္က လႈပ္၍မရ တခုခုႏွင့္ခ်ည္ထားခံရသလို .. ေခါင္းေထာင္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ညာဖက္လက္တြင္ေနရာယူထားသည္ကား နက္ေျပာင္ေနသည့္ သားေရႀကိဳးတစ္ခု ခပ္တင္းတင္းခ်ည္ထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ်ပင္လႈပ္လို႔မရေခ်...
"ဘာလဲဟ ဒီအေျခအေနက က်စ္.."
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ညာဖက္လက္နည္းတူ ခ်ည္ႏွောင္ခံထားရသည္ကို ရွိုင္းေသာ္တာ သတိထားမိေတာ့သည္
"ေတာက္ခ္ ီးဘဲကြာ"
"ဟိုေကာင္ ဟိန္းစကၠ ငါ့ကိုဘာလုပ္ဖို႔ ဒီလိုလုပ္ထားတာလဲ"
ဝရန္တာမွ တေယာထိုးေနသည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသားကေတာ့ ရွိုင္းေသာ္တာ အသံၾကားမွ ထိုးေနသည့္တေယာကို ပခုံးထက္မွညွင္သာစြာ ခ်လိဳက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ ေအးတိေအးစက္ပင္ ဝင္လာ၏ အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ မွန္တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လြင့္ပ်ံေနသည့္ ခန္းစီးမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို ၿငိမ္က်သြား၏....ထို႔ေနာက္လက္ထဲမွ တေယာကို ပုံတူပန္းခ်ီကား ေအာက္မွ ဓါတ္ပုံအခ်ိဳ႕တင္ထားသည့္ ကြၽန္းဗီရို အေသးေလးေပၚ တင္ထားလိုက္ၿပီး ရွိုင္းေသာ္တာရွိရာ ကုတင္ဆီသို႔ ဉီးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာ၏....
"သတိရလာၿပီလား ရွိုင္း"
ေျပာလိုက္သည့္ အသံကားခါတိုင္းႏွင့္မတူ ႏူးညံ့ေန၏."ရွိုင္း".တဲ့ကုတင္နား ေရာက္ေသာအခါ ရွိုင္းေသာ္တာေဘးနားသို႔ တေဇာင္းဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ရွိုင္း၏ ပါးထက္၌ ညွင္သာစြာပင္ေနရာယူလိုက္ၿပီး အခ်ိဳသာဆုံးၿပဳံးျပကာ....
"ကိုယ္ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား ရွိုင္း သတိရလာၿပီလားလို႔"
ပထမတေခါက္ မိမိ၏ အမည္နာမကို ႏူးညံ့စြာပက္ ေခၚလိုက္ကတည္းက လူကေသြးပ်က္ေနၿပီ.. ျပဳမူလာသည့္အျပဳအမူႏွင့္ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ေခၚလာသည့္ နာမ္စားေၾကာင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ဆြံ႕အ သြားရေတာ့သည္...စိတ္ကိုအတတ္နိုင္ဆုံးၿငိမ္ေအာင္ထိန္းကာ ေျပာစရာရွိတာကို ေျပာဖို႔ လုပ္ရေတာ့သည္....
"ီး ကို ရွိုင္းလား ငါ့ကိုဘာလို႔ႀကိဳးတုပ္ထားတာလဲေျဖ"
"မနက္ေစာေစာစီးစီး ညစ္ညမ္းတာေတြမေျပာပါနဲ႕လား ရွိုင္းရယ္"
"ေဟ်ာင့္ မင္းေစာက္ပါးစပ္ကို အရင္ျပင္သြားၿပီးေရေဆးခ်လိဳက္အုံး ထြီး"
"ဘယ္နား ေနရခက္ေနေသးလဲ ရွိုင္း"
"ဘယ္နားမွေနရမခက္ဘူး ေလာေလာဆယ္ႀကိဳးေတြသာအရင္ျဖဳတ္ေပးစမ္းပါ "
"ဒါေတာ့ဘယ္ရမလဲ ရွိုင္းငယ္ရဲ႕"
"ီးကို ရွိုင္းငယ္ ေအာ့ ႐ြံတာ ေဟ်ာင့္ "
ဟိန္းစကၠ၏ မ်က္ႏွာကားတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အနားသို႔ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ထိကပ္လုဆဲဆဲ
"ထြီး ငါ ိုးမသားေဝးေဝးသြားစမ္း .."
မ်က္လႊာတို႔ကားအားယူဖြင့္စရာပင္မလို ဆတ္ခနဲပြင့္လာ၏ တရိပ္ရိပ္မူးလာသည့္ေခါင္းေၾကာင့္ ခနေလာက္မ်က္စိမွိတ္လိုက္ျပန္၏
"ဟူးးး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အိပ္မက္ျဖစ္ေနေပလို႔"
အိပ္မက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ရွိုင္းေသာ္တာ သက္ျပင္းခ်နိဳင္ေတာ့သည္...
နားထင္ကို အႏြေးဓါတ္တခုခု လာရိုက္ခတ္ေနသလို ေခါင္းကလည္းေနရတာ မာေၾကာတဲ့အရာတခုခုအေပၚေရာက္ေနသလို ....မ်က္လုံး၂ဖက္ကို ညွင္သာစြာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အႏြေးဓါတ္လာရာ ဘယ္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏လန့္နိုးလာသည့္အိပ္မက္ဆိုးထက္ပင္ ပိုဆိုးေနသည့္ျမင္ကြင္း
"ဟိန္းစကၠ ဒီေကာင္က ဘယ္လိုလုပ္ငါ့အခန္းထဲေရာက္ေနရတာလဲ"
စိတ္ထဲမွေတာ့မယုံနိုင္ျခင္းမ်ားးစြာျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သေကာင့္သားအား ညာဖက္လက္ျဖင့္ လွမ္းရိုက္မည္အလုပ္ ဆစ္ခနဲနာသြားသည့္ ညာဖက္လက္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေဆးထိုးအပ္ စိုက္ထားေနရာေသြးစအခ်ိဳ႕စို႔ႏွစ္ေန၏ ေဆာင့္ကနဲဆြဲလိုက္လို႔ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕...
ထို႔ေၾကာင့္ ဟိန္းစကၠနားအနီးသို႔ကပ္ကာ
"မေအေဘးရီး ထေတာ့ မင္းအိပ္ေနတာ ငါ့အခန္းဟ"
"ဟုတ္လို႔လား မင္းအိပ္ေနတာမွ ငါ့ခုတင္ငါ့လက္ေမာင္းေလကြာ"
"ီးမို႔ နိုးေနတာကို အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရလားကြ"
"ေစာက္ေပါက္ပိတ္ထား ငါအခုမွ အိပ္ဖို႔ေမွးေနတာ"
"ငါကဘယ္လိုလုပ္မင္း အခန္းထဲေရာက္လာတာလဲ "
"ေၾသာ္ ဒီေစာက္ေပါက္ ပိတ္ထားလို႔ေျပာေနတာနားကန္းေနတာလား"
"ေဟ်ာင့္ စကားဆင္ျခင္ေျပာ ငါ့ကိုမင္းရဲ႕ အႏွိမ္ခံကြၽန္မ်ားမွတ္ေနလား"
" မင္းအေပါက္ေတာ့ တခုခုစို႔ထားရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ေျပာရင္းဆိုရင္း ရွိုင္းေခါင္းေအာက္မွ လက္ကိုဆြဲထုတ္ကာ ကုတင္ေအာက္သို႔ ေျခဖေနာင့္ေဆာင့္ကာ ဆင္းသြားၿပီး အ၀တ္စတစ္ခုကို ယူလာ၏
ထို႔ေနာက္ ရွိုင္းေသာ္တာ၏ ဟစိ ျဖစ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ႏွစ္ခ်ပ္အား အတင္းဆြဲဖြင့္ကာ ထိုးထည့္ထားလိုက္၏...
"ေကာင္းေကာင္း ေျပာေနရင္ လူစကားနားမလည္ဘူး"
ထိုေနာက္ ရွိုင္းေသာ္တာကိုေက်ာေပး၍ ဟိုဘက္လွည့္သြားေလ၏.....
ရွိုင္းေသာ္တာတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္ရမေကာင္း ရီရမေကာင္း အေျခအေနႀကီးျဖင့္သာ.....ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ပါးစပ္ထဲမွ အ၀တ္စအား ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ မိမိအခန္းသို႔ျပန္ရန္ ျပင္ရေတာ့၏....
ေနာက္က်က တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသားေၾကာင့္ ဟိန္းစကၠ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔မရ...လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညာဖက္လက္ေထာက္ကာ ထဖို႔ျပင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာျဖဴစုတ္စုတ္ႏွင့္ ေကာင္က မ်က္ လုံးအျပဴးသားျဖင့္ၾကည့္လာ၏....
"ေတာက္ခ္ ဒီေကာင္ကေတာ့ ၾကည့္ေနတာ အေကာင္းမွတ္ေနလား"
"ဘာလဲ ငါ့အခန္းငါျပန္သြားမလို႔ လာထကိုက္မေနနဲ႕ ေသစရာရွိတာ ျပန္ေသေနလိုက္"
"လုပ္လိုက္ရင္ ေစာက္ခ်ိဳးကမေျပဘူး ဒီပုံနဲ႕မ်ား ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ေနေသးတယ္ အလကားေဆးအကူေနရာေတာင္ရမယ့္ ေကာင္မဟုတ္ဘူး"
ဟိန္းစကၠ၏ က်က္သေရမရွိ မဂၤလာမရွိစကားတခြန္းေၾကာင့္ ရွိုင္းေသာ္တာ ေဒါသ ေရဆူမွတ္သို႔ေရာက္ေနေလၿပီ
"မင္း အဲ့လိုစကားမ်ိဳးျပန္ေျပာၾကည့္လိုက္စမ္း
မင္းေစာက္ခြက္တခုလုံး ရစရာမရွိေအာင္ထိုးစုတ္ပစ္မယ္"
"အဟက္.! ငါကေၾကာက္ရမာလား"
"လုပ္ေနတဲ့ေစာက္ခ်ိဳးကိုလည္း ၾကည့္အုံးေဆးထိုးအပ္ သြင္းထားတဲ့ လက္နဲ႕ ေထာက္ထိုင္ဖို႔လုပ္ေနတယ္ အလကား ေစာက္ဒဏ္ရာကို ရွာေဖြယူေနတာ"
"ေဟ်ာင့္ ဒီေလာက္နဲ႕ေသမသြားဘူး"
"ေအ မေသမရွင္နဲ႕ ႏူသြားလို႔ကေတာ့ အိမ္မွာေခၚတင္ထားအုံးမယ္မထင္နဲ႕ အႏူ႐ုံတန္းပို႔မွာ သိထားလိုက္"
"ငါကလည္း အႏူ႐ုံမွ သြားေနလိုက္ခ်င္ေသး အႏူသည္ေတြၾကည့္ရတာမွ မင္းေစာက္ခြက္ကိုၾကည့္ေနရတာထက္ က်က္သေရရွိအုံးမယ္"
ဟိန္းစကၠ၏ ေဒါသမ်က္လုံးေတြႏွင့္တင္ တစ္ဖက္လူကိုျပာက်ေစနိုင္ပါသည္.. အံ့ႀကိတ္ကာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ရွိုင္းေသာ္တာ ဂုတ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းထိေတာ့မည့္အလား အနားသို႔ကပ္ကာ တစ္လုံးခ်င္းဆိုလာ၏.....
"အဲ့..ေစာက္ခြက္ကိုဘဲ မင္းတစ္သက္လုံးထိုင္ၾကည့္ေနေစရမယ္ မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ အဲ့ေစာက္ခြက္မျမင္ဘဲ မင္းအိပ္လို႔မရေစရဘူး ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ရွိုင္းေသာ္တာ"
ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဂုတ္ကိုလႊတ္ကာ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ေဆာင့္တြန္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရွိုင္းေသာ္တာမွာ ေခါင္းအုံးေပၚသို႔ အိပ္လ်က္သားျဖစ္သြား၏...
ေခါင္းအုံးေပၚမွ ျပန္ထကာ သြင္းလက္စ ေဆးထိုးအပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ဖို႔လုပ္ေနေတာ့ ေနာက္ေက်ာမွ သေကာင့္သား ကဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကထိုင္ၾကည့္ေနမွန္းမသိ ခပ္ျပတ္ျပတ္စကားတခြန္းသာ ဆိုလာ၏....
"အဲ့တာက ဘာလုပ္ေနတာတုန္း"
"ေဆးအပ္ျဖဳတ္ေနတာမျမင္ဘူးလား"
"ေအအဲ့တာက ဘာလုပ္ဖို႔ျဖဳတ္ေနတာတုန္းလို႔ေမးေနတာ"
"ငါ့အခန္းငါ ျပန္ဖို႔လုပ္ေနတာ မင္းရဲ႕ ညစ္ပတ္ေပလီေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ မအိပ္နိုင္လို႔"
"အဟက္.! အဲ့ လိုမ်ိဳးမွ ေတြ႕ခ်င္တာ မင္းဆႏၵမျပည့္ေစရဘူးစိတ္ခ်"
ျဖဳတ္လက္စေဆးအပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ကာ ကုတင္ေပၚမွဆင္းၿပီး တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ဉီးတည္လိုက္၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ဒီအခန္းထဲကျမန္ျမန္ထြက္သြားနိုင္ေလေကာင္းေလဘဲလို႔ သာေတြးမိ၏....
တံခါးေပါက္ဆီသို႔ပင္မေရာက္လိုက္ ေနာက္မွ အရိပ္ႀကီးကနီးလာကာ ေျခေထာက္ႏွင့္ၾကမ္းျပင္လႊတ္သြားသည္ကို သတိထားမိလိုက္၏....'ဘာလဲ ငါ့ကို အဲ့ေကာင္ ေပြ႕လိုက္တာလား'.......
"လူစကားေျပာေနတာ လူလိုနားမလည္ဘူးလား"
"ငါ့ကို အခုခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်ေပးစမ္း ဟိန္းစကၠ .."
"လြတ္နိုင္မယ္ထင္ရင္ ႐ုန္းေပ့ါ ငါ့သေဘာနဲ႕ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕လႊတ္ေပးမယ္ မထင္လိုက္နဲ႕"
ရွိုင္းေသာ္တာ တစ္ေယာက္မရမက ႐ုန္း၏ သို႔ေသာ္ ဆင္မ်က္ႏွာ ျဖဳတ္လာကိုက္ေနသလိုပင္ လုံး၀အရာမထင္......
ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္၏....
ရွိုင္းေသာ္တာ ေတာ့ 'အင့္' ခနဲပင္ အသံထြက္သြား၏
ရွိုင္းေသာ္တာ၏ ေမွးဖ်ားတို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆုပ္ကိုင္ လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္း မဆုံ ဆုံေအာင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
" ေနာက္တခါ ထေခၚရရင္ ဒီထက္ဆိုးမယ္မွတ္မလုပ္ဘူး မထင္နဲ႕ ရွိုင္း ေသာ္ တာ"
ထို႔ေနာက္ မိမိအားေနာက္ေက်ာေပးကာ ဟိုဘက္လွည့္သြား၏....စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မခံမရပ္နိုင္...
'မင္း ေျခာက္တိုင္းငါကေၾကာက္မွာတဲ့လား မရရေအာင္ကို ငါ့အခန္းကိုျပန္အုံးမာ'
တဖက္လူမၾကားေစရန္ ခပ္ဖြဖြသာ ေျပာလိုက္ျခင္းပင္...
...............
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ဟိန္းစကၠ၏ အသက္ရႈသံ မွန္မွန္ကိုသာၾကားရေတာ့သျဖင့္ ကုတင္ေပၚမွ အသာအယာဆင္းကာ အိပ္ေနေသာသူ နိုးလာမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ေျခသံလုံလုံကျဖင့္သာတံခါးေပါက္ဆီသို႔ ဉီးတည္လိုက္၏ ...
အခန္းတံခါးအား အသံမျမည္ေစရန္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးထက္မွာေတာ့ ေအာင္နိုင္သူ အၿပဳံးႀကီးက ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ အထာႏွင့္ ၿပဳံးေနသေယာင္....
ထို႔ေနာက္ မိမိအခန္းရွိရာသို႔ ေျခလွမ္းေလးမ်ားက ေ႐ြ႕လ်ားသြား၏ ....
တစ္လွမ္း
ႏွစ္လွမ္း
သုံးလွမ္း
တံခါးပြင့္သံ က ကြၽီခနဲ ..!
ခနတုန္းက အရိပ္မည္းမည္းႀကီးက တဖန္ေနာက္ေက်ာ၌ ကပ္လ်က္ေရာက္ရွိေနျပန္သည္...
ေျခသံလုံေအာင္ ထိန္းေလွ်ာက္ေနသူမို႔ အေနအထားက ေထာင္ေထာင္မတ္မတ္ရွိမေန ကုန္းကြကြႏွင့္
အေနာက္ဘက္သို႔မဝံ့မရဲ လွည့္ၾကည့္မိသည့္အခါ
မ်က္ခုံးတဖက္ပင့္ကာ လူကိုၾကည့္ေနသည့္ ပုံကား 'မလြတ္ေတာ့ဘူး ေျပးမေနနဲ႕ ' အထာႏွင့္ ျဖတ္ရိုက္ခ်င္စရာပင္........
"ငါ့ကိုထပ္ေခၚသြားဖို႔မစဥ္း...အာ့"
ရွိုင္းေသာ္တာ ၏ စကားပင္မဆုံးလိုက္ ဟိန္းစကၠ၏ ပုခုံးေပၚသို႔ေပြ႕တင္ျခင္း ခံလိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ရွိုင္းေသာ္တာ တစ္ေယာက္ယက္ကန္ကန္ျဖင့္သာ ပါသြားေလ၏
အခန္းထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ပုခုံးေပၚမွ လိပ္လူသား ( ယက္ကန္ကန္ လုပ္ေနလို႔ ) ကို ကုတင္ေပၚသို႔ ေဆာင့္ခနဲ ပစ္ခ်လိဳက္၏...
"လူစကားနားမလည္ဘူးလား ရွိုင္းေသာ္တာ"
"လူစကားနားလည္တယ္ လူအသိစိတ္လည္းရွိေသးလို႔ မင္းနဲ႕အတူမေနနိုင္တာ ရွင္းၿပီလား"
"ဘာစားၿပီးႀကီးျပင္းလာတဲ့ေကာင္မို႔ ဒီေလာက္ xင္ေခါင္းက်ယ္ေနရတာလဲ"
"ငါ့အခန္းငါျပန္မယ္ ေဘးဖယ္ ဟိန္းစကၠ"
"မ ဖယ္ ေပး နိုင္ ဘူး"
တလုံးခ်င္းဖိ ေျပာလိုက္ျခင္းကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေသခ်ာတယ္ ရွိုင္းေသာ္တာ မလြတ္ေတာ့ဘူး
"ဒီလိုလား ရတယ္ေလ .."
ဟိန္းစကၠ၏ ေနာက္မွ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြား ၏ အလစ္ေျပးထြက္သြားရင္ေတာ့ ေအးေဆး ၀င်တိုက်စရာဘာတခုမှရှိမနေသောကြောင့် ရွိုင္းေသာ္တာ သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ေက်နပ္၍သာ ၿပဳံးလိုက္၏
"ဘာအႀကံေတြထုတ္ေနျပန္ၿပီလဲ ရွိုင္းေသာ္တာ"
"အဲ့တာေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ၾကည့္လိုက္..."
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိေဘးမွ လွစ္ခနဲပင္ ထြက္ေျပးသြားေသာ ေၾကာင့္ ဟိန္းစကၠတေယာက္ ေနာက္ကေနလိုက္ဖမ္းရေတာ့သည့္အေျခအေန...
ေျပးသြားသည့္အမ်ိဳးေကာင္းသားကေတာ့ သြက္ခ်က္ သူ႕အခန္းတံခါးကိုပါ lockခ်သြားေလၿပီ
" ရွိုင္းေသာ္တာ မင္းေစာက္ခ်ိဳးေတြအတြက္အက်ိဳးဆက္က မနက္က်မွေကာင္းေကာင္းသိရမယ္ ....ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ ...ေတာက္ခ္..!'
အျပင္ဘက္မွ အသံတို႔ကားတိတ္ဆိတ္သြားၿပီမို႔ ဟိုလူထြက္သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္၏....
စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ ဟိန္းစကၠရယ္လို႔ သာေအာ္ေျပာေနလိုက္ေတာ့သည္....
...........................
ေနေရာင္ျခည္က ျပတင္းေပါက္ထက္မွ ေက်ာ္လြန္၍ အိပ္ယာထက္သို႔ပင္ေရာက္ရွိေနေလၿပီ...
ခါတိုင္းေန႕ေတြဆို ေစာေစာ ထကာ ေရမိုးခ်ိဳးသန့္စင္ၿပီးတာနဲ႕ ဘုရား၀တ္ျပဳေလ့ရွိသည္ ထိုအက်င့္ေလးကား မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚစႏၵာျမတ္ ဆီမွ ရရွိထားေသာ ေကာင္းေမြေလးျဖစ္ေပသည္.....
ေခါင္းက မူးေနဆဲပင္ လူက ႏုံးေနသလို မထခ်င္ထခ်င္ျဖင့္ အိပ္ယာမွ ထလိုက္ၿပီး ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္သည္....အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉နာရီထိုးေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
"ေနာက္က်ေတာ့မွာဘဲ ေဂ်ာခ့္နစ္နဲ႕ PROJECTအတြက္လိုအပ္တာေတြ သြားဝယ္ရအုံးမွာ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ျမန္ျမန္ျပင္ဆင္ကာ အိမ္ေအာက္သို႔ေျပးဆင္းခဲ့ရေတာ့သည္...
ထမင္းစားခန္းထဲ ၌ ဟိန္းစကၠႏွင့္ ေဇာ္လြင္သန့္တို႔က မနက္စာစားေနၾကရင္း ျပာျပာသလဲႏွင့္ေျပးဆင္းလာသည့္ ရွိုင္းေသာ္တာ ဘက္သို႔ အၾကည့္တို႔က ေရာက္လာ၏....ဟိန္းစကၠကေတာ့စကားတခြန္းမွ မဆို ....
ေဇာ္လြင္သန့္ကေတာ့
"ညီေလး မနက္စာမစားေတာ့ဘူးလား ျပာျပာသလဲနဲ႕ ဘာေတြ အေရးႀကီးေနလို႔လဲ"
"မစားေတာ့ပါဘူး အကို ကြၽန္ေတာ္Projectအတြက္ လိုအပ္တာေတြ သြားဝယ္ရမွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ၉နာရီ ခ်ိန္းထားတာမို႔ "
"ဟုတ္ပါၿပီ အျပင္မွာေတာ့တခုခုစားလိုက္အုံးေနာ္ မနက္စာ မစားဘဲမေနနဲ႕"
ဆရာဝန္ပီပီ အေသးအဖြဲကစ သူ႕မ်က္စိထဲ ေရာဂါျဖစ္လာမွာကို ႀကိဳျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ကိစၥအေသးအဖြဲေလးကအစ ဂ႐ုစိုက္တတ္သည္မွာ လူတိုင္းအေပၚပင္.........
ရွိုင္းေသာ္တာေတာ့ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ဖိနပ္စင္ရွိရာသို႔အျမန္ပင္ေျပးသြားလိုက္၏ ...
ထို႔ေနာက္တခုခုကိုရွာေနဟန္ျဖင့္ျပန္လွည့္လာ၏
"ႀကီးေမေရ ႀကီးေမ"
"ရွင္ သားရွိုင္းဘာလိုလို႔လဲ"
ရွိုင္းေသာ္တာ အသံၾကားေသာေၾကာင့္ မီးဖိုခန္းထဲမွ ႀကီးေမမွာ ျပာျပာသလဲပင္ထြက္လာ၏...
"ကြၽန္ေတာ့္ ဖိနပ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲ ဗ် တစ္ရံမွ မရွိေတာ့လို႔"
"ႀကီးေမလည္း.....
"ငါဖြက္ထားတာ မင္းဖိနပ္ေတြအကုန္"
ႀကီးေမ၏ စကားအား ထမင္းစားပြဲမွ ဟိန္းစကၠက လွမ္းျဖတ္ေျပာလိုက္၏
"ဟိန္းစကၠ အခုျပန္ေပး ငါမင္းနဲ႕ ရန္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး"
"မနက္စာ လာစားရင္ျပန္ေပးမယ္"
"ေတာက္ခ္ ဟိန္းစကၠ"
ရွိုင္းေသာ္တာ မနက္ခင္းႀကီး ေဒါသထြက္ရေလၿပီ
"ဘာလဲ မေက်နပ္လို႔လား မေက်နပ္လည္း ေျခတုံးလုံးသြားေပါ့ မင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ဘဲ"
"ဟိန္းစကၠမင္းေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ"
"အင္းေလ ငါလြန္တာငါသိတယ္ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔စဥ္းစားထားတာမဟုတ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာဆုံးျဖတ္"
"ေတာက္ခ္ ီးလိုဘဲကြာ"
စိတ္တိုတိုႏွင့္ အသင့္တင္ထားေသာ ေပါင္မုန့္မီးကင္ တစ္ခ်ပ္ကို ယူစားလိုက္ၿပီး ဟိန္းစကၠမ်က္ႏွာသို႔ မေက်နပ္သည့္ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ၾကည့္လာ၏...
"ေကာ္ဖီေလးပါေသာက္လိုက္အုံး ၿပီးရင္မင္းလိုခ်င္တာရမယ္"
ေကာ္ဖီ ၂ငုံေလာက္ေသာက္ၿပီးေသာအခါ ဟိန္းစကၠထံသို႔ တဖန္ မ်က္ေစာင္းထိုးမိျပန္၏
"ရၿပီ မလား ဟိန္းစကၠ ငါ့ဖိနပ္ေတြ ျပန္ေပး"
"ႀကီးေမေရ ေနာက္ေဖးက Storeခန္းထဲမွာ သူ႕ဖိနပ္ေတြ အထုပ္လိုက္ ခ်ည္ထားတယ္ အဲ့တာေလးယူေပးခဲ့ပါအုံး"
"ဟုတ္ သူေဌးေလး"
ခနေလာက္ၾကာေသာအခါ ႀကီးေမကား အထုပ္မည္းမည္းႀကီးႏွင့္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ရွိုင္းစီးေနက် ဖိနပ္ေလးအား ထုတ္ေပးလာ၏
"ရပါၿပီ ႀကီးေမ ေက်းဇူးပါဗ့်"
"ဟုတ္အဲ့တာဆို ႀကီးေမမီးဖိုထဲ သြားအုံးမယ္ေနာ္ သားရွိုင္း"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ့်"
ထို႔ေနာက္ ရွိုင္းေသာ္တာ တစ္ေယာက္ျပာျပာသလဲပင္ေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္.....ထမင္းစားခန္းက အယုတ္တမာေကာင္ကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးရန္မေမ့ခဲ့ပါ.....
"ေဟ်ာင့္ မင္းလုပ္.....
"ေတာ္ေတာ့ ေဇာ္လြင္သန့္ ဒါတရားေဟာရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး"
ဟိန္းစကၠကေတာ့ သူ႕လုပ္ရက္ႏွင့္သူ ေက်နပ္ေနပုံ
ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာေတာ့ ေအာင္နိုင္သူအၿပဳံးက ေနရာယူထားလ်က္........
Upေနာက္က်လိဳ႕စိတ္ဆိုးေနၾကၿပီဟုတ္
ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ေတြပိေနလို႔ပါဗ့်
နားလည္ေပးၾကမယ္မလားဟင္ အာဘြား😙
#3234_words
#Thway_Myat_Nwae
#18.8.2023 at 10:30PM