New
Pagkatapos kong malaman ang dahilan niya kung bakit sa dalawang taon ay hindi siya nagpakita o nagparamdam ay mistulang parang yelo na unti unting natunaw ang galit man o tampo na nararamdaman ko para sakanya.
At sa pagkakataong 'yon, doon ko hindi mapigilan na sisihin nanaman ang sarili. Palagi lang, tuwing may nagagawa nalang akong mali..
Nagalit ako sakanya ng hindi man lang inaalam kung anong tunay na nangyare sakanya. Hindi ko man lang naisip na baka may alam si nurse A o kahit sinong mga nurse o doctor ang nandito kung anong nangyare at kung nasaan siya.
Masyado akong nabulag sa pagtatampo sakanya. And at this point, wala akong magawa kundi ang magalit para sa sarili, dahil palagi nalang kasi akong nagiging makasarili. Hindi na ako natututo. Pero sana, balang araw bago man lang sana ako bawian ng buhay, gusto kong makabawi sakanilang lahat.
Ngayon, wala na akong panahon para sisihin nalang palagi ang sarili ko, dahil kung gagawin ko lang yun, mauubusan lang ako ng oras para makabawi sakanilang lahat. Kaya naman magmula ngayon, uumpisahan ko ng bumawi sa lahat.
Maski sa sarili ko.
Para kung dumating man ang araw, hindi na ako mahihirapan na umalis dahil nagawa ko naman na ang lahat. No regrets.
"Hindi ko na naisipan pang bumalik pagkatapos mailibing ni papa dahil kay mama." malungkot niyang saad. "Hindi ko kayang iwan si mama sa ganoong kalagayan.."
Tumango nalamang ako rito bilang pagsagot. Naiintindihan ko, dahil kung saakin man nangyare yun, gagawin ko rin kung ano mang ng ginawa niya para sa mama niya.
"Mas lalong hindi ko nagawang makauwi rito agad sa Pilipinas ng ma-diagnose si mama."
Napasinghap ako.
"Na-diagnose?" hindi makapaniwalang tanong ko.
Malungkot siyang tumango. Archer looked hurt. I can tell it just by looking at his eyes. Kahit na dalawang taon na ang nakakalipas, sigurado ako na sariwa pa ang mga nangyare sakanya.
"Post Traumatic Stress Disorder." he closed his eyes na para bang isang panibagong tinik nanaman yun na tumusok muli sakanya. Na para bang isang panibagong sakit nanaman ang kanyang naramdaman ng sambitin niya ang mga katagang iyon.
"I'm sorry..." tanging nasambit ko. He shookt his head. At nang muli niyang idilat ang kanyang mga mata, muli ay nag-umpisa nanaman ito sa pagluha.
I closed our distance to wiped his tears.
"Naiintindihan ko na lahat. I'm sorry kung kinailangan mo pang sabihin ang lahat ng 'to." my tears started to forming again. "Hindi mo kailangan na sabihin sakin lahat ng 'to kung hindi ka pa ready, okay? Kapag okay ka na. Kapag maayos ka na at satingin mo ay hindi na masakit para sayo na balikan ng lahat, tyaka mo saakin ikwento. Hindi naman ako aalis, e. Magiging bahay ko na ulit 'tong ospital niyo oh!" We both laugh softly while our tears are keep on falling.
Minutes after, nang parehas ay kumalma na kami nagpaalam siya saakin na kailangan na muna niyang umalis saglit para sa iba niyang mga pasyente.
Looking back at old times.. Hindi ko alam na ipagpapatuloy pa rin niya yung pagiging doctor niya. Ang expect ko, magkikita kami sa isang gig or di kaya sa isang concert ng banda niya. Kasi, diba? Nabanggit niya saakin noon na hilig niya ang musika. But then..
Sa dalawang taon syempre marami ng nagbago. Marami na akong nakaligtaan patungkol sakanya.
Nagising ako kinaumagahan ng biglang paghawi ng kung sino sa kurtina kaya pilit akong bumangon.
"Tagal mo namang gumising, Zb!" bungad ni Ester.
Pupungay pungay pa akong bumangon sa kama dahil sakanya.
"Ano ba! Ang aga-aga, Ester!" bulyaw ko sakanya.
"Anong maaga? Alas nuebe na Madame! Por favor, kung hindi ko pa hahawiin ang kurtina hindi ka pa magigising. 'O, siya kumain ka na. Engot ka, iinom ka pa ng gamot mo, uy!" balik niya saakin.
Gusto ko pa sanang makilag sagutan sakanya pero tama naman siya. Kunti nalang lalagpas na ako sa almusal at baka hindi ko na mainom ang gamot.
"Parang ang ganda ata natin ngayon, ah. May ganap ba?" panunukso ni Ester. "Parang gusto ko na tuloy magpa ospital." hagikgik niya.
Is she really that crazy?
"Anong maganda?" taka ko naman siyang binalingan.
Nagkibit balikat lamang siya bago sumagot. "Wala lang. Ang gwapo pala nong isang doctor dito. Hihihi" parang kinikilig na aniya.
Puno naman ng kuryusidad ko siyang tinignan habang siya naman ay inaayos yung siguro mga dala niya papunta rito.
"Anong...Sinong doctor na sinasabi mo?" tanong ko.
Tumigil siya sa ginagawa niya at lumingon saakin. Pagkatapos ay kaagad naman siyang lumapit saakin para hampasin ang balikat ko. Hindi naman siya malakas pero sapat na para mapa-igik ako ng kaunti.
"Ano ba! Masakit!" reklamo ko.
"Kinikilig kasi ako!" parang tanga na sabi niya. "Ewan! 'Di ko alam yung name niya pero Reyes yung apilyedo niya base sa name tag niya.." sabay impit niya ng tawa.
"Siya ata ang prinsipe ng ospital hihihihi."
The hell?
Gago. Yung abnoy na yun?!
"Anyway-" naputol ang sanang sasabihin ng tumunog ang cellphone niya. Mukhang may tumatawag. Nang kunin niya ito para tignan kung sino ang tumatawag, kaagad ay nanlaki ang mga mata niya.
"Oh shoot! Wait lang, ha? Sagutin ko lang 'to. Kumain ka na." bilin niya na kaagad ko namang tinanguan bago siya kaagad na nagtungo sa may pintuan upang lumabas at doon kausapin ang kung sino man ang tumawag sakanya.
At habang nasa labas pa si Ester ginawa ko na ang dapat gawin. Kinuha ko ang mga pagkain na inihanda i Ester sa may mini table na katabi lang ng kama ko at tyaka naman kumain. Halos hindi pa ako nakaka ilan ng subo ng bumukas ang pintuan at bumungad saakin ay si Ester.
"May surprise pala ako sayo!" excited niyang sabi habang nasa may pintuan pa rin at hindi umaalis.
Naibaba ko ang kutsara at tinidor para lang tignan siya ng puno ng pagtataka.
"Wait.." sabi niya sabay hawak sa niya sa door knob at sa pagpihit niya nito, my mouth slightly opened when I saw the ones who entered in my room.
"Surprise!"
I slightly opened my mouth becauss of what I'm seing now. I can't help but to shed tears.
Yuki. Ara. Oh God I miss them so much!
Nakasakay si Yuki sa welchair habang nasa likod naman nito si Ara na siyang nagtutulak sa welchair.
"Ara! Yuki!" excited kong batia sa kanila. Dahan dahan ay bumaba ako sa kama at dali daling lumapit sakanila upang yakapin.
"Dahan dahan at baka matumba ka, Zb! Jusko!" rinig kong suway saakin ni Ester.
Pero imbes na pakinggan ang sinabi ay sinuway ko lamang ito at nag deri - deretso papunta kila Ara at Yuki.
At nang makarating sa pwesto nila ay kaagad akong yumakap sakanila at ganun din ang ginawa ni Ester. Si Ester na rin pala ang kumuha ng ilang mga prutas na dala niya.
"Akin na muna 'to at huhugasan ko. Doon na muna kayo sa loob at para makapag usap kayo ng maayos." paalam niya bago siya umalis.
"I miss you both.." naluluha kong ani. "Sorry Yuki hindi na ko nakadalaw sayo. Plano ko sanang puntahan ka nang naibalita saakin na gising ka na kaso.." hindi ko na natuloy ang sasabihin ng suminhit kaagad si Yuki.
"Ano ka ba, okay lang. I understand." dahan dahan niyang sagot.
"Hindi ba bawal ka pa mag gala - gala? Halos katatapos lang ng operation mo, ah? Pinilit ka ba ng dalawang 'to?."
Mahina naman siyang natawa.
"Hoy! Anong pinilit? Tangna ka walang pilitan na nangyare uy!" si Ester.
"Eh nagpumilit siya. Gusto ka niyang puntahan ang sabi ko naman kahit wag na at ikaw nalang ang kukunin ko at kakalad karin para bumisita" sabay tawa niya na ikinabusangot naman ng mukha ko at mas lalo lamang akong napabusangot ng marinig ko ang mahinang pagtawa ni Yuki. At mula rin dito rinig ko ang malakas na tawa ni Ester.
Tss.
"Sayang. Sa susunod Yuki wag ka ng pumunta rito at kami nalang ang bibisita sayo delikado pa naman sayo ang ma expose sa labas at kagagaling mo lang sa operation mo. Hayaan mong kamj na ang pumunta sayo para makaladkad namin 'tong si Zb na makulit." nang aasar na sabat ni Ester na papunta na ngayon sa pwesto namin dala ang mga prutas na hinanda niya na dala ni Ara.
Naka kunot na tumingin naman ako saknila.
"Grabe naman kayo sakin! Ngayon na nga lang tayo ulit nabuo tapos pibag tutulungan niyo pakong asarin." tunog tampo kong sabi.
"Ay hala.. Ang baby na yan oh marunong ng magtampo." pang aalaska ni Ester.
Kaya naman nang alam konh hindi nila talaga ako titigilan ay tumingin ako kay Yuki upang humingi ng tulong.
Napabuntong hininga naman siya at ngiti ngiting napapailing.
"Mga bata tama na ang panunukso." natatawang suway niya sa dalawa.
Nagtagal pa sila sa kwarto ko hanggang sa magtanghalian, hindi na muna sila umalis agad nang sandali ay nagpaalam si Ester na uuwi na muna dahil kinakailangan raw siya sa museum at nag day off ng biglaan ang ang kambal at siya na muna ang papalit rito.
Hinatid na rin ni Ester si Yuki sa kwarto nito para mas makapagpahinga ng maayos at makakain na rin.
Nang matanggap ang message sakanya ay halos mag tantrums pa siya dahil ayaw pa raw niyang umalis. Day off din daw niya pero bakit kailangab siyang tawagin pero nang sinuhulan ito ng manager namin na magiging 3 days ng sunod niyang day off instead of 1 day ay kaagad naman siyang pumayag.
Basta talaga suhol. Hay naku.
"Babalik ka rin ba kaagad sa work mo?" tanong ko kay Ara nang kami nalang dalawa ang naiwan dito sa kwarto.
"Hindi na muna siguro." sagot niya.
Kaagad ay napatingin ako sakanya.
"What do you mean?"
"Hiatus? Siguro focus muna ako kay daddy. Alam mo na, bonding bonding. Ilang taon na rin naman na akong nag wowork for us, kaya baka mag focus muna ako kay daddy at sainyo ni Yuki syempre."
Sabagay, for sure miss na rin ni tito na makabonding ang anak niya lalo na at bihira lang minsan kung makauwi si Ara. Kung uuwi man siya panandalian lang dahil sa trabaho. Balita ko hectic ngayon dahil ngayon ang uwian ng mga balik bayan.
Balak ko pa sanang kamustahin sana si tito nang biglang may kunatok.
"Wait lang!" sigaw ni Ara bago pumuntang pintuan.
"Hello, Good afternoon." bati nito.
I know. Sa boses palang nito alam ko na kung sino ito.
"Ahh... Good afternoon too Doc.." balik na bati ni Ara.
"It's time na po sa patient para sa chemo."
Wala siya?
Natanong ko sa sarili ng iba ang pumasok.
"What's with the face Zhannayah Blaire?" taas kilay na tanong ni Ara.
"Wala."
Tahimik na lumapit saakin ang doctor dala ang welchaire. Aaminin ko na nitong mga nakaraang araw hindi na ganun kalakas katulad ng ilang buwan ang katawan ko. My doctor said, due to neglecting to treat it before, ngayon mas mabilis ng kumakalat sa katawan ko ang nga white cells at hindi na rin ganun karami ang red blood cells ko para labanan pa ang mga white cells.
It has become more difficult for me to move than before. My hair is almost completely gone due to the amount of hair falling out and at the same time I have lose my weight rapidly and there are a few bruises on my skin that look like I've been beaten.
"Good morning Doc. Reyes. Andito na pala yung pasyente natin."
Mula sa kinauupuan ay kaagad siyang tumayo at lumapit saamin. At ng magtama ang paningin namin, sa uri palang ng tingin niya sure akong mauuwi nanaman kami sa away bata namin.
"Is it hurt?" may bahid ng pag-aalala niyang tanong.
"I've been doing this for almost half of my life Doc. Do you think I will be hurt? I'm used to it." I said sarcastically.
"Yes or no lang ang sagot pinahaba mo pa. Mga babae nga naman oh." he back fire.
Kaagad ay napapintig ang tenga ko sa narinig. Did I hear it right?
So anong gusto niyabg iparating?
"Eh sa obvious naman kasi eh!"
"Malay ko ba kung masakit o hindi."
"Doctor ka kaya dapat alam mo na." bato ko sakanya.
He rolled up his eyes.
"Pero hindi lahat alam ng doctor pagdating sa mga ganitong nararamdaman niyo kapag tinutusok na yung karayom sainyo!" inis niyang sagot habang parehas kaming masamang nakatingin sa isa't isa.
"Eheem..."
Naputol naman ang titigan namin ng biglang may pekeng umubo sa may tabi namin. At doon ko narealize na may mga kasama pala kami dito. Parehas na di Ara at yung doctor kanina na sumundo saakin ay parehong puno ng pagtataka na nakatingin saamin.
"Teka... Magkakilala na ba kayo? What I mean is.. Magkaibigan ba kayo?" si Ara. "Kasi kung, Oo, para kayong mga bata. Ang lalaki niyo na pero.."
"Tsk."
"Shut up." sabay naming sabi.
Dahil sa walang kwentang encounter namin kanina naging tahimik ang buong kwarto. Wala naman akong makausap dahil umalis na si Ara dahil na rin sa hinahanap siya ng daddy niya, pero bago siya umalis tinawagan na muna niya ang kambal para sila na muna ang makasama ko.
Medyo hindi rin naman naging boring, dahil siguro nakatulog rin ako ng ilang minuto habang nag c-chemo.
Pero sa totoo lang... Kung pwede lang talaga ipatitigil ko na yung pagpapa chemo ko. Feeling ko kasi parang mas lalo lang akong nahihirapan sa chemo, ilang deretso palang ako sa chemo pero ramdam ko na yung pamamaga ng kaliwa kong kamay dahil sa mga paulit ulit na tusok ng karayom saakin.
Tapos and dami ring mga gamot ang pinapainom saakin every hour. Feeling ko mas lalo akong nagkakasakit dahil sa mga 'to.
Ilang oras pa ang nagdaan ng sa wakas ay natapos rin. Sa ngayon, kaming dalawa pa rin ang nandito na magkasama. Mamaya pa darating yung kambal at parehong nasa school pa sila.
Nang maayos na ay tinulungan niya na akong makalipat sa welchair na kaninang inupuan ko at parehas na tahimik pa rin kaming dalawa. Medyo nakakapanibago, hindi ako sanay na hindi nagbubunganga itong nasa likod ko kaya ako na ang naunang makipag usap sakanya.
"Problema mo?" tanong ko na ikinatigil naman niya sa pagtulak ng welchair ko.
"huh?" lito niyang tanong.
Tumingala ako para makita siya sa likuran ko at doon ay naabutan ko na nakayukong nakatingin siya saakin.
"Ang tahimik mo kasi, kanina pa. Dahil ba yan sa kanina?" pero tahimik pa rin siyang nakatingin saakin kaya naman hindi ko mapigilan na medyo taasan ang boses ko para magsalita siya. Para kasi siyang ewan na nakatunganga saakin.
"Earth to Abnoy!" pagbabalik ko sakanya sa realidad na ikinagulat niya.
"Oh?!"
"Kanina pa kita kinausap pero sumisige nanaman yang pagka abnoy mo at nakatunganga ka lang sakin. Pangit na ba ako." madrama kong sabi sakanya na dahilan para pitikin niya ng noo ko.
"Aray naman!" sabay hampas ko sa may kamay niya na ngayon ay nasa noo ko habang nakadikit dito yung dalawa niyang daliri.
"Hindi ba pwedeng may saglit lang na naisip?" saekastikong aniya.
"Wow.. Saglit na pala sayo yung halos sampung minuto. Daebak." pang aasar ko sakanya na halos ikadabog niya na.
"Waahhh.." hindi makapaniwalang aniya. "I feel like my whole life is being denied."
At hindi ko naman mapigilan ang mapatawa dahil sa sinabi niya.
"HAHAHHAHAHA gagi laugh trip ka men!" sabay malakas kong tawa.
Actually para na kaming tanga dito buti nalang at walang tao sa hallway na dinadaanan namin at baka ireklamo kami sa sobrang ingay namin.
"Ah ganun?" kaagad napahinto ako sa pagtawa ng mabilis niyang itulak yung welchair na akala mo naman nasa karera kami.
"Ano ba! Itigil mo nga!" sigaw ko sakanya pero hindi niya pinakinggan imbes ay tinawan lang ako.
"Archer!" pigil ko pero mas lalo niya lang binilisan.
Sisigaw pa sana ako ng mahagip ng tingin ko ang isang bata na nasagarden area naglalaro ng barbie doll ata. At katulad ko ay nasa welchair din siya. Kaagad ay nakuha bg batang yun ang atensiyon ko at walang pag aatubili na hinampas ko ng malakas ang kamay ng abnoy na nasa likod ko para tumigil lang.
"Gago itigil mo nga! Punta mo 'kong garden dali." pero balak pa atang patayin ako nito kaya wala na akong maisip na gagawin kundi gawin ang isang bagay na alam kong pagsisigawan nanaman namin mamaya.
"A-aray.." arte ko sabay hawak sa ulo ko na kaagad na ikinatigil niya.
"Fuck." parang kidlat ay nasa harap ko na agad siya na alalang alala. "Shit. S-sorry! Saan ang masakit? Oh God..." nag papanic na aniya.
"Walang masakit. Baliw ka, kung hindi ko pa gagawin yun 'di ka talaga titigil."
Kaagad ay tumingin siya sakin ng hindi makapaniwala.
"Mamaya na tayo mag-usap, ihatid mo muna ako sa garden please? Gusto ko lang ng preskong hangin maya mo na ako ibalik sa kwarto ko."
Walang imik naman niya akong sinunod. Base sa kilos niya ngayon predicted ko ng talagang mag-aaway kami mamaya. Halata rin kasi sa mukha niya na galit ito.
"Hi!"