Unicode
မနေ့ကတည်းကbossကိုလာကြိုဖို့ပြောထားတဲ့ဒေါက်တာပွစိကြောင့် မနက်စောစောထကာအလုပ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်နေရာမှာနေသည့်bossရဲ့အိမ်ကိုတသီးတသန့်သွားကြိုရသည်။
တကယ်ဆိုဒါကတမင်သက်သက်ပိုကိုပိုတာ။ bossက ကလေးမဟုတ်တာလည်းဒေါက်တာပွစိအသိဆုံး။ ပြီးတော့ကားမောင်းတဲ့နေရာမှာလည်းတော်လိုက်တာမှပြောမနေနဲ့။ မြန်မာနိုင်ငံကလမ်းမှမဟုတ်ဘူး အင်္ဂလန်မှာတောင်မွှတ်နေအောင်မောင်းတတ်တာ။
ပြိုင်ကားမောင်းတဲ့နေရာမှာလည်းNo 1 ချန်ပီယံဆုတောင်ရထားလိုက်သေး။
ဒါကိုများ………။
"ရောက်လာပြီလား ထူးထက်စေ……"
ကားပေါ်ကဆင်းကာအိမ်ထဲကိုခြေလှမ်းလှမ်းကာစပဲရှိသေး ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့်ခြေလှမ်းတွေပင်တုံ့ခနဲ။ bossနဲ့အတူရှိနေကျမျက်နှာထားနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည့်နဂိုမူလမျက်နှာထားတည်တည်ကိုမှပိုပြီးတည်ထားသေးတဲ့အပြင်လေးထောင့်မကျတကျမျက်မှန်ကိုလက်ညှိုးနှင့်ပင့်တင်လိုက်သေးတဲ့ပုံကိုကတကယ့်ကိုကြက်သီးထစရာကောင်းသည်။
"ကဲ…ဆိုပါအုံး……မနေ့ကအကြောင်းလေး……"
"ဘာ…ဘာကိုလဲဗျ……"
လူကိုစူးစိုက်ကြည့်ပြီးမေးလာတာကြောင့်စကားတွေပင်ထစ်သွားရသည်။
သြော်…ငါ့မလည်းကိုယ့်လင်ကိုယ်မကြောက်ရသေးခင်ဘယ်သူ့လင်ပါအစစ်လာကြောက်နေရသေးတာလဲမသိဘူး……။
"ကောင်လေးကဘာဖြစ်လို့အဲ့ဒီ့လောက်အထိအရက်တွေသောက်လာရတာလဲ……"
"အဲ့ဒါတော့ကျွန်တော်လည်းမသိ………"
"မင်းကဘာကိစ္စမသိရတာလဲ…ကောင်လေးအနားမှာအမြဲရှိနေပြီးဒါလေးတောင်မသိဘူးလား……"
ဒေါက်တာ့စကားကြောင့်ထူးထက်စေမှာမျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ကာပြန်ပဲပြောရမလိုလို ၊ ငြိမ်ပဲငြိမ်နေရတော့မလိုလိုပင်။ အကယ်၍ဒေါက်တာကိုပြန်ပြောပြန်ရင်လည်းbossကတစ်စက်လေးမှမကြိုက်။ ' ဒေါက်တာကစိတ်ပူလို့မေးတာလေ…မင်းသိသလောက်ဖြေပေးလိုက်ပေါ့ ' ဆိုတာချည်း။
ဖြေပေးဖို့ကလည်းသူ့ဒေါက်တာကမေးလိုက်ရင်ကပ်သီးကပ်သတ်တွေဆိုတာ recordယူပြီးကိုပြန်ပြောပြလိုက်ချင်တယ်။
တကယ်ပါပဲ……သူ့ရဲ့ကောင်လေးကဘယ်မှာဘာတွေလုပ်ပြီးဘာတွေစိတ်ညစ်လာလို့အရက်တွေလာသောက်နေလဲဆိုတာဒီကကောင်ကဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ……သိရအောင်ကျွန်တော်ကbossရည်းစားမှမဟုတ်တာ……။
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဒေါက်တာ……"
လှေကားကနေဆင်းလာတဲ့bossကိုမြင်လိုက်မှသာထူးထက်စေမှာသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ မဟုတ်ရင်ဒီဒေါက်တာကသူ့ကိုရစ်လို့ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး……မနက်စာစားသွားအုံးလေကိုယ့်ကလေးလေး……"
ကြားလိုက်ရတဲ့နူးနူးညံ့ညံ့အသုံးအနှုန်းလေးကြောင့်ထူးထက်စေမှာနှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့ပင်။
အပြောင်းအလဲမြန်မှုကြီးကလည်းအံ့သြဖို့ကောင်းလောက်ပါပေတယ်……။
"မစားတော့ဘူးဒေါက်တာ……နောက်ကျနေပြီ……"
မနက်စာမစားတော့ဘူးပြောလိုက်တာနဲ့ချက်ချင်းဆိုသလိုဒေါက်တာ့မျက်နှာကစူပုတ်ပုတ်ဖြစ်သွားလေပြီ။ လေးထောင့်မကျတကျမျက်မှန်လေးနဲ့လူကြီးဆန်တဲ့ရုပ်လေးကဒီလိုစူပုတ်နေပြန်တော့လည်းသဝဏ့်အတွက်တစ်မျိုးတော့ချစ်စရာကောင်းသားရယ်။
"နေ့လည်စာစောစောစားမယ်လေဒေါက်တာရဲ့…နော်……"
"သေချာလား……"
သေသေသပ်သပ်ဖိသပ်ကာလှန်တင်ထားသည့်မီးခိုးရင့်ရောင်ဆံနွယ်တွေကိုခပ်ဖွဖွထိကိုင်ရင်းပြောလာကြောင့်ပြုံးကာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်။
စားဖြစ်သည် မစားဖြစ်သည်ကနောက်မှပေါ့။
"ဒါဆိုသွားရအောင်လေ boss……"
အလွမ်းသယ်နေတဲ့အမြင်ကတ်လို့ဝင်ပြောမိတော့ဒေါက်တာစဝ်ထည်ဝါရဲ့နဂါးမျက်စောင်းကလူကိုဒိုင်းခနဲဝင်ဆောင့်သည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပြောသင့်တာပြောလိုက်မိတာကြောင့်ဒီတစ်ခါတော့ထူးထက်စေအကြည့်မလွှဲမိ။ မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့်သာခေါင်းမော့ကာရပ်နေလိုက်သည်။
အခုလိုမှသတိမပေးရင်bossဒီတစ်သက်companyမရောက်လောက်တော့ဘူး……။
"အင်း……ဒါဆိုသွားရအောင်……"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ကောင်လေးကကားပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ထူးထက်စေကdriverနေရာအမြန်သွားဝင်ထိုင်သည်။ ထည်ဝါ့ကိုပေစောင်းစောင်းမျက်နှာပေးဖြင့်ပြန်ကြည့်သွားဖို့ကိုလည်းမမေ့။
တွေ့မယ်…တွေ့မယ်……မင်းနေမကောင်းဖြစ်ရဲဖြစ်ကြည့်လိုက်…မကုပေးဘဲလမ်းဘေးမှာကိုပစ်ထားပစ်အုံးမယ်။
အဟွန်း……စဝ်ထည်ဝါကိုဘာမှတ်နေလဲ။
_____________________________________________
သဝဏ်companyထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် အရင်ဆုံးမြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတစ်ချိန်ကသိပ်ချစ်ခဲ့ဖူးသည့်လက်ရှိအမုန်းဆုံးလူ၏မျက်နှာ။ အကြည့်ပြန်လွှဲကာရုံးခန်းဆီသို့ခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားလိုက်တော့လိုက်ငေးကြည့်နေပြန်သည်။
စိတ်ထင်တာကြောင့်လားတော့မသိပေမယ့်…ဒီနေ့ဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံရဲ့အကြည့်တွေကတစ်မျိုးပဲ……။
' ဒေါက် ဒေါက် '
ထိုင်ခုံမှာထိုင်ကာစပဲရှိသေးကြားလိုက်ရတဲ့တံခါးခေါက်သံကြောင့်ကြည့်မိတော့ ထင်တဲ့အတိုင်းထိုလူပင်။
အခုမှရောက်တာကို…သက်သက်မဲ့အမောစို့ရအောင်ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲ။
"ငါ…ငါစကားနည်းနည်းလောက်ပြောလို့ရမလား……"
သဘောမကျသလိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ရဏသဝဏ်ကြောင့်မှိုင်းညှို့မဝံ့မရဲလေးသာခွင့်တောင်းမိတယ်။ ဒါတောင်ဘာမှပြန်မတုံ့ပြန်ဘဲမျက်နှာသေနှင့်သာဆက်စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်တံခါးဝမှာတင်လူကခေါင်းငုံ့ကာရပ်နေမိဆဲ။ မှိုင်းညှို့သူ့ဆီမှာအလုပ်လုပ်နေတဲ့အတောအတွင်းသိလာရတာက ရဏသဝဏ်ကတကယ့်ကိုစိတ်မမှန်တာပင်။ စိတ်ကျန်းမားရေးချို့ယွင်းသလိုစိတ်မမှန်တာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်လို့ သူစိတ်မထင်ရင်မထင်သလိုလူကိုအော်ငေါက်တတ်သလိုပစ္စည်းတွေရိုက်ခွဲပစ်ပြီးသောင်းကျန်းတတ်သေးသည်။
အခုလည်းဘာလုပ်အုံးမလဲမသိ။
"အရေးကြီးလား……"
"ဟင်……အင်း……"
ထိုအခါမှသဘောမကျသလိုမျက်နှာပေးနှင့်မေးတစ်ချက်ဆတ်ပြလာသည်။ သဘောက ' ဝင်လာခဲ့ ' ဆိုတဲ့ပုံစံမျိုး။ မှိုင်းညှို့လည်းသူ့ရှေ့သွားရပ်ကာသော့ချိတ်အပိုင်းအစလေးကိုစားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့အနည်းငယ်အံ့သြသွားပုံရတဲ့မျက်နှာထား။
သို့သော်လည်းရဏသဝဏ်ရဲ့ထိုမျက်နှာထားဟာတစ်ခဏလေးသာဖြစ်တည်ပြီးချက်ချင်းဆိုသလိုပျောက်သွားပြန်သည်။
"ဒါလေးက…မင်းရဲ့သော့ချိတ်လား……"
သဝဏ်သူ့ရှေ့ကသော့ချိတ်လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်မိလိုက်တော့ဒေါက်တာကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးထားတဲ့handmadeသော့ချိတ်လေးပင်။
ဒေါက်တာကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးထားတာမို့နှမျောမိပေမယ့် ရှေ့ကလူရဲ့အကြည့်တွေကတစ်ခုခုကိုသိနေပုံရတာမို့မျက်နှာပြန်တည်ကာ
"မဟုတ်ဘူး……"
ဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံတစ်ယောက်မျက်မှောင်ကျုတ်သွားပုံအရတော့အဖြေကသူလိုချင်တဲ့အဖြေဟုတ်မနေလို့ထင်ပါရဲ့။
"ဒါဆိုဘယ်သူ့ဟာလဲ……မင်း…မင်းမြတ်သဝဏ်နဲ့သိတယ်မဟုတ်လား……သူအခုဘယ်မှာလဲ……"
"မသိဘူး……ဘယ်ကမြတ်သဝဏ်လဲ……"
မျက်နှာသေနှင့်ပြန်မေးကာခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်ပေးလိုက်တော့မယုံကြည်သလိုခေါင်းတခါခါနှင့်ပြန်ကြည့်နေပြန်သည်။
ခင်ဗျားတကယ်ကိုစိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတယ်……။
"မင်းမလိမ်နဲ့!……မနေ့ကမင်းကားသော့မှာဒီသော့ချိတ်လေးချိတ်ထားတာငါတွေ့လိုက်တယ်……"
"ဟား!……ခင်ဗျားကဘာကိစ္စကျုပ်ကိုလာအော်နေရတာလဲ…နေပါအုံး ဒီသော့ချိတ်ကကျုပ်ရဲ့သော့ချိတ်ပါလို့ပြောနိုင်ရအောင်ခင်ဗျားမှာဘာသက်သေရှိလဲ……"
ခေါင်းငုံ့သွားတဲ့ထိုသူကိုကြည့်ရင်းဒေါသထွက်လာပြန်တာကြောင့်တောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာရုံးခန်းထဲကနေထွက်သွားဖို့ပြင်လိုက်သည်။
ဒီလူ့ကိုဆက်မြင်နေရရင်အကုသိုလ်များတယ်……။
"မြတ်သဝဏ်!……"
ကြားလိုက်ရတဲ့ခေါ်သံသဲ့သဲ့လေးကြောင့်လှမ်းနေတဲ့ခြေလှမ်းတွေကတုံ့ခနဲ။ အနားရောက်လာတဲ့လက်မောင်းကနေဆွဲကိုင်ပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင်ဆွဲလှည့်လိုက်တာမို့ လူကအသိလွတ်ကာအလိုက်သင့်လှည့်မိလိုက်ချိန်မြင်လိုက်ရသည်ကဦးမှိုင်းညှို့ရွှေဘုံရဲ့မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်စတွေ။
"မင်း…မင်းဟုတ်တယ်မလား…မြတ်သဝဏ်ကိုမင်းသိတယ်မဟုတ်လား…သူဘယ်မှာရှိနေတယ်ဆိုတာမင်းသိနေတယ်မလား သူမသေသေးဘူးမဟုတ်လား……ငါ့ကိုမလိမ်ပါနဲ့…ကျေးဇူးပြုပြီး ငါသူ့ကိုတောင်းပန်ချင်နေခဲ့တာ……ပြီးတော့…ပြီးတော့ငါ…ငါသူ့ကို………"
"ကျုပ်ဘာမှမသိဘူး……ခင်ဗျားပြောနေတာတွေဘာတစ်ခုမှနားမလည်တာမို့…အခုဒီအခန်းထဲကနေ ခင်ဗျားထွက်သွားမလား ကျုပ်ထွက်သွားရမလား……"
လေသံခပ်မာမာကြောင့်မှိုင်းညှို့ကြောင်အအနှင့်သာငေးကြည့်နေမိသည်။ လုံးဝသေချာသေးတာတော့မဟုတ်ပေမယ့်လို့ဒီလူကသာမြတ်သဝဏ်ကိုသိနေခဲ့တယ်ဆိုရင်ဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်ရေးရေးလေးနဲ့အတင်းလိုက်မေးနေမိခြင်း။
တကယ်လည်း…သူမြတ်သဝဏ်ကိုတွေ့ချင်နေခဲ့တာမဟုတ်လား။
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်……"
တိုးဖွဖွစကားတစ်ခွန်းကြောင့်သဝဏ်မျက်ခုံးအသာပင့်မိသည်။
နေစမ်းပါအုံး…အခုဒီလူက ' တောင်းပန်ပါတယ် ' လို့ပြောလိုက်တာလား။
"ငါ…ငါဘယ်လိုပဲတောင်းပန်ရတောင်းပန်ရမင်းကိုတောင်းပန်မှာမို့လို့……ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ကိုမြတ်သဝဏ်နဲ့တွေ့ခွင့်ပေးပါနော်……"
"ဟားဟားဟား!!……"
မျက်နှာငယ်လေးနဲ့တောင်းဆိုသလိုလေးပြောနေတဲ့သူကိုကြည့်ရင်းသဝဏ်မနေနိုင်ဘဲအော်ရယ်မိသည်။
အခုမှတွေ့ချင်တယ်တဲ့လား?……
အခုမှတွေ့ခွင့်ပေးပါတဲ့လား?……
အခုမှတောင်းပန်ချင်တယ်တဲ့လား?……
ရှိနေခဲ့တုန်းကကျတော့ဘာဖြစ်လို့တန်ဖိုးမထားခဲ့သလဲ။ ခင်ဗျားအပေါ်မှာအရာအားလုံးသည်းခံပေးခဲ့တုန်းကတော့နည်းနည်းလေးတောင်အလျှော့မပေးခဲ့တဲ့ကအခုမှဘာကိစ္စနဲ့လာပြီးတောင်းပန်ချင်နေရတာလဲ။
"ငါ……ငါမြတ်သဝဏ်ကိုတွေ့ချင်လို့ပါ……"
"ကျုပ်မသိဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ!!……"
စိတ်တိုတိုနှင့်အော်ပြောကာဆောင့်တွန်းလိုက်မိတော့ကြမ်းပေါ်မှာခွေခနဲလဲကျသွားတဲ့ထိုသူ။ မျက်ရည်စတွေနဲ့ပြန်ငေးကြည့်နေပြန်တာကြောင့်မသိရင်ကိုယ်ကပဲလွန်နေသလိုလိုပင်။
ကျုပ်အလှည့်တုန်းကတော့ခင်ဗျားဒီ့ထက်ပိုပြီးရက်စက်ခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လား……။
"ထွက်သွား……"
"ငါ……"
"ထွက်သွားလို့ကျုပ်ပြောနေတယ်လေ!……"
လေသံခပ်မာမာနှင့်စကားကိုတစ်လုံးချင်းဖိပြောလာတာကြောင့်မှိုင်းညှို့လည်းဘာတစ်ခွန်းမျှဆက်မပြောတော့ဘဲခေါင်းငုံ့ကာသာထွက်လာခဲ့လိုက်ရသည်။ ရုံးခန်းအပြင်ရောက်တော့ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေကြတဲ့သူတွေကိုဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲနံရံကိုမှီထိုင်ရင်းသာငိုချပစ်မိပြန်တယ်။
မသိခဲ့ဘူးမြတ်သဝဏ်……တစ်ချိန်ကငါမင်းအပေါ်အနိုင်ယူခဲ့မိတာတွေကဒီလောက်အထိနာကျင်ပြီးခံရခက်စေခဲ့မှန်း……။
#################################
Zawgyi
မေန႕ကတည္းကbossကိုလာၾကိဳဖို႕ေျပာထားတဲ႕ေဒါက္တာပြစိေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာထကာအလုပ္နဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ေနရာမွာေနသည့္bossရဲ႕အိမ္ကိုတသီးတသန္႕သြားၾကိဳရသည္။
တကယ္ဆိုဒါကတမင္သက္သက္ပိုကိုပိုတာ။ bossက ကေလးမဟုတ္တာလည္းေဒါက္တာပြစိအသိဆံုး။ ျပီးေတာ့ကားေမာင္းတဲ႕ေနရာမွာလည္းေတာ္လိုက္တာမွေျပာမေနနဲ႕။ ျမန္မာနိုင္ငံကလမ္းမွမဟုတ္ဘူး အဂၤလန္မွာေတာင္မႊတ္ေနေအာင္ေမာင္းတတ္တာ။
ျပိဳင္ကားေမာင္းတဲ႕ေနရာမွာလည္းNo 1 ခ်န္ပီယံဆုေတာင္ရထားလိုက္ေသး။
ဒါကိုမ်ား………။
"ေရာက္လာျပီလား ထူးထက္ေစ……"
ကားေပၚကဆင္းကာအိမ္ထဲကိုေျခလွမ္းလွမ္းကာစပဲရွိေသး ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ႕အသံေၾကာင့္ေျခလွမ္းေတြပင္တံု႕ခနဲ။ bossနဲ႕အတူရွိေနက်မ်က္ႏွာထားနဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္နဂိုမူလမ်က္ႏွာထားတည္တည္ကိုမွပိုျပီးတည္ထားေသးတဲ႕အျပင္ေလးေထာင့္မက်တက်မ်က္မွန္ကိုလက္ညိွဳးႏွင့္ပင့္တင္လိုက္ေသးတဲ႕ပံုကိုကတကယ့္ကိုၾကက္သီးထစရာေကာင္းသည္။
"ကဲ…ဆိုပါအံုး……မေန႕ကအေၾကာင္းေလး……"
"ဘာ…ဘာကိုလဲဗ်……"
လူကိုစူးစိုက္ၾကည့္ျပီးေမးလာတာေၾကာင့္စကားေတြပင္ထစ္သြားရသည္။
ေၾသာ္…ငါ့မလည္းကိုယ့္လင္ကိုယ္မေၾကာက္ရေသးခင္ဘယ္သူ႕လင္ပါအစစ္လာေၾကာက္ေနရေသးတာလဲမသိဘူး……။
"ေကာင္ေလးကဘာျဖစ္လို႕အဲ႕ဒီ႕ေလာက္အထိအရက္ေတြေသာက္လာရတာလဲ……"
"အဲ႕ဒါေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္းမသိ………"
"မင္းကဘာကိစၥမသိရတာလဲ…ေကာင္ေလးအနားမွာအျမဲရွိေနျပီးဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား……"
ေဒါက္တာ့စကားေၾကာင့္ထူးထက္ေစမွာမ်က္ႏွာၾကီးရွံဳ႕မဲ႕ကာျပန္ပဲေျပာရမလိုလို ၊ ျငိမ္ပဲျငိမ္ေနရေတာ့မလိုလိုပင္။ အကယ္၍ေဒါက္တာကိုျပန္ေျပာျပန္ရင္လည္းbossကတစ္စက္ေလးမွမၾကိဳက္။ ' ေဒါက္တာကစိတ္ပူလို႕ေမးတာေလ…မင္းသိသေလာက္ေျဖေပးလိုက္ေပါ့ ' ဆိုတာခ်ည္း။
ေျဖေပးဖို႕ကလည္းသူ႕ေဒါက္တာကေမးလိုက္ရင္ကပ္သီးကပ္သတ္ေတြဆိုတာ recordယူျပီးကိုျပန္ေျပာျပလိုက္ခ်င္တယ္။
တကယ္ပါပဲ……သူ႕ရဲ႕ေကာင္ေလးကဘယ္မွာဘာေတြလုပ္ျပီးဘာေတြစိတ္ညစ္လာလို႕အရက္ေတြလာေသာက္ေနလဲဆိုတာဒီကေကာင္ကဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ……သိရေအာင္ကြ်န္ေတာ္ကbossရည္းစားမွမဟုတ္တာ……။
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲေဒါက္တာ……"
ေလွကားကေနဆင္းလာတဲ႕bossကိုျမင္လိုက္မွသာထူးထက္ေစမွာသက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့သည္။ မဟုတ္ရင္ဒီေဒါက္တာကသူ႕ကိုရစ္လို႕ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး……မနက္စာစားသြားအံုးေလကိုယ့္ကေလးေလး……"
ၾကားလိုက္ရတဲ႕ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕အသံုးအနွဳန္းေလးေၾကာင့္ထူးထက္ေစမွာနွာေခါင္းတရွံဳ႕ရွံဳ႕ပင္။
အေျပာင္းအလဲျမန္မွဳၾကီးကလည္းအံ႕ၾသဖို႕ေကာင္းေလာက္ပါေပတယ္……။
"မစားေတာ့ဘူးေဒါက္တာ……ေနာက္က်ေနျပီ……"
မနက္စာမစားေတာ့ဘူးေျပာလိုက္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေဒါက္တာ့မ်က္ႏွာကစူပုတ္ပုတ္ျဖစ္သြားေလျပီ။ ေလးေထာင့္မက်တက်မ်က္မွန္ေလးနဲ႕လူၾကီးဆန္တဲ႕ရုပ္ေလးကဒီလိုစူပုတ္ေနျပန္ေတာ့လည္းသဝဏ့္အတြက္တစ္မ်ိဳးေတာ့ခ်စ္စရာေကာင္းသားရယ္။
"ေန႕လည္စာေစာေစာစားမယ္ေလေဒါက္တာရဲ႕…ေနာ္……"
"ေသခ်ာလား……"
ေသေသသပ္သပ္ဖိသပ္ကာလွန္တင္ထားသည့္မီးခိုးရင့္ေရာင္ဆံႏြယ္ေတြကိုခပ္ဖြဖြထိကိုင္ရင္းေျပာလာေၾကာင့္ျပံဳးကာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။
စားျဖစ္သည္ မစားျဖစ္သည္ကေနာက္မွေပါ့။
"ဒါဆိုသြားရေအာင္ေလ boss……"
အလြမ္းသယ္ေနတဲ႕အျမင္ကတ္လို႕ဝင္ေျပာမိေတာ့ေဒါက္တာစဝ္ထည္ဝါရဲ႕နဂါးမ်က္ေစာင္းကလူကိုဒိုင္းခနဲဝင္ေဆာင့္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေျပာသင့္တာေျပာလိုက္မိတာေၾကာင့္ဒီတစ္ခါေတာ့ထူးထက္ေစအၾကည့္မလႊဲမိ။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္သာေခါင္းေမာ့ကာရပ္ေနလိုက္သည္။
အခုလိုမွသတိမေပးရင္bossဒီတစ္သက္companyမေရာက္ေလာက္ေတာ့ဘူး……။
"အင္း……ဒါဆိုသြားရေအာင္……"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ေကာင္ေလးကကားေပၚဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ထူးထက္ေစကdriverေနရာအျမန္သြားဝင္ထိုင္သည္။ ထည္ဝါ့ကိုေပေစာင္းေစာင္းမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ျပန္ၾကည့္သြားဖို႕ကိုလည္းမေမ့။
ေတြ႕မယ္…ေတြ႕မယ္……မင္းေနမေကာင္းျဖစ္ရဲျဖစ္ၾကည့္လိုက္…မကုေပးဘဲလမ္းေဘးမွာကိုပစ္ထားပစ္အံုးမယ္။
အဟြန္း……စဝ္ထည္ဝါကိုဘာမွတ္ေနလဲ။
_____________________________________________
သဝဏ္companyထဲဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ အရင္ဆံုးျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ကတစ္ခ်ိန္ကသိပ္ခ်စ္ခဲ႕ဖူးသည့္လက္ရွိအမုန္းဆံုးလူ၏မ်က္ႏွာ။ အၾကည့္ျပန္လႊဲကာရံုးခန္းဆီသို႕ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့လိုက္ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။
စိတ္ထင္တာေၾကာင့္လားေတာ့မသိေပမယ့္…ဒီေန႕ဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုရဲ႕အၾကည့္ေတြကတစ္မ်ိဳးပဲ……။
' ေဒါက္ ေဒါက္ '
ထိုင္ခံုမွာထိုင္ကာစပဲရွိေသးၾကားလိုက္ရတဲ႕တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ၾကည့္မိေတာ့ ထင္တဲ႕အတိုင္းထိုလူပင္။
အခုမွေရာက္တာကို…သက္သက္မဲ႕အေမာစို႕ရေအာင္ဘာလာလုပ္ျပန္တာလဲ။
"ငါ…ငါစကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာလို႕ရမလား……"
သေဘာမက်သလိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ႕ရဏသဝဏ္ေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕မဝံ႕မရဲေလးသာခြင့္ေတာင္းမိတယ္။ ဒါေတာင္ဘာမွျပန္မတံု႕ျပန္ဘဲမ်က္ႏွာေသႏွင့္သာဆက္စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္တံခါးဝမွာတင္လူကေခါင္းငံု႕ကာရပ္ေနမိဆဲ။ မွိဳင္းညိွဳ႕သူ႕ဆီမွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ႕အေတာအတြင္းသိလာရတာက ရဏသဝဏ္ကတကယ့္ကိုစိတ္မမွန္တာပင္။ စိတ္က်န္းမားေရးခ်ိဳ႕ယြင္းသလိုစိတ္မမွန္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္လို႕ သူစိတ္မထင္ရင္မထင္သလိုလူကိုေအာ္ေငါက္တတ္သလိုပစၥည္းေတြရိုက္ခြဲပစ္ျပီးေသာင္းက်န္းတတ္ေသးသည္။
အခုလည္းဘာလုပ္အံုးမလဲမသိ။
"အေရးၾကီးလား……"
"ဟင္……အင္း……"
ထိုအခါမွသေဘာမက်သလိုမ်က္နွာေပးႏွင့္ေမးတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလာသည္။ သေဘာက ' ဝင္လာခဲ႕ ' ဆိုတဲ႕ပံုစံမ်ိဳး။ မွိဳင္းညိွဳ႕လည္းသူ႕ေရွ႕သြားရပ္ကာေသာ့ခ်ိတ္အပိုင္းအစေလးကိုစားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့အနည္းငယ္အံ႕ၾသသြားပံုရတဲ႕မ်က္ႏွာထား။
သို႕ေသာ္လည္းရဏသဝဏ္ရဲ႕ထိုမ်က္ႏွာထားဟာတစ္ခဏေလးသာျဖစ္တည္ျပီးခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
"ဒါေလးက…မင္းရဲ႕ေသာ့ခ်ိတ္လား……"
သဝဏ္သူ႕ေရွ႕ကေသာ့ခ်ိတ္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ေဒါက္တာကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးထားတဲ႕handmadeေသာ့ခ်ိတ္ေလးပင္။
ေဒါက္တာကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးထားတာမို႕ႏွေမ်ာမိေပမယ့္ ေရွ႕ကလူရဲ႕အၾကည့္ေတြကတစ္ခုခုကိုသိေနပံုရတာမို႕မ်က္ႏွာျပန္တည္ကာ
"မဟုတ္ဘူး……"
ဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုတစ္ေယာက္မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္သြားပံုအရေတာ့အေျဖကသူလိုခ်င္တဲ႕အေျဖဟုတ္မေနလို႕ထင္ပါရဲ႕။
"ဒါဆိုဘယ္သူ႕ဟာလဲ……မင္း…မင္းျမတ္သဝဏ္နဲ႕သိတယ္မဟုတ္လား……သူအခုဘယ္မွာလဲ……"
"မသိဘူး……ဘယ္ကျမတ္သဝဏ္လဲ……"
မ်က္ႏွာေသႏွင့္ျပန္ေမးကာခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့မယံုၾကည္သလိုေခါင္းတခါခါႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
ခင္ဗ်ားတကယ္ကိုစိတ္ရွဳပ္ဖို႕ေကာင္းတယ္……။
"မင္းမလိမ္နဲ႕!……မေန႕ကမင္းကားေသာ့မွာဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးခ်ိတ္ထားတာငါေတြ႕လိုက္တယ္……"
"ဟား!……ခင္ဗ်ားကဘာကိစၥက်ဳပ္ကိုလာေအာ္ေနရတာလဲ…ေနပါအံုး ဒီေသာ့ခ်ိတ္ကက်ဳပ္ရဲ႕ေသာ့ခ်ိတ္ပါလို႕ေျပာနိုင္ရေအာင္ခင္ဗ်ားမွာဘာသက္ေသရွိလဲ……"
ေခါင္းငံု႕သြားတဲ႕ထိုသူကိုၾကည့္ရင္းေဒါသထြက္လာျပန္တာေၾကာင့္ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာရံုးခန္းထဲကေနထြက္သြားဖို႕ျပင္လိုက္သည္။
ဒီလူ႕ကိုဆက္ျမင္ေနရရင္အကုသိုလ္မ်ားတယ္……။
"ျမတ္သဝဏ္!……"
ၾကားလိုက္ရတဲ႕ေခၚသံသဲ႕သဲ႕ေလးေၾကာင့္လွမ္းေနတဲ႕ေျခလွမ္းေတြကတံု႕ခနဲ။ အနားေရာက္လာတဲ႕လက္ေမာင္းကေနဆြဲကိုင္ျပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ဆြဲလွည့္လိုက္တာမို႕ လူကအသိလြတ္ကာအလိုက္သင့္လွည့္မိလိုက္ခ်ိန္ျမင္လိုက္ရသည္ကဦးမွိဳင္းညိွဳ႕ေရႊဘံုရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကမ်က္ရည္စေတြ။
"မင္း…မင္းဟုတ္တယ္မလား…ျမတ္သဝဏ္ကိုမင္းသိတယ္မဟုတ္လား…သူဘယ္မွာရွိေနတယ္ဆိုတာမင္းသိေနတယ္မလား သူမေသေသးဘူးမဟုတ္လား……ငါ့ကိုမလိမ္ပါနဲ႕…ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါသူ႕ကိုေတာင္းပန္ခ်င္ေနခဲ႕တာ……ျပီးေတာ့…ျပီးေတာ့ငါ…ငါသူ႕ကို………"
"က်ဳပ္ဘာမွမသိဘူး……ခင္ဗ်ားေျပာေနတာေတြဘာတစ္ခုမွနားမလည္တာမို႕…အခုဒီအခန္းထဲကေန ခင္ဗ်ားထြက္သြားမလား က်ဳပ္ထြက္သြားရမလား……"
ေလသံခပ္မာမာေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕ေၾကာင္အအႏွင့္သာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ လံုးဝေသခ်ာေသးတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္လို႕ဒီလူကသာျမတ္သဝဏ္ကိုသိေနခဲ႕တယ္ဆိုရင္ဆိုတဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးေလးနဲ႕အတင္းလိုက္ေမးေနမိျခင္း။
တကယ္လည္း…သူျမတ္သဝဏ္ကိုေတြ႕ခ်င္ေနခဲ႕တာမဟုတ္လား။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္……"
တိုးဖြဖြစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္သဝဏ္မ်က္ခံုးအသာပင့္မိသည္။
ေနစမ္းပါအံုး…အခုဒီလူက ' ေတာင္းပန္ပါတယ္ ' လို႕ေျပာလိုက္တာလား။
"ငါ…ငါဘယ္လိုပဲေတာင္းပန္ရေတာင္းပန္ရမင္းကိုေတာင္းပန္မွာမို႕လို႕……ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါ့ကိုျမတ္သဝဏ္နဲ႕ေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္……"
"ဟားဟားဟား!!……"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေတာင္းဆိုသလိုေလးေျပာေနတဲ႕သူကိုၾကည့္ရင္းသဝဏ္မေနနိုင္ဘဲေအာ္ရယ္မိသည္။
အခုမွေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ႕လား?……
အခုမွေတြ႕ခြင့္ေပးပါတဲ႕လား?……
အခုမွေတာင္းပန္ခ်င္တယ္တဲ႕လား?……
ရွိေနခဲ႕တုန္းကက်ေတာ့ဘာျဖစ္လို႕တန္ဖိုးမထားခဲ႕သလဲ။ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာအရာအားလံုးသည္းခံေပးခဲ႔တုန္းကေတာ့နည္းနည္းေလးေတာင္အေလွ်ာ့မေပးခဲ႕တဲ႕ကအခုမွဘာကိစၥနဲ႕လာျပီးေတာင္းပန္ခ်င္ေနရတာလဲ။
"ငါ……ငါျမတ္သဝဏ္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ……"
"က်ဳပ္မသိဘူးလို႕ေျပာေနတယ္ေလ!!……"
စိတ္တိုတိုႏွင့္ေအာ္ေျပာကာေဆာင့္တြန္းလိုက္မိေတာ့ၾကမ္းေပၚမွာေခြခနဲလဲက်သြားတဲ႕ထိုသူ။ မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ျပန္ေငးၾကည့္ေနျပန္တာေၾကာင့္မသိရင္ကိုယ္ကပဲလြန္ေနသလိုလိုပင္။
က်ဳပ္အလွည့္တုန္းကေတာ့ခင္ဗ်ားဒီ႕ထက္ပိုျပီးရက္စက္ခဲ႕ဖူးတယ္မဟုတ္လား……။
"ထြက္သြား……"
"ငါ……"
"ထြက္သြားလို႕က်ဳပ္ေျပာေနတယ္ေလ!……"
ေလသံခပ္မာမာႏွင့္စကားကိုတစ္လံုးခ်င္းဖိေျပာလာတာေၾကာင့္မွိဳင္းညိွဳ႕လည္းဘာတစ္ခြန္းမွ်ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲေခါင္းငံု႕ကာသာထြက္လာခဲ႕လိုက္ရသည္။ ရံုးခန္းအျပင္ေရာက္ေတာ့ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကတဲ႕သူေတြကိုဂရုမစိုက္နိုင္ဘဲနံရံကိုမွီထိုင္ရင္းသာငိုခ်ပစ္မိျပန္တယ္။
မသိခဲ႕ဘူးျမတ္သဝဏ္……တစ္ခ်ိန္ကငါမင္းအေပၚအနိုင္ယူခဲ႕မိတာေတြကဒီေလာက္အထိနာက်င္ျပီးခံရခက္ေစခဲ႕မွန္း……။
#################################