ကံကြမ္မာကသိပ်ကိုဆန်းကျယ်လွန်းတာဘဲ။ဒါမှမဟုတ် ကံဇာတ်ဆရာကတမင်သက်သက်အကွက်ချပြီးစီစဉ်နေခဲ့တာလား။မိဘကိုလုပ်ကြံပြီးသားဖြစ်သူကိုလိပ်ပြာလုံလုံနဲ့ခေါ်ထားခဲ့တာ တော်ရုံသတ္တိတော့မဟုတ်ဘူး။
ဒီနေ့ရာသီဥတုကမကောင်းေပ။ကောင်းကင်တခွင်ကမှိုင်းညှို့နေပြီး တိမ်ညိုတိမ်မဲတွေကရွေ့လျားနေတယ်။လွတ်လပ်စွာမြူးထူးပျော်ပါးနေတဲ့ တေးသီငှက်တွေလည်း မပျံသန်းကြတော့ဘဲသစ်ပင်ပေါ်မှာငြိမ်သက်စွာနဲ့နားခိုနေကြတယ်။
မကြာခင်မှာရွာတော့မယ်မိုးသားတွေက တရိပ်ရိပ်နဲ့မည်းမှောင်တက်လာတယ်။လေပြင်းတွေအရင်တိုက်ခတ်လာပြီးနောက် မိုးစက်မိုးပေါက်လေးတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကျဆင်းလာခဲ့တယ်။မိုးရွာချလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နဲ့ တင်းခံထားတဲ့မျက်နှာလေးက ချက်ချင်းဘဲမျက်ရည်ကြည်တွေကျဆင်းလာခဲ့တယ်။
ထိုသူဟာ ရေညှိုရောင်အုတ်တိုင်ရှေ့မှာထွင်းထုထားတဲ့အမည်နာမကိုတခါခါဖတ်ရင်း ယူကြုံးမရဖြစ်နေခဲ့တယ်။တခြားသူတော့မဟုတ်ပါဘူး။အဖိုး မင်ယောင်လေ...
ပတ်ခ်ချွဲမင်တို့ကိုမြုတ်နှံထားတဲ့မြေမို့မို့လေးကိုလက်ဖြင့်ဖွဖွလေးပုတ်နေပြီး ပါးစပ်ကလည်းတီးတိုးဆိုနေသေးတယ်။သားအရင်းလိုမျိုး ပတ်ခ်ချွဲမင်ကိုချစ်တာပါ။ကျေးရွာသားတွေအပေါ် နွေးထွေးကြင်နာပြီး ခေါင်းပုံဖြတ်အမြတ်ကြီးစားတာမျိုးမလုပ်တဲ့သူမို့ အားလုံးကချစ်ခင်ကြသည်။ဒါကို ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များလုပ်ကြံခဲ့သလဲဆိုတာ သူ စဉ်းစားလို့မထိဘူး။
*အခုလောက်ဆို အေးချမ်းတဲ့နေရာအသစ်မှာပျော်ရွှင်နေလောက်ရောပေါ့..*
*နောင်ဘဝမှာတော့ အခုလိုမျိုးအဖြစ်ဆိုးနဲ့မကြုံပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းပေးတယ် နော်....*
*မင်မင် လေးကိုလည်းလွမ်းနေတယ်မလား။ကလေးလေးက လိမ္မာပါတယ်။သူစိမ်းတွေနဲ့တောင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ကြီးပြင်းလာတယ်လေ..*
*ကလေးလေးက ငယ်ရုပ်မပျောက်တော့ မှတ်မိနေတာပါ..*
*အပစ်မရှိတဲ့မြို့စားမင်းတို့အတွက် အပစ်ရှိသူတွေဆီကနေ အကြွေးပြန်တောင်းပေးပါ့မယ်....*
*အခုမှလာခဲ့ရလို့ တောင်းပန်ပါတယ်...*
အဖိုးမင်ယောင်က ပတ်ခ်ချွဲမင်ရဲ့ဖခင်အရွယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် အဖိုးကရိုသေလေးစားသမှုဖြင့် မြို့စားမင်းလို့ခေါ်သည်။ကိုယ့်ကိုကိုယ်နှိပ်ချတက်တဲ့ အဖိုးမင်ယောင်က မျက်ရည်အရွဲသားဖြင့် တယောက်ထဲစကားေတွတိုင်တည်နေလိုက်သည်။
အဆက်မပြတ်ရွာသွန်းနေတဲ့မိုးကဒီကနေ့တော့လုံးဝရပ်စဲမှာမဟုတ်ပါဘူး။ခန္ဓာကိုယ်ကမိုးရေကြောင့်အေးစက်နေပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ပူလောင်နေတယ်။အဆောင်းမပါတဲ့ အဖိုးမင်ယောင်က ဦးခေါင်းကနေစီးကျလာတဲ့မိုးရေနဲ့အတူမျက်ရည်တွေကို မြေမို့မို့ေလးေပါ်သို့လွတ်လပ်စွာကျဆင်းခွင့်ပေးလိုက်တယ်။
*နောက်တခါလာရင် မငိုတော့ပါဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်......*
ဂျိန်း.ခနဲဆိုပြီးမိုးချိန်းသံနဲ့အတူလျှပ်စီးလျှပ်ပန်းတွေကကောင်းကင်ယံတခွင်မှာ လင်းလက်သွားတော့တယ်။အဖိုးမင်ယောင်က စိတ်ထဲရှိသမျှကိုဖွင့်အံထုတ်လိုက်ပြီး ထိုနေရာကနေကျောခိုင်းထွက်သွားတော့တယ်။အနောက်ကိုတချက်မှလှည့်မကြည့်ဘဲနဲ့ပေါ့။အကယ်၍ အဖိုးသာတခါလောက်လှည့်ကြည့်ဖြစ်ရင် သစ်ပင်အောက်ကအရိပ်တခုကိုတွေ့ကောင်းတွေ့နိုင်ပါတယ်..
*ဟယ်..မိုးရေတွေရွဲလို့ပါလား အဖိုးရယ်....*
*ရတယ် ရတယ်...*
ဈေးသည်အဖိုးမင်ယောင်ကေမြးတေယာက်နဲ့အတူေနထိုင်ပြီး အိမ်နီးနားချင်းတွေကပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးကြတယ်။သူတို့ချက်သမျှဟင်းတွေကိုလည်း တအိမ်တလှည့်ကြဖြင့် ပို့ပေးတယ်။ခိုကိုးရာမယ့်နေတဲ့ အဖိုးကိုအားလုံးကဂရုဏာသနားစိတ်ဝင်မိနေပေမယ့် စိတ်ဓာတ်သန်မာတဲ့ အဖိုးကတော့ မည်သူမှမသိတဲ့အစီစဉ်တချို့ကိုချမှတ်နေခဲ့တယ်။
အဖိုးစကားတွေကတခါတလေတော့ထူးဆန်းနေတက်တယ်။ပဟေဠိဆန်တဲ့မေးခွန်းတွေကိုမေးတက်လို့ ရွာထဲက,လူငယ်တချို့နဲ့ကလေးတွေကသူ့ကိုတွေ့တာနဲ့ နှာခေါင်းရှုံ့ကြတယ်။အရူးနဲ့တူလို့တဲ့လေ....
*တနေ့ကမြို့ထဲသွားပြီးပြန်လာကတည်းက မျက်နှာလည်းမကောင်းဘူး။ဘာဖြစ်လာတာလဲ အဖိုး....*
*မင်မင်လေးကိုတွေ့ခဲ့တယ်...*
မြေးဖြစ်သူရဲ့အမေးကို အဖိုးကစိတ်မကောင်းဟန်ဖြင့်ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။မြေးဆိုပေမယ့်အရင်းတော့မဟုတ်ပေ။မောင်နှမဝမ်းကွဲတွေကမွေးထားတဲ့ကလေးတွေပေါ့။ထိုထဲမှာမှ ယန်ယန်လေးတစ်ယောက်ဘဲ အဖိုးနဲ့နေတယ်။
ယန်ယန်လေးကလည်းဂျီမင်နဲ့သက်တူရွယ်တူဘဲလေ။နောက်ပြီး အဖိုးပြောပြထားလို့ ပတ်ခ်ချွဲမင်ရဲ့ မိသားစုအကြောင်းကိုသိထားတယ်။မင်မင်လေးလို့ အဖိုးကချစ်စရာကောင်းအောင်ခေါ်လိုက်တိုင်း သူ အပြင်မှာတခါလောက်တော့ဆုံဖူးချင်မိတယ်။ယန်ယန် ရဲ့မိသားစုကအနည်းငယ်တော့ချို့တဲ့ကြတယ်။ဒါပေမယ့် ယန်ယန်လေးက လိမ္မာပြီးဉာဏ်ကောင်းတဲ့ကလေးမို့ အဖိုးမင်ယောင်က သူနဲ့နေဖို့ခေါ်ယူထားတယ်။
ယိုင်နဲ့နဲ့သစ်သားတိုင်လေးတွေနဲ့ဆောက်ထားတဲ့ တဲအိမ်လေး၏ကွပ်ပျစ်ရှေ့မှာ အဖိုးကခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ကာ မှိုင်ထွေစွာနဲ့မိုးစက်တွေကိုငေးမောနေသည်။ရေစိုအဝတ်တွေကိုလည်း လဲချင်းမပြုဘဲ စိတ်လွတ်နေသူတယောက်လို ပြုမှုနေလို့ ယန်ယန်လေးကဘဲ အလိုက်တသိနဲ့အိမ်ပေါ်ကိုတွဲခေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
*ဂျွန်ဆော့ဆိုတာ မြို့တော်ဝန်အသစ်ရဲ့အဖေမဟုတ်လား ..*
*အင်း...*
အဖိုးကယန်ယန်ကိုအကြောင်းစုံပြောပြလိုက်တော့ အသံအောင်တဲ့ယန်ယန်လေးက အလန့်တကြားနဲ့ထအော်တော့တယ်။မြို့စားမင်းဂျွန်ဆော့ကို သူတို့သိတယ်။ပတ်ခ်ချွဲမင်လောက်တော့ မရင်းနှီးပေမယ့် မြို့မျက်နှာဖုံးလည်းဖြစ် လူကုန်ထံအသိုင်းဝိုင်းကလည်းဖြစ်တာကြောင့် တော်ရုံတန်ရုံမခေါ်ရဲဘူးလေ။သူတို့လိုမပြည့်စုံတဲ့သူတွေကပိုဆိုးတာပေါ့။လမ်းမှာတွေ့ရင်တောင် ခေါင်းငုံအရိုသေပေးရတဲ့အနေထားမျိုး
ဂျီမင်ကိုဘာကြောင့်များမွေးစားဖို့စိတ်ကူးခဲ့တာလည်းမသိဘူး။နှစ်အကြာကြီးလိပ်ပြာလုံလုံနဲ့ ဘာမှမဖြစ်သလိုနေနိုင်တာ သူတကယ်အံ့ဩတယ်။
*အဖိုးကဘယ်လိုလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားလဲ...*
*မင်မင်လေးကို အကြောင်းစုံပြောပြချင်တယ်...*
ယန်ယန်က သက်ပြင်းတိုးတိုးလေးချလိုက်တယ်။သံယောဇဉ် ၊ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ တွယ်င်ြိအောင်လုပ်ပြီးမှပြန်ပြင်လို့မရတဲ့အမှားတခုရဲ့ဖြစ်ရပ်မှန်ကိုသိသွားရင် ဂျီမင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ။မုန်းတီးသွားမလား၊ဒါမှမဟုတ် ကျေးဇူးရှင်မို့ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မလား။
*ဖြစ်ပြီးတာေတွကို အဖိုးကအစပြန်ဖော်ချင်နေတာလား။သူလည်း အဲမိသားစုထဲမှာနေသားတကျဖြစ်နေပြီလေ...*
*ထားလိုက်လို့မရဘူးလား ။တော်ကြာနေ သားတို့ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်ထိခိုက်သွားအုန်းမယ်..*
*အမှန်တရားကိုသိစေချင်ရုံပါဘဲ။ကျန်တာကတော့ မင်မင်လေးဆုံးဖြတ်ပါစေ...*
ယန်ယန်ပြောတာကို အဖိုးနားလည်တယ်။သူတို့ကသူစိမ်းဆိုပေမယ့် ပတ်ခ်ချွဲမင်အပေါ်မှာတင်ကျန်နေတဲ့ကျေးဇူးကြွေးတွေကို မင်မင်လေးဆီမှာဆပ်ခဲ့ချင်တယ်။
ရန်တိုက်ပေးပြီးသွေးခွဲနေတာမဟုတ်ပါဘူး။မင်မင်လေးလည်းသိသင့်သိထိုက်တယ်ထင်လို့လေ။အမှန်တရားဆိုတာ နှစ်တွေဘယ်လောက်ကြကြာ အချိန်တန်ရင်ပေါ်လာစမြဲဘဲ။
*မသိတော့ဘူး အဖိုးလုပ်ချင်တာလုပ်တော့..*
*ဒီရက်ပိုင်းမြို့ထဲသွားပြီး ဂျီမင်ကိုကြည့်ထားပေး...*
*ဘာလို့လဲ..*
*ငါ့ကိုပြန်မမေးနဲ့ ယန်ယန်။ပြောတာဘဲလုပ်လိုက်...*
တကျွီကျွီ မြည်နေတဲ့သစ်သားတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ကာ အဖိုးကအိပ်ခန်းထဲကိုဝင်သွားတော့တယ်။ကျန်ခဲ့တဲ့ ယန်ယန်ကတော့ နားမလည်ခြင်းများစွာနဲ့ခေါင်းကိုတဖျင်းဖျင်းကုတ်ကာ အိမ်ရှေ့ကိုထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ကြိမ်ဝါးနဲ့ရက်လုပ်ထားတဲ့ခမောက်ရှည်ကိုချိတ်ထားတဲ့တိုင်ကနေဆွဲယူလိုက်ပြီး မြို့ထဲသွားဖိူ့ပြင်လိုက်တယ်။ဂျီမင်ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့က ခက်ခက်ခဲခဲမှမဟုတ်တာ။
ပန်းချီဆရာဂျီမင်ဆိုရင်မြို့ထဲမှာမသိတဲ့သူမရှိဘူးလေ။ဘယ်သူ့ကိုမေးမေးအဆင်ပြေတယ်။သီချင်းလေးတညီးညီးနဲ့ လမ်းတလျှောက်လုံးပြည့်အောင် လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်လုပ်ပြီးသွားနေတဲ့ ယန်ယန်လေးက ပျော်ပျော်နေတက်သူမို့ လမ်းမှာတွေ့သမျှကလေးတွေက သူ့ကိုမြင်တာနဲ့အပြေးလာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။
*ဒီနေ့လည်း အဖိုးမလာဘူး...*
တခါတွေ့ဆုံပြီးကတည်းကပျောက်သွားတဲ့အဖိုးကို ဂျီမင်က နေ့တိုင်းလာရှာတယ်။ဆိုင်မဖွင့်ခင်တခါ နဲ့အိမ်ပြန်ရင်တခါ လာလာကြည့်ပေမယ့်ထိုနေရာလေးမှာ မည်သူမှမရှိချေ။
တယောက်ထဲတီးတိုးရေရွတ်ရင်း ဘေးပတ်ပတ်လည်ကိုလျှောက်ကြည့်လိုက်သည်။နေရာပြောင်းသွားတာများလား ။ဒါပေမယ့် သူ့ကိုလာရှာမယ်လို့ ပြောသွားတယ်မလား။နာမည်မသိ နေရပ်မသိတဲ့ အဖိုးကိုသူဘယ်လိုရှာရမှာလဲ
*နောက်နေ့မှပြန်လာတော့မယ်..*
လူသူရှင်းတဲ့ထိုနေရာလေးကို ကျောခိုင်းလှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ဖြူဖွေးတဲ့အသားရည်နဲ့ ပိတုန်းရောင်ဆံနွယ်နက်နက်လေးက နဖူးပြင်ပေါ်မှာဝဲကျနေတော့ လေတချက်ဝေ့လိုက်တိုင်း မြင်သူအဖို့ရင်သက်ရှု့မောစေတယ်။
အသားရောင်ရှပ်င်္ကျီလက်တိုနဲ့ချည်သားဘောင်းဘီအနက်ရောင်ကိုတွဲဝတ်ထားပြီး လည်သာလက်ဆွဲအိတ်ကို တဖက်ကကိုင်ပြီးကျန်လက်တဖက်က ဦီးထုတ်အဝိုင်းကိုကိုင်ထားသည်။ဂျီမင်ကို အပြင်မှာတွေ့လိုက်ရတော့ ယန်ယန်တယောက် မျက်တောင်ခတ်ဖို့ပင် မော့လျော့နေခဲ့သည်။
တောင့်တောင့်ကြီးရပ်ကာ ပါးစပ်ဟလျက်ဖြစ်နေတဲ့ ယန်ယန်ကို ဖြတ်သွားတဲ့လူတချို့ကလည်ပြန်ကြည့်နေကြတယ်။ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး အဲလောက်တောင်ကြည့်ကောင်းရသလား။တည်ကြည်ခန့်ငြားတာမဟုတ်ဘဲ လှတယ်လို့သုံးရမလား။အဲလိုဆို မိန်းကလေးဖြစ်သွားမှာပေါ့။မဟုတ်ဘူး ဂျီမင်က မိန်းကလေးလိုလှတာမဟုတ်ဘူး။ယောကျာ်းတိုင်းမှာမရှ်တဲ့ အလှမျိုးနဲ့လှတာ
ယန်ယန်စိတ်ထဲမှတ်ချက်တွေပေးရင်း အဖိုးရဲ့မှာကြားသံတွေကိုနားထဲကြားယောင်တော့မှ ဂျီမင် အနောက်ကိုချက်ချင်းဘဲပြေးလိုက်သွားတော့တယ်။
*အဟား.!ငါ့နှယ်....သူကယောကျာ်းလေးနော်။ယောကျာ်းလေးပါ ယန်ယန်ရာ...*
သဘောတကျနဲ့အသံထွက်သည်အထိရယ်မောလိုက်ပြီး ဂျီမင်ရဲ့ပန်းချီပြခန်းနဲ့အရောင်းဆိုင်လေးရဲ့ မနီးမဝေးတဲ့နေရာလေးမှာထိုင်နေလိုက်သည်။ဒီအကြောင်းကို အဖိုးကိုပြန်ပြောရင်တော့ အလှောင်ခံမှာသေချာတယ်။ဂျီမင်ကဘယ်လောက်ထိချစ်စရာကောင်းကြောင်း..အဖိုးပြောပြတုန်းက သူနှာခေါင်းရှုံသေးတယ်လေ။အဖိုးက တအားပိုတာဘဲဆိုပြီးပြောတော့ သူ့ခေါင်းကိုဘုသီးထသွားအောင် အဖိုးကထုတယ်။အခုမှဘဲ အပိုမဟုတ်ဘူးဆိုတာယုံတော့တယ်
_______
*ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ဆိပ်ကမ်းမှာလုံခြုံရေးတွေတင်းကျပ်ထားတယ်မဟုတ်လား....*
*ညသန်းခေါင်ကြီး ဖောက်သွားတာပါ မြို့တော်ဝန်...*
အရာရှိကြီး၏စကားကြောင့် ဂျောင်ဂု ကျစ်တချက်သတ်လိုက်သည်။ပြည်မကြီးဆီကိုပို့ရမယ့် ရေနံတွေ ဖောက်ထုတ်ခံရတယ်တဲ့လေ။ဆိပ်ကမ်းမှာကပ်ထားတဲ့သင်္ဘောပေါ်ကိုတင်ပြီးကာမှ အစောင့်တွေလည်းရှိရက်သားနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဆိုတာ ဂျောင်ဂု စဉ်းစားမရဘူး။
သင်္ဘောတစ်စီးလုံးဆိုတော့တန်ကြေးကနည်းတာမဟုတ်ဘူး ။တော်သေးတယ်လို့တော့ပြောရမယ် အနည်းကျဉ်းဘဲခိုးထုတ်နေတုန်းမှာ လူမိသွားလို့။
ဒါတွေကပြည်သူတွေအတွက်လုပ်တာဖြစ်လို့ တခုခုများလွဲချော်သွားရင် သူဘဲနာမည်ပျက်မှာလေ။သူ့အကျိုးတွက်မဟုတ်ဘဲ စီးပွားချင်းဖလှယ်တာကို သိပ်မကျွမ်းတဲ့ကြားက သူတက်နိုင်သမျှအမှားမရှိအောင်လုပ်ပေးနေတာ။ပြည်သူတွေ စီးပွားရေးချောင်လည်ဖို့အတွက် ထုတ်ကုန်၊သွင်းကုန်တွေကို သူကိုယ်တိုင်ဦးစီးပြီးလုပ်တယ်ဆိုတာက ကြားထဲကနေခေါင်းပုံဖြတ်တဲ့သူတွေများနေလို့ ၊အမြတ်ကြီးစားပြီး ပြည်သူ့ဘဏ္ဍာတွေကို မတရားသိမ်းပိုက်နေတယ်ဆိုတာ သူသိတယ်။
ဒါကလည်းခေတ်အဆက်ဆက်အုပ်ချုပ်လာတဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေရဲ့ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ဘဲ။ပြည်သူတွေဘာဖြစ်ဖြစ် ငါတို့အဆင်ေပြဖိူ့ဘဲအရေးကြီးတယ်ဆိုတဲ့တကိုယ်ကောင်းသမားတွေကြောင့် ပြည်သူတွေငတ်ပြတ်ကြတာ။
အနားယူသွားတဲ့မြို့တော်ဝန်မှာတော့ အဲလိုမကောင်းတဲ့မှတ်ချက်တွေမကြားဖူးဘူး။သိုသိပ်ထားရင်တော့လည်း မပြောတက်ဘူးပေါ့လေ။အဓိက,ကအာဏာနဲ့ငွေဘဲမဟုတ်လား
*စိတ်မပူပါနဲ့ ဒီကိစ္စကို မြို့တော်ဝန်ကိုယ်တိုင်ဖြေရှင်းစရာမလိုပါဘူး။ကျွန်တော်တို့ဘဲ စီစဉ်လိုက်ပါ့မယ်...*
*ဒါပေမယ့် ပြည်မကြီးကိုပို့ရမယ့်ရက်က သတ်မှတ်ထားတာထက်နောက်ကျသွားမယ်လေ...*
*မနက်ဖြန်ပြန်ထွက်နိုင်အောင် ကြိုးစားပေးပါ့မယ်..*
*ကောင်းပါပြီ...*
သူကညွှန်ကြားရုံဘဲမို့ သိပ်ပြီးတော့စိတ်တိုင်းမကျဘူး။အရာရှိကြီးကတော့ သူ့လက်အောက်ငယ်သားတွေကို မှာစရာရှိတာမှာပြီး ရေနံခိုးထုတ်သွားတဲ့ တရားခံကိုမိအောင်ဖမ်းပေးမယ်လို့ပြောသွားတာဘဲ။စောင့်ကြည့်ရမှာပေါ့။အပြောနဲ့လက်တွေ့ ညီ၊မညီဆိုတာ
လူပင်ပန်းတာထက် စိတ်ပင်ပန်းတာကပိုဆိုးတယ်။တနေ့တနေ့ ဘာမှမလုပ်ရဘဲနဲ့ထိုင်ပြီး ခေါင်းစားရတဲ့အလုပ်ကြောင့် ထွက်ပြေးချင်စိတ်ပါပေါက်တယ်။အသက်အရွယ်နဲ့မညီမျှတဲ့အလုပ်ကိုတာဝန်ယူထားမှာတော့ ဘာတက်နိုင်မှာလဲ။ဆူးခင်းလမ်းဆိုလည်း အဆုံးထိလျှောက်ရမှာဘဲ
*အရာရှိကြီးကိုသိပ်မသင်္ကာဘူး မြို့တော်ဝန်...*
*ဘာလို့လဲ...*
*သူ့မျက်လုံးတွေကပုံမှန်မဟုတ်သလိုဘဲ။အပြစ်လုပ်ထားသလိုမျိုးလေ...*
*ကျွန်တော်သတိမထားမိလိုက်ဘူး...*
*နိုင်ငံရေး၊စီးပွားရေးလောကမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှအပြည့်ဝယုံကြည်ထားလို့မရဘူး မြို့တော်ဝန်..*
*အားလုံးကအပေါ်ယံဘဲပျားသကာလောင်းထားတာ..*
*ဒါဆိုသူ့ကိုစောင့်ကြည့်ထားပါ။တခုခုထူးခြားရင် ကျွန်တော့်ဆီအကြောင်းကြားပေး...*
*ဟုတ်ကဲ့...*
လူယုံအနေနဲ့ရော သူ့လုံခြုံရေးအတွက်ပါ တာဝန်ယူထားတဲ့ ဂျော့ခ် ကနိုင်ငံရေးလောကထဲမှာကျင်လည်နေသူပီပီ လူအကဲခတ်တော်တဲ့သူလည်းဖြစ်တယ်။တခါတလေ နယ်ဝေးတွေကိုထွက်ရတာဆိုတော့ မသမာသူတွေလုပ်ကြံမှာစိုးလို့ မြို့တော်ဝန်ဟောင်းကသူ့ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့အကြံပေးလာတယ်။ဒါကြောင့် သူလည်းသေချာစဉ်းစားပြီးမှ ဂျော့ခ် ကိုဒီတာဝန်ပေးအပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ
ဂျော့ခ်ကမြို့တော်ဝန်ဟောင်းရဲ့တူတော်ဖြစ်တယ်။ဒါပေမယ့် နိုင်ငံရေးကိုတော့သူထက်ပိုစိတ်ဝင်ပြီး ဘယ်သူကဘယ်လိုမျိုးဆိုတာ ကြည့်တာနဲ့တန်းသိတယ်။သူက စိတ်အရင်းခံနဲ့ကြည့်တော့ ဂျော့ခ် ကအားမလိုအာမရဖြစ်နေတက်တယ်။
*ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေတယ်မလား...*
*ဒါပေါ့ မြို့တော်ဝန်က ရိုး အ, နေတာကို။ငါလုပ်ရင်မဖြစ်ဘူးဆိုတာရှိရိုးလား...*
*အရာရှိကြီးကတော့ ဘယ်မင်းတက်တက် ပိုင်နိုင်တုန်းဘဲနော်...*
*ပေါင်းတက်ဖို့ဘဲလိုတာပါ ယုံကြည်အောင်တော့ဟန်ဆောင်နေရတာပေါ့....*
လူတွေကဒေါသ၊မောဟ၊လောဘတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတယ်မဟုတ်လား ။ကိုယ့်လိုအပ်ကိုဖြည့်ဖို့ သူတပါးအသိုက်ကိုဖြိုဖို့လည်းဝန်မလေးကြသလို၊ယုံကြည်မှုကိုအလွဲသုံးစားလုပ်တက်ကြတယ်။
အပြင်ပန်းလှပြီးအတွင်းပုတ်နေတဲ့သူတွေအများကြီးရှိပါတယ်။ထိုထဲမှာ အရာရှိကြီးလည်းပါတာပေါ့။နှုတ်ချိုပြီးစိတ်ထားကောင်းပြပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့သူဟာ လောဘသားကောင်တယောက်ပါ။
ဂရေ့စ် ကိုသူများထက်သာလွန်အောင်ထားချင်တဲ့ဖခင်တယောက်ရဲ့စေတနာကိုနားလည်ပေမယ့် အခုလိုမျိုးမသမာတဲ့နည်းနဲ့စီးပွားရှာနေတာကိုသာ သမီးဖြစ်သူသိရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာသေချာတယ်။
*အရာရှိကြီးကိုတော့လေးစားတယ် ဗျာ့။နောက်လည်းပူးပေါင်းဖို့မျှော်လင့်ပါတယ် ...*
*ဒါပေါ့ လူရင်းတွေဘဲပြောနေစရာလိုလို့လား....*
မြှောက်ထိုးပင့်ကော်ပေါင်းတက်တဲ့လက်အောက်ငယ်သားတွေက တစ်စိတ်ကိုတစ်အိပ်ထင်ပြီး ငွေစလေးအနည်းပေးလိုက်တာနဲ့အမြီးလေးတရမ်းရမ်းလုပ်နေတာလေ။လမ်းမှားရောက်နေလည်း ဆွဲတင်ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူး ။အချောင်ရသမျှအားလုံးကခွဲဝေမျှစားကြတယ်။
အရေးကြုံလာလို့အပစ်ပေးခံရရင် ထိုလူတွေကဘဲအစားခံပေးရမှာလေ။ဒါတွေသူတို့မစဉ်းစားဘူး
______
တဖျောက်ဖျောက်ကျနေတဲ့မိုးစက်တွေကိုကြည့်ပြီး ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲလို့ ဂရေ့စ် စဉ်းစားလိုက်တယ်။အပြင်ထွက်လို့ရတဲ့ရာသီဥတုမဟုတ်ဘူးလေ။စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေလို့ သွားလာရခက်ခဲတယ်။ဒီလိုအချိန်က ကော်ဖီပူပူတခွက်ရယ်၊စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ရယ်ဘဲလိုတာပါ
ဒေါက်.!ဒေါက်.!
*မမလေး အောက်မှာဧည့်သည်ရောက်နေပါတယ်....*
*အင်း..လာခဲ့မယ်...*
မှန်ပြတင်းပေါက်ကိုလာစင်တဲ့ရေစက်တွေကို လက်ဖြင့်ထိတွေ့ခံစားနေတုန်းမှာ အခန်းတံခါးခေါက်သံနဲ့အတူ အိမ်အကူမိန်းကလေးရဲ့စကားကြောင့် ပြတင်းပေါက်လိုက်ကာစကို ဆွဲပိတ်လိုက်တယ်။
အိစက်တဲ့ပိုးထည်ဖြင့်ချုပ်ထားတဲ့အဖြူရောင်ဂါဝန်ရှည်ကြီးကအရပ်မြင့်တဲ့ သူ(မ)နဲ့တော့အတော်လေးကိုကြည့်ကောင်းတယ်။လည်ပင်းအဝိုင်းဖြစ်တာကြောင့် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးမှာ ပုလဲအဖြူကိုရွှေရောင်နဲ့ရောစပ်သီကုံးထားတဲ့လည်ဆွဲလေးကိုဝတ်ဆင်ထားတယ်။
ဂါဝန်ရှည်ကိုမ,ကာအိမ်ပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာတဲ့ ဂရေ့စ်ကို ဧည့်ခန်းတံခါးရဲ့မှန်အရိပ်ကနေ မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေမိတယ်။တနေ့တခြားလှသွေးကြွယ်လာတဲ့ ဂရေ့စ်ကိုညီမလေးတယောက်လိုသူ မမြင်တော့ဘူး။
ဂရေ့စ်နဲ့တွေ့တိုင်းခေါင်းစဉ်တပ်မရတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် သူတွေဝေနေတယ်။ဒါကမဖြစ်သင့်ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိပေးရင်း ကော်ဖီပူပူတွေကို ယူသောက်လိုက်တော့ လည်ချောင်းတလျှောက်ပူဆင်းသွားတော့တယ်
*အဟွတ်.!ဟွတ်.!...*
*ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အဲလက်ရာ။ဖြည်းဖြည်းသောက်ပါ...*
*အဟွတ်.!ရ ရတယ်....*
ဘောင်းဘီပေါ်ကိုပေစင်သွားတဲ့ကော်ဖီတွေကိုဂရေ့စ်က လက်ကိုင်ပုဝါစလေးဖြင့်ညှင်သာစွာသုတ်ပေးလာတော့ အဲလက် အသက်ကိုအောင့်ထားလိုက်တယ်။ဒီနေ့ကျမှ ဘာလို့ရင်တုန်နေရတာလဲ။ကော်ဖီလည်းမသောက်ဘဲနဲ့....
*ဧည့်သည်ဆိုလို့ ဘယ်သူများလဲလို့...*
*ဘာလဲ နင်မျှော်နေတာ မြို့တော်ဝန်ကိုမဟုတ်လား....*
*မဟုတ်ပါဘူးနော်...!*
*လိမ်ပြန်ပီ...*
အဲလက်ကိုမျက်စောင်းတချက်ဝံ့ပြလိုက်ပြီး သတင်းစာတစ်စောင်ကိုယူဖတ်လိုက်တယ်။ဖေဖေက နေ့စဉ်ထုတ်သတင်းစာကိုအမြဲဖတ်လေ့ရှိတယ်။သူ(မ)ကတော့ စိတ်ကူးပေါက်မှသာဖတ်ဖြစ်တာ...
*ကိစ္စရှိလို့လား အဲလက်...*
*မရှ်ိပါဘူး....*
နေ့တိုင်းဂျီမင်ဆိုင်ကိုချောင်းပေါက်မတက်သွားနေတဲ့အဲလက်က အခုနောက်ပိုင်းတော့ခပ်စိပ်စိပ်လေးဖြစ်သွားတယ်။တွေ့လိုက်တိုင်း ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရုံကလွဲရင် ဘာမှပြောစရာမရှိတော့ ဂျီမင်ကိုချစ်တာသေချာရဲ့လားဆိုပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်မေးမိတယ်။ရင်ခုန်တိုင်းလည်းအချစ်လို့ခေါင်းစဉ်တပ်လို့မရဘူးလေ...
*ဒါဆိုအပြင်သွားကြမလား..*
*မိုးရွာနေတယ်..*
*ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ဒီရက်ပိုင်း ဂျီမင်ဆီကိုမရောက်ဖြစ်လို့ သွားရအောင် နော်....*
*ဂျီမင်ကိုစိတ်ဝင်စားနေတာတော့မဟုတ်ပါဘူး နော်....*
*ဘာ.!အဲလက် နင့်စကားကြီးကလည်း။စိတ်ဝင်စားစရာလားလို့..*
*မသိဘူးလေ အားအားရှိဂျီမင် ဆီသွားချင်နေတာ...*
အဲလက်စကားကိုဘယ်ကိုဉီးတည်နေလဲဆိုတာ ဂရေ့စ်သဘောပေါက်တယ်။ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုမပိုင်ဆိုင်ရပေမယ့် အဝေးကငေးကြည့်ရုံနဲ့တင် ကျေနပ်မိပါတယ်။ဂျီမင်ကိုကြည့်တဲ့အဲလက်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကနူးညံ့မှုတွေပျော်ဝင်နေတယ်ဆိုတာ ခံစားချက်ချင်းတူတဲ့သူ(မ)ကသိပ်သိတာပေါ့။
ဒါပေမယ့် သူ(မ)ရဲ့အကြည့်တွေကိုတော့အဲလက်သတိမထားမိဘူး။မမြင်ခဲ့တာလား မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလားဆိုတာ အဲလက်ကိုယ်တိုင်သာသိပါလိမ့်မယ်
*သဝန်တိုနေတာလား..*
*ဘာကိုလည်း..*
*နင် ဂျီမင်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာမလား။အာ့ကြောင့် ငါနဲ့သဝန်တိုနေတာလေ ...*
ဂရေ့စ် ကဒဲ့တိုးပြောချလိုက်တော့ အဲလက်ဘာပြန်ပြောရမလဲမသိတော့ဘူး။သဝန်တိုတာလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။သို့ပေမယ့် ဂျီမင်နဲ့ဂရေ့စ်ကိုတွဲမြင်လိုက်ရင် သူ့ရင်ထဲဗလောင်ဆူလာတယ်။ဝေခွဲရခက်တဲ့ ခံစားချက်ဘဲ
*သိနေတာလား...*
*အင်း...*
*ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား...*
*ငါကဘာဖြစ်ရမှာလဲ..*
နည်းနည်းလေးမှမအံ့ဩတာ ထူးဆန်းတယ်။ပုံမှန်ဆိုဂရေ့စ်က လိင်တူခြင်းသဘောကျတာ ရှုပ်ချမယ့်သူမျိုးလေ။အခုတော့ အေးအေးလူလူတုန့်ပြန်လာတော့ အဲလက် ကြောင်အမ်းနေမိတယ်။ဂရေ့စ် ကတခါတလေ ခန့်မှန်းရခက်လိုက်တာ
*ဟုတ်တယ် ငါဂျီမင်ကိုသဘောကျခဲ့တာ။စ တွေ့ကတည်းကလေ.သူ့အကြောင်းတွေစုံစမ်းကြည့်တော့ မြို့စားမင်းရဲ့မွေးစားသားဆိုတာသိလိုက်ရတယ်။နောက်တော့ ငါ သူ့ကိုဖွင့်ပြောခဲ့တယ်.....*
*ဟင်....*
သူ(မ)ကခန့်မှန်းရုံဘဲလေ။အဲလက်ကဂျီမင်ကိုသေချာပေါက်စိတ်ဝင်စားနေတယ်ဆိုတာလောက်ဘဲ သူ(မ)တွေးထားတာ။ဖွင့်ပြောခဲ့တယ်တဲ့လား။
*ဒါပေမယ့် အငြင်းခံလိုက်ရတယ်လေ..*
*ဂျီမင်က ငြင်းလိုက်တယ် ။ဟုတ်လား...*
*အင်း....*
အဲလက်ကဘာမှမဖြစ်သလိုဘဲ မပွင့်တပွင့်အပြုံးလေးနဲ့ သူ(မ)ကိုတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ပြောပြနေတယ်။အဲလက် ပြောကတည်းကသူ(မ)သိချင်ခဲ့တာ။ဘယ်လိုမိန်းကလေးမျိုးကို အဲလက်ကရင်ခုန်မိသွားလဲဆိုတာကိုပေါ့။နောက်တော့ အဲလက်ရဲ့ထူးဆန်းတဲ့အပြုမှုတချို့ကြောင့် သူ(မ)စုံစမ်းရေးလုပ်ခဲ့တယ်။အဲနောက်မှာမှ သူ(မ)သိလိုက်ရတာ။အဲလက်က လိင်တူချင်းသဘောကျတယ်တဲ့လေ
*ဝမ်းသာစရာဘဲ...*
*ကျေးဇူးပါ...*
ဂရေ့စ်ကရွဲ့ပြီးပြောတော့ အဲလက်ကလည်းအလိုက်သင့်လေးfollowလုပ်ပေးလိုက်တယ်။အရင်ကဆိုတွေ့တိုင်းစကားနာလုနေကြတဲ့သူတို့ကအခုတော့ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ငြိမ်သက်နေကြတယ်။
*နင်ရောရင်ခုန်ဖူးလား ဂရေ့စ်...*
*အင်း..*
*တကယ်ကြီး.*
*ငါလည်းအရွယ်ရောက်ပြီးသားမိန်းကလေးဘဲ ရင်ခုန်တက်တာပေါ့....*
*ဘယ်သူလဲ မြို့တော်ဝန်ကိုလား ..*
*နင်ကဘာလုပ်ဖို့လဲ...*
*သိချင်လို့ပေါ့...*
သူ(မ)နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင်ထိုင်လိုက်ပြီးပျာပျာသလဲမေးလာတဲ့အဲလက်ကြောင့် ဂရေ့စ် ကရယ်လိုက်တယ်။အခုနေ သူ(မ)ဘက်ကစပြီးဖွင့်ပြောလိုက်ရင် တန်ဖိုးမဲ့သလိုဖြစ်သွားမလား။
မိန်းကလေးဆိုပြီးအိန္ဒြေသိက္ခာမကျအောင်ထိန်းထားရတာ တခါတလေတော့လည်းမွန်းကျပ်တယ်။ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အရဲစွန့်လိုက်လို့ နောက်ဆက်တွဲဆိုးကျိုးတွေကို သူ(မ)အနေနဲ့ခံနိုင်ရည်မရှ်မှာလည်းကြောက်ရသေးတယ်။
*နင့်ကို..!*
*ဟမ်.!*
*ငါ ရင်ခုန်နေတာနင့်ကိုလို့...*
*ဂရေ့စ်..!*
ငြိမ်သက်သွားတဲ့လေပြေတွေ၊ရပ်စဲသွားတဲ့မိုးစက်တွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကြားထဲခတ္တရပ်တန့်သွားတယ်။နားထဲပင့်ပြင်ထပ်နေတဲ့ ဂရေ့စ် စကားကအိမ်မက်မဟုတ်မှန်းသိတယ် ။ဒါပေမယ့် မယုံနိုင်သေးဘူး။
*မယုံဘူးလား..!*
*တော်တော့..မဟုတ်တာလျှောက်ပြောမနေနဲ့..*
*ဘာလို့လဲ.!ဘာလို့မယုံတာလဲ..*
*ဂရေ့စ် ငါ့ကိုဒီလိုမ,စ စမ်းနဲ့..*
*သိက္ခာကျခံပြီး စ,နေရအောင်ငါကအရူးမို့လား အဲလက်ရယ်.....*
အကိုဂျောင်ဂုနဲ့အတင်းကျပ်စီစဉ်ပေးနေတဲ့ဖေဖေ့ကြောင့် နောက်ဆုံးဒီလမ်းကိုရွေးလိုက်တယ်။ကိုယ်မချစ်တဲ့သူနဲ့ပေါင်းဖတ်ရမယ့်ဒုက္ခကလွယ်တယ်ထင်နေသလား။
အခုတော့သူ(မ)ရင်ထဲဘယ်သူရှိနေလဲဆိုတာ အဲလက်ကိုအသိပေးချိန်တန်ပြီလေ။အနည်းဆုံးတော့ မြိုသိပ်ထားရတာမပင်ပန်းတော့ဘူးပေါ့
*ငါ ပြန်တော့မယ်။ဒီစကားကိုမပြောဘူးလို့ဘဲ သတ်မှန်လိုက်မယ်....*
*ချစ်တယ်....!*
*.......*
လှည့်ထွက်လာတဲ့ခြေလှမ်းတွေက ဂရေ့စ် စကားတခွန်းကြောင့် ကျောက်ချထားသလိုရပ်တန့်သွားတယ်။မယုံနိုင်သေးဘူး။ဂရေ့စ် ကလေသူ့ကိုချစ်တယ်တဲ့။ဘယ်လိုချစ်တာလဲ။မောင်နှမလိုလား။မိတ်ဆွေလိုလား။ဒါမှမဟုတ်..
*ငါ နင့်ကိုငယ်ငယ်လေးကတည်းကသဘောကျခဲ့တာ။ငယ်သေးလို့ စိတ်ကစားတာထင်ပြီးလျစ်လျူရှုခဲ့ပေမယ့် တနေ့တခြားဝုန်းဒိုင်းကျဲလာတဲ့ ငါ့ရင်ခုန်သံတွေက နင့်ကြောင့်ဆိုတာ သေချာသွားတယ်.....*
*ငါနင့်ကိုချစ်တယ် အဲလက်..*
*အကိုတယောက်လိုမဟုတ်ဘဲ ချစ်သူလိုမျိုးချစ်တာ....*
*တော်တော့လို့..!*
မှိုင်းပျတဲ့ရာသီဥတုနဲ့အတူ သူတို့စကားဝိုင်းလေးကလည်းမုန်တိုင်းထန်လာခဲ့တယ်။ရုတ်တရက်မို့ အဲလက် တွေဝေသွားတာလည်းပါတာပေါ့။
ငွေ့ရည်ဖွဲ့လာတဲ့ ဂရေ့စ် ရဲ့မျက်ဝန်းကိုတချက်မျှစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်ထဲကနေ ဒရောသောပါးပြေးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။အိမ်ပြင်ရောက်မှသာ အသက်ကိုဝဝရှုလိုက်ပြီး တုန်ရီနေတဲ့လက်တဖက်နဲ့ သူ့ရင်ဘက်ကိုဖိထားလိုက်တယ်။
ဒီတခါရင်ခုန်သံက ဂျီမင်နဲ့တွေ့တုန်းကလိုမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး။ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုတာ သူ သေချာမပြောတက်ပေမယ့် ခံစားချက်ချင်းမတူတာကိုတော့ သတိထားမိတယ်။
*မမလေး..!*
ရင်ထဲစို့တက်လာတဲ့ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ဖို့တောင် အားမရှိတော့ချေ။ယိုင်ကျသွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အားတင်းပြီး ပြန်ထသော်လည်း
အချည်းနှီးသာ။ပါးပြင်ေပါ်ကိုတလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းလာတဲ့ မျက်ရည်ေတွကိုအကြမ်းပတမ်းသုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဂါဝန်ရှည်ကို မ,ကာ အိမ်ပေါ်ထပ်ကိုတက်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ အားမရှိတော့တဲ့ ခြေထောက်တွေေကြာင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံလျက်သားပစ်လဲကျသွားတော့တယ်
အ်ိမ်အကူမိန်းကလေးရဲ့ခေါ်သံကိုကြားပေမယ့် သူ(မ) မထတော့ပေ။ထိုအတိုင်းသာ နေနေလိုက်သည်။မျက်ရည်တွေလည်းရွှဲလို့ပေါ့.....
________
*ဘယ်သူလဲ...*
*......*
အိမ်ပြန်လမ်းမှာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေတဲ့ ဂျီမင်က ခြေလှမ်းသွက်သွက်လေးနဲ့အတူမိုးစက်မှုန်တွေကြားထဲကြောက်စိတ်ကကြီးစိုးလာတယ်။ချက်ချင်းဘဲရွာချတော့မလိုမဲမှောင်လာတဲ့ ကောင်းကင်ကြီးက မကောင်းဆိုးဝါးတကောင်နဲ့အလားသဏ္ဌန်တူတယ်။
ဒီနေ့ေတာ့သူ့ကိုဘယ်သူမှလာမကြိုဘူးလေ။ကိုကို ကလည်းပြဿနာအနည်းငယ်ရှိနေလို့ အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်ဆိုပြီး မနက်ကတည်းကမှာသွားတာ။ဖေဖေကြီးကတော့ ကုန်သွယ်ရေးကိစ္စကြောင့် တခြားမြို့ကိုခရီးထွက်သွားတယ်။
သွားနေကျလမ်းလေးမို့ ထုံးစံအတိုင်းလှုပ်လီလှုပ်လဲ့လေးလျှောက်နေချိန် သူ့အနောက်ကနေထပ်ကြပ်မခွာလိုက်နေတဲ့ခြေသံကြောင့် ရင်ထဲဒိန်းခနဲ ဆောင့်တက်သွားတယ်
လမ်းဘေးမှာရှိတဲ့ဝါးပင်တွေနဲ့ နှစ်ချို့အပင်တွေကလည်းလေအဝေ့မှာဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေတယ်။ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ကြက်သီးမွှေးညှင်းထလာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုပွတ်သက်ကာ ထိုခြေလှမ်းပိုင်ရှင်ကို လှမ်းမေးလိုက်တော့ ဘာမှမပြောဘဲ သူနဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
*ဘယ်သူလဲလို့ မေးနေတယ်လေ..!*
လူသူကင်းမဲ့တဲ့ သူတို့လမ်းလေးက အိမ်ခြေကျဲတာမဟုတ်ပေမယ့် လူကုန်ထံတွေဖြစ်တာကြောင့် တသီးတသန့်နေတာများတယ်။အခုနေ သူ့ကိုသတ်သွားရင်တောင် ဘယ်သူမှသိလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး။
တွေးရင်ငိုချင်လာတယ်။ထိုသူကလည်း သူ့စကားကိုမကြားသည့်အလား ရပ်မြဲတိုင်းရပ်နေတယ်။မျက်နှာကိုတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမမြင်ရချေ။ဘယ်သူကသူ့အနောက်ကို ဘာကိစ္စကြောင့် လိုက်နေရတာလဲ
တီ..!
*အမေ့..!*
ဖြေသံမလာတော့ ဂျီမင်လည်းနောက်လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ အိမ်ေရာက်ဖို့အရေးခြေသုတ်တင်ပြေးဖို့ပြင်တော့တယ်။ထိုအချိန် သူ့အနားကိုထိုးရပ်လာတဲ့ ကားနဲ့အတူ ဟွန်းတီးသံကြောင့် လန့်သွားကာ လမ်းမပေါ်ကိုလဲကျသွားတော့တယ်။
*ကလေး..!*
*ကိုကို...*
မြေနီကြမ်းတွေအပေါ်ကိုလက်နဲ့ထောက်မိသွားတော့ နူးညံ့တဲ့လက်ဖဝါးလေးကချက်ချင်းဘဲပွန်းပဲ့ရာထင်သွားတယ်။နာသွားပေမယ့် ကြောက်တာဘဲသိတယ်လေ။ပြန်ထဖို့လုပ်လိုက်ချိန် ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့အရိပ်လေးကြောင့် အားကိုးရာရသွားတော့ ရှိုက်ကြီးတငင်ကိုချလိုက်တော့တယ်။
*ကို.ကို...*
*ဘာဖြစ်တာလဲ ကလေးငယ်။ဟင်..ဘာလို့ငိုတာလဲ...*
ဂျောင်ဂု မေးလိုက်တော့ရင်ခွင်ထဲက ဂျီမင်ကခေါင်းရမ်းပြတယ်။ငိုတာတော့မရပ်သွားချေ။
ရေနံခိုးထုတ်သွားတဲ့ကိစွကြောင့် တနေ့လုံးမအားလပ်နိုင်ဖြစ်နေရတာ။အိမ်ပြန်နောက်ကျနေပြီဆိုတာကို သတိရတော့မှ ဂျစ်ကားလေးကိုအမြန်မောင်းနှင်လာခဲ့ရတာ။ကလေးငယ်ရဲ့ ဆိုင်ကိုသွားကြည့်တော့ ပိတ်သွားပြီလေ။
ဒါကြောင့်ဘဲလမ်းမှာတွေ့လိုတွေ့ငြားဆိုပြီး လိုက်လာခဲ့တော့ မပြေးရုံတမယ်သွားနေတဲ့ကလေးငယ်ကို အဝေးကလှမ်းတွေ့လိုက်တယ်။အနားရောက်မှ ကားသံပေးလိုက်လို့ လန့်သွားတာဖြစ်မယ်။
*ကလေးငယ်..ကိုကိုမေးနေတယ်လေ။ဘာလို့ငိုတာလဲ.....*
*အိမ်.အိမ်ပြန်ချင်တယ်...*
*အင်း..ပြန်ရအောင် နော်. *
*လာ.ကိုကိုထူပေးမယ်..*
တုန်တုန်ရီရီနဲ့ပြန်ဖြေလာတဲ့ကလေးငယ်ကြောင့် သူလည်းဆက်မမေးတော့ပေ။ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်ကြည်တွေကိုလက်မလေးနဲ့ဖွဖွလေးသုတ်ပေးလိုက်ပြီး ကားပေါ်ကိုပွေ့တင်ပေးလိုက်တယ်။။
ချက်ချင်းဆိုသလိုဘဲ မိုးကအငြိုးကြီးစွာနဲ့ရွာချလာတယ်။တော်သေးတာပေါ့
သူနဲ့တွေ့လို့။မဟုတ်ရင် ကလေးငယ်မိုးမိတော့မှာ။
*သားတို့အတူတူပြန်လာကြတာလား...*
*ကလေးနဲ့က လမ်းမှာတွေ့တာ မေမေ...*
*ဂျီမင်လေးကဘာဖြစ်လို့ငိုလာတာလဲ...*
*ချော်လဲသွားလို့ ..*
*ဟင်.!*
အိမ်ရှေ့မှာစောင့်နေတဲ့ မေမေကသူတို့ကိုတွေ့တာနဲ့ စိတ်ပူဟန်ဖြင့်မေးလာတယ်။တလမ်းလုံးတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကလည်း အငိုတိတ်သွားပေမယ့် ဘာစကားမှမပြောပေ။ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်တာနဲ့ အနောက်အိမ်ကိုပြေးဖို့ပြင်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကြောင့် သူကဘဲ လက်ကောက်ဝတ်ကိုလှမ်းဆွဲကာ တားထားရတယ်။
ကလေးငယ်ကိုသတိထားတဲ့မေမေက သူနဲ့စကားများလာတယ်ထင်ပြီး ဆူဖို့ကြည့်လာချိန် ကြားဖြတ်ပြောလာတဲ့ကလေးငယ်ရဲ့စကားကြောငိ့ နှစ်ယောက်စလုံးအာမေဍိတ်အသံထွက်သွားတယ်
*ဘယ်မှာလဲ ကိုကို့ကိုပြစမ်း..*
*ဟယ်..!သွေးစို့နေတာဘဲ..*
*စောေစာကဘာလို့မပြောရတာလဲ ကလေးရယ်..တကယ်ဘဲ..*
သူဘာမှပြောမထွက်ဘူး။ကိုကိုက ဂရုဏာဒေါသနဲ့ပြောတယ်ဆိုတာ သူသိတယ်။အနာတရဖြစ်မှာကြောက်တဲ့ ကိုကိုက သူ့လက်ဖဝါးကိုတယုတယလေးဆေးထည့်ပေးတယ်။
ပါးစပ်ကလည်းပွစိပွစိပြောရင်းပေါ့။မေမေကြီးကတော့ သူ့အတွက်စွပ်ပြုတ်ပူပူလေးလုပ်ပေးမယ်ဆိုပြီးမီးဖိုခန်းထဲဝင်သွားတယ်
*အ.!*
*အရမ်းနာနေလား..*
*ဟင့်အင်း..*
အသားနီလန်သွားတာတောင် မနာဘူးဆိုပြီးငြင်းနေတဲ့ကလေးငယ်ကိုပေစောင်းစောင်းဖြင့်ကြည့်ပေးလိုက်တော့ ရယ်ပြလာတယ်။တက်လည်းတက်နိုင်တဲ့ကလေးငယ်ပါလား။အခုဘဲငိုလိုက် ၊အခုဘဲရယ်လိုက်နဲ့
*ကိုကို့ကိုပြောစရာရှိလို့လား...*
*ဟင်..!*
*တခုခုပြောချင်တာရှ်ိလားလို့..*
*မရှိပါဘူး...*
ဂျီမင်မုသားသုံးလိုက်တယ်။သူ့အနောက်ကိုလိုက်လာတဲ့ထိုလူကဘယ်သူလဲဆိုတာမသိသေးသ၍တော့ ကိုကို့ကိုအမှန်တိုင်းပြောလို့မဖြစ်သေးဘူး။မဟုတ်ရင် တအားစိတ်ပူပြီး ဆိုင်တောင်ပေးမသွားဘဲနေလိမ့်မယ်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူကြောက်နေတာမိတယ်။ကိုကို အရောက်မြန်လို့ပေါ့။မဟုတ်ရင် သူ လမ်းမှာတင်မေ့လဲသွားနိုင်တယ်။မဟုတ်မှ အဖိုးပြောသလို သူ့အနားမှာရန်သူတွေရှိနေတာလား။ဒါပေမယ့် သူနဲ့ဘယ်သူကမှ ရန်င်ြုးရန်စမရှိဘူးလေ။
*ကလေးငယ်..*
*ကိုကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ..*
*နားလိုက်အုန်းလို့ ခဏနေ ကိုကိုစွတ်ပြုတ်လာပို့ပေးမယ်..*
*ဟုတ်ကဲ့..*
အတွေးလွန်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကိုကြည့်ပြီး သိပ်တော့ဘဝင်မကျဘူး။တခုခုကိုဖုံးကွယ်ထားသလိုဘဲ။စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တဲ့ ကလေးငယ်ရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
______
၁၇.၆.၂၃
Kelly
Thankful my readers 🤍
______
Zawgyi
ကံၾကမၼာကသိပ္ကိုဆန္းက်ယ္လြန္းတာဘဲ။ဒါမွမဟုတ္ ကံဇာတ္ဆရာကတမင္သက္သက္အကြက္ခ်ၿပီးစီစဥ္ေနခဲ့တာလား။မိဘကိုလုပ္ႀကံၿပီးသားျဖစ္သူကိုလိပ္ျပာလုံလုံနဲ႕ေခၚထားခဲ့တာ ေတာ္႐ုံသတၱိေတာ့မဟုတ္ဘူး။
ဒီေန႕ရာသီဥတုကမေကာင္းေပ။ေကာင္းကင္တခြင္ကမွိုင္းညွို႔ေနၿပီး တိမ္ညိုတိမ္မဲေတြကေ႐ြ႕လ်ားေနတယ္။လြတ္လပ္စြာျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ေတးသီငွက္ေတြလည္း မပ်ံသန္းၾကေတာ့ဘဲသစ္ပင္ေပၚမွာၿငိမ္သက္စြာနဲ႕နားခိုေနၾကတယ္။
မၾကာခင္မွာ႐ြာေတာ့မယ္မိုးသားေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႕မည္းေမွာင္တက္လာတယ္။ေလျပင္းေတြအရင္တိုက္ခတ္လာၿပီးေနာက္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕က်ဆင္းလာခဲ့တယ္။မိုး႐ြာခ်လိဳက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နဲ႕ တင္းခံထားတဲ့မ်က္ႏွာေလးက ခ်က္ခ်င္းဘဲမ်က္ရည္ၾကည္ေတြက်ဆင္းလာခဲ့တယ္။
ထိုသူဟာ ေရညွိုေရာင္အုတ္တိုင္ေရွ႕မွာထြင္းထုထားတဲ့အမည္နာမကိုတခါခါဖတ္ရင္း ယူႀကဳံးမရျဖစ္ေနခဲ့တယ္။တျခားသူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။အဖိုး မင္ေယာင္ေလ...
ပတ္ခ္ခြၽဲမင္တို႔ကိုျမဳတ္ႏွံထားတဲ့ေျမမို႔မို႔ေလးကိုလက္ျဖင့္ဖြဖြေလးပုတ္ေနၿပီး ပါးစပ္ကလည္းတီးတိုးဆိုေနေသးတယ္။သားအရင္းလိုမ်ိဳး ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ကိုခ်စ္တာပါ။ေက်း႐ြာသားေတြအေပၚ ေႏြးေထြးၾကင္နာၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္အျမတ္ႀကီးစားတာမ်ိဳးမလုပ္တဲ့သူမို႔ အားလုံးကခ်စ္ခင္ၾကသည္။ဒါကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕မ်ားလုပ္ႀကံခဲ့သလဲဆိုတာ သူ စဥ္းစားလို႔မထိဘူး။
*အခုေလာက္ဆို ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာအသစ္မွာေပ်ာ္႐ႊင္ေနေလာက္ေရာေပါ့..*
*ေနာင္ဘဝမွာေတာ့ အခုလိုမ်ိဳးအျဖစ္ဆိုးနဲ႕မႀကဳံပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္ ေနာ္....*
*မင္မင္ ေလးကိုလည္းလြမ္းေနတယ္မလား။ကေလးေလးက လိမၼာပါတယ္။သူစိမ္းေတြနဲ႕ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ႀကီးျပင္းလာတယ္ေလ..*
*ကေလးေလးက ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ေတာ့ မွတ္မိေနတာပါ..*
*အပစ္မရွိတဲ့ၿမိဳ႕စားမင္းတို႔အတြက္ အပစ္ရွိသူေတြဆီကေန အေႂကြးျပန္ေတာင္းေပးပါ့မယ္....*
*အခုမွလာခဲ့ရလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္...*
အဖိုးမင္ေယာင္က ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ရဲ႕ဖခင္အ႐ြယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ အဖိုးကရိုေသေလးစားသမႈျဖင့္ ၿမိဳ႕စားမင္းလို႔ေခၚသည္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ႏွိပ္ခ်တက္တဲ့ အဖိုးမင္ေယာင္က မ်က္ရည္အ႐ြဲသားျဖင့္ တေယာက္ထဲစကားေတြတိုင္တည္ေနလိုက္သည္။
အဆက္မျပတ္႐ြာသြန္းေနတဲ့မိုးကဒီကေန႕ေတာ့လုံးဝရပ္စဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။ခႏၶာကိုယ္ကမိုးေရေၾကာင့္ေအးစက္ေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ပူေလာင္ေနတယ္။အေဆာင္းမပါတဲ့ အဖိုးမင္ေယာင္က ဦးေခါင္းကေနစီးက်လာတဲ့မိုးေရနဲ႕အတူမ်က္ရည္ေတြကို ေျမမို႔မို႔ေလးေပၚသို႔လြတ္လပ္စြာက်ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္တယ္။
*ေနာက္တခါလာရင္ မငိုေတာ့ပါဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္......*
ဂ်ိန္း.ခနဲဆိုၿပီးမိုးခ်ိန္းသံနဲ႕အတူလွ်ပ္စီးလွ်ပ္ပန္းေတြကေကာင္းကင္ယံတခြင္မွာ လင္းလက္သြားေတာ့တယ္။အဖိုးမင္ေယာင္က စိတ္ထဲရွိသမွ်ကိုဖြင့္အံထုတ္လိုက္ၿပီး ထိုေနရာကေနေက်ာခိုင္းထြက္သြားေတာ့တယ္။အေနာက္ကိုတခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘဲနဲ႕ေပါ့။အကယ္၍ အဖိုးသာတခါေလာက္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ရင္ သစ္ပင္ေအာက္ကအရိပ္တခုကိုေတြ႕ေကာင္းေတြ႕နိုင္ပါတယ္..
*ဟယ္..မိုးေရေတြ႐ြဲလို႔ပါလား အဖိုးရယ္....*
*ရတယ္ ရတယ္...*
ေဈးသည္အဖိုးမင္ေယာင္ကေျမးတေယာက္နဲ႕အတူေနထိုင္ၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္။သူတို႔ခ်က္သမွ်ဟင္းေတြကိုလည္း တအိမ္တလွည့္ၾကျဖင့္ ပို႔ေပးတယ္။ခိုကိုးရာမယ့္ေနတဲ့ အဖိုးကိုအားလုံးကဂ႐ုဏာသနားစိတ္ဝင္မိေနေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္သန္မာတဲ့ အဖိုးကေတာ့ မည္သူမွမသိတဲ့အစီစဥ္တခ်ိဳ႕ကိုခ်မွတ္ေနခဲ့တယ္။
အဖိုးစကားေတြကတခါတေလေတာ့ထူးဆန္းေနတက္တယ္။ပေဟဠိဆန္တဲ့ေမးခြန္းေတြကိုေမးတက္လို႔ ႐ြာထဲက,လူငယ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ကေလးေတြကသူ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။အ႐ူးနဲ႕တူလို႔တဲ့ေလ....
*တေန႕ကၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီးျပန္လာကတည္းက မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းဘူး။ဘာျဖစ္လာတာလဲ အဖိုး....*
*မင္မင္ေလးကိုေတြ႕ခဲ့တယ္...*
ေျမးျဖစ္သူရဲ႕အေမးကို အဖိုးကစိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ေျမးဆိုေပမယ့္အရင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြကေမြးထားတဲ့ကေလးေတြေပါ့။ထိုထဲမွာမွ ယန္ယန္ေလးတစ္ေယာက္ဘဲ အဖိုးနဲ႕ေနတယ္။
ယန္ယန္ေလးကလည္းဂ်ီမင္နဲ႕သက္တူ႐ြယ္တူဘဲေလ။ေနာက္ၿပီး အဖိုးေျပာျပထားလို႔ ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္းကိုသိထားတယ္။မင္မင္ေလးလို႔ အဖိုးကခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ေခၚလိုက္တိုင္း သူ အျပင္မွာတခါေလာက္ေတာ့ဆုံဖူးခ်င္မိတယ္။ယန္ယန္ ရဲ႕မိသားစုကအနည္းငယ္ေတာ့ခ်ိဳ႕တဲ့ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ ယန္ယန္ေလးက လိမၼာၿပီးဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလးမို႔ အဖိုးမင္ေယာင္က သူနဲ႕ေနဖို႔ေခၚယူထားတယ္။
ယိုင္နဲ႕နဲ႕သစ္သားတိုင္ေလးေတြနဲ႕ေဆာက္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလး၏ကြပ္ပ်စ္ေရွ႕မွာ အဖိုးကေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ကာ မွိုင္ေထြစြာနဲ႕မိုးစက္ေတြကိုေငးေမာေနသည္။ေရစိုအဝတ္ေတြကိုလည္း လဲခ်င္းမျပဳဘဲ စိတ္လြတ္ေနသူတေယာက္လို ျပဳမႈေနလို႔ ယန္ယန္ေလးကဘဲ အလိုက္တသိနဲ႕အိမ္ေပၚကိုတြဲေခၚတင္ေပးလိုက္တယ္။
*ဂြၽန္ေဆာ့ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အသစ္ရဲ႕အေဖမဟုတ္လား ..*
*အင္း...*
အဖိုးကယန္ယန္ကိုအေၾကာင္းစုံေျပာျပလိုက္ေတာ့ အသံေအာင္တဲ့ယန္ယန္ေလးက အလန႔္တၾကားနဲ႕ထေအာ္ေတာ့တယ္။ၿမိဳ႕စားမင္းဂြၽန္ေဆာ့ကို သူတို႔သိတယ္။ပတ္ခ္ခြၽဲမင္ေလာက္ေတာ့ မရင္းႏွီးေပမယ့္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးလည္းျဖစ္ လူကုန္ထံအသိုင္းဝိုင္းကလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံမေခၚရဲဘူးေလ။သူတို႔လိုမျပည့္စုံတဲ့သူေတြကပိုဆိုးတာေပါ့။လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ေခါင္းငုံအရိုေသေပးရတဲ့အေနထားမ်ိဳး
ဂ်ီမင္ကိုဘာေၾကာင့္မ်ားေမြးစားဖို႔စိတ္ကူးခဲ့တာလည္းမသိဘူး။ႏွစ္အၾကာႀကီးလိပ္ျပာလုံလုံနဲ႕ ဘာမွမျဖစ္သလိုေနနိုင္တာ သူတကယ္အံ့ဩတယ္။
*အဖိုးကဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ...*
*မင္မင္ေလးကို အေၾကာင္းစုံေျပာျပခ်င္တယ္...*
ယန္ယန္က သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးခ်လိဳက္တယ္။သံေယာဇဥ္ ၊ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ တြယ္င္ျိေအာင္လုပ္ၿပီးမွျပန္ျပင္လို႔မရတဲ့အမွားတခုရဲ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုသိသြားရင္ ဂ်ီမင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။မုန္းတီးသြားမလား၊ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးရွင္မို႔ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္မလား။
*ျဖစ္ၿပီးတာေတြကို အဖိုးကအစျပန္ေဖာ္ခ်င္ေနတာလား။သူလည္း အဲမိသားစုထဲမွာေနသားတက်ျဖစ္ေနၿပီေလ...*
*ထားလိုက္လို႔မရဘူးလား ။ေတာ္ၾကာေန သားတို႔ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ထိခိုက္သြားအုန္းမယ္..*
*အမွန္တရားကိုသိေစခ်င္႐ုံပါဘဲ။က်န္တာကေတာ့ မင္မင္ေလးဆုံးျဖတ္ပါေစ...*
ယန္ယန္ေျပာတာကို အဖိုးနားလည္တယ္။သူတို႔ကသူစိမ္းဆိုေပမယ့္ ပတ္ခ္ခြၽဲမင္အေပၚမွာတင္က်န္ေနတဲ့ေက်းဇူးေႂကြးေတြကို မင္မင္ေလးဆီမွာဆပ္ခဲ့ခ်င္တယ္။
ရန္တိုက္ေပးၿပီးေသြးခြဲေနတာမဟုတ္ပါဘူး။မင္မင္ေလးလည္းသိသင့္သိထိုက္တယ္ထင္လို႔ေလ။အမွန္တရားဆိုတာ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကၾကာ အခ်ိန္တန္ရင္ေပၚလာစၿမဲဘဲ။
*မသိေတာ့ဘူး အဖိုးလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့..*
*ဒီရက္ပိုင္းၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ဂ်ီမင္ကိုၾကည့္ထားေပး...*
*ဘာလို႔လဲ..*
*ငါ့ကိုျပန္မေမးနဲ႕ ယန္ယန္။ေျပာတာဘဲလုပ္လိုက္...*
တကြၽီကြၽီ ျမည္ေနတဲ့သစ္သားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ကာ အဖိုးကအိပ္ခန္းထဲကိုဝင္သြားေတာ့တယ္။က်န္ခဲ့တဲ့ ယန္ယန္ကေတာ့ နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ေခါင္းကိုတဖ်င္းဖ်င္းကုတ္ကာ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
ႀကိမ္ဝါးနဲ႕ရက္လုပ္ထားတဲ့ခေမာက္ရွည္ကိုခ်ိတ္ထားတဲ့တိုင္ကေနဆြဲယူလိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသြားဖိူ႕ျပင္လိုက္တယ္။ဂ်ီမင္ကိုေစာင့္ၾကည့္ဖို႔က ခက္ခက္ခဲခဲမွမဟုတ္တာ။
ပန္းခ်ီဆရာဂ်ီမင္ဆိုရင္ၿမိဳ႕ထဲမွာမသိတဲ့သူမရွိဘူးေလ။ဘယ္သူ႕ကိုေမးေမးအဆင္ေျပတယ္။သီခ်င္းေလးတညီးညီးနဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးျပည့္ေအာင္ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္လုပ္ၿပီးသြားေနတဲ့ ယန္ယန္ေလးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္သူမို႔ လမ္းမွာေတြ႕သမွ်ကေလးေတြက သူ႕ကိုျမင္တာနဲ႕အေျပးလာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
*ဒီေန႕လည္း အဖိုးမလာဘူး...*
တခါေတြ႕ဆုံၿပီးကတည္းကေပ်ာက္သြားတဲ့အဖိုးကို ဂ်ီမင္က ေန႕တိုင္းလာရွာတယ္။ဆိုင္မဖြင့္ခင္တခါ နဲ႕အိမ္ျပန္ရင္တခါ လာလာၾကည့္ေပမယ့္ထိုေနရာေလးမွာ မည္သူမွမရွိေခ်။
တေယာက္ထဲတီးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ေနရာေျပာင္းသြားတာမ်ားလား ။ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုလာရွာမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္မလား။နာမည္မသိ ေနရပ္မသိတဲ့ အဖိုးကိုသူဘယ္လိုရွာရမွာလဲ
*ေနာက္ေန႕မွျပန္လာေတာ့မယ္..*
လူသူရွင္းတဲ့ထိုေနရာေလးကို ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ျဖဴေဖြးတဲ့အသားရည္နဲ႕ ပိတုန္းေရာင္ဆံႏြယ္နက္နက္ေလးက နဖူးျပင္ေပၚမွာဝဲက်ေနေတာ့ ေလတခ်က္ေဝ့လိုက္တိုင္း ျမင္သူအဖို႔ရင္သက္ရႈ႕ေမာေစတယ္။
အသားေရာင္ရွပ္ကၤ်ီလက္တိုနဲ႕ခ်ည္သားေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ကိုတြဲဝတ္ထားၿပီး လည္သာလက္ဆြဲအိတ္ကို တဖက္ကကိုင္ၿပီးက်န္လက္တဖက္က ဦီးထုတ္အဝိုင္းကိုကိုင္ထားသည္။ဂ်ီမင္ကို အျပင္မွာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ယန္ယန္တေယာက္ မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔ပင္ ေမာ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ကာ ပါးစပ္ဟလ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ယန္ယန္ကို ျဖတ္သြားတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကလည္ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္ၿပီး အဲေလာက္ေတာင္ၾကည့္ေကာင္းရသလား။တည္ၾကည္ခန႔္ျငားတာမဟုတ္ဘဲ လွတယ္လို႔သုံးရမလား။အဲလိုဆို မိန္းကေလးျဖစ္သြားမွာေပါ့။မဟုတ္ဘူး ဂ်ီမင္က မိန္းကေလးလိုလွတာမဟုတ္ဘူး။ေယာက်ာ္းတိုင္းမွာမရွ္တဲ့ အလွမ်ိဳးနဲ႕လွတာ
ယန္ယန္စိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ေတြေပးရင္း အဖိုးရဲ႕မွာၾကားသံေတြကိုနားထဲၾကားေယာင္ေတာ့မွ ဂ်ီမင္ အေနာက္ကိုခ်က္ခ်င္းဘဲေျပးလိုက္သြားေတာ့တယ္။
*အဟား.!ငါ့ႏွယ္....သူကေယာက်ာ္းေလးေနာ္။ေယာက်ာ္းေလးပါ ယန္ယန္ရာ...*
သေဘာတက်နဲ႕အသံထြက္သည္အထိရယ္ေမာလိုက္ၿပီး ဂ်ီမင္ရဲ႕ပန္းခ်ီျပခန္းနဲ႕အေရာင္းဆိုင္ေလးရဲ႕ မနီးမေဝးတဲ့ေနရာေလးမွာထိုင္ေနလိုက္သည္။ဒီအေၾကာင္းကို အဖိုးကိုျပန္ေျပာရင္ေတာ့ အေလွာင္ခံမွာေသခ်ာတယ္။ဂ်ီမင္ကဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္း..အဖိုးေျပာျပတုန္းက သူႏွာေခါင္းရႈံေသးတယ္ေလ။အဖိုးက တအားပိုတာဘဲဆိုၿပီးေျပာေတာ့ သူ႕ေခါင္းကိုဘုသီးထသြားေအာင္ အဖိုးကထုတယ္။အခုမွဘဲ အပိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာယုံေတာ့တယ္
_______
*ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဆိပ္ကမ္းမွာလုံၿခဳံေရးေတြတင္းက်ပ္ထားတယ္မဟုတ္လား....*
*ညသန္းေခါင္ႀကီး ေဖာက္သြားတာပါ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္...*
အရာရွိႀကီး၏စကားေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ဂု က်စ္တခ်က္သတ္လိုက္သည္။ျပည္မႀကီးဆီကိုပို႔ရမယ့္ ေရနံေတြ ေဖာက္ထုတ္ခံရတယ္တဲ့ေလ။ဆိပ္ကမ္းမွာကပ္ထားတဲ့သေဘၤာေပၚကိုတင္ၿပီးကာမွ အေစာင့္ေတြလည္းရွိရက္သားနဲ႕ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ ေဂ်ာင္ဂု စဥ္းစားမရဘူး။
သေဘၤာတစ္စီးလုံးဆိုေတာ့တန္ေၾကးကနည္းတာမဟုတ္ဘူး ။ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေတာ့ေျပာရမယ္ အနည္းက်ဥ္းဘဲခိုးထုတ္ေနတုန္းမွာ လူမိသြားလို႔။
ဒါေတြကျပည္သူေတြအတြက္လုပ္တာျဖစ္လို႔ တခုခုမ်ားလြဲေခ်ာ္သြားရင္ သူဘဲနာမည္ပ်က္မွာေလ။သူ႕အက်ိဳးတြက္မဟုတ္ဘဲ စီးပြားခ်င္းဖလွယ္တာကို သိပ္မကြၽမ္းတဲ့ၾကားက သူတက္နိုင္သမွ်အမွားမရွိေအာင္လုပ္ေပးေနတာ။ျပည္သူေတြ စီးပြားေရးေခ်ာင္လည္ဖို႔အတြက္ ထုတ္ကုန္၊သြင္းကုန္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ဦးစီးၿပီးလုပ္တယ္ဆိုတာက ၾကားထဲကေနေခါင္းပုံျဖတ္တဲ့သူေတြမ်ားေနလို႔ ၊အျမတ္ႀကီးစားၿပီး ျပည္သူ႕ဘ႑ာေတြကို မတရားသိမ္းပိုက္ေနတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။
ဒါကလည္းေခတ္အဆက္ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ဘဲ။ျပည္သူေတြဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔အဆင္ေျပဖိူ႕ဘဲအေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့တကိုယ္ေကာင္းသမားေတြေၾကာင့္ ျပည္သူေတြငတ္ျပတ္ၾကတာ။
အနားယူသြားတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မွာေတာ့ အဲလိုမေကာင္းတဲ့မွတ္ခ်က္ေတြမၾကားဖူးဘူး။သိုသိပ္ထားရင္ေတာ့လည္း မေျပာတက္ဘူးေပါ့ေလ။အဓိက,ကအာဏာနဲ႕ေငြဘဲမဟုတ္လား
*စိတ္မပူပါနဲ႕ ဒီကိစၥကို ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းစရာမလိုပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဲ စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္...*
*ဒါေပမယ့္ ျပည္မႀကီးကိုပို႔ရမယ့္ရက္က သတ္မွတ္ထားတာထက္ေနာက္က်သြားမယ္ေလ...*
*မနက္ျဖန္ျပန္ထြက္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္..*
*ေကာင္းပါၿပီ...*
သူကၫႊန္ၾကား႐ုံဘဲမို႔ သိပ္ၿပီးေတာ့စိတ္တိုင္းမက်ဘဴး။အရာရွိႀကီးကေတာ့ သူ႕လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ေရနံခိုးထုတ္သြားတဲ့ တရားခံကိုမိေအာင္ဖမ္းေပးမယ္လို႔ေျပာသြားတာဘဲ။ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။အေျပာနဲ႕လက္ေတြ႕ ညီ၊မညီဆိုတာ
လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာကပိုဆိုးတယ္။တေန႕တေန႕ ဘာမွမလုပ္ရဘဲနဲ႕ထိုင္ၿပီး ေခါင္းစားရတဲ့အလုပ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ပါေပါက္တယ္။အသက္အ႐ြယ္နဲ႕မညီမွ်တဲ့အလုပ္ကိုတာဝန္ယူထားမွာေတာ့ ဘာတက္နိုင္မွာလဲ။ဆူးခင္းလမ္းဆိုလည္း အဆုံးထိေလွ်ာက္ရမွာဘဲ
*အရာရွိႀကီးကိုသိပ္မသကၤာဘူး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္...*
*ဘာလို႔လဲ...*
*သူ႕မ်က္လုံးေတြကပုံမွန္မဟုတ္သလိုဘဲ။အျပစ္လုပ္ထားသလိုမ်ိဳးေလ...*
*ကြၽန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္ဘူး...*
*နိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရးေလာကမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွအျပည့္ဝယုံၾကည္ထားလို႔မရဘူး ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္..*
*အားလုံးကအေပၚယံဘဲပ်ားသကာေလာင္းထားတာ..*
*ဒါဆိုသူ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္ထားပါ။တခုခုထူးျခားရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီအေၾကာင္းၾကားေပး...*
*ဟုတ္ကဲ့...*
လူယုံအေနနဲ႕ေရာ သူ႕လုံၿခဳံေရးအတြက္ပါ တာဝန္ယူထားတဲ့ ေဂ်ာ့ခ္ ကနိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာက်င္လည္ေနသူပီပီ လူအကဲခတ္ေတာ္တဲ့သူလည္းျဖစ္တယ္။တခါတေလ နယ္ေဝးေတြကိုထြက္ရတာဆိုေတာ့ မသမာသူေတြလုပ္ႀကံမွာစိုးလို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္းကသူ႕ကို ဒီလိုလုပ္ဖို႔အႀကံေပးလာတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူလည္းေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေဂ်ာ့ခ္ ကိုဒီတာဝန္ေပးအပ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ
ေဂ်ာ့ခ္ကၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္းရဲ႕တူေတာ္ျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံေရးကိုေတာ့သူထက္ပိုစိတ္ဝင္ၿပီး ဘယ္သူကဘယ္လိုမ်ိဳးဆိုတာ ၾကည့္တာနဲ႕တန္းသိတယ္။သူက စိတ္အရင္းခံနဲ႕ၾကည့္ေတာ့ ေဂ်ာ့ခ္ ကအားမလိုအာမရျဖစ္ေနတက္တယ္။
*ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပတယ္မလား...*
*ဒါေပါ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ရိုး အ, ေနတာကို။ငါလုပ္ရင္မျဖစ္ဘူးဆိုတာရွိရိုးလား...*
*အရာရွိႀကီးကေတာ့ ဘယ္မင္းတက္တက္ ပိုင္နိုင္တုန္းဘဲေနာ္...*
*ေပါင္းတက္ဖို႔ဘဲလိုတာပါ ယုံၾကည္ေအာင္ေတာ့ဟန္ေဆာင္ေနရတာေပါ့....*
လူေတြကေဒါသ၊ေမာဟ၊ေလာဘေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနတယ္မဟုတ္လား ။ကိုယ့္လိုအပ္ကိုျဖည့္ဖို႔ သူတပါးအသိုက္ကိုၿဖိဳဖို႔လည္းဝန္မေလးၾကသလို၊ယုံၾကည္မႈကိုအလြဲသုံးစားလုပ္တက္ၾကတယ္။
အျပင္ပန္းလွၿပီးအတြင္းပုတ္ေနတဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ထိုထဲမွာ အရာရွိႀကီးလည္းပါတာေပါ့။ႏႈတ္ခ်ိဳၿပီးစိတ္ထားေကာင္းျပေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့သူဟာ ေလာဘသားေကာင္တေယာက္ပါ။
ဂေရ႕စ္ ကိုသူမ်ားထက္သာလြန္ေအာင္ထားခ်င္တဲ့ဖခင္တေယာက္ရဲ႕ေစတနာကိုနားလည္ေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမသမာတဲ့နည္းနဲ႕စီးပြားရွာေနတာကိုသာ သမီးျဖစ္သူသိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။
*အရာရွိႀကီးကိုေတာ့ေလးစားတယ္ ဗ်ာ့။ေနာက္လည္းပူးေပါင္းဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ...*
*ဒါေပါ့ လူရင္းေတြဘဲေျပာေနစရာလိုလို႔လား....*
ျမႇောက္ထိုးပင့္ေကာ္ေပါင္းတက္တဲ့လက္ေအာက္ငယ္သားေတြက တစ္စိတ္ကိုတစ္အိပ္ထင္ၿပီး ေငြစေလးအနည္းေပးလိုက္တာနဲ႕အၿမီးေလးတရမ္းရမ္းလုပ္ေနတာေလ။လမ္းမွားေရာက္ေနလည္း ဆြဲတင္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး ။အေခ်ာင္ရသမွ်အားလုံးကခြဲေဝမွ်စားၾကတယ္။
အေရးႀကဳံလာလို႔အပစ္ေပးခံရရင္ ထိုလူေတြကဘဲအစားခံေပးရမွာေလ။ဒါေတြသူတို႔မစဥ္းစားဘူး
______
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ေနတဲ့မိုးစက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ဂေရ႕စ္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။အျပင္ထြက္လို႔ရတဲ့ရာသီဥတုမဟုတ္ဘူးေလ။စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနလို႔ သြားလာရခက္ခဲတယ္။ဒီလိုအခ်ိန္က ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ရယ္၊စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ရယ္ဘဲလိုတာပါ
ေဒါက္.!ေဒါက္.!
*မမေလး ေအာက္မွာဧည့္သည္ေရာက္ေနပါတယ္....*
*အင္း..လာခဲ့မယ္...*
မွန္ျပတင္းေပါက္ကိုလာစင္တဲ့ေရစက္ေတြကို လက္ျဖင့္ထိေတြ႕ခံစားေနတုန္းမွာ အခန္းတံခါးေခါက္သံနဲ႕အတူ အိမ္အကူမိန္းကေလးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာစကို ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္။
အိစက္တဲ့ပိုးထည္ျဖင့္ခ်ဳပ္ထားတဲ့အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကအရပ္ျမင့္တဲ့ သူ(မ)နဲ႕ေတာ့အေတာ္ေလးကိုၾကည့္ေကာင္းတယ္။လည္ပင္းအဝိုင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးမွာ ပုလဲအျဖဴကိုေ႐ႊေရာင္နဲ႕ေရာစပ္သီကုံးထားတဲ့လည္ဆြဲေလးကိုဝတ္ဆင္ထားတယ္။
ဂါဝန္ရွည္ကိုမ,ကာအိမ္ေပၚထပ္ကေနဆင္းလာတဲ့ ဂေရ႕စ္ကို ဧည့္ခန္းတံခါးရဲ႕မွန္အရိပ္ကေန မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။တေန႕တျခားလွေသြးႂကြယ္လာတဲ့ ဂေရ႕စ္ကိုညီမေလးတေယာက္လိုသူ မျမင္ေတာ့ဘူး။
ဂေရ႕စ္နဲ႕ေတြ႕တိုင္းေခါင္းစဥ္တပ္မရတဲ့ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူေတြေဝေနတယ္။ဒါကမျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရင္း ေကာ္ဖီပူပူေတြကို ယူေသာက္လိုက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ပူဆင္းသြားေတာ့တယ္
*အဟြတ္.!ဟြတ္.!...*
*ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အဲလက္ရာ။ျဖည္းျဖည္းေသာက္ပါ...*
*အဟြတ္.!ရ ရတယ္....*
ေဘာင္းဘီေပၚကိုေပစင္သြားတဲ့ေကာ္ဖီေတြကိုဂေရ႕စ္က လက္ကိုင္ပုဝါစေလးျဖင့္ညွင္သာစြာသုတ္ေပးလာေတာ့ အဲလက္ အသက္ကိုေအာင့္ထားလိုက္တယ္။ဒီေန႕က်မွ ဘာလို႔ရင္တုန္ေနရတာလဲ။ေကာ္ဖီလည္းမေသာက္ဘဲနဲ႕....
*ဧည့္သည္ဆိုလို႔ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔...*
*ဘာလဲ နင္ေမွ်ာ္ေနတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကိုမဟုတ္လား....*
*မဟုတ္ပါဘူးေနာ္...!*
*လိမ္ျပန္ပီ...*
အဲလက္ကိုမ်က္ေစာင္းတခ်က္ဝံ့ျပလိုက္ၿပီး သတင္းစာတစ္ေစာင္ကိုယူဖတ္လိုက္တယ္။ေဖေဖက ေန႕စဥ္ထုတ္သတင္းစာကိုအၿမဲဖတ္ေလ့ရွိတယ္။သူ(မ)ကေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္မွသာဖတ္ျဖစ္တာ...
*ကိစၥရွိလို႔လား အဲလက္...*
*မရွ္ိပါဘူး....*
ေန႕တိုင္းဂ်ီမင္ဆိုင္ကိုေခ်ာင္းေပါက္မတက္သြားေနတဲ့အဲလက္က အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ခပ္စိပ္စိပ္ေလးျဖစ္သြားတယ္။ေတြ႕လိုက္တိုင္း ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္႐ုံကလြဲရင္ ဘာမွေျပာစရာမရွိေတာ့ ဂ်ီမင္ကိုခ်စ္တာေသခ်ာရဲ႕လားဆိုၿပီးကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးမိတယ္။ရင္ခုန္တိုင္းလည္းအခ်စ္လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္လို႔မရဘူးေလ...
*ဒါဆိုအျပင္သြားၾကမလား..*
*မိုး႐ြာေနတယ္..*
*ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ဒီရက္ပိုင္း ဂ်ီမင္ဆီကိုမေရာက္ျဖစ္လို႔ သြားရေအာင္ ေနာ္....*
*ဂ်ီမင္ကိုစိတ္ဝင္စားေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ေနာ္....*
*ဘာ.!အဲလက္ နင့္စကားႀကီးကလည္း။စိတ္ဝင္စားစရာလားလို႔..*
*မသိဘူးေလ အားအားရွိဂ်ီမင္ ဆီသြားခ်င္ေနတာ...*
အဲလက္စကားကိုဘယ္ကိုဉီးတည္ေနလဲဆိုတာ ဂေရ႕စ္သေဘာေပါက္တယ္။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကိုမပိုင္ဆိုင္ရေပမယ့္ အေဝးကေငးၾကည့္႐ုံနဲ႕တင္ ေက်နပ္မိပါတယ္။ဂ်ီမင္ကိုၾကည့္တဲ့အဲလက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကႏူးညံ့မႈေတြေပ်ာ္ဝင္ေနတယ္ဆိုတာ ခံစားခ်က္ခ်င္းတူတဲ့သူ(မ)ကသိပ္သိတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ သူ(မ)ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုေတာ့အဲလက္သတိမထားမိဘူး။မျမင္ခဲ့တာလား မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလားဆိုတာ အဲလက္ကိုယ္တိုင္သာသိပါလိမ့္မယ္
*သဝန္တိုေနတာလား..*
*ဘာကိုလည္း..*
*နင္ ဂ်ီမင္ကို စိတ္ဝင္စားေနတာမလား။အာ့ေၾကာင့္ ငါနဲ႕သဝန္တိုေနတာေလ ...*
ဂေရ႕စ္ ကဒဲ့တိုးေျပာခ်လိဳက္ေတာ့ အဲလက္ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘူး။သဝန္တိုတာလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။သို႔ေပမယ့္ ဂ်ီမင္နဲ႕ဂေရ႕စ္ကိုတြဲျမင္လိုက္ရင္ သူ႕ရင္ထဲဗေလာင္ဆူလာတယ္။ေဝခြဲရခက္တဲ့ ခံစားခ်က္ဘဲ
*သိေနတာလား...*
*အင္း...*
*ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား...*
*ငါကဘာျဖစ္ရမွာလဲ..*
နည္းနည္းေလးမွမအံ့ဩတာ ထူးဆန္းတယ္။ပုံမွန္ဆိုဂေရ႕စ္က လိင္တူျခင္းသေဘာက်တာ ရႈပ္ခ်မယ့္သူမ်ိဳးေလ။အခုေတာ့ ေအးေအးလူလူတုန႔္ျပန္လာေတာ့ အဲလက္ ေၾကာင္အမ္းေနမိတယ္။ဂေရ႕စ္ ကတခါတေလ ခန႔္မွန္းရခက္လိုက္တာ
*ဟုတ္တယ္ ငါဂ်ီမင္ကိုသေဘာက်ခဲ့တာ။စ ေတြ႕ကတည္းကေလ.သူ႕အေၾကာင္းေတြစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ၿမိဳ႕စားမင္းရဲ႕ေမြးစားသားဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။ေနာက္ေတာ့ ငါ သူ႕ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္.....*
*ဟင္....*
သူ(မ)ကခန႔္မွန္း႐ုံဘဲေလ။အဲလက္ကဂ်ီမင္ကိုေသခ်ာေပါက္စိတ္ဝင္စားေနတယ္ဆိုတာေလာက္ဘဲ သူ(မ)ေတြးထားတာ။ဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္တဲ့လား။
*ဒါေပမယ့္ အျငင္းခံလိုက္ရတယ္ေလ..*
*ဂ်ီမင္က ျငင္းလိုက္တယ္ ။ဟုတ္လား...*
*အင္း....*
အဲလက္ကဘာမွမျဖစ္သလိုဘဲ မပြင့္တပြင့္အၿပဳံးေလးနဲ႕ သူ(မ)ကိုတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ေျပာျပေနတယ္။အဲလက္ ေျပာကတည္းကသူ(မ)သိခ်င္ခဲ့တာ။ဘယ္လိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကို အဲလက္ကရင္ခုန္မိသြားလဲဆိုတာကိုေပါ့။ေနာက္ေတာ့ အဲလက္ရဲ႕ထူးဆန္းတဲ့အျပဳမႈတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူ(မ)စုံစမ္းေရးလုပ္ခဲ့တယ္။အဲေနာက္မွာမွ သူ(မ)သိလိုက္ရတာ။အဲလက္က လိင္တူခ်င္းသေဘာက်တယ္တဲ့ေလ
*ဝမ္းသာစရာဘဲ...*
*ေက်းဇူးပါ...*
ဂေရ႕စ္က႐ြဲ႕ၿပီးေျပာေတာ့ အဲလက္ကလည္းအလိုက္သင့္ေလးfollowလုပ္ေပးလိုက္တယ္။အရင္ကဆိုေတြ႕တိုင္းစကားနာလုေနၾကတဲ့သူတို႔ကအခုေတာ့ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။
*နင္ေရာရင္ခုန္ဖူးလား ဂေရ႕စ္...*
*အင္း..*
*တကယ္ႀကီး.*
*ငါလည္းအ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသားမိန္းကေလးဘဲ ရင္ခုန္တက္တာေပါ့....*
*ဘယ္သူလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကိုလား ..*
*နင္ကဘာလုပ္ဖို႔လဲ...*
*သိခ်င္လို႔ေပါ့...*
သူ(မ)နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ထိုင္လိုက္ၿပီးပ်ာပ်ာသလဲေမးလာတဲ့အဲလက္ေၾကာင့္ ဂေရ႕စ္ ကရယ္လိုက္တယ္။အခုေန သူ(မ)ဘက္ကစၿပီးဖြင့္ေျပာလိုက္ရင္ တန္ဖိုးမဲ့သလိုျဖစ္သြားမလား။
မိန္းကေလးဆိုၿပီးအိေႏၵႀသိကၡာမက်ေအာင္ထိန္းထားရတာ တခါတေလေတာ့လည္းမြန္းက်ပ္တယ္။ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး အရဲစြန႔္လိုက္လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးေတြကို သူ(မ)အေနနဲ႕ခံနိုင္ရည္မရွ္မွာလည္းေၾကာက္ရေသးတယ္။
*နင့္ကို..!*
*ဟမ္.!*
*ငါ ရင္ခုန္ေနတာနင့္ကိုလို႔...*
*ဂေရ႕စ္..!*
ၿငိမ္သက္သြားတဲ့ေလေျပေတြ၊ရပ္စဲသြားတဲ့မိုးစက္ေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲခတၱရပ္တန႔္သြားတယ္။နားထဲပင့္ျပင္ထပ္ေနတဲ့ ဂေရ႕စ္ စကားကအိမ္မက္မဟုတ္မွန္းသိတယ္ ။ဒါေပမယ့္ မယုံနိုင္ေသးဘူး။
*မယုံဘူးလား..!*
*ေတာ္ေတာ့..မဟုတ္တာေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႕..*
*ဘာလို႔လဲ.!ဘာလို႔မယုံတာလဲ..*
*ဂေရ႕စ္ ငါ့ကိုဒီလိုမ,စ စမ္းနဲ႕..*
*သိကၡာက်ခံၿပီး စ,ေနရေအာင္ငါကအ႐ူးမို႔လား အဲလက္ရယ္.....*
အကိုေဂ်ာင္ဂုနဲ႕အတင္းက်ပ္စီစဥ္ေပးေနတဲ့ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးဒီလမ္းကိုေ႐ြးလိုက္တယ္။ကိုယ္မခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ေပါင္းဖတ္ရမယ့္ဒုကၡကလြယ္တယ္ထင္ေနသလား။
အခုေတာ့သူ(မ)ရင္ထဲဘယ္သူရွိေနလဲဆိုတာ အဲလက္ကိုအသိေပးခ်ိန္တန္ၿပီေလ။အနည္းဆုံးေတာ့ ၿမိဳသိပ္ထားရတာမပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့
*ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။ဒီစကားကိုမေျပာဘူးလို႔ဘဲ သတ္မွန္လိုက္မယ္....*
*ခ်စ္တယ္....!*
*.......*
လွည့္ထြက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြက ဂေရ႕စ္ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ေက်ာက္ခ်ထားသလိုရပ္တန႔္သြားတယ္။မယုံနိုင္ေသးဘူး။ဂေရ႕စ္ ကေလသူ႕ကိုခ်စ္တယ္တဲ့။ဘယ္လိုခ်စ္တာလဲ။ေမာင္ႏွမလိုလား။မိတ္ေဆြလိုလား။ဒါမွမဟုတ္..
*ငါ နင့္ကိုငယ္ငယ္ေလးကတည္းကသေဘာက်ခဲ့တာ။ငယ္ေသးလို႔ စိတ္ကစားတာထင္ၿပီးလ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ေပမယ့္ တေန႕တျခားဝုန္းဒိုင္းက်ဲလာတဲ့ ငါ့ရင္ခုန္သံေတြက နင့္ေၾကာင့္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားတယ္.....*
*ငါနင့္ကိုခ်စ္တယ္ အဲလက္..*
*အကိုတေယာက္လိုမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္သူလိုမ်ိဳးခ်စ္တာ....*
*ေတာ္ေတာ့လို႔..!*
မွိုင္းပ်တဲ့ရာသီဥတုနဲ႕အတူ သူတို႔စကားဝိုင္းေလးကလည္းမုန္တိုင္းထန္လာခဲ့တယ္။႐ုတ္တရက္မို႔ အဲလက္ ေတြေဝသြားတာလည္းပါတာေပါ့။
ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာတဲ့ ဂေရ႕စ္ ရဲ႕မ်က္ဝန္းကိုတခ်က္မွ်စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကေန ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။အိမ္ျပင္ေရာက္မွသာ အသက္ကိုဝဝရႈလိုက္ၿပီး တုန္ရီေနတဲ့လက္တဖက္နဲ႕ သူ႕ရင္ဘက္ကိုဖိထားလိုက္တယ္။
ဒီတခါရင္ခုန္သံက ဂ်ီမင္နဲ႕ေတြ႕တုန္းကလိုမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ သူ ေသခ်ာမေျပာတက္ေပမယ့္ ခံစားခ်က္ခ်င္းမတူတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။
*မမေလး..!*
ရင္ထဲစို႔တက္လာတဲ့ဝမ္းနည္းစိတ္ေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့ေခ်။ယိုင္က်သြားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အားတင္းၿပီး ျပန္ထေသာ္လည္း
အခ်ည္းႏွီးသာ။ပါးျပင္ေပၚကိုတလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုအၾကမ္းပတမ္းသုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဂါဝန္ရွည္ကို မ,ကာ အိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္ဖို႔လုပ္လိုက္ေတာ့ အားမရွိေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပုံလ်က္သားပစ္လဲက်သြားေတာ့တယ္
အ္ိမ္အကူမိန္းကေလးရဲ႕ေခၚသံကိုၾကားေပမယ့္ သူ(မ) မထေတာ့ေပ။ထိုအတိုင္းသာ ေနေနလိုက္သည္။မ်က္ရည္ေတြလည္း႐ႊဲလို႔ေပါ့.....
________
*ဘယ္သူလဲ...*
*......*
အိမ္ျပန္လမ္းမွာတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ီမင္က ေျခလွမ္းသြက္သြက္ေလးနဲ႕အတူမိုးစက္မႈန္ေတြၾကားထဲေၾကာက္စိတ္ကႀကီးစိုးလာတယ္။ခ်က္ခ်င္းဘဲ႐ြာခ်ေတာ့မလိုမဲေမွာင္လာတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက မေကာင္းဆိုးဝါးတေကာင္နဲ႕အလားသဏၭန္တူတယ္။
ဒီေန႕ေတာ့သူ႕ကိုဘယ္သူမွလာမႀကိဳဘူးေလ။ကိုကို ကလည္းျပႆနာအနည္းငယ္ရွိေနလို႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ဆိုၿပီး မနက္ကတည္းကမွာသြားတာ။ေဖေဖႀကီးကေတာ့ ကုန္သြယ္ေရးကိစၥေၾကာင့္ တျခားၿမိဳ႕ကိုခရီးထြက္သြားတယ္။
သြားေနက်လမ္းေလးမို႔ ထုံးစံအတိုင္းလႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေလးေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ သူ႕အေနာက္ကေနထပ္ၾကပ္မခြာလိုက္ေနတဲ့ေျခသံေၾကာင့္ ရင္ထဲဒိန္းခနဲ ေဆာင့္တက္သြားတယ္
လမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ဝါးပင္ေတြနဲ႕ ႏွစ္ခ်ိဳ႕အပင္ေတြကလည္းေလအေဝ့မွာဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနတယ္။ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထလာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္သက္ကာ ထိုေျခလွမ္းပိုင္ရွင္ကို လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ သူနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
*ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေနတယ္ေလ..!*
လူသူကင္းမဲ့တဲ့ သူတို႔လမ္းေလးက အိမ္ေျခက်ဲတာမဟုတ္ေပမယ့္ လူကုန္ထံေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တသီးတသန႔္ေနတာမ်ားတယ္။အခုေန သူ႕ကိုသတ္သြားရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွသိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။
ေတြးရင္ငိုခ်င္လာတယ္။ထိုသူကလည္း သူ႕စကားကိုမၾကားသည့္အလား ရပ္ၿမဲတိုင္းရပ္ေနတယ္။မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ရေခ်။ဘယ္သူကသူ႕အေနာက္ကို ဘာကိစၥေၾကာင့္ လိုက္ေနရတာလဲ
တီ..!
*အေမ့..!*
ေျဖသံမလာေတာ့ ဂ်ီမင္လည္းေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေရာက္ဖို႔အေရးေျခသုတ္တင္ေျပးဖို႔ျပင္ေတာ့တယ္။ထိုအခ်ိန္ သူ႕အနားကိုထိုးရပ္လာတဲ့ ကားနဲ႕အတူ ဟြန္းတီးသံေၾကာင့္ လန႔္သြားကာ လမ္းမေပၚကိုလဲက်သြားေတာ့တယ္။
*ကေလး..!*
*ကိုကို...*
ေျမနီၾကမ္းေတြအေပၚကိုလက္နဲ႕ေထာက္မိသြားေတာ့ ႏူးညံ့တဲ့လက္ဖဝါးေလးကခ်က္ခ်င္းဘဲပြန္းပဲ့ရာထင္သြားတယ္။နာသြားေပမယ့္ ေၾကာက္တာဘဲသိတယ္ေလ။ျပန္ထဖို႔လုပ္လိုက္ခ်ိန္ ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့အရိပ္ေလးေၾကာင့္ အားကိုးရာရသြားေတာ့ ရွိုက္ႀကီးတငင္ကိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
*ကို.ကို...*
*ဘာျဖစ္တာလဲ ကေလးငယ္။ဟင္..ဘာလို႔ငိုတာလဲ...*
ေဂ်ာင္ဂု ေမးလိုက္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲက ဂ်ီမင္ကေခါင္းရမ္းျပတယ္။ငိုတာေတာ့မရပ္သြားေခ်။
ေရနံခိုးထုတ္သြားတဲ့ကိစြေၾကာင့္ တေန႕လုံးမအားလပ္နိုင္ျဖစ္ေနရတာ။အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနၿပီဆိုတာကို သတိရေတာ့မွ ဂ်စ္ကားေလးကိုအျမန္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရတာ။ကေလးငယ္ရဲ႕ ဆိုင္ကိုသြားၾကည့္ေတာ့ ပိတ္သြားၿပီေလ။
ဒါေၾကာင့္ဘဲလမ္းမွာေတြ႕လိုေတြ႕ျငားဆိုၿပီး လိုက္လာခဲ့ေတာ့ မေျပး႐ုံတမယ္သြားေနတဲ့ကေလးငယ္ကို အေဝးကလွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။အနားေရာက္မွ ကားသံေပးလိုက္လို႔ လန႔္သြားတာျဖစ္မယ္။
*ကေလးငယ္..ကိုကိုေမးေနတယ္ေလ။ဘာလို႔ငိုတာလဲ.....*
*အိမ္.အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္...*
*အင္း..ျပန္ရေအာင္ ေနာ္. *
*လာ.ကိုကိုထူေပးမယ္..*
တုန္တုန္ရီရီနဲ႕ျပန္ေျဖလာတဲ့ကေလးငယ္ေၾကာင့္ သူလည္းဆက္မေမးေတာ့ေပ။ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္ၾကည္ေတြကိုလက္မေလးနဲ႕ဖြဖြေလးသုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ကားေပၚကိုေပြ႕တင္ေပးလိုက္တယ္။။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဘဲ မိုးကအၿငိဳးႀကီးစြာနဲ႕႐ြာခ်လာတယ္။ေတာ္ေသးတာေပါ့
သူနဲ႕ေတြ႕လို႔။မဟုတ္ရင္ ကေလးငယ္မိုးမိေတာ့မွာ။
*သားတို႔အတူတူျပန္လာၾကတာလား...*
*ကေလးနဲ႕က လမ္းမွာေတြ႕တာ ေမေမ...*
*ဂ်ီမင္ေလးကဘာျဖစ္လို႔ငိုလာတာလဲ...*
*ေခ်ာ္လဲသြားလို႔ ..*
*ဟင္.!*
အိမ္ေရွ႕မွာေစာင့္ေနတဲ့ ေမေမကသူတို႔ကိုေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္ပူဟန္ျဖင့္ေမးလာတယ္။တလမ္းလုံးတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကလည္း အငိုတိတ္သြားေပမယ့္ ဘာစကားမွမေျပာေပ။ကားေပၚကဆင္းလိုက္တာနဲ႕ အေနာက္အိမ္ကိုေျပးဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေၾကာင့္ သူကဘဲ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုလွမ္းဆြဲကာ တားထားရတယ္။
ကေလးငယ္ကိုသတိထားတဲ့ေမေမက သူနဲ႕စကားမ်ားလာတယ္ထင္ၿပီး ဆူဖို႔ၾကည့္လာခ်ိန္ ၾကားျဖတ္ေျပာလာတဲ့ကေလးငယ္ရဲ႕စကားေၾကာငိ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအာေမဍိတ္အသံထြက္သြားတယ္
*ဘယ္မွာလဲ ကိုကို႔ကိုျပစမ္း..*
*ဟယ္..!ေသြးစို႔ေနတာဘဲ..*
*ေစာေစာကဘာလို႔မေျပာရတာလဲ ကေလးရယ္..တကယ္ဘဲ..*
သူဘာမွေျပာမထြက္ဘူး။ကိုကိုက ဂ႐ုဏာေဒါသနဲ႕ေျပာတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။အနာတရျဖစ္မွာေၾကာက္တဲ့ ကိုကိုက သူ႕လက္ဖဝါးကိုတယုတယေလးေဆးထည့္ေပးတယ္။
ပါးစပ္ကလည္းပြစိပြစိေျပာရင္းေပါ့။ေမေမႀကီးကေတာ့ သူ႕အတြက္စြပ္ျပဳတ္ပူပူေလးလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးမီးဖိုခန္းထဲဝင္သြားတယ္
*အ.!*
*အရမ္းနာေနလား..*
*ဟင့္အင္း..*
အသားနီလန္သြားတာေတာင္ မနာဘူးဆိုၿပီးျငင္းေနတဲ့ကေလးငယ္ကိုေပေစာင္းေစာင္းျဖင့္ၾကည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ရယ္ျပလာတယ္။တက္လည္းတက္နိုင္တဲ့ကေလးငယ္ပါလား။အခုဘဲငိုလိုက္ ၊အခုဘဲရယ္လိုက္နဲ႕
*ကိုကို႔ကိုေျပာစရာရွိလို႔လား...*
*ဟင္..!*
*တခုခုေျပာခ်င္တာရွ္ိလားလို႔..*
*မရွိပါဘူး...*
ဂ်ီမင္မုသားသုံးလိုက္တယ္။သူ႕အေနာက္ကိုလိုက္လာတဲ့ထိုလူကဘယ္သူလဲဆိုတာမသိေသးသ၍ေတာ့ ကိုကို႔ကိုအမွန္တိုင္းေျပာလို႔မျဖစ္ေသးဘူး။မဟုတ္ရင္ တအားစိတ္ပူၿပီး ဆိုင္ေတာင္ေပးမသြားဘဲေနလိမ့္မယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူေၾကာက္ေနတာမိတယ္။ကိုကို အေရာက္ျမန္လို႔ေပါ့။မဟုတ္ရင္ သူ လမ္းမွာတင္ေမ့လဲသြားနိုင္တယ္။မဟုတ္မွ အဖိုးေျပာသလို သူ႕အနားမွာရန္သူေတြရွိေနတာလား။ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ဘယ္သူကမွ ရန္င္ျုးရန္စမရွိဘူးေလ။
*ကေလးငယ္..*
*ကိုကို ဘာေျပာလိုက္တာလဲ..*
*နားလိုက္အုန္းလို႔ ခဏေန ကိုကိုစြတ္ျပဳတ္လာပို႔ေပးမယ္..*
*ဟုတ္ကဲ့..*
အေတြးလြန္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး သိပ္ေတာ့ဘဝင္မက်ဘဴး။တခုခုကိုဖုံးကြယ္ထားသလိုဘဲ။စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕မကပ္တဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
______
၁၇.၆.၂၃
Kelly
Thankful my readers 🤍