"Sana karşı olan hislerim,tuzlu kahveyi bile tatlı yapıyor..."
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°
Hayatımın gelip geçen kısımlarına şöyle bir bakındığımda son bir ayımın bu denli sular gibi akıp gidercesine hızla geçişi şaşırtsa da en güzel anlarım olduğunun kanaatindeydim. Ömer ile buluşmamızın ardından geçen iki haftadan sonra artık söz için hazırlanmaya başlamıştık. Evet, bugün beni istemeye gelecekler ve ben hâla hazır değilim.
Annemin her defasında sık sık kontrol ettirdiğj unsurların bitmeyişi yüzünden hazırlanmaya vakit bulamamıştım.
"Ümame! Sen daha hazırlanmadın mı yavrum?" Bir elinde bezle bana doğru yaklaşırken gözlerimi devirme arzusunu bastırdım. Koşturduğu birtakım şeyler yüzünden hazırlanamamıştım.
"Eksik kalan bi'şey var mı diye bakınıyordum anne." Söylediklerim hoşuna gitmiş olmalıydı ki omzumu patpatlayarak işine koyuldu tabi ben de odama gidip hazırlanmaya başladım.
Dolaplarımın kapaklarını aralayarak içiresinde düzenle yerleştirilmiş olan feracelerimde ve ferace elbiselerimde gözlerimi gezdirdim. Gözlerim ne giyeceğimi bir türlü karar veremeyişimin verdiği etkiyle öylece kıyafetlerin üzerinde gezinip duruyordu bildirim sesi odamda yankılanana kadar.
Yatağımın üzerinde duran telefonumu ellerimin arasına alıp kilidini açtığımda bildirime tıkladım. Gözlerim mesajı oluşturan cümlelerde gezinirken dudaklarımda kendine yer edinen gülümseyişim kaçınılmaz oldu.
Hayır, benim anlamadığım mevzu ne ara bu denli duygular besledin ona karşı? Bir ay içerisinde olacak şey mi bu canım? Hem içerde beni döven şu kalbini yavaşlatmazsan onu söküp atacağım, bu ne hız yiğidim maratona mı çıkıyoruz?
İç sesime karşılık sadece gülümsediğimde telefonuma gelen mesajın etkisinden çıkarak siyah ve yakalarında az bir çiçek işlemesi olan feracemi alarak yatağımın üzerine bıraktım. Siyah şalımı da çıkardıktan sonra bonemi de yatağımın üzerine bıraktım. Artık üzerimi değiştirebilirdim.
Nihayetinde hazırlandığımda aynanın karşısında bulmuştum kendimi. Gözlerim aynadaki yansımamı süzerken açılan kapıyla birlikte ablam bodoslama içeriye daldı.
"Geldile- vay canına! Çok güzel olmuşsun," diyerek ilgiyle bana yaklaştığında dolan gözlerini görmemek mümküm değildi.
"Hey, dahaden evlenmiyorum ne bu duygusallık?" Sualim üzerine göz devirdikten sonra gözlerini elinin tersiyle sildi ve bileğimden tutarak içeriye götürdü.
"Sen öyle san." Kurduğu cümle karşısında zerre birşey anlamayışımı önemsemeyip odamdan çıktım. Koridordan geçerek geniş oturma odasına vardığımda çalan kapıyla direkt kapıya yöneldim.
Aralanan kapının ardındaki beş bedende gezdirdim gözümü tek tek. Hatice abla, Hafsa, Ömer'in babaannesi, tanımadığım bir adam ve Ömer...
Takım elbise giydiği bedeni o kadar hoş duruyordu ki gözlerim üzerinde takılı kalmıştı. Boğazımı temizleyerek gülümseyip içeriye buyur ettim gelenleri. Koridorda Ömer ile başbaşa kaldığımızda başını yere eğerek gülümsemesini sergiledi yüzünde.
"Bu güller senin için," diyerek uzattığı gül buketini eline deymemeye çalışarak aldım. Burnuma yaklaştırdığım buketten gelen kokular burnuma dolmuştu.
"Çok güzeller, teşekkür ederim." Gülümseyerek kurduğum cümleyle beraber bakışlarını gözlerime dikti.
"Senin kadar değiller ama idare et artık." Cümlesini noktaladıktan sonra yanımdan ayrıldığında vücudumdaki tüm alyuvarların yanaklarımda toplandığını hissetmem bir oldu.
"İyice domates oluyorsun sen de! Hayde gülüm kahveleri yap." Ablam omuzlarımdan ittirerek bedenimi mutfağa yönlendirdiğinde bedenimi sıcaklık sarmıştı.
♧
"Ya kızım atsana şu tuzu!" Ablamın sesindeki tını beni ürkütmeye yetmişti bile. Hayır yani çocuğa zehir gibi kahve mi içireceğim canım?!
"Olmaz." Başımı iki yana sallayarak ablamı onaylamadığımı belli ettiğimde anlıma vurup kulağıma yaklaştı.
"Tuzlu kahvenin hepsini bitirirse seni çok seviyormuş öyle duydum. Tuzluğu boşalt içine bakalım seni ne kadar seviyor." Dudağımı sarkıtarak tezgahta duran tuzluğu kahveye boca ettiğimde ablam kıkırdamaya başladı.
"Sen de çok döktün be Ümame!" Elimin ayarı yoktu cidden. Benim yüzümden çocuğa bi'şey olmazdı umarım.
"Neyse hayde gidelim!" Ömer'in kahvesinin bulunduğu tepsi'yi alarak odaya girdiğimde direkt karşımda tekli koltuğa yerleştirdiği bedeniyle karşılaştım. Ablam diğerlerine kahveleri dağıtırken ben ise Ömer'e doğru ilerleyip önünde durdum ve hafiften eğildim.
Kahveyi almak için uzattığı elleri tir tir titrerken yutkundum. Umarım kahve yüzünden birşey olmazdı.
"Kahvelerimiz de geldiğine göre konuya girebiliriz." Ortamda kendine yer edinen sesle beraber ablamın yanına,koridora, geçtim. Kapınım pervazından gizlice içeriyi gözetlerken Ömer'in tavırları hoşuma gitmeye başlamıştı.
Heyecanlı olduğunu buradan bile anlayabiliyordum.
"Sebebi ziyaretimiz belli. Allah'ın emri Peygamberin kavliyle kızınız Ümame'yi oğlumuz Ömer'e istiyoruz." Babam kahvesinden bir yudum alarak önündeki sehpaya koydu.
"Eh, madem gençlerin de gönlü var bu işte bize de onlara destek olmak düşer." Babamın sözü üzerine Ömer kahvesinden içmeye başladığında yutkundum. Görünüşe göre kahvem o kadar da tuzlu olmamıştı. Tek dikişte bitirmişti.
"Enişte bey seni cidden çok seviyor olmalı. Baksana tuzluğu boca etmiş olmana rağmen tek dikişte bitirdi.
"O zaman kızımızı içeriye alalım da kıyalım şu imam nikahını." Göz kapaklarım yırtılmak istiyormuşçasına sonuna kadar açıldığında şaşkınlıktan küçük dilimi yutacak raddedeydim.
"Ümame, içeriye buyurasın hele kızım."
♧
İmam nikahımız kıyılmıştı. Şuan ikimiz öylece misafir odasında oturuyorduk. Diğerleri oturma odasına geçerek bizi yanlız bıraktıklarından beri gıkımız çıkmamıştı. Koltukta otuturken aramızda bir kişilik boşluk bırakmıştık. İkimizde bir adım atmaya çekiniyorduk.
"Ümame..." Adım dudaklarının arasından döküldüğünde kalbimin teklediğini hissettim. Atışı dışarıdan duyulacak kadar şiddetliydi.
"Efendim?" Bakışlarımın odağı gözlerine sabitlendiğinde içimde oluşan tarifsiz duyguyu tanımlayacak kelimeleri bir araya getirmek çok zordu. Toprak rengine ev sahipliği yaptığı gözleri ela gözlerimde oyalanırken gözlerimi kaçırdığımda kıkırdaması kulak kıvrımlarımda dolaştı.
"İznin olursa bugün gözlerine doya doya bakmak istiyorum." Sözü yanaklarımı kızartırken gözlerim gözleriyle buluştu. Bakışları içime işleyecek cinstendi.
"Kahve çok acı mıydı?" Sorduğum soru üzerine gözleri yok olacak kadar gülümsedi.
"Neden soruyorsun?"
"Yanlışlıkla tüm tuzu boca ettim..." Sorun olmadığını belli ederek başını salladı ve elimi elleri arasına hapsetti. Kalbim maratona çıkmışçasına göğüs kafesime vurup duruyordu ve ben kendimi pek iyi hissetmiyordum. Ömer, benliğime zarardı.
"Sana karşı olan hislerim, tuzlu kahveyi bile tatlı yapıyor."
Bölüm Sonu
Selamunaleyküm 🌸
Yeni bölüm sizlerle, umarım beğendiğiniz bir bölüm olmuştur.
Bir de bir ricada bulunmak istiyorum. Emeğimin karşılığı olarak yıldızı boyayıp yorumlarınızı bırakırsanız çok mutlu olurum ve bu da beni motive eder sonuç olarak bölümler daha hızlı gelir.
~Verda