Gözleri görmüyor, ateşler içinde yanıyor, buzlar içinde donuyordu. Elleri yaprağa üflermişçesine titrerken hiçbir şey düşünemiyordu. Çünkü biliyordu, ölecekti. Tanrı zamanının dolduğunu en acılı şekilde gösteriyordu.
Hızla ameliyathaneye alındı. Yani, yarım yamalak duyduğu seslerden bunu anlamıştı. Onu alıp başka bir yatağa yatırdıklarında loş ışık gözüne vursa, acıtsa bile kapatamıyordu. Sonra doktor mu hemşire mi ayıramadığı biri ağzına bir şey takıp ondan geriye saymasını istedi.
Kafasını olabildiğince olumlu anlamda salladı. Ve ağzını aralayıp saymaya başladı.
-"B-Bir."
Nefesi, o kadar kısıktı ki öleceğine karar verdi.
-"İki.. üç, d-dört, beş..."
Normalde izlediği filmlerde beşte mayışır, gözleri kapanmaya başlardı. Ancak kendisinde ölüm korkusundan başka bir belirti yoktu. Ona kadar saydığında gözleri acıdan kapanmıştı. Kesinlikle bayılmamıştı. Gözlerini aralayacaktı ancak çok kötü bir şey oldu.
Gözlerini açamıyor, hissediyor ve duyuyordu. Başına gelecekleri bu saniyeden sonra tahmin edebiliyordu. Gözünden bir damla yaş süzülerek yastığa düştü. 'Ben bayılmadım.' diyemiyordu. Ağzı kilitlenmişti.
-"Neşter."
Kendi içinde titremeye başladı. Ateşi daha da harlandı çok fena bir şekilde terliyordu. Havale geçirmek için olan ısıyı geçmişti. Çünkü ambulanstayken ölçülen değer 53.9° idi. Karnından kasık bölgesine kadar açılan yarık o kadar acıtmıştı ki bu acı, sizi bir timsahın parçalamasına eş değerdi.
Bu acı tam 39 saat boyunca devam etti.
⨊
Tüm hızıyla hastaneye koşuyor, göz yaşlarının şelale misali akmasına izin veriyordu. Aceleyle kapıyı açmış danışmana yönelmişti.
-"Hwang Hyunjin. Nerede o!"
Danışman gözlerine bakıp ameliyathaneyi işaret ettiğinde başından aşağı kaynar sular dökülmüştü. Adımlarını oraya yönlendirip sandalyeye attı kendini. Neden kendisine hiçbir şey söylememişti? Onu çok seviyordu ve tüm mülkünü verebilirdi. Gelen mesajla gözleri titredi.
Eski sevgilisi onu çağırıyordu.
-
Kemerleri bağlayın. Başlıyoruz.