Suddenly it feels like my whole world stopped. My mind can't process what I have just heard.
My own father... Tried to kill my mom.
"He was arrested hindi pa malinaw ang motibo," saad ni tito Gabriel.
Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata dahil sa aking narinig.
Napayuko ako nang tuluyan nang lumabas ang hikbi mula sa aking labi.
Just why?
He... He didn't even loved my Mom... Nag tiis si Mommy ng ilang taon na pakisamahan siya, dahil mahal niya ito.
Tiniis ni mommy ang lahat ng pang bababae niya, nagbulag-bulagan ito dahil gusto niya kaming mabigyan ng kumpletong pamilya.
Dahil ayaw niyang mawala lahat sa amin noong akala niya ay nawala si kuya. My mom suffered so much because of him. Siya ang dahilan kung bakit muntik ng mawala si kuya sa amin.
Tito Gabriel hugged me, mas lalo akong naiyak. Bakit kung kailan masaya na sila ni Mommy ay saka pa ito nangyari? Hindi ba pwedeng bigyan naman nila si Mommy ng pagkakataon para sumaya?
Ano ba ang ginawa ni mommy para maranasan ito? All she did was to love? Why does loving is always accompanied with pain and suffering?
That day I cried so much... I cried until my eyes are tired. Sa sobrang pag iyak ay nakatulog ako. Freyr is there, hinayaan niya akong umiyak.
He hugged me until I fell asleep, at ng magising ako ay nasa tabi ko pa din siya. He smiled at me ng magtama ang aming mga mata.
"Do you want water?" He asked, tumango ako at umayos ng upo.
Inalalayan niya ako bago siya bumaba ng kama at kumuha ng tubig. My eyes are tired. Tired from crying so much.
"The doctor said you can visit your mom now," saad ni Freyr habang inaabot ang isang baso ng tubig sa akin.
"Really? Let's go," agad kong aya sa kanya bago inumin ang tubig.
Freyr looks so worried, ngunit nakita ata niya na hindi ko hahayaang hindi ko mabisita si Mommy kaya wala siyang nagawa kung hindi sundin ang gusto ko.
Inalalayan niya ako papunta sa room ni Mommy, at nang makarating kami ay nakita kong nakaupo si Mommy sa kanyang hospital bed habang sinusubuan ito ni Tito Gabriel.
"M-Mommy..." Agad itong napalingon sa amin.
She looked shocked, ngumiti siya ngunit mababakas sa kanyang mata ang pag aalala.
Agad akong lumapit sa kanya at agad na niyakap siya. I cried on her shoulder. Naramdaman ko ang paghaplos niya sa aking likod.
"I was so scared..." I cried on her shoulder.
I can feel that she's crying too, ngunit pinipigilan niya.
"It's okay anak... Nasa kulungan na siya, at iyon ang mahalaga." Pag aalo niya sa akin.
"I'm sorry Mom... You don't deserve this," I cried.
We cried on each other's arms. Napansin ko ding wala na si Freyr at tito Gabriel at kami na lang ni mommy ang nasa room, they probably gave us some privacy.
Pinagusapan namin ni Mommy ang nangyari, she was very disappointed. Akala niya ay ayos na dahil they get annulled at nagkasundo na na tapusin na ang lahat sa pagitan nila.
"I don't really know, hindi ko na alam kung anong tumatakbo sa isip ng taong iyon," she sighed.
"I don't know either mom... I know that he's a devil pero hindi ko inakalang kaya niyang umabot sa ganoon," I said with disgust.
I loathed him even more. I'm glad that we left him... He didn't deserve to be with us. After all he did.
"Let's just let the court decide," hinilot ni mommy ang kanyang sentido. She looked so tired.
"Let's file restraining order if ever," I'm starting to get anxious.
Paano kung baliktarin niya ang batas? My dad has some connections... Paano kung hindi niya kami tigilan?
"Don't worry... Hindi pababayaan ni Freyr at ng daddy Gabriel mo na hindi niya pagbayaran ang mga kasalanan niya," pagpapakalma sa akin ni Mommy.
I know... But I can't help to be anxious. It's scary... Leaving us with threats, and umabot pa sa point na ganito.
Inubos ko ang ilang araw sa ospital para magpagaling, nauna akong makalabas kay mommy. Hindi naman din nagtagal at nakalabas din siya.
Dahil sa nangyari, Freyr's Grandfather was all over the news. Naibalita din ang pamamaril tungkol kay mommy. Maraming gustong humingi ng aming pahayag ngunit minabuti naming hindi maglabas ng kahit anong bagay sa media.
"Arestado ang dating Gobernador na ngayon ay tumatakbo bilang presidente na si Senator Rigor Valencio sa patong-patong na kaso," the news finally reached the national television.
"Naglutangan ang mga ebidensiya na ito ang dahilan sa likod ng pagkamatay ng dating mayor na si Fausto Del Prado, at ng sarili nitong anak na naging karelasyon ng biktima, sa ngayon ay naka piit sa Quezon City Jail ang dating Gobernador, at piniling hindi maglabas ng kahit anong pahayag."
Kuya Keegan turned off the television, sa totoo lang ay ayaw niya akong masangkot dahil sa nangyari. He said he can handle these things.
Mas lalo siyang naging protective sa amin ni Mommy, nagdagdag din sina Gideon at Tito Gabriel ng bodyguards. Even Freyr added bodyguards kahit pa sinabi kong huwag na.
Pero sa huli ay hindi na ako nakipag talo at hinayaan na lang sila. I know they are just worried. Lalo na si Freyr, he would often call me just to check on me.
"Kayla... Alam mong hindi ako kampante na puntahan mo pa si Daddy," seryosong saad pa ni kuya Keegan.
Noong nakaraan ko pa gustong puntahan si Daddy sa presinto... I just want to clear things and end everything. Dahil alam kong pagkatapos nito ay hindi ko na siya muling makikita pa at lilimutin ko na din na siya ang ama ko.
"You can go with us kuya, if you're really worried," saad ko.
Mariin siyang pumikit at napahilot sa sentido. He looked so stressed right now.
"Sasama naman talaga ako, let's bring tito Gabriel too," saad niya tumango na lang ako.
The whole ride tahimik lang ako, wala na akong ibang nararamdaman kung hindi pagakamuhi sa ama ko.
He did this to himself. We were such a perfect family in the eyes of everyone, and now our father is a criminal. He ruined our family, he ruined himself.
He was blinded by his obsession... Maybe he didn't really love Freyr's Mom, he was just obsessed.
I remember it all too well... The night when he said that he never loved my Mom. Nakatatak na ata iyon sa utak ko, kung paano niya din ako pinangalan sa babaeng iyon.
Dati ay iniisip kong mas mabuti pang hindi na nakilala ni mommy si daddy dahil baka hindi ganito ang mga naranasan niya.
Kahit wala ako... Kahit hindi ako isinilang sa mundong ito, kung ang kapalit naman noon ay ang kasiyahan ni Mommy ay ayos na. Kung ang kapalit naman noon ay hindi naranasan ni Mommy ang paghihirap na naranasan niya kay Daddy ay okay na. At least she's happy, her happiness is what matters to me.
Pero sa tuwing sinasabi ko iyon sa kanya ay nagagalit siya sa akin, she said that having us was her greatest happiness... That we are the one who saved her and keep her sane. She said that she never regretted marrying our dad dahil dumating kami ni kuya.
At kung mayroon man siyang pinagsisi ay iyon ay ang minahal niya ng sobra si Daddy na higit pa sa sarili niya.
At some point, I did think that my mom was right.. That I'm still blessed because she's my Mom, kahit pa minalas kami sa ama ay nandyan naman siya.
My dad was the greatest lesson to her life. He opened her eyes to the reality that love is not always about sacrificing... Because if you sacrifice too much you'll lose yourself.
At some point I regretted existing, but now... I'm really thankful because I have my Mom, my brother, and my new family. And especially Freyr... I'm more than thankful to have him.
I'm glad I approached him... I'm glad that I met him. I'm glad that he loved me... That he waited for me.
Nakarating kami sa room kung saan namin makikita si Daddy. May naharang na salamin doon at nasa kabilang parte siya.
Nang makapasok kami ay agad na nag angat ang kanyang tingin sa amin. Bakas ang gulat sa kanyang mata, punong puno ito ng pagsisisi.
Napatakip siya sa kanyang bibig. Kumislap ang kanyang mata dahil sa luhang nagbabadyang tumulo dito.
"M-Mga anak..." He said with his shaking voice.
"How are you?" Tanong ko.
He looked different... Ibang-iba sa dati niyang itsura. Ang kanyang buhok ay nagsisimula ng magkulay puti, pumayat din siya at bakas sa kanyang mata na wala siyang maayos na tulog.
Who would have thought that the almighty business men who was feared by his competitors before is now here... Looking like a homeless person.
He once have everything, ngunit ngayon ay walang wala na siya. Everybody turned their back on him.
"H-Hon... Please let's get back together, I missed you and our children... Please come back to me," iyak niya.
Gusto kong matawa. Pagkatapos ng lahat ng ginawa niya? Sa tingin niya ba ay tanga kami para balikan pa siya? I would rather die, I would rather die than to experience hell with him again.
"You're disgusting," saad ko, naramdaman ko ang kamay ni kuya sa balikat ko.
Kitang kita ko ang sakit na dumaan sa kanyang mata. Tuluyan na ding tumulo ang luha dito, he looked at me with his pleading eyes while I looked back at him with disgust.
"H-How could you do that... Paano mo tinangkang patayin si Mommy?!" I cried.
Naramdaman ko ang pagyakap ni mommy sa akin, pilit akong pinapakalma.
"I-I regretted everything... Please we can still fix this," he said pleading.
Fix? Sa una pa lang ay siya na ang sumira ng lahat. Kung hindi dahil sa kanya hindi mangyayari ang lahat ng ito.
"What?" Pagak akong napatawa.
Sa tingin niya ba ay babalik pa kami sa kanya? Tanga kami kung gagawin namin iyon.
"You did this to yourself, now suffer alone because we don't care about you anymore," matigas na saad ko.
Hindi nagsasalita si kuya pero ramdam ko ang kanyang galit. Pumasok si tito Gabriel at agad siyang pumunta may Mommy.
Kitang kita ko ang gulat sa mukha ni Daddy, he looked like he was betrayed.
"Love..." Salubong ni Mommy dito.
"The times up we need to go," saad ni Tito Gabriel bago hinalikan ang sentido ni mommy.
Tumayo ako at handa ng umalis, ngunit bago kami tuluyang makalabas ng pinto ay nilingon ni Mommy si Daddy.
"Just so you know... I don't regret marrying you because I had Kayla and Keegan... You know what I regretted? I regret loving you," saad ni mommy bago tuluyang lumabas.
Hindi ko na nilingon pang muli ang kanyang kinaroroonan, ang tanging narinig ko na lamang bago tuluyang makalabas ay ang iyak nito.
I wonder if he's still able to sleep at night knowing that his family is now happy with a new family...
After that talk it feels like I can finally breathe... Parang lahat ng bigat sa aking dibdib ay nawala.
Kuya Keegan is still busy with the case but it's going well. Daddy was in prison, and everything is going according to Freyr's plan.
After those dreadful days... I can finally rest. Nahiga ako sa aking kama at mariing pumikit.
I dialed Freyr's number at wala pang ilang segundo ay agad na niyang sinagot ang tawag ko.
"Hello baby..." His baritone voice from the other line.
"Hi," saad ko sa maliit na boses.
Damn... I miss him so much... So much that I want to hugged him.
"I miss you..." I said at tumagilid ng higa.
He chuckled, napakagat ako sa aking labi. Damn... Even his chuckle is so hot.
"Bakit mo ako miss?" He said playfully.
Napairap ako ngunit pilit na tunatakas ang ngiti sa aking labi.
"Ayaw mo? Sige iba na lang sabihan ko ng I miss you," pang aasar ko din.
"No... Ako lang," tawa niya pero for sure he's sulking right now.
"Where are you?" Tanong ko sa kanya.
Ilang araw din kaming hindi nagkasama ng maayos dahil masiyado siyang abala sa pag aayos ng tungkol sa kaso.
"Outside your room," pagkasabi niya noon ay agad akong tumayo at tumakbo para buksan ang pinto ng kwarto ko.
Pagkabukas ko ng pinto ay ang nakangiting mukha niya ang bumungad sa akin. Agad akong tumakbo sa kanya at niyakap siya.
"I'm home now," he chuckled.
Damn. This is it. This is what home feels like.