Emilio San Diego
Sa awa ng Diyos ay naging masaya naman ang kanilang naging usapin patungkol sa kanilang plano sa nalalapit na kasalan nila Lucas at Martina. Wala akong ibang ginawa sa hapag kundi kumain ng mga ulam na niluto ko kanina. Sa totoo lang ay iba ang kabang nararamdaman ko sapagkat hindi ko batid kung mainam ba sa panlasa ng iba ang mga pagkain na aking iniluto.
Ngunit ayos lang siguro ang lasa nito dahil patuloy parin namang nilalantakan ang mga putahe na nakalatag sa hapag. Ang mga magulang lang ang nagkakasundo at nag-uusap. Habang tahimik lang kaming nakikinig ng mga kapatid ko maging si Lucas. Siya nga pala ay kanina ko pa ito nakikita na tanging isang putahe lang ang kanyang kinakain.
"Hijo, bakit iyang adobo lamang ang iyong kinakain? Heto at meron pang pastel na manok," alok ni ina na siguro ay napansin din ang pagkain na ginagawa ni Lucas.
"Sa totoo niyan ay paborito ko ang adobo at tanging luto lang ng aking ina ang masasabi kong masarap kainin. Ngunit nang matikman ko ang bersyon ng adobo na ito ay tila magiging paborito ko rin ito--- siya nga pala Ginang Julia. Sino ho ang nagluto nito?" Magalang na tanong ni Lucas sa aking ina.
"Ah iyan ba? Malamang si---" hindi naituloy ni ina ang kanyang pagsagot ng bigla na lamang sumabat si Martina.
"Hindi na dapat tinatanong iyan Lucas sapagkat ako ang nagluto ng mga putaheng iyan," ani ni Martina.
Gulat man ng sandaling iyon ay nanatili ako at inintindi si Martina. Alam kong kailangan niyang magpakitang gilas ngayon sa harap ng magulang ni Lucas kaya sasakyan ko nalang ang kanyang kasinungalingan.
"Kung gayon ay masasabi kong mapupunta ako sa pangangalaga ng isang babaeng mahusay sa kusina. Nagagalak akong malaman na napakasarap mong magluto," mas lalo lang nagdilim ang paningin ko ng mga sandaling iyon sapagkat nakita ko kung paano palihim na kiligin si Martina.
Wala naman akong pakialam sa papuri ng bastardo na ito. Ngunit sa pagkakatanda ko ay hindi manlang nagmalasakit ang mga kapatid ko na tulungan ako sa kusina upang magluto kanina. Kaya ano itong sinasabi niya na siya ang nagluto ng mga pagkain? Maari niya naman sabihin na niluto niya ang adobo at ang iba niyang kapatid ang nagluto ng ibang putahe. Talagang may ugali rin ang mga kapatid ko na hindi ko inaasahang taglay nila.
Inilapag ko ang kubyertos na gamit ko sa hapag at hindi ko sinasadya na mapalakas iyon. Dahilan iyon kung bakit tila naagaw ko ang atensyon nilang lahat. Matamlay akong ngumiti at hinipo ang aking ulo.
"P-Paumanhin, tapos na akong kumain at medyo nakakaramdam ako ng pagkahilo. Nais ko ho munang lumabas upang magpahangin," pagpapaalam ko.
"Hindi ba mas makabubuti kung pumaroon ka sa iyong silid at magpahinga? Gabi na kung kaya't baka mahamugan ka," umarko ang isang kilay ko ng pagsabihan ako ng Lucas na ito.
'Bakit naman kita susundin? Sa sinapupunan mo ba ako nanatili ng siyam na buwan bago mo iluwal? Hindi naman kita nanay.' saad ko sa aking isipan.
"Kaya ko ang aking sarili Ginoong Lucas, ngayon kung inyong mamarapatin ay tutungo ako sa labas upang magpahangin. Nawa'y magpatuloy ang salu-salo na ito kahit wala ang aking presensya bilang kapatid ni Ate Martina," pagpapaalam ko at yumukod bago nagtungo sa labas.
***
Hindi ko batid kung bakit tila kumukulo ang aking dugo sa labis na pagkamuhi. Ano bang pakialam ng Lucas na iyon sa akin? Hindi ako natutuwa sa ginagawa nitong pagpapakitang gilas sa aking mga kapatid at magulang. Ginala ko ang paningin sa buong asyenda at wala akong nakita ni isang magsasaka o manggagawa. Marahil ay nagsiuwian na ang mga ito upang manilbihan uli bukas.
"E-Emilio? Kamusta ka? Nitong umaga lang ay nahulog ka sa puno. Nag-alala ako sa iyo," tinig na nagmula sa isang baritonong boses. Binigyang pansin ko ang lalaking nakatayo sa aking harapan at napakunot ang aking noo. Sino ba ang lalaking ito? Bakit tila nagaalala nga ito sa akin?
"Ayos lamang ang aking pakiramdam, maari ko bang malaman ang iyong ngalan? Nais ko ring malaman kung ikaw ba ay nagsisilbi sa asyenda ni ama?" Maingat kong tanong dahil ayoko namang maging bastos kung sakali mang hindi siya naninilbihan rito sa asyenda. Natigilan ito at tanging pagkadismaya ang nababasa ko sa kanyang mukha. Agad akong nataranta dahil hindi ko talaga siya kilala at maaring hindi siya magsasaka o manggagawa rito.
"H-Hindi ka ba nagsisilbi? H-Hindi ko ibig saktan ang iyong damdamin! Hindi naman sa mababa ang tingin ko sa mga naninilbihan kaya sana hindi mo ikagalit kung napagkamalan kitang isa sa kanila! Ngayon lang kasi kita nasilayan..." Napatigil ako sa aking litanya ng makita ko ang lungkot sa kanyang mga mata.
"Nawala ba ang iyong alaala? Kung gayon ay napakasakit namang isipin na isa ako sa mga nakalimutan mo. Ang totoo niyan ay nagsisilbi ako kay Senyor Arturo, tama ka na isa ako sa mga nagsisilbi sa iyo kaya huwag kang mag-alala dahil kailan man ay hindi mo sinaktan ang aking damdamin," nagulat ako sa kanyang tinuran kaya hindi agad ako nakatugon dito.
"Ikaw ba ay malapit sa akin?" Wala sa sariling tanong ko dahil kahit anong pilit ko ay hindi ko talaga magawang maalala na kakilala ko siya.
"Ako si Rolando," mapait itong ngumiti sa akin.
"K-Kaibigan mo ako..." Hindi ko alam pero parang hindi siya nagsasabi ng totoo dahil tila nasaktan siya ng sambitin niyang kaibigan ko lamang siya. Pero hindi ko naman makukumpirma kung nagsasabi ba siya ng totoo o hindi dahil hindi ko talaga siya magawang maalala.
"Ganoon ba? Kagaya ng sabi ko ay ayos lang ako. Kung kaya't maari mo ba akong iwan? Gusto ko talagang mapag-isa. Mabuti pa'y tumungo ka na sa iyong paroroonan dahil tiyak akong meron kang pinunta rito," pagtaboy ko rito dahil sa totoo lang ay wala talaga ako sa matinong pag-iisip upang makipag-usap dahil hanggang ngayon ay naiinis parin ako.
"Ngunit ang pinunta ko rito ay ikaw?" Nagsalubong ang aking kilay.
"Gaya ng sabi ko ay ayos lang ang aking lagay. Batid mo namang nakalimot ako hindi ba? Hindi ko masasabing kaibigan talaga kita dahil wala akong matandaan. Sana'y maintindihan mo ang aking kalagayan," pagpapaliwanag ko.
"Naiintindihan ko kaya sige iiwan na kita," paalam nito at umalis na.
Agad akong huminga ng malalim at ibinuga ito. Masama ang loob ko kay Martina ng mga sandaling ito kaya sinusubukan kong ikalma ko ang aking sarili. Tahimik kong pinagmasdan ang mga tala sa kalangitan, kung gaano sila kaliwanag, kung gaano sila kuminang sa kalangitan.
"Napakatagal naman ata ng ginagawa mong pagpapahangin? Baka naman tangayin ka nito?" Isa ba iyong pang-iinsulto?
Hinarap kong muli si Lucas at nasilayan itong sinisindihan ang hawak niyang tabako. Bakit ba ganito ang pakikitungo niya sa akin? Hindi naman dapat nagkukrus ang aming landas dahil wala naman na akong pakialam kung makasal siya sa kapatid ko.
"Wala akong oras na dapat sayangin para isang katulad mo na walang kabuluhan ang sinasambit. Nais kong manatili rito sa labas dahil hindi ko kailanman nanaisin na lumanghap ng hangin sa iisang espasyo kasama ka. Kaya kung pwede ba? Lumayo ka dahil tila tumataas ang altapresyon ko sa presensya mo?" Bakas ang pagkainis sa tono ng aking pananalita.
"Ganoon ba? Bakit ba hanggang ngayon ay ganyan parin ang pakikitungo mo sa akin?" Nagtaka ako sa kanyang tinuran.
"Bakit kung sabihin mo ang mga katagang iyan ay tila matagal na tayong magkakilala? Paumanhin ngunit ito ang unang pagkakataon na nakilala kita. Kung maaari sana ay ito narin sana ang huli," tanging pagtawa lang ang naging tugon nito.
"Marahil ay hindi mo siguro maalala sapagkat bata ka pa ng mga panahong iyon. Kung galit ka sa akin dahil sa magaganap na kasal namin ng iyong kapatid ay gusto kong malaman mo na hindi mo na dapat ikabigla ito. Noon pa man ay magkasundo na ang pamilya ko at ng sayo kaya hindi malabong ipagkasundo nila ang kanilang mga anak," ngayon ko lamang nalaman ito.
Kung gayon ay nakatakda talaga silang ikasal? Masyadong maraming pamilya ang kasundo nila ama kaya hindi ko naisip na isa ang pamilya Hidalgo sa mga iyon.
"Kababata ko ang iyong ate Martina..." Kwento niya habang nilalanghap ang usok na nagmumula sa tabako. Nayukot ang aking mukha ng ibuga nito sa akin ang usok na kanyang nilanghap.
"Saksi ako kung paano siya pagkaitan ng atensyon magmula ng isilang kayo ng mga kapatid mo," ano bang sinasabi ng isang ito?
"Wala akong inaagaw kay Martina Ginoo, maari bang itikom mo ang marumi mong bibig? Huwag mong ibuga ang usok sa aking pagmumukha dahil baka hindi ako makapagtimpi at ipalamon ko sayo iyang tabako na iyong hawak," pagbabanta ko rito.
"Ititigil ko na! T-Teka iiwan mo akong magisa rito?" Natataranta nitong saad ng makita niya akong naglalakad palayo sa kanya.
"Hindi ba dapat? Bigyan mo ako ng isang magandang rason para manatili ako sa iyong tabi," tanong ko habang nagtataas ng kilay sa kanya.
"B-Bakit ba kung magsalita ka ay tila parang isang matandang dalaga na malaki ang galit sa mundo?! H-Huwag mo akong iwan! Baka may lobo rito o oso! May kunsensya ka naman siguro para hindi ako iwan magisa hindi ba?" Tila duwag nitong ani habang hinahabol ako sa paglalakad ko pabalik sa bahay.
"Tanga ka ba o hibang? Alin ka man sa dalawa ay hindi ako magbibigay ng pakialam. Bakit naman magkakaroon ng lobo o oso sa asyenda ng aking ama?" Tanong ko at hinarap siyang muli.
"Biro lang! Hindi naman ako duwag Emilio, umaarte lang ako kagaya ng ginawa mo kanina sa hapag bago lumabas," mapang-uyam nitong saad.
Wala na akong ibang nagawa kung hindi magpigil nalang ng inis at iniwan siyang magisa sa labas ng bahay. Wala akong ibang nararamdaman kung hindi pagkamuhi!
'Lubos kitang kinamumuhian, Lucas!'
[Itutuloy...]
Sinaunang pagkaimbyerna! Nosebleed ako sa mga maldita lines ni Emilio (T^T)
Wala na munang talasalitaan for now inaantok na ako goodnight!