"I think you two should talk..."
I heard my brother's voice whisper in my right ear. He's facing in front of the stage where my back is facing.
Agad akong natauhan matapos marinig ang sinabi niyang iyon.
I instantly act normal as if there's nothing wrong. I'd intentionally withdraw my gaze from him as if his presence didn't affect me at all. But lies!
Halos kapusin na ako ng hininga dito!
"Nah, there's nothing to talk about naman na Kuya." I answered in monotone.
Hindi ko na ulit ito nilingon pa dahil ayokong mabasa pa rin niya sa mga mata ko ang emosyon na matagal ko ng gustong kalimutan pero hindi ko pa rin magawa.
"Aum... a-anyway, let's go na sa harapan, Kuya. Ipapakilala kita sa lahat." Dagdag ko pa bago isinabit ang kamay sa kaliwang braso nito.
"How about Daeshim?" He asked and even look at him.
"I don't know why he's here, Kuya. But whatever it is, all I know is that it has nothing to do with us." I sounded casual.
Like before, he's still wearing this blank face which I couldn't read.
"We're not yet done, Kazmira."
For instance, I turned to look at him again in surprise. I wasn't expecting that he will talk.
"Excuse me?!" my brows arch.
He looked at me straight.
"You still need me, Kazmira."
"Woah..." I heard my brother tease.
"Hah, I can't believe you." I scoffed.
He just tilt his head sideways and never replied.
"Auh... pasensya na sa abala, Mira. Pero kasi, kailangan ka na sa harapan."
Pareho kaming napalingon sa biglaang pagsulpot ng presensya ni Christ.
"Ganon ba, Christ? Sure, ready na rin akong ipakilala sa lahat ang sponsor natin ngayon gabi." Lingon ko pa kay Kuya na ngayon ay nililibot na ang paningin sa buong lugar.
Alam ko kung sino ang hinahanap niya!
Hour passed by, the program comes to its last part. I couldn't just stay in one place because my presence is a must in every part of the event. I also keep myself busy so I could divert my attention to something, or should I say someone— that person who is standing near me.
Hindi naman sa palagi ko siyang sinusulyapan pero kasi kanina ko pa siya nahuhuling nakatingin lang sa akin. Kapag naman tinititigan ko siya ay agad niyang binabawi ito.
I'm not assuming things here. I'm just telling what I saw. Gosh!
"Mira, it's your final word. Don't forget to thank our sponsors and reveal our next event for the youth."
I heard Tita Fatima's voice who had just come in front of the stage. I instantly fix myself again before I nodded.
"Noted, Tita."
Nakita ko pang may ibinulong si Jessica sa taong hindi ko na inaasahan na dadalo ngayon dito pero hindi ko nalang pinansin.
I have nothing to do with him.
I tried my best to maintain my smile in front of everybody while I'm speaking my gratitude and bid our goodbye to the kids and their parents.
"Lastly, I just want to thank our sponsors for giving their time, extending their efforts, and sharing their blessings towards us." I smiled before I look down at the paper that I'm holding.
There's a wave of silence for a minute. I was about to read the sponsors listed in that paper when Jessica hurriedly speak out from my behind.
"Wait lang, Mira. Mali 'yang hawak mong listahan." Aniya bago pinalitan ang papel na hawak ko.
"Oh, okay?..." pinapanood ko nalang ito habang pinapalit niya ang mga papel.
"Ayan, okay na." She smiled.
"Okay."
Weird. Pero hindi ko nalang pinansin. Sinimulan ko na ulit na banggitin isa-isa ang mga pangalan ng sponsors namin hanggang sa pinakahuli. Napakunot pa ang noo ko nang makitang walang name na nakalagay sa nag-donate ng mga sports shoes ng mga bata para sa nalalapit na kapistahan kung saan may sports league na gaganapin ang mga youth.
Bakit walang name ng sponsor dito?
Oh well, maybe next time nalang.
"Lastly, to my handsome brother who did all his best to extend his kindness from Manila down here in our place. Thank you, Kuya. You never change a lot. I love you." I even laughed a little. "Anyway, let's take a photo together! Kuya, come here na sa stage." Pagsasalita ko pa sa mic.
Ilang beses ko pa itong tinawag pero wala na atang ibang naririnig ito ngayon. Palibhasa kasi kausap niya na ngayon si Daniela. Nangangamoy comeback!
I couldn't compose myself knowing that he was just inches away from me when we were taking some pictures. I couldn't deny within me that I'm still stuck on him. But it's been years, and I already mastered the art of controlling my emotions. I will never do it again.
I still love him. But I'm done chasing him.
Kaya naman nang matapos ang pictorial ay inabala ko nalang ulit ang sarili kong kausapin ang mga youth members ko.
"Allea, can we talk?"
My heart skip a bit.
"Nag-uusap na tayo, Savedra." I was acting busy fixing my things after I dismissed my fellow youth member.
He sighed.
"Ah, Mira mabuti naman at nakita pa kita." I turned to look at Jessica when her voice popped in.
"Allea, we need to talk." Daeshim interfere.
"Daeshim please... we don't have any business to talk to."
"We still have."
"You're gonna be kidding me. We are done, there's nothing to talk to. And look, I'm busy." I tried my best to be casual and not to talk more. "Do you need anything, sis?" Lingon ko naman kay Jessica.
"Auh, actually may kinalaman ito kay prof. Daeshim."
Napahinto ako sa pagliligpit ng gamit ko matapos marinig ang sinabi ni Jessica.
"Ano?"
"Ah... gusto ko lang ipakilala sayo ng personal si prof. Daeshim Reez Savedra. Siya yong tinutukoy ko sayo na maghahandle ng mga youth natin sa sports league ng barangay."
What?!
"Am I h-heard it right? Itong lalaking 'to mismo ang tinutukoy mo?" I scoffed. "Oh come on, Jes. Stop joking around."
"Ah... hindi naman talaga, Mira."
What the-
"Seryuso ka?" I asked more.
"Yes, Mira." Jessica replied and even glanced at him.
Hah! Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman!
"Mira, kilala mo na siya 'di ba?" Malumanay na tanong pa ni Jessica habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa.
I couldn't utter some words. I'm having a hard time swallowing the lump in my throat.
"Hindi ba?" Jessica repeated.
"Yes, of course, I know him... Mr. Daeshim Reez Savedra."
"I told you, Kazmira. You still need me..." he said in hanging.
I raised a brow.
"...because you and I were an unfinished business."
He smirked.
____
"Daniela sis! Sabay na kayo sa amin pauwi?"
I asked my best friend Daniela when we are about to exit the gym.
"Hindi na, dala ko naman yong motor ko e." She answered the moment she turned to look at me.
"Hmm, okay. I'll see you nalang tomorrow sa bahay?"
I already planned the things we're going to do tomorrow.
Medyo matagal na rin kaming hindi nakakabonding sa ilog ng magkakasama. At dahil tuwing holidays lang hindi busy ang lahat, maybe tomorrow is the best time to throw a river party!
The more, the merrier!
"Sige ba." Sagot naman ni Daniela bago nilingon sa kabila si Daeshim."May lakad ka pa ba ngayon, Dada?"
"Wala naman, why?"
I heard his manly voice from behind but I never dared to look up at him.
"Tara sa bahay kung ganon, marami kang dapat na ikuwento." Sagot nito bago mabilis na inakbayan si Daeshim at ginulo-gulo ng konti ang buhok nito habang nakangiti.
"Tss, oo na! Bitawan mo na ako." He grumbled.
"Abah! Ang arte mo na ngayon ah?"
"I'm not. It's just that you're making me a little boy with your gestures, Gab."
Dapat lang sayo 'yan.
"Sus, palusot ka pa. Ang sabihin mo ayaw mo lang na makita tayo ni Mir-"
"Gab..." he cut her fast.
Unexpectedly, we are both looking at each other. And when we both realized it, we fastly shifted our gaze toward Daniela. Okay, this is a little bit awkward!
"Oo na, Hahaha. Wala ka pa ring pinagbago, Dada." Daniela said and even shook her head a little. "Mira.."
"Yes, sis?"
"Gusto mo ring sumama sa bahay? Paniguradong nakapagluto na ang kapatid ko para sa Noche buena mamaya." My best friend offered.
No way!
Sigurado akong doon din ang punta ng lalaking nasa tabi niya kaya ayoko na muna sumama. Hindi pa rin ako handang kausapin siya.
"Ahm... g-gusto ko sana 'yon sis kaso ano e..."
"Ano?"
"Ahm... nandito na si Kuya. I want to spend my holidays with him muna. Alam mo na, ngayon lang ulit kami nagkasama." I lied.
I even faked a smile and took a glimpse of my brother who was now leaning his back on his car while staring at us.
"Hmm.. ganoon ba? Sige, kita nalang tayo bukas."
"Sure, sis." Sagot ko nalang bago bumeso sa kaibigan ko.
Hindi ko nalang tinignan ang kasama niya habang inaalalayan nitong pumasok sa loob si Daniela.
After that, they left. Haist!
"She didn't even try to take a single glance at me before leaving. Damn it! I hate her cold treatment!" I heard my brother mumbling under his breath.
I smiled and walked near him.
"Ganon talaga kapag may ginawa kang mali sa isang tao, Kuya. Are you expecting her to treat you better after what happened, years ago?" I asked.
Agad naman siyang napalingon sa akin dahil doon.
"What are you talking about?"
He even tried to act normal but nah, I already caught him. He can't hide it from me.
"You don't need to hide it from me, brother. Kung gusto mong makuha ulit ang atensyon niya, kailangan mong paghirapan 'yon." I rolled my eyes.
"I know.." he whispered.
"Hindi madaling magpatawad sa isang tao lalo na kung nagdulot ito ng matinding sugat sa puso mo."
Yes, I am speaking based on my experienced.
"Come on, let's go home." I added before I get in the car.
Early as five am, I fastly get off in bed when my alarm clock started to make up some noise. I gently wrapped my body with my silky lavender robe when the cold breeze of air shivers deeply down within me.
Indeed, an early breeze of the province hits different!
Perfect para magpapawis.
Mahigit isang week ko nang ginagawa ito; gigising ng maaga, maglakad-lakad sa paligid, at bumili ng malunggay flavor na pandesal sa bagong bukas na tindahan dyan sa labasan. Si Daniela rin ang nagturo sa akin nito.
Conditioning our whole being is an important factor to achieve healthy living. That's why we deserve a little break and unwind amidst our busy schedules.
It's still early so instead of taking a bath, I just washed up my face. I decided to just wear black leggings paired with a white sport top and a pair of white shoes. I tied my hair into a messy bun and spray a little bit of perfume.
Siguradong tulog pa sa mga oras na ito ang kapatid ko kaya hindi na ako nag-abala pang gisingin ito.
Directly, I walked towards the kitchen and drink two glasses of water.
"Oh, gising ka na pala."
I'd gently turn sideways when I heard Ysay's voice popping in. She's still wearing pajamas and her hair was still messed up.
Halatang kakagising lang din.
"Yeah, good morning, say." I replied.
"Magandang umaga rin sayo, Mira. Saan ang lakad mo?" tanong nito at sinusuyod pa ako ng tingin.
"Isn't it obvious, Say? Magjo-jogging ako. Hahaha." I laughed.
"Ah, ang aga mo naman magjogging. Sinong kasama mo?"
"Ako lang, bibili ako ng pandesal."
"Naku, 'wag na, Mira. Ako nalang ang bibili para sayo. Gutom ka na ba, ha?"
"Nah, just let me do it, Say. May sasadyain din ako sa labasan kaya ako nalang ang bibili. Staka, dadaan pa si Daniela dito mamaya kaya hindi rin ako magtatagal doon."
"Ah, ganon ba? Oh sige, mag-iingat ka, Mira."
"I will." Sagot ko nalang bago naglakad na palabas ng kitchen. Pero hindi pa man ako nakakalayo nang mapahinto ulit ako dahil sa boses niya.
"Sandali, Mira!"
I turned to look at her.
"Why?"
"Oh..." Aniya bago inabot sa akin ang hydro flask ko. "Kailangan mo 'yan lagi, wag kang magpapagod ng sobra, Mira ha."
Napangiti lang ako sa kaniya matapos kong kunin ito. Isa sa dahilan kung bakit naging malapit ang loob ko sa babaeng ito ay dahil ramdam ko ang pagmamalasakit niya sa akin. Simula noon pa man. Noong mga panahon na wala akong ibang makausap dito sa bahay dahil laging wala ang Daddy ko.
"Thank you, Say."
"Walang anuman. Sige na, lakad ka na nang makabalik ka kaagad."
"Okay. By the way, tell my brother about this one once he wake up. I'll be fast."
"Sige, makakarating. Ingat ka."
I nodded.
"Ingatan mo ang puso mo. Hahaha."
I instantly turn to look at her again with my brows furrowed.
"Wala, lakad na." Huling aniya bago ako tinalikuran.
Nagpatuloy nalang din ako sa paglalakad at hindi ko nalang ito pinansin pa.
Living in a province is what I consider a simple life yet full of positivity. A great escape from a chaotic world.
Dito malalasap mo talaga ang sariwang hangin at nakakagaan sa pakiramdam na makita ang mga buhay at maberdeng paligid.
"Magandang umaga, Ate Mira!"
Sandali akong napahinto sa paglalakad at lumingon sa gawi ng malawak na palayan nang may marinig akong boses ng mga bata.
"Good morning din sa inyo." I smiled at them.
Masaya namang kumaway sa akin ang mga batang sina Chin at Ronron. Nakatayo ang dalawa sa gilid ng daan habang may mga bitbit na basket at may lamang mga paninda.
"Ang aga niyo d'yan, ah?" Napatingin pa ako sariling relo ko para tignan ang oras.
Hindi na ako magtataka kung bakit kahit mag a-alas singko bente pa lang gising na ang mga ito at naglalako na agad ng mga paninda nila. Dito kasi sa probinsya, mahalaga ang bawat minuto.
Maagang gumigising ang mga tao dito para magsipagtrabaho. Kahit alas tres o alas kwatro pa lang ay umuusok na agad ang bawat kusina ng mga kabahayan para maghanda ng pagkain at magtrabaho na agad.
"Maaga po kasing nagluto si Nanay para maaga rin naming mailako." Sagot ni Chin.
"Hmm, ganon ba? Ano ba 'yang binibenta niyo?" tanong ko pa. Agad namang lumapit ang dalawa sa kinaroroonan ko.
"Mga ulam na gulay po."
"Bili na po kayo, Ate. Para na rin po may ipambili na kami ng ulam mamaya."
Agad akong napalingon sa nakababatang kapatid nito matapos kong marinig ang sinabi niya.
"Ulam? Bakit?... Hindi ba kayo nagtira ng ulam na para sa inyo bago niyo ibenta ang mga ito?"
"Ah, k-kasi Ate Mira... yon po sabi ni Nanay e. Magagalit siya kapag nagtira kami ng para sa amin. Sayang din daw kasi ang kita kaya yung kakainin namin, ibibenta nalang." Si Ronron ang sumagot.
Parang pinunit ang puso ko dahil sa mga salita ng batang ito. Hindi ko mapigilang makaramdam ng awa dahil sa mga nararanasan nila.
They are still a child. They are supposed to enjoy their childhood. But in some cases like them, the painful reality forced them to be matured enough at such a young age.
"O'sige, Bueno mano niyo na ako ngayon." Pagsasalita ko nalang.
"Po?"
"Magkano ba lahat 'yan? Ako na ang bibili."
"T-talaga po?!" gulat na tanong ni Chin.
"Yes, Chin. Bibilhin ko na lahat ng 'yan para makauwi na kayo ng maaga."
"A-ate, sigurado po ba kayo?"
"Oo naman, bakit? Ayaw niyo ba?" I tried to joke around.
"Syempre po gusto! Maraming salamat po, Ate Mira. Hulog po talaga kayo ng langit dito sa atin." agarang sagot naman ng kapatid.
"Sus, binola mo pa akong bata ka. Sige na, magkano ba lahat?"
"Dalawang daan, po."
"Okay, wait..."
Agad kong binuksan ang wallet ko at kumuha ng dalawang daan. Pagkatapos ay iniabot ko ito kay Chin ng may ngiti sa labi.
"Ito na. Sa inyo na rin 'tong mga binibenta niyo. Hindi ba't sabi niyo bibili pa kayo ng ulam dahil hindi kayo pinayagan ng Nanay niyo? Ayan na, iuwi niyo na ang mga paninda niyo. Sabihin niyo sa Mama niyo na wala na siyang dapat ikabahala kasi bayad ko na lahat ng 'yan."
"Maraming salamat po, Ate!" Sabay nilang sagot at mahigpit na yumakap sa bewang ko.
"Welcome, kiddos. Sige na, uwi na. Ingat kayo."
Maliwanag na ang buong paligid nang makarating ako sa tapat ng paninderya kung saan bumibili ng pandesal si Ysay tuwing umaga. Medyo marami-rami rin ang bumibili kaya naghintay lang muna ako at nakipag-usap sa iba pang bibili.
Medyo matagal rin akong naghintay kaya nang pagkakataon ko na ay nakangiti talaga ako sa tindera nang lumapit ako para bumili.
"Ate, pa order nga ako worth of 100 peso-"
"Honey, give me 50 pieces. Gonna get it later."
Seriously?!
I couldn't stop myself from getting mad when someone cut in the line and disrespectfully ordered something when it was still my turn! He even blocked my way!
"Hey! I don't wanna be rude to you but isn't it right to just wait for your time just like what we did? It's my turn pa kasi e." I tried to tap his shoulder.
Tama naman ako, right? Mali naman talaga na sumingit ka nalang bigla sa taas ng pila tapos hindi ka man lang nagpaalam.
"I'm in hurry, Kazmira."
Automatically, my eyes grew too wide when I recognized the familiar voice who was now standing in front of me.
D-daeshim.
Hindi ko maiwasang hindi mabigla nang tuluyan ko siyang makilala.
He's wearing a white plain shirt with a sport black shorts and shoes. He has an ear pod in his right ear and he's also holding a bottle of mineral water in his left hand. He's sweating all over. Seems like someone is also having his exercises here.
I couldn't deny the fact that he's one of the sexiest man I saw in my entire life. And yes, his presence shook me every time his eyes bore into mine. But now, I wouldn't give him the satisfaction of seeing me weak.
"I'm in hurry, that's why you should let me buy first."
Wow ha?! Nakakahiya naman sa kaniya!
I scoffed. "Seriously, Savedra? Gaano na ba kakapal 'yang mukha mo para hindi man lang mahiya sa aming lahat dito?" Mataray kong tanong sa kaniya.
"Excuse me?" His brows furrowed.
"We waited for minutes. We patiently waited for our turn. And here you go, rushing towards here and keep on telling me that I should let you buy first."
He never says a thing. He just looks at me.
"What?" I raised a brow.
"You never change..." He shortly replied.
"You are wrong... time flies, people change, as well as feelings do." I disagree.
He remained silent.
"Ito na ang order mo, Sir Reez."
Napalingon lang ako sa tindera matapos marinig ang pagsasalita nito. Maya't-maya pa ay tumingin na rin sa kaniya si Daeshim.
"Thanks, honey." He replied short. He didn't even dare to look at 'Honey' who obviously had something towards him.
'Honey' huh?
"Gotta go." Last thing he said before he left.
Napasunod nalang ako ng tingin sa kaniya habang papalayo na siyang naglalakad. Parang kailan lang nangyari yung apat na taon. Siguro kung nagkataong marupok pa rin ako sa kaniya tulad noon, baka hinabol ko na siya ngayon. Kaso hindi na e. Nagsawa na ako.
May mga bagay na kailangan nalang hayaan na ganon na lang. Hindi na kailangan ipagpilitan. Makukuntento nalang at hahayaan.
Wala nang kailangan baguhin. Wala ng dapat pilitin.
I smiled bittersweet.
Instead of thinking about it, I just decided to roam around the whole place and buy the things that interest me.
Hindi ko namalayan ang oras, pasado 10 am na nang tuluyan kong mapansin ito. Masyado akong nawili sa pakikipag-usap at pamimili ng kahit ano.
Mataas na ang sikat ng araw kaya napagdesisyunan ko lang na mag-abang ng tricycle sa waiting shed. Ayoko naman masunog ang balat ko dahil lang sa pinilit kong lakarin ang daan pabalik sa amin. Napatingin pa ako sa isang paper bag na may lamang pandesal at napailing nalang ako nang maisip ang kapatid ko.
I wonder what is he doing right now?
Napabalik lang ako sa huwisyo nang biglang may humintong sasakyan sa harapan ko at ilang ulit pa itong bumusina sa tapat ko.
Seriously?!
Mukha ba akong bingi?
Agad akong napatingin sa pintuan ng kotse matapos marinig ang pagbukas nito. Napailing nalang ako nang bumungad agad sa akin ang malaking ngiti ni Vincent.
"Hey there gorgeous, wanna ride? Broom broom. Hahaha." Aniya at humagalpak pa ng tawa.
"You look stupid, Vince. Paano magiging broom broom 'yan e kotse ang dala mo." Pairap kong sabi.
"Haist! Ito naman hindi mabiro. Anong ginagawa mo dito?" Aniya nang makalapit.
"Isn't it obvious? Naghihintay ako ng tricycle."
"Nasa'n yong sasakyan mo?"
"Nasa bahay."
"Ba't hindi mo dinala?"
"Are you naive?" I asked in disbelief.
"Ano?"
"Gosh! Malamang may matino bang magdadala ng kotse habang nagja-jogging, ha Vince?"
"Ah, pwede naman 'yon ah?"
I shook my head. "You're unbelievable."
"Nga pala, balita ko umuwi na raw dito si Dos. Nasa'n siya?"
"Nasa bahay."
"Nice! Sabay ka nalang sa amin. Dadalawin namin ngayon ang Kapatid mo."
I was surprised.
"May kasama ka pala?"
"Ay oo nga pala! Hahaha. Nakalimutan kong sabihin na kasama ko si Tyler."
Bigla akong natigilan at agad na tiningala ito matapos umalingawngaw sa isip ko ang sinabi ni Vince. Ano daw?
"Sino?"
"Oh? Nagka-amnesia ka ata agad, ah? Si Tyler, yong taong mahal ka pero mas pinili mo yong taong may mahal ding iba. Hindi mo maalala? Hahaha." Malokong tanong pa niya at napailing kunwari ng ilang beses. "Kung sa bagay, iba nga naman ang nagagawa ng sakit at pagmamahal. Nagagawa natin 'yong mga bagay na hindi natin sukat akalaing magagawa."
"Vince..."
"Biro lang, ito naman! Kumalma ka nga."
Gosh!
Akala ko talaga totoong nandito siya. Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nandito–
"Nagbibiro lang ako, Allea. Pero seryuso, kasama ko nga siya ngayon. Noong nakaraang araw lang din siya rito sa'tin."
It feels like a granade was being bombered towards me.
"Ano ba talaga ang totoo, Vince?!" Asar kong tanong sa kaniya.
"Ano pa bang totoo ang sinasabi mo ha, Allea? Oo nga, kasama ko si Tyle-"
"Ang bagal niyo naman. Tutuloy pa ba tayo, dude?"
Para akong napako sa kinauupuan ko matapos marinig ang biglaang pagsulpot ng presensya ng taong hindi ko rin inakalang mapapadpad ulit dito sa amin. Bakit sunod-sunod naman ata sila?
Tyler...
Bigla akong nakaramdam ng ilang nang makita ko siyang prenteng lumabas mula sa backseat ng sasakyan at diretso akong tinignan sa mga mata.
"Its good to be back here. Nice seeing you again after long consecutive years, brat." He greeted casually.
Seryuso ba siya? Parang wala lang sa kaniya ang nangyari sa'min noon, ah? Is he okay now?
"H-hey, I'm not a b-brat nga eh." I stuttered. Gosh!
He smiled! And never replied.
I instantly withdraw my gaze from him and unconsciously opened my hydro flask to have some water to drink.
"Naks, mas lalo ka atang nagiging sexy ngayon, Mira. Anong secret mo?... Siya ba?"
Halos maibuga ko lahat ng tubig sa bibig ko matapos marinig ang sinabing iyon ni Vince. Mabilis ko rin itong nilingon at hindi ko mapigilang mainis nang marinig itong tumawa ng malakas.
"Hindi talaga kumukupas ang ganda mo, Mira. Hindi ba, dude?" lingon pa nito sa kasama.
I fastly divert my gaze to another direction after seeing him surveying my body!
"Yes, she is. Nothing changed."
"Naks, masyado na atang mainit ang paligid dito. Ramdam niyo ba? Pwede na kaya tayong sumakay, noh?" Singit naman ni Vince sa amin at kunwari pang nagpaypay.
Para naman akong natauhan at umakto ng normal dahil doon.
"Ah, yeah. I wanna take a bath na nga."
"Yon naman pala, e di sakay ka na. Baka abutin ka pa ng gabi dito wala pa ring dumadaan. Doon din naman ang punta namin ngayon." Ani ni Vince bago nauna nang umikot sa driver seat.
"Sure, it would be great!" I sounded lively and fastly get in the car.
Hindi ko na ulit tinignan pa sa mirror si Tyler nang sumunod na itong sumakay sa amin.
Sa buong biyahe namin pauwi ay pinilit kong magpanggap na normal para lang hindi mahalata ng lalaking nasa likuran ko ang pagkailang ko sa presensya niya. Sinasakyan ko lang din ang mga biro ni Vince para kunwaring kapani-paniwala ang mga kilos ko.
Truly, he came back.
'Hahayaan kita ngayon. Lalayo rin muna ako para hindi madagdagan ang kaguluhan diyan sa isip mo. Hanapin mo muna ang sarili mo dahil alam kong matagal mo nang naiwala ito. Pero tandaan mong babalik ako. At sa pagbabalik ko, kapag nakikita pa rin kitang nasasaktan... Wala ka ng karapatang pigilan pa akong angkinin ka at ipagdamot sa iba. Sa puntong yon... pagkakataon ko naman na, Allea.'
Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito? nahihirapan akong tukuyin kung ano nga ba ang dapat maramdaman ko. Bakit nararamdaman ko na rin ito sa kaniya?
Dati naman nararamdaman ko lang ito sa isang tao, pero bakit ngayon? Kahit ako ay nalilito na rin sa lahat. Hindi na ako sigurado.
Sa kaguluhang nangyayari ngayon sa puso at isip ko, isa lang ang alam ko. May nagbago.
At hindi na ulit tulad ng dati ang nararamdaman ko.
_____________