«Και τώρα που έφυγαν όλοι, πες μας, πως είσαι;» Μου λέει η Σόνια γερνώντας λίγο προς το μέρος μου, αρκετά όμως ώστε να δω την ανησυχία στο βλέμμα της.
Ξεροκαταπίνω. Γαμώτο, δεν μπορώ να τις ρωτήσω πόσα ξέρουν και από που, ή βασικά πως! Ξεφυσάω ρίχνοντας το βλέμμα μου πάλι κάτω στα χέρια μου. Ή τώρα ή ποτέ Jessica.
«Τρόμαξα... Νιώθω πάρα πολύ απογοητευμένη και θυμωμένη με τον εαυτό μου. Άφησα να με κυριεύσουν άσχημα συναισθήματα και έβαλα σε κίνδυνο την ζωή μου και την ασφάλεια του αδερφού μου.» Ομολογώ νιώθοντας τον πόνο στο στήθος μου να μεγαλώνει σε κάθε μου ανάσα. «Και λύσαμε πάρα πολύ γι' αυτό. Ο Daniel μου κρατάει μούτρα, αλλά ξέρω ότι το κάνει γιατί νιώθει άχρηστος. Επειδή δεν με προστάτεψε και αναγκάστηκα να το κάνω μόνη μου και με την βοήθεια κάποιου άλλου.» Συνεχίζω βρέχοντας τα χείλη μου. Νιώθω σαν να μην έχω πιει νερό εδώ και ώρες.
«Που έχεις μπλέξει Jessica; Ξέρεις πως είναι να μας λένε ο Jungkook με τον Jimin πως βρίσκεσαι σε κίνδυνο και πως είσαι στο νοσοκομείο άσχημα χτυπημένη; Ξέρεις πως είναι να φεύγεις από το σπίτι σου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να πας στο νοσοκομείο αλλά οι αστυνομικοί να μην σε αφήνουν ούτε νέα σου να μάθεις; Άφησαν όλους τους άλλους να σε δουν εκτός από εμάς μόνο και μόνο γιατί ήμασταν άτυχες και ήδη σε είχαν επισκεφθεί αρκετοί!» Ξεσπάει στο τέλος ενώ μίλαγε τόση ώρα ήρεμα. Παίρνει μία ανάσα κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια της. «Ο Jin ήρθε και μας είπε ότι ήσουν καλύτερα και ασφαλής.» Μου λέει με πονεμένο τόνο η Σόνια και βλέπω ένα δάκρυ να κυλά από το ένα της μάτι.
«Δεν είμαστε θυμωμένες αν αυτό είναι που αναρωτιέσαι. Προς θεού, προφανώς και δεν θα ήμασταν. Απλά τρομάξαμε τόσο πολύ και ακόμα ανησυχούμε. Τι συνέβη; Μας είπαν κάτι τα παιδιά αλλά ούτε και εκείνοι ξέρουν ακριβώς.» Με ρωτάει η Jennie με σπασμένη φωνή και τότε, λες και η τελευταία σταγόνα εγκράτειας είχε μόλις ξεχυλήσει, έσπασα. Ξέσπασα σε δάκρυα καλύπτοντας το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου.
Τα κορίτσια, αν και σοκαρισμένες με την αντίδρασή μου, αντιδρούν αμέσως εγκλωβίζοντας με μέσα στην αγκαλιά τους. Τότε ήταν που για μία ακόμη φορά είχα βρεθεί να λέω από την αρχή, την ημέρα που γνωρίστηκα μαζί του, μέχρι και την τελευταία απαίσια στιγμή που είχα αποβάλει δίχως να το γνωρίζω καν. Εκείνη η μέρα, ήταν η πιο μίζερη σε ολόκληρη την ζωή μου...
Με κόπο καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου και για μία ακόμη φορά έρχομαι αντιμέτωπη με εκείνους τους ψυχοφθόρους λευκούς τοίχους και τις κουρτίνες με το χάλια ασθενικό πράσινο χρώμα τους. Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου από την επιθυμία να φύγω από εδώ. Τι έγινε; Πάλι λιποθύμησα; Ερωτήσεις κατακλύζουν τον νου μου και τις διώχνω μακριά μου. Που είναι η μαμά και ο μπαμπάς; Ο Daniel; Η Llily; Αυτοί που βρίσκονται; Προσπαθώ να διαχωρίσω τα χείλη μου από μεταξύ τους αλλά παρ' όλα αυτά οι λέξεις δεν βγαίνουν έξω από αυτά. Παραμένουν μέσα στο μυαλό μου να κολυμπάνε προς διάφορες κατευθύνσεις δίχως συγκεκριμένο προορισμό.
Εκείνη την στιγμή, σαν σωσίβια λέμβος, μπαίνει μέσα στο αποπνιχτικό δωμάτιο μία νοσοκόμα. Μόλις βλέπει πως συνήλθα, μου χαμογελάει χαιρετώντας με ήρεμα και αποχωρεί από το δωμάτιο. Σύντομα βλέπω την οικογένεια μου να μπουκάρει μέσα με φόρα και να έρχονται προς το μέρος μου.
«Ξύπνησες, αγάπη μου;» Με ρωτάει γλυκά η μαμά κι εγώ της γνέφω θετικά.
«Λ-Λιποθύμησα π-πάλι;» Ρωτάω για επιβεβαίωση με την φωνή μου να τρέμει ελαφρώς και εκείνη κοιτάζει τον μπαμπά ανέκφραστα.
Τι... τι συμβαίνει; Το ξέρω αυτό το βλέμμα.
«Μαμά; Μπαμπά; Πείτε μου τι γίνεται;» Τους ρώτησα ευθέως και η πλάτη της μαμάς καμπούριασε λίγο.
«Αγάπη μου, ο... ο γιατρός είδε κάτι στις εξετάσεις που σου έκανε. Έπρεπε να δούμε γιατί σου συνέβαινε όλο αυτό. Ξέραμε ότι πέρναγες αισχρά και θέλαμε να δούμε τι μπορούσαμε άλλο να κάναμε. Δεν έτρωγες τίποτα...» Ξεκινάει η μαμά αλλά στα μισά της εξήγησης σταματάει και σφίγγει τα χείλη της. Τα μάτια της γυαλίζουν και νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου να κάνει την εμφάνισή του.
«Μη χρονοτριβείς...» Την παρακαλάω σχεδόν και παίρνει τον λόγο ο μπαμπάς.
«Απεβαλλες...» Ρίχνει σαν βομβα την απάντηση με τραχιά φωνή και μένω.
Τον κοιτάω χαμένη για λίγο ώσπου κάνω την απόπειρα να ανοίξω τα χείλη μου και να πω, μάταια όμως, κάτι... το οτιδήποτε. Γυρνάω αργά το κεφάλι μου προς την μαμά με τα μάτια μου να αρχίζουν να τσούζουν. Τι; Σχηματίζω την ερώτηση μέσα στο μυαλό μου. Νιωθω κάτι υγρό να κυλάει από το αριστερό μου μάγουλο αλλά δεν κάνω κάποια κινηση να του εμποδισω τον δρόμο. Σύντομα, τα μάτια μου είναι θολά και κατακόκκινα με εμένα να ουρλιάζω και να κοπανιεμαι επάνω στο νοσοκομειακό κρεβάτι. Ποτέ δεν κατάλαβα πότε μου επαναν ηρεμιστική ένεση, πότε βρέθηκα να πλέω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και πότε να αναπαύομαι στο κρεβάτι του γνώριμου και οικείου κρεβατιού μου. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την στιγμή ήταν εκείνο το πλάσμα που μου είχε κάνει εκείνος δώρο ώστε να με σημαδέψει για πάντα.
Τότε, εκλαψα ακόμα παραπάνω... κουλουριασμένη στην κορυφή του κρεβατιού μου, με τα σεντόνια μου να έχουν γεμίσει από τα πίκρα μου δάκρυα και με τις σκέψεις και τις αναμνησεις να στοιχειώνουν τον νου μου μην αφήνοντας με να αναπνεύσω. Παρατωντας με εκεί, να πνίγομαι με την δυστυχία μου.
~ • ~
Είχε περάσει μία ώρα που είμαστε, έτσι, αγκαλιασμένες και κοιτάμε ευθεία μπροστά μας χωρίς να λέμε κάτι. Λογικό κιόλας, όλα αυτά ήταν too much για να διαχειριστούν μέσα σε μια μέρα. Φανταστείτε εγώ πόσα χρόνια ήθελα... και ακόμα θέλω. Νιώθω τα δάχτυλα της Jennie να σταματούν να χαϊδεύουν στοργικά το πάνω μέρος από το μπούτι μου και με την άκρη των ματιών μου την βλέπω να στρέφεται προς το μέρος μου.
«Και τώρα;» Ακούω την κουρασμένη φωνή της και δεν γυρίζω καν να την κοιτάξω, απλά ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Υποθέτω πως τίποτα, κρατείται πλέον και τον έχει αναλάβει ο πατέρας μου. Η αδερφή του θα υποστηρίξει εμένα και μόλις καταφτάσουν και οι γονείς του, θα τον αποκληρώσουν για μία ακόμη φορά. Τους ενημέρωσε κατευθείαν χθες το βράδυ. Σε αυτούς θα ήταν μέρα ακόμα.» Απαντάω ανέκφραστα και ακούω έναν ψίθυρο. Γυρνάω προς την Σόνια που έχει κοκκινίσει από τον θυμό, αν και τα κατακόκκινα μάτια της από πριν όσο τους έλεγα την κρυμμένη αλήθεια μου στέλνει αντιφατικά συναισθήματα.
«Τι μπάσταρδος...» Μουρμουρίζει κάνοντας ένα έντονο μασάζ στους κροτάφους της. «Θέλω να τον σαπίσω στο ξύλο, μπορώ;» Κάνει μία ρητορική ερώτηση και γελάω πνιχτά σπάζοντας το σοβαρό προσωπείο μου.
«Θέλετε να δούμε καμία ταινία;» Προτίνω μιας και δεν ήθελα άλλο να το συζητήσω και εκείνες μου γνεφουν.
«Ναι αμε.» Συμφωνούν ταυτόχρονα και συνεχίζει η Σόνια. «Θες να πάμε να πάρουμε τίποτα φαγώσιμο;» Με ρωτάει και κουναω αρνητικά το κεφάλι μου.
«Έχουμε κάτω στην κουζίνα πατατάκια.» Τις λέω. «ΜΑΜΑ! ΦΕΡΕ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΝΑΚ!» Φωνάζω και μπορώ να νιώσω έως εδώ την αγανάκτηση της.
«ΝΑΙ!» Συμφωνεί την ώρα που τα κορίτσια ήταν έτοιμα να επέμβουν και να προσφερθούν να τα φέρουν εκείνες.
«Ξέρεις, μπορούσαμε και εμείς να κατέβουμε και να τα πάρουμε.» Λέει στριφογυρνώντας τα μάτια της η Jennie εμώ πιάνει μία χαμηλή κοτσίδα τα καστανά μαλλιά της.
«Ναι... όχι. Εμείς θα επιλέξουμε το είδος και την ταινία.» Τους λέω σπρώχνοντας με έναν καθόλου ευγενικό τρόπο την Σόνια προκειμένου να κατέβει από το κρεβάτι και να πάει έως το γραφείο απέναντι που έχω το λάπτοπ.
«Εε!» Αναφωνεί με ένα γκρινιαρικο ύφος.
«Τι; Εγώ είμαι τραυματισμένη, δεν μπορώ να σηκώνομαι. Αλλά εσυ μπορείς.» Της λέω με ένα δήθεν γλυκό ύφος και η Σόνια με κοιτάει με μισό μάτι.
«Δεν με πείθεις ούτε στο ελάχιστο.» Λέει και ξεκινάει να απομακρύνεται. «Και γιατί δεν εστειλες την άλλη; Κι αυτή πόδια έχει!» Παραπονείται καθώς στηρίζει το λάπτοπ και το ποντίκι στα χέρια της.
«Γιατί είμαι γλυκουλα εγώ!» Απαντάει η άλλη προτού προλάβω εγώ.
«Και αυτό, αλλά και γιατί αυτή τώρα με χαϊδολογεί και δεν θέλω να σταματήσει.» Λέω απλά και η Jennie βγάζει την γλώσσα στην Σόνια αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά την αληθινή της ηλικία.
«Δεν θα ξεράσω τώρα, θα το αφήσω για άλλη ώρα. Κρίμα είναι να καθαρίζει η μάνα σου για τις μαλακίες που λες. Πρέπει να σας βάλουν φίμωτρο σε εσάς τις δυο!» Μας ειρωνεύεται με ένα b*tch ύφος καθώς κάνει μία αποτυχημένη απόπειρα να κάνει πίσω τα μαλλιά της με ένα κούνημα του κεφαλιού της.
«Εντάξει ντίβα ο,τι πεις. Έλα τώρα και κάτσε γιατί βλέπω το λάπτοπ μου να κάνει βουτιά στο πάτωμα αργά ή γρήγορα!» Την πειραζω και εκείνη βγάζοντας έναν ξινισμενο ήχο από τα κλειστά χείλη της, έρχεται δίπλα μου ακουμπώντας το απαλά επάνω στα πόδια μου.
«Θέλω παιδικό!», «Βάλε δράση και περιπέτεια!» Λένε και οι δυο ταυτόχρονα ζωηρό ύφος κι εγώ ακουμπάω το σαγόνι μου επάνω στο εσωτερικό της δεξιάς παλάμης μου.
«Ενδιαφέρον. Κάτι πιο βοηθητικό στην επιλογή έχετε;» Τις ειρωνεύομαι αλλά εκείνες με αγνοούν μιας και η προσοχή τους είναι στραμμένη η μία στην άλλη στέλνοντας δολοφονικά βλέμματα.
Γαμώτο μου, μια ταινία ήθελα να δω η δύσμοιρη.
Βασικά, τώρα που το ξανά σκέφτομαι, που είναι τα πατατάκια και τα σνακ τόση ώρα;!
************************
🌟Hi Little Stars🌟
Τι κάνετε;
Πάρτε άλλο ένα κεφαλαιο μέσα σε ένα τόσο σύντομο διάστημα! Κυριολεκτικά μέσα σε μία μέρα είχα ήδη έτοιμο άλλο ένα. Δεν ξέρω που την βρηκα την όρεξη ενώ ήταν γεμάτη η μέρα μου και όλο με διέκοπταν 😂😂
- Kisses💋