Mike Schmidt, 2000
Ik loop door de hal die 's nachts een stuk enger is. Waar moet ik toch heen? Ik pak de sms er opnieuw bij. Hm... Het zegt alleen dat het hier is. Ik kom in de dineerhal. Dit is het middenpunt van het restaurant, met aan de voorkant de stage, aan de linkerkant de Pirate Cove en tientallen tafeltjes. Het is opzich een rustige dag. Hier en daar lopen er wat kinderen, en ouders zitten op de stoeltjes. De robots staan op het podium met een muziekje mee te bewegen. Raar... Ze lijken zo onschadelijk, maar toch worden het 's nachts monsters. Pirate Cove is buiten werking, en het gordijn is gesloten. Daar moet Foxy achterzitten. Ik maak nog een rondje met mijn ogen. Er zijn wel wat kantoortjes, maar van wie is nou die van Mr. Johnson?
"Hey, Mike!" Hoor ik ineens achter me. Ik draai me om.
"Jenna?" Oh shit. Jenna. Die moet ik vermijden. Ze is de connectie naar Zack Pinkpan... "Oh, hallo..." Zeg ik aarzelend. "Je komt zeker voor de meeting?" Zegt ze. "Uhm... Ja..." Zeg ik. Ze wijst naar een van de kantoortjes. "Daarheen", zegt ze. Ik loop er op een drafje heen, zonder maar achterom te kijken. Ik klop op de deur. "Binnen!" Wordt er geroepen. Ik doe de deur open.
Het is groter dan verwacht. Een brede, ronde tafel staat in het midden van de ruimte, met een stuk of twintig stoelen. Ze zijn allemaal gevuld, op twee na. Meneer Johnson herken ik gelijk. Het is de man met het pikzwarte haar, in het duur uitziende pak. Er is iets aan hem... Iets opmerkelijks, maar wat her is kan ik me niet bedenken. Snel went ik mijn blik af. Alle gezichten kijken me aan.
"Eh... Sorry, ik ben Mike Schmidt, ik kom voor de meeting..."
"Oh, hallo Mike!" Zegt Meneer Johnson. Hij loopt naar me toe en geeft me een hand. Hij is jong, rond mijn leeftijd. Welke jonge gast wilt nou een kinderrestaurant runnen? Ik kijk hem onderzoekend aan, en nog steeds is er iets aan hem wat ik niet kan loslaten. "Nu alleen nog wachten op Jenna en dan kunnen we beginnen. Ga maar zitten".
"Ik ben er!" Jenna komt binnenvallen. Ik ga benauwt op het stoeltje naast Jenna zitten. Meneer Johnson begint.
"Hallo, beste werknemers. Vandaag moest iedereen bijeenkomen omdat we even een paar punten moeten bespreken. Ten eerste: Een van onze medewerkers is vermist."
Gelijk is iedereen verschrikt. Geroezemoes, theorieën, maar ik weet al om wie het gaat: Fritz Smith. Mijn hart klopt ik mijn keel. Dus toch...
"Het is Fritz", zegt Johnson.
"Smith? Hoofd van de bewaking?" Zegt een man ineens. "Die was gister ineens een half uur eerder vertrokken!"
Johnson probeert de boel te sussen. "Als meneer Smith over drie dagen niet terug is gaat de politie ingeschakeld worden. Tot dan: pas goed op of je hem ziet. Alle tips zijn welkom!"
De meeste medewerkers praten weer met elkaar.
"En dan nu: de animatronics".
Mijn aandacht gaat gelijk naar de mysterieuze meneer Johnson. Het gaat over de moordenaars.
"Ik heb al meerdere klachten gekregen", gaat hij verder. "Blijkbaar hebben meerdere mensen verschillende vreemde dingen gespot aan de animatronics. Zo beweerde een vrouw Foxy uit het gordijn te gluren gezien te hebben".
Ik kijk vragend door de zaal. Ze waren toch alleen op free roaming mode in de nacht?
"Maar", gaat meneer Johnson verder, "dat was niet alles".
De zaal is stil.
"Sommige beweren dat de animatronics verschrikkelijk stinken, en ik heb persoonlijk geen idee wat we hieraan kunnen doen." Weer geroezemoes en theorieën. Die dingen moeten toch wel eens gewassen worden? Zo raar vind ik het niet.
"En... Er zijn ook best wat mensen die beweren bloedsporen te hebben gezien op de pakken rond de ogen en de mond", zegt hij nu, met een angstige sfeer in zijn stem. Mijn ogen worden groot, mijn hart klopt snel en ik word misselijk.
De lijken... Je vrienden...
Ik adem diep adem.
"Natuurlijk moeten we dit onderzoeken. Het kan ook zo zijn dat het gewoon pizza saus is. Maar goed, het is niet iets om onopgemerkt te laten varen", zegt Johnson.
Ik voel het. De angst, de verschrikkelijke angst. Het zit als een knoop in mijn maag, en komt steeds langzamer naar mijn hoofd.
"En als laatste... Ik zoek een vervanger voor mij".
Nu vallen zowat alle monden open.
"Maar meneer", zegt Jenna. "U bent net begonnen! Dit restaurant is maar een paar weken oud!"
Het blijft even stil.
"Sorry..." Zegt hij. "Ik kan het niet meer. Ik maak waarschijnlijk de maand af en dan ben ik weg hier". Dat is nog ongeveer twee weken voordat ik mijn baan ook verlies, als het uberhaupt verlengd wordt, dat contract.
"De meeting is klaar, fijne dag nog!"
De mensen staan op. Sommige gaan terug naar hun werkplek, sommige gaan naar huis. Jenna gaat terug naar haar kantoor, en zo ben ik samen met meneer Johnson de enigste in het kantoortje. Hij kijkt me aan.
"Mike... Je was er bij, toch? Bij de bite?"
Ik knik langzaam. Niet daarover beginnen, niet daarover beginnen!
"En je vrienden zijn verdwenen, rond die tijd, toch?"
Weer knik ik. Wat wilt deze man? Steeds meer begin ik dingen op te vallen aan hem. Zijn ogen, ze zijn zo... Bekend. "Geen zorgen, ik weet hoe het voelt", zegt hij. Nu weet ik even niet wat ik moet denken. Hij loopt naar een kast aan de muur, trekt hem open, en haalt een foto eruit. Hij geeft de foto aan mij. Er staan twee kinderen op, waarschijnlijk rond de zeven of acht, en het is in zwart-wit.
"Kijk", zegt meneer Johnson, wijzend op het jongentje, wat het jongste kind js. "Dat ben ik". Nu wijst hij op het meisje. "En dat was mijn zusje". Ik kijk hem vragend aan. "Was?" Zeg ik. Hij knikt. "Chelsea Johnson", zegt hij. "Vermoord in 1985 in Fredbears Family diner, dezelfde dag dat Jason Gerards is doodgestoken door Keith Trepp. Doorgesneden keel, gevonden in de Gift Box, waar de puppet inzat. Misschien ken je het nog wel. Hoogstwaarschijnlijk het tweede slachtoffertje van Trepp".
Ik kijk hem sprakeloos aan, en ineens zie ik nog meer herkenbare gelaatstrekken op de foto. "We hebben een soort eed vastgelegd aan de politie om het aan niemand te vertellen, zelfs niet naar mijn beste vriend..." Johnson kijkt me diep in de ogen, en steekt zijn hand uit.
"Henry Johnson", zegt hij.
Ik schiet naar achter. "Wat?" Zeg ik verbaasd, en alle puzzelstukjes vallen.
"Henry?"
Hij knikt. "Hoi Mike".
"Henry! Mijn middelbare schoolvriend?" Hij glimlacht. "Ik heb je nooit verteld over Chelsea, want, ach ja, je weet nog wel hoe onze klas was, en..."
Ik geef hem een knuffel. Hij is helemaal verbaasd. "Man, ik heb je gemist", zeg ik. "Ik jou ook..." Zegt hij. "Dat is verschrikkelijk, dat van Chelsea", zeg ik. "Maar hoe gaat het nu?" Vraag ik. "Wel prima", zegt hij. "Ik ben een jonge ondernemer, met mijn 21. Ik woon samen met mijn vriendin Kytthin Grey, hier ergens in de buurt. En met jou? Woon je met Emily?" Vraagt hij.
"Emily Fitzgerald?" Vraag ik. "Laat me niet lachen! Haha, nee. Die heb ik niet meer gezien nadat ze er vandoor ging met die veel te oude vriend van d'r".
Henry lacht. "Oh ja, dat weet ik nog wel. Hoe heette die gozer elke weer? Trevor Fiern?"
Ik lach. "Die gast die altijd vast zat voor autodiefstal!" Hoe heb ik Henry niet herkend? Ja, Johnson is een veelvoorkomende naam, maar Henry is zowat het enige persoon in mijn hele leven die me heeft geaccepteerd, op Loena na! Ik ben zo blij dat ik mijn oude beste vriend heb gevonden.
"Maar nee", zeg ik. "Ik woon samen met Loena Smith. Dochter van Fritz Smith..."
"Je redder", zegt Henry.
"Mijn redder", zeg ik.
Het is even stil. "Ik moet gaan", zeg ik dan. "Mijn shift begint om twaalf uur 's nachts, en ik ben gesloopt".
"Is goed", zegt Henry. "Oh, en Mike?" Ik kijk hem vragend aan. "Je bent echt dapper bezig, man. Gewoon terug komen. Nachtbewaker gaat vast goed, toch? Geen rare dingen?"
Ik knik maar. "Geen rare dingen. Het gaat prima!" En ik loop weg, en ren naar buiten.
Wat een half uur. Ik ben meer te weten gekomen dan ooit! Mijn beste vriend van de middelbare school heeft een zusje... Die werd vermoord in het 1985 restaurant, op dezelfde dag als Jason Gerards, die weer door Trepp werd vermoord. Ik huiver. Trepp... Het feit dat hij zo'n mysterie is geeft me de rillingen. Is Henry dan niet een van zijn poorten naar mij? Ik wil er niet aan denken. Er zijn nu iets belangrijkere dingen: ik moet nu zo snel mogelijk naar huis, eten, slapen. Daarna weer werken, en morgen moet ik echt maar eens Fritz gaan zoeken...