ေႏြရာသီျဖစ္ေပမဲ့ ေကာင္းကင္မွာ ညိဳမဲေနတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြက တလိမ့္လိမ့္..ထူပိန္းမဲေမွာင္လာတဲ့ တိမ္စိုင္ေတြတျဖည္းျဖည္းမ်ားလာၿပီး မိုးစက္အျဖစ္ကိုတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကူးေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။
အိပ္တိုင္း အိပ္ယာေဘးကျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ထားတတ္တာေၾကာင့္ မိုးစင္အမႈန္အမႊားေတြက သူ႔မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္လာစင္တယ္။ မိုးစက္ေတြစင္လို႔ စိတ္မၾကည္မသာနဲ႔ႏွိူးလာရမဲ့အစား ဘတ္ဟြၽန္းက မ်က္ႏွာေပၚကမိုးစက္ေတြကို လက္ဖဝါးနဲ႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖိသုတ္ၿပီး ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႔ႏိုးလာခဲ့တယ္။အလုပ္သြားရမဲ့ရက္ေတြတိုင္း အိပ္ခ်ငိမူးတူးနဲ႔မထခ်င္ထခ်င္ ထရတဲ့သူက ဒီေန႔ေတာ့ထူးထူးဆန္းဆန္းလန္းဆန္းေနတာျဖစ္တယ္။
မေန႔ကစာအုပ္တစ္အုပ္အလကားရလာေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းကစာအုပ္အသစ္ေတာင္မဝယ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။တစ္ပတ္စာဖတ္ဖို႔လုံေလာက္တဲ့ စာအုပ္ႀကီးကအထူႀကီး။ အျဖဴေရာင္စာ႐ြက္ေတြနဲ႔မဟုတ္ပဲ ဝါက်င့္က်င့္ေရာင္နဲ႔အနားသတ္ေတြမေသသပ္တဲ့ ထိုစာအုပ္က ဘတ္ဟြၽန္းစိတ္ကို ဖတ္ခ်င္ေအာင္ဘယ္လိုေအာင္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လဲမသိပါ။အမွန္တိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာအုပ္အဖုံးေပၚက ႏွာတံထင္းထင္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ထားတာေတာင္ ခန္႔ညားေနလြန္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္သည္။
ျခကိုက္ထားတာေရာ ေဆြးေျမ့လို႔ႂကြတ္ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနတဲ့စာအုပ္ကခပ္ဖြဖြကိုင္တြယ္ရမည့္ဟန္ ။စိတ္လိုလက္ရသာလွန္မိလွ်င္တစ္စစီျပဳတ္ထြက္သြားမဲ့ပုံပင္။ညျပန္လာမွ မုန္႔ေတြဝယ္ၿပီးတစ္ညလုံးထိုင္ဖတ္ပစ္မည္ဟု သူစဥ္းစားမိသည္။
"ျပန္လာမယ္ေနာ္စာအုပ္ေလးေရ ညက်ေတြ႕မယ္ေနာ္"
ကုတင္ေဘးမွာ တင္ထားတဲ့စာအုပ္ကိုသက္ရွိေလးလိုဆက္ဆံၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့အိတ္ကေလးဆြဲကာတစ္ေန႔တာကိုျဖတ္သန္းရေပဦးမည္။
ဘတ္စကားမွတ္တိုင္မွာကားရပ္ေစာင့္ေနရင္းညကခဏဟိုလွန္ဒီလွန္ဖတ္ထားေသာ စာေလးေတြကိုျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။သူစိတ္ဝင္စားတဲ့စာအုပ္အဖုံးေပၚက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးကမင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ေရွးခတ္ပုံစံႏွင့္ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္သာ။အကုန္မဖတ္ရေသးေပမဲ့ အနည္းငယ္လွန္ေလွာၿပီး ဖတ္မိတဲ့စာတစ္ခ်ိဳ႕အရ မိဖုရားေတြသာယူထားၿပီးမိဖုရားေတြနဲ႔တစ္ခါမွအိပ္ေဆာင္မဝင္သည့္ ထူးဆန္းတဲ့ လူ႔ဂြစာမင္းႀကီးျဖစ္သည္။စစ္ေရးစစ္ရာနဲ႔ လက္႐ုံးရည္ ႏွလုံးရည္အစုံျပည့္ဝပါေသာ္လည္း မျပည့္ဝသည္က အိပ္ယာေပၚကအေရးအရာျဖစ္သည္။ ညတုန္းကစာရင္းနည္းနည္းစစ္ေနရတာေၾကာင့္အၾကင္ဖ်င္းေလာက္ပဲ ဘတ္ဟြၽန္းဖတ္ရေသးသည္။ဒီေန႔ညေတာ့ အိပ္ယာေရးရာမျပည့္ဝတဲ့မင္းႀကီးအေၾကာင္း ညလုံးေပါက္ဖတ္ပစ္မည္ဟုသာ စိတ္ထဲတိတ္တဆိတ္ႀကဳံးဝါးလိုက္ၿပီး ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ရယ္မိလိုက္ေသး၏။ စာအုပ္အထူႀကီးက ဒီလိုဇာတ္လမ္းပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ဆို ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္နဲ႔တင္ဘတ္ဟြၽန္းကအသာေလးဖတ္ႏိုင္သည္။
အဖိုးတန္တဲ့ထိုစာအုပ္ကိုေတြ႕ခဲ့တဲ့ မိမိမ်က္လုံးကိုသာ
အာဘြားအႀကီးႀကီးေပးခ်င္မိေတာ့သည္။ဘတ္ဟြၽန္းက ရည္းစားမရွိလဲ စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့လူစားမ်ိဳး။ျပင္ပကလူေတြကသူစတိုင္နဲ႔မကိုက္ညီေပမဲ့ စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ သူ႔typeေတြႀကီးသာ။ စာအုပ္တစ္ခါဖတ္ရင္ဇာတ္ေကာင္တစ္မ်ိဳးစီ ရင္ထဲမွာအခ်စ္တိုးရသည္။
မင္းႀကီးလီေယာလ္ကိုေတာ့မဖတ္ရေသးခင္ စာအုပ္အဖုံးနဲ႔တင္ရင္ထဲမွာေနရာအျပည့္ ဝင္ေရာက္ေနႏွင့္ၿပီးသား..
ေလေလးတခြၽန္ခြၽန္ျဖင့္အိမ္ျပန္လမ္းက ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတာေၾကာင့္သာယာလွသည္။ လူရွင္းတဲ့လမ္းဘက္ကေနဘတ္ဟြၽန္းကအၿမဲျပန္တတ္တာေၾကာင့္ လမ္းမွာဘတ္ဟြၽန္းတစ္ေယာက္ထဲသာ..စတိုးဆိုင္ကေလာေလာလတ္လတ္ဝယ္လာတဲ့ အသင့္စားေတာ့ပိုကီဘူးႏွင့္ေခါက္ဆြဲဘူးထုပ္ေလးကိုဆြဲကာဘတ္ဟြၽန္းက ေလညႇင္းခံရင္းျပန္လာသည္။သီခ်င္းေလးညည္းတလွည့္ ေလေလးခြၽန္တလွည့္..။ မိုးအုံလာတာေၾကာင့္ထီးမပါတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းကေျပးရေတာ့မည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေခါင္းေပၚတင္ကာ တျဖည္းျဖည္းသည္းထန္လာတဲ့မိုးေတြၾကား ဘတ္ဟြၽန္းေျပးရေတာ့သည္။
"ကိုယ္ေတာ့္ဆီလာခဲ့ပါ ကိုယ့္ေတာ့္ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္"
ဘယ္ကေနဘယ္လိုထြက္ေပၚလာမွန္းမသိတဲ့အသံေၾကာင့္
ဘတ္ဟြၽန္းခႏၶာကိုယ္က ဆတ္ကနဲတုန္ရီသြားရသည္။ မျမင္မစမ္းနဲ႔ေက်ာက္ခဲတစ္ခုကိုနင္းမိေတာ့ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ
ဗြက္အိုင္ထဲပလုံကနဲ..
လြယ္အိတ္က ဇစ္အေကာင္းႀကီးကျပဳတ္ထြက္လာၿပီး
လြယ္အိတ္အထဲကေနေလ်ာက်တာက အိမ္မွာသူေသခ်ာထားတဲ့စာအုပ္။ Imaginary Sphereဆိုတဲ့နာမည္ကထင္းလို႔. ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကတုန္ရီလာသည္။စားပြဲေပၚမွာသူထားခဲ့တာ ေသခ်ာမွတ္မိေနေပမဲ့ အခုကစာအုပ္ကသူေရွ႕မွာ..
ေစာနအသံကထပ္မံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
"အခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ ကိုယ္ေတာ့္ရင္ခြင္ကိုျပန္လာခဲ့ပါေတာ့
ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ေျဗာင္"
ခပ္ဩရွရွအသံထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ မိုးၿခိမ္းသံတစ္ခုႏွင့္အတူဘတ္ဟြၽန္းထိုေနရာမွာပင္အသိစိတ္တို႔လြတ္ထြက္သြားခဲ့ရသည္။သူလဲေနခဲ့တာ ေအးျမတဲ့ေက်ာက္စရစ္လမ္းမေပၚမွာျဖစ္ေပမဲ့ လဲက်သြားတဲ့ထိုအခိုက္အတန္႔က ေႏြးေထြးေနသည္။ ေနာက္ဆုံးမ်က္လုံးမမွိတ္ခင္မွာေပၚလာခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေယာင္တစ္ခုက
ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ေပၚက မွဲ႔နက္နက္ေလးတစ္လုံး..
မိုးတိတ္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ ထိုေနရာမွာေတာ့ဖိနပ္တစ္ရံသာက်န္ခဲ့သည္။ပိုင္ရွင္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ထိုအရာရဲ႕ပိုင္ရွင္အစစ္အမွန္ကေရာဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္...