ခိုင္မာေႏွာင္ႀကိဳး အပိုင္း ၄
အိမ္ေရွ႕ေရကျပင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း ၿခံထဲသို႔ ဇင္ ဝင္လာသည္ကို မ်က္လုံးေထာင့္မွ ျမင္လိုက္ပါသည္။ဇင့္ လက္ထဲမွာလည္း ျခင္းေတာင္း အႀကီးႀကီး ႏွစ္လုံးကို တဖက္တခ်ပ္စီ ကိုင္လာပါသည္။မနိုင္မနင္း သယ္လာတာ ျမင္ေတာ့ သူ မေနနိုင္ပါ။လုပ္ေနတာကို ရပ္ၿပီး ဇင့္ အနားသို႔ ေရာက္သြားၿပီး လက္ထဲမွ ျခင္ေတာင္းတလုံးကို သူ႕ကိုေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
"ေဈးကျပန္လာၿပီလား။ကြၽန္ေတာ္ ကူသယ္ေပးမယ္။ေပး...ျခင္းေတာင္း။"
"ရတယ္။ရတယ္။ခင္ဗ်ားနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။"
"ရပါတယ္။ေလးေနမွာေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ ကူသယ္ေပးပါ့မယ္။"
"ရပါတယ္ဆိုဗ်ာ။"
"ေပးပါ။သယ္ေပးပါ့မယ္။"
ၿခံဝမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ျခင္းလုေနသည့္ပုံစံ ျဖစ္ေနပါသည္။
"ကဲ...ဒါဆိုလည္း ယူဗ်ာ။ေရာ့...။"
ဇင္ ေပးလိုက္သည့္ ျခင္းေတာင္း ဇင့္လက္ထဲမွ လြတ္သြားၿပီး သူ႕လက္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေလးလံလြန္းေသာ ျခင္းေတာင္းေၾကာင့္ သူ႕လက္ၫႊတ္က်ကာ ျခင္းေတာင္းလည္း ေျမျပင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားပါေတာ့သည္။ျခင္းေတာင္းအတြင္းမွာ ပါလာသည့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ဟာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပန႔္က်ဲက်သြားပါေတာ့သည္။
"ဟာ...ေဆာရီးပါဗ်ာ။"
သူ၏ မဟာအမွားေၾကာင့္ ဇင့္ ကို အျမန္ေတာင္းပန္ရပါသည္။
"အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာပါတယ္။ျခင္းေတာင္းက ေလးတယ္။ခင္ဗ်ား မနိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာရက္နဲ႕ဗ်ာ။"
ဇင္ က ညည္းညည္းျငဴျငဴေလး ဆိုေတာ့ သူ႕ဘက္က ပိုၿပီး အားနာရပါသည္။ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အျမန္ဆုံးေကာက္ၿပီး ျခင္းထဲ ေကာက္ထည့္ရပါသည္။ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထန္းလ်က္ထုပ္၏ ေအာက္မွာ ပိသြားသည့္အထုပ္မွာ ၾကက္ဥထုပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ေအာက္က လမ္းႏွင့္ ထန္းလ်က္ထုပ္ၾကားမွာ ပိကာ ၾကက္ဥေတြ ကြဲသြားပါၿပီ။ဇင့္ ကို အားနာၿပီးသာ အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ေနမိပါသည္။
သူ ပစၥည္းေတြ ေကာက္ထည့္ေနသည့္ ျခင္းေတာင္း ကို ယူၿပီး ျခင္းေတာင္းႏွစ္ဖက္ ဆြဲ၍ ဇင္ သည္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္သြားေလသည္။ၾကက္ဥထုပ္ႏွင့္ ထန္းလ်က္ထုပ္ ကို လက္တဖက္စီဆြဲကိုင္ၿပီး ဇင့္ ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရပါသည္။ဇင္ သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ဝင္သြားပါသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္သည္။ဇကာထဲ ထည့္သင့္တာထည့္။ေကာ္ဇလုံထဲ ထည့္သင့္တာထည့္ႏွင့္ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။သူကေတာ့ ထန္းညက္ထုပ္ႏွင့္ ၾကက္ဥထုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ခ်ကာ ဇင္ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး ထိုင္ေနမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင့္ ၾကက္ဥေတြ ကြဲသြားတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
ၾကက္ဥထုပ္ကို ျဖည္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္လုံး ကြဲသြားလဲဆိုတာကို ၾကည့္ေနေသာ ဇင္ ကို ထပ္မံကာ ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္သည္။ဇင္ သည္ သူ႕ကို မ်က္လုံးဝင့္ၾကည့္သည္။စူးရွေသာ အၾကည့္ေၾကာင့္ အျပစ္ရွိသူပီပီ ေခါင္းငုံလိုက္ရပါသည္။
"ႏွစ္လုံးပဲ ကြဲတာပါ။ကိစၥမရွိပါဘူး။ခင္ဗ်ားလည္း တမင္ လုပ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။"
အျပစ္မဆိုသူကို ျပန္လည္ကာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ဒီတခါေတာ့ သူ႕ကို ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေနေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲ။"
"ရတယ္။လုပ္ေပးစရာမလိုဘူး။နားနားေနေန အခန္းထဲမွာပဲ သြားေနေလ။"
"အခန္းထဲမွာ ေနရတာၾကာေတာ့ ပ်င္းလာလို႔ပါ။"
"ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တတ္လို႔လဲ။"
"ဘာလုပ္တတ္လဲေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး။သင္ျပေပးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္တတ္မွာပါ။"
"ေကာင္းၿပီေလ။အရင္ဆုံး ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာကို တဘတ္နဲ႕ သြားသုတ္လိုက္ဦး။"
သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေရစက္ေတြ က်န္ေနေသးတာပဲ။ထိုင္ရာမွထၿပီး အခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ တန္းေပၚမွာလႊားထားသည့္ တဘက္ကို လွမ္းယူၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ကာ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။
"ေမာနင္း...ကိုႀကီးဧည့္သည္......နိုးၿပီလား။"
"ေမာနင္း ဧပရယ္။ကိုႀကီး နိုးေနၿပီ။"
ဧပရယ္ သည္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာတာကို ျမင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ အိပ္ယာမွ လူးလဲထေနေသာ ငယ္ေလး ကလည္း ေမာနင္း ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။အိပ္ယာကထၿပီး ငယ္ေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ယာသိမ္းေနေသာေၾကာင့္ မေနနိုင္ဘဲ ကူသိမ္းေပးမိသည္။
"ဧပရယ္ေရ...."
"ဗ်ာ...ကိုႀကီး။"
"မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္ၿပီးရင္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ဘုရားေညာင္ေရအိုးေတြလည္း ေရလဲဦးေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး။"
"ငယ္ေလး ကိုလည္း မ်က္ႏွာေသခ်ာသစ္ေပးလိုက္ေနာ္ "
"ဟုတ္ကဲ့။"
ဧပရယ္ သည္ အကိုႏွင့္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာရင္း အိပ္ယာသိမ္းေလသည္။
"ကိုႀကီး ဘုရားပန္းကူလဲေပးမယ္ေလ။"
"ရပါတယ္ ကိုႀကီးဧည့္သည္။ကိုႀကီး က ေနလည္း သိပ္ေကာင္းေသးတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႕။နားနားေနေန ေနပါ။"
ဧပရယ္ ကလည္း ကူမလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ၿပီး ငယ္ေလး၏ လက္ကို ဆြဲကာ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားၾကေလၿပီ။သူလည္း ဇင္ အနားသို႔ ျပန္လာခဲ့ရပါသည္။
ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္အနံ႕ေလးက ေမႊးပ်ံ့လို႔ေနသည္။ၾကက္ဥ ဟက္ဘြိုင္ေၾကာ္ ပန္းကန္ေလးခ်ပ္ထဲမွာ တလုံးစီ ေနရာယူေနေလၿပီ။ပန္းကန္လုံး တခုထဲမွာ ငပိေၾကာ္ထည့္ထားတာကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ က်က္ၿပီဆိုတာႏွင့္ ထိပ္ဘက္ကပ္ကာ ၾကက္ဥထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္ထဲသို႔ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ သင့္တင့္႐ုံထည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူသည္ စားပြဲခုံခင္းဖို႔အတြက္ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
စားပြဲခုံခင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ ကူသယ္ေပးဖို႔ ေနာက္ေဖးသို႔ ျပန္ဝင္လာေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဇင္ ႏွင့္ ဆုံသည္။လက္ထဲမွာလည္း ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ေတြကို တဖက္တခ်ပ္စီ ကိုင္ထားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ သယ္သြားေပးမယ္ေလ။"
ဇင့္ လက္ထဲမွ ပန္းကန္ေတြကို ေတာင္းေတာ့ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴပဲ သူ႕လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးသည္။
ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ေတြကို ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ေတြကို ေနာက္တေခါက္ သြားျပန္ယူပါသည္။
ဧပရယ္ ဘုရားေညာင္ေရအိုး လဲၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ရွိလူအကုန္ ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ကာ နံနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ စားၾကပါသည္။ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္အျပင္ ႏြားနို႔တခြက္ပါ ပါသည္။သူ ဒီအိမ္ကို ေရာက္ၿပီး ရက္ပိုင္း သိရသေလာက္သည္ ဇင္ သည္ ညီေတြကို အရမ္းခ်စ္သည္။ညီေတြ၏ လိုအင္ဆႏၵေတြကို ဦးစားေပးတတ္သည္။ငါအကိုပဲ ငါရွာေကြၽးေနတာ ထားသလိုေန၊ ေကြၽးတာႏွင့္စား
ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ မရွိ။ညီေလးေတြ မနက္ျဖန္ ဘာဟင္းစားခ်င္သလဲ ဆိုတာကို ညကတည္းက ေမးထားတတ္သည္။တခါတေလလည္း ငယ္ေလးတို႔က သူတို႔စားခ်င္တာ ေျပာသည္။မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုႀကီးသေဘာ ႀကိဳက္တာခ်က္ဟုသာ ေျပာၾကသည္။
ဇင္ ကေတာ့ ညီေတြ ႀကိဳက္တတ္တာေကာ။ေကာင္းတာေလးေတြ အၿမဲ ခ်က္ေကြၽးတတ္ပါသည္။ေန႕စဥ္တိုင္း အသားႏွင့္ငါး တခုမဟုတ္ တခုပါသည္။အသီးအႏွံ၊ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ကိုလည္း မွ်တေအာင္ ေကြၽးသည္။မုန႔္ဆိုလွ်င္လည္း ညီေတြ စားဖို႔အတြက္ ဗူးအျပည့္ထည့္ေပးထားသည္။ေငြေၾကး ျပည့္စုံလြန္းသူ မဟုတ္ေပမယ့္ ညီေတြ အတြက္ တာဝန္ေက်လြန္းသူတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။အကိုႀကီး အဖအရာဆိုေသာ စကားဟာ ဇင္ ကို ၾကည့္ၿပီး မွန္ကန္ပါလား ဆိုတာ သိလာရေလသည္။
နံနက္စာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ဇင္ က ပန္းကန္ေဆးဖို႔ ျပင္ေနေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေဆးေပးပါ့မယ္။လုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ပါ။"
ဇင့္ လက္ထဲမွ ပန္းကန္ တခ်ပ္ကို ေပးဖို႔ လက္ကမ္းစဥ္
ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုေသာ မ်က္လုံးအၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ဇင့္ဆီမွ ၾကည့္ျခင္းကို ခံရေလသည္။
"စိတ္ခ်ပါ။မကြဲေစရပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေဆးေပးပါ့မယ္။"
သိပ္ၿပီး ယုံၾကည္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ လိုလိုလားထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။သူလည္း ဇင့္ လက္ထဲမွ ပန္းကန္ေတြကို လက္ကမ္းကာ ယူလိုက္ၿပီး ေရကျပင္ကို သြားလိုက္ပါသည္။
ဇင္ ပန္းကန္ေဆးေနတာကို ၾကည့္ထားဖူးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဇင္ လုပ္သလို အကုန္လိုက္လုပ္သည္။ထမင္းလုံးအစအနေတြကိုေတာ့ အမွိုက္ပုံးထဲသို႔ ထည့္ရပါသည္။
ပန္းကန္ေဆးၿပီးသည္ႏွင့္ ဇင္ ရွိရာ မီးဖိုခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ငယ္ေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းသြားဖို႔ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာသည့္ သူ႕ကိုျမင္ေတာ့ ရယ္ျပျခင္းေၾကာင့္ သူလည္း ျပန္ရယ္ျပလိုက္ပါသည္။
"ပန္းကန္ တခ်ပ္မွ မကြဲေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးခဲ့ပါတယ္။"
သူ႕အသံေၾကာင့္ ဇင္ သည္ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။လက္ကလည္း ငါးေျခာက္ကို စင္းတီတုံးေပၚတင္ကာ ဓားျပတ္ျပတ္ႏွင့္ အေနေတာ္ေလးေတြ ခုတ္ထစ္ရင္းႏွင့္ျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ လက္မအားလို႔။ခင္ဗ်ားပဲ ပန္းကန္ေတြကို ေမွာက္လိုက္ပါ။"
ဇင္ ၏ စကားအတိုင္းပဲ။ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ ပန္းကန္ေတြကို အစီအရီ ေမွာက္လိုက္ပါသည္။
ၿပီးတာႏွင့္ ဇင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ၿပီး ဇင္ ဒီေန႕ ဘာခ်က္မလဲဆိုတာကို စပ္စုၾကည့္မိသည္။
"ဒီေန႕ ဘာခ်က္မလို႔လဲ။"
"ငါးေျခာက္နဲ႕အာလူး ခ်က္မယ္။ေဂၚဖီေၾကာ္နဲ႕ ဘူးသီးဟင္းခါး ခ်က္မယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲ။"
"ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေနက်ပါ။ပန္းကန္ ေဆးေပးတာနဲ႕တင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ခင္ဗ်ား နားနားေနေန သြားေနပါ။"
"ဒီအိမ္မွာ ထမင္းစားေနၿပီး ဒီအတိုင္းႀကီး မေနခ်င္လို႔ပါ။ကြၽန္ေတာ္ လုပ္နိုင္တာေလးကို လုပ္ေပးပါရေစ။"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အားနာေနတာလား။အားမနာပါနဲ႕။ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆင္းရဲေပမယ့္ လူတေယာက္ကိုေတာ့ ထမင္းေကြၽးထားနိုင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားသလိုေတာ့ ခင္ဗ်ား စားရမွာေပါ့။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ။ဘယ္မွာေနလဲ ဆိုတာကို ေသခ်ာစဥ္းစားပါ။ဒါမွ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ခင္ဗ်ားကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးလို႔ရမွာ။ခင္ဗ်ားမွာလည္း မိဘ၊ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္း ရွိမွာေပါ့။ခင္ဗ်ား ေပ်ာက္ေနေတာ့ အိမ္ကလည္း စိတ္ပူေနမွာေပါ့။ကြၽန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတိတ္အေၾကာင္းကို ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ဆရာဝန္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အထူးကုနဲ႕ျပၾကည့္ေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ခင္ဗ်ားကို အထူးကုနဲ႕ ျပေပးဖို႔ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေငြေၾကး မျပည့္စုံလို႔ မျပေပးနိုင္ဘူး။"
"ဟို.....မလိုပါဘူး။ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကြၽးၿပီး ေနစရာေပးထားတာနဲ႕တင္ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ။"
ဇင္ သည္ သူ႕ကို စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေနပါသည္။
"ဘူးသီး လွီးေပးမယ္ေနာ္။"
"ခင္ဗ်ား လွီးတတ္လို႔လား။မေတာ္ လက္ဓားထိေနပါ့မယ္။"
"သတိထားလုပ္ပါ့မယ္။ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေျပာျပေပးေလ။"
"ဟိုမွာ ေကာ္စဥ္းတီတုံး ယူလိုက္။ဓားပါးေလး ယူလိုက္။ၿပီးရင္ ဘူးသီးစိပ္ ယူလိုက္။"
ဇင္ ေျပာတာကို မွတ္ၿပီး တခုခ်င္းစီယူသည္။
"အခြံကို ႏြာၿပီး ဘူးသီးကို အေနေတာ္ အတုံးေလးေတြတုံး။"
ဇင္ ေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ၾကည့္သည္။အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္သြားသည္။ဘူးသီးအခြံခြာတာ အသားေတြေတာ့ နည္းနည္း ပါသြားပါသည္။
ဇင္ ကလည္း အလုပ္ေတြ တခုၿပီးတခု လုပ္ရင္းျဖင့္ သူ႕ကို ေစာင္းငဲ့ကာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ပါသည္။
"အင္း....ခင္ဗ်ား လုပ္တတ္သားပဲ။ၾကည့္ရတာ ခင္ဗ်ား ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္ဖူးခဲ့တယ္ ထင္တယ္။"
"ဟုတ္မယ္ထင္တယ္။နည္းနည္းပါးပါး ခ်က္တတ္မယ္ ထင္တယ္။ထပ္ၿပီးလုပ္ၾကည့္မယ္ေလ။ေသခ်ာၾကည့္မယ္ေလ။ေသခ်ာေအာင္။အာလူးလွီးၾကည့္မယ္ေနာ္။"
"အင္း...အင္း...ႏႊာၿပီး လွီးၾကည့္။"
သူ႕ကို ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဇင္ သည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္သြားပါၿပီ။ညီႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ ျဖစ္သည္။
အာလူးကို အခြံႏႊာၾကည့္သည္။အသားအနည္းငယ္ ပါသြားေပမယ့္ အဆင္ေျပသည္။လွီးရမည္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပုံစံ အေနအထား လွီးရမည္ဆိုတာ မသိေသာေၾကာင့္ ဇင္ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနရင္း မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္း ဟိုတစဒီတစ ေဈးမွဝယ္လာေသာ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ဒီေန႕ ဇင္ ဝယ္လာေသာ ပစၥည္းေတြ မ်ားလွပါသည္။
ခဏေနေတာ့ ဇင္ သူ႕အနားျပန္ေရာက္လာသည္။တည္ထားေသာ ဟင္းအိုးကို အဖုံးဖြင့္ကာ ေမႊသည္။တဖက္မီးဖိုမွာလည္း ေကာက္ညွင္းေပါင္းထားပါေသးသည္။
"အာလူးကို ဘယ္လို အတုံးေလးေတြ လွီးရမလဲဟင္။"
"ရတယ္။ အဆင္ေျပသလိုလွီး။အတုံး အရမ္းမႀကီးေစနဲ႕။အတုံးႀကီးရင္ ခ်က္ရတာ ၾကာတယ္။"
သူ နမူနာ တုံးၾကည့္ပါသည္။တုံးၿပီးသည္ႏွင့္ ဇင့္ ကို ျပၾကည့္ေတာ့ အေနေတာ္ပဲ ဟု ေျပာေသာေနေၾကာင့္ ထိုအတုံးေလးအတိုင္းဆက္တုံးပါသည္။
"ဒီေန႕ ေဈးဝယ္လာတာမ်ားတယ္ေနာ္။"
"အင္း...ဟုတ္တယ္။ဒီေန႕ မုန႔္ေအာ္ဒါ ရွိလို႔ေလ။"
"ဟုတ္လား။ဘယ္ႏွစ္ပြဲစာ ေအာ္ဒါရတာလဲ။"
"ပြဲ ၃၀၀ စာ။"
"ဟုတ္လား။အမ်ားႀကီးပဲ။တေယာက္တည္း မနိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ကူလုပ္ေပးမယ္ေလ။"
"လုပ္နိုင္ပါတယ္။ပြဲ ၅၀၀ ထိေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံခဲ့ဖူးတယ္။"
"ဪ"
"ကိုႀကီး"
"ေဟ"
ငယ္ေလး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားစ ျပတ္သြားပါသည္။
"ကိုႀကီး ဦးငယ္ေလး အုန္းနို႔ရည္ လာပို႔တယ္။"
"ဪ.....ေအး.....ေအး....ကိုႀကီး လာၿပီ။"
ဇင္ သူ႕အနားမွ ထြက္သြားပါသည္။
*****
ဇင္ ေျပာသလို သူ၏ အတိတ္မွ အလုပ္အကိုင္သည္ အဝတ္အစားခ်ဳပ္သူမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိပါ။အပ္ခ်ဳပ္စက္ႏွင့္ သူ႕လက္ ထိလိုက္သည့္ ထြက္ေပၚလာေသာ ခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းေတြဟာ ညီညီညာညာ ရွိလွပါသည္။တေၾကာင္းခ်ဳပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္တေၾကာင္း ခ်ဳပ္ခ်င္စိတ္က အလိုလို ျဖစ္လာသည္။ဇင္ ေပးေသာ ပုဆိုးအပိုင္းစ တခုလုံးသည္လည္း ခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔သြားေလသည္။
"ကိုႀကီးဧည့္သည္ က အဝတ္ခ်ဳပ္တတ္တယ္။သားတို႔ကို အကၤ်ီခ်ဳပ္ေပးေနာ္။"
"ဟုတ္တယ္။သားကိုလည္း ပါဝါရိမ္းဂ်ား အကၤ်ီခ်ဳပ္ေပး။"
သူ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေပၚ တက္လိုက္သည္ႏွင့္ အနားမွာ လာေရာက္စူးစမ္းေနေသာ ငယ္ေလးတို႔ ညီအကိုမွ ေျပာေသာစကား ျဖစ္သည္။ဇင္ ကေတာ့ တံျမက္စည္း လွည္းေနရင္းမွ သူလုပ္တာကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတာပါ။
ဟိုတေလာက သူ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကို ၾကည့္ရင္း တခုခုကို သတိရလာသည္ဟု ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ဇင္ သည္ ေနာက္ရက္မွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကို ျပင္ဆိုင္ ပို႔ေပးသည္။လိုအပ္တာလည္း ဝယ္ပရွာသည္။ဇင့္အေမ၏ ပစၥည္း ဆိုေပမယ့္လည္း ဒီအတိုင္း ထားလွ်င္ ပိုမိုပ်က္စီးသြားမွာ စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ေနာက္တရက္မွာ ျပင္ဆိုင္ကို ပို႔၍ ျပင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။သူ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကို ခ်ဳပ္ၾကည့္လို႔ အတိတ္ကို သတိရလာလွ်င္လည္း အျမတ္ရၿပီး ဇင့္အေမ၏ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကိုလည္း ေရရွည္ခံေအာင္ ထိန္းသိမ္းရာ ေရာက္သည္ ဆိုေသာ အႀကံဉာဏ္ႏွင့္ ျပန္ျပင္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ပညာတခုဆိုတာ သင္ထားၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဟု ဇင္ ေျပာသည့္စကား မွန္ကန္ေနပုံရသည္။တခုေတာ့ ရွိသည္။စက္ပဲ နင္းတတ္သလား။အဝတ္အစား ခ်ဳပ္တတ္တဲ့အဆင့္ထိ ရွိခဲ့လား ဆိုတာကေတာ့ စမ္းသပ္ၾကည့္မွ သိေပလိမ့္မည္။
"အရင္ဆုံး ကိုႀကီး အဝတ္ညွပ္ၾကည့္ဦးမယ္ေလ။အဝတ္ညွပ္တတ္ရင္ ကိုႀကီး ခ်ဳပ္လို႔ရၿပီ။စမ္းၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့။သားတို႔ကို အရင္ခ်ဳပ္ေပးေနာ္ ကိုႀကီးဧည့္သည္။"
"ေအးပါကြ။"
အဝတ္ညွပ္ဖို႔သာ ေျပာသည္။သူ႕မွာ ထက္ျမက္တဲ့ ကတ္ေၾကးမွ မရွိတာ စမ္းၿပီး ဘယ္လိုညွပ္ၾကည့္မွ ရမွာလဲ။သူ ဇင့္ ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ဇင္ ကလည္း သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ဆုံေလသည္။ဇင္ က သူ႕အၾကည့္ေတြမွ တခုခုကို သေဘာေပါက္သြားဟန္ ရွိေလသည္။
"ခင္ဗ်ား ဘာလိုလို႔လဲ။"
"ဟို အဝတ္ညွပ္ကတ္ေၾကးလိုလို႔ပါ။"
"အဝတ္ညွပ္ကတ္ေၾကးက ဘယ္ေဈးေလာက္ရွိလဲ။"
"အဲ့ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။"
"ဟာ....ေနဦး။အခုမွ သတိရတယ္။ကိုသား ညီမက အရင္က အဝတ္ခ်ဳပ္တာပဲ။အခု မသီတာက ကုမၸဏီဝန္ထမ္း ျဖစ္သြားလို႔ အဝတ္မခ်ဳပ္ေတာ့တာ။မသီတာ မွာ ကတ္ေၾကးအေဟာင္း ရွိနိုင္တယ္။ေမးၾကည့္ဦးမယ္။အေဟာင္းေဈးနဲ႕ ျပန္ေရာင္းလည္း ခင္ဗ်ားအတြက္ ဝယ္ေပးပါ့မယ္။ကြၽန္ေတာ္ ကိုသား အိမ္ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္။"
"အခုလား။"
"အင္းေလ။အခုမွ ၇နာရီခြဲပဲ ရွိေသးတာကိုး။ဧပရယ္နဲ႕ငယ္ေလး ခဏေနရင္ စာၾကည့္ေတာ့ေနာ္။ကိုသားတို႔အိမ္ ခဏ သြားဦးမယ္။ခဏေန ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ ကိုႀကီး။"
ဇင္ သည္ ပုဆိုးေလး မကာ,မကာ ႏွင့္ ထြက္သြားေလသည္။ဇင္ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ငယ္ေလးတို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လည္း စာၾကည့္စားပြဲေလး ခင္းၿပီး စာက်က္ၾကသည္။သူလည္း ငယ္ေလးတို႔ နားသို႔ သြားလိုက္သည္။စာက်က္ေနသည့္ အသံကို ၾကားၿပီး
"ကိုႀကီး စာကူသင္ေပးရမလား။"
"ကိုႀကီးဧည့္သည္ က သားတို႔ စာေတြ ဖတ္တတ္လားဟင္။"
"ငယ္ေလးတို႔ ဖတ္ေနတာေတြ ၾကားၿပီး ကိုႀကီး နားလည္တယ္။စာၾကည့္ေတာ့လည္း ဖတ္တတ္တယ္။"
"ဟုတ္လား။ဒါဆို ကိုႀကီး စာဖတ္တတ္တာေပါ့ေနာ္။"
"အင္း...ကိုႀကီး စာဖတ္တတ္တယ္။"
"ဒါဆို သားစာျပန္မယ္ေလ။ကိုႀကီး ၾကည့္ေပးမလား။"
"အင္း....ၾကည့္ေပးမယ္ေလ။ဘာကိုၾကည့္ေပးရမလဲ။"
"ဒီစာပိုဒ္ ကိုႀကီး။"
ဧပရယ္ စာျပန္သည္ကို သူၾကည့္ေပးရသည္။အနည္းငယ္ အထစ္အေငါ့ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေထာက္ေပးရသည္။ဧပရယ္ ၿပီးသြားေတာ့ ငယ္ေလး က စာျပန္ပါသည္။
"ကိုႀကီးဧည့္သည္ အဂၤလိပ္စာေကာ ဖတ္တတ္လား။"
"ျပေလ။ကိုႀကီး ၾကည့္ၾကည့္မယ္ေလ။"
ဧပရယ္ ျပသည့္ အဂၤလိပ္စာကို တလုံးခ်င္း ဖတ္ၾကည့္သည္။ဖတ္ရင္းႏွင့္ အစဥ္ေခ်ာ လာသည့္အတြက္ သူ အဂၤလိပ္စာ လည္း ဖတ္တတ္သည္ ဆိုတာကို သူ ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ခံလာပါသည္။
"ခင္ဗ်ား .....ဘာလုပ္ေနတာလဲ။"
စာဖတ္တာကို အာ႐ုံစိုက္ေနသည့္အတြက္ ဇင္ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္ကို သူ မသိလိုက္ေပ။ဇင့္ အသံၾကားမွ ခႏၶာကိုယ္ေလး တုန္တက္သြားၿပီး အသံလာရာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟို....ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ေလးတို႔ကို စာၾကည့္ေပးေနတာပါ။"
"ဒါဆို ခင္ဗ်ားက စာတတ္တယ္ေပါ့။"
"ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဖတ္တတ္တယ္။"
"ဟုတ္လား။ဒီမွာ ကတ္ေၾကး ရလာတယ္။ခင္ဗ်ား သြားညွပ္ၾကည့္။"
ဇင္ သည္ ယူလာေသာ ကတ္ေၾကး ကို သူ႕ထံသို႔ ကမ္းေပးသည္။ဇင့္ လက္ထဲမွ ကတ္ေၾကးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး လက္တဖက္မွာ ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္ကို ခ်ကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။
"ဟို....ဘယ္ ပိတ္စကို ညွပ္ၾကည့္ရမလဲဟင္။"
"ေနဦး....ပုဆိုးအေဟာင္းစ ထပ္ၿပီး ရွာၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။"
ဇင္ ယူလာေပးေသာ ပုဆိုးအေဟာင္းစ ကို ေဘာင္းဘီညွပ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးေသာေၾကာင့္ ငယ္ေလး ေဘာင္းဘီအေဟာင္းေလး ယူကာ နမူနာထားကာ ညွပ္ပါသည္။ေဘာင္းဘီပုံ ထြက္လာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ဆီ သြားကာ ခ်ဳပ္ၾကည့္ပါသည္။အဆင္ေခ်ာေခ်ာ ခ်ဳပ္ရိုးေၾကာင္းႏွင့္ ေဘာင္းဘီပုံစံတထည္ထြက္ပါသည္။
"ခင္ဗ်ား အေတာ္ခ်ဳပ္တတ္သားပဲ။ေဘာင္းဘီေတာင္ ျဖစ္သြားၿပီ။"
"သားေရႀကိဳးတပ္ဖို႔ေတာ့ လိုေသးတယ္။"
"သားေရႀကိဳးက ဘယ္လို ပုံစံယူမွာလဲ ေျပာေလ။မနက္ျဖန္ ဝယ္လာခဲ့ေပးမယ္။"
"ေဘာင္းဘီမွာ တပ္မယ့္ သားေရႀကိဳး လို႔ ေျပာရင္ ရမွာပါ။"
"အင္း....ၿပီးေရာေလ။မနက္ျဖန္ ေဈးသြားရင္ ဝယ္ခဲ့ေပးမယ္။ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားကို ေျပာပါဦးမယ္။"
"ဗ်ာ။"
ေစာနက ေလသံႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ မာေက်ာတဲ့ေလသံ ျဖစ္သြားပါသည္။မ်က္ႏွာေၾကာလည္း တင္းသြားတာေၾကာင့္ သူအေတာ္ေလး လန႔္ျဖန႔္သြားရပါသည္။
"ခင္ဗ်ားက စာလည္းဖတ္တတ္တယ္။အဝတ္အစားလည္း ခ်ဳပ္တတ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မသိတာကေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ထူးဆန္းလာသလိုပဲ။ခင္ဗ်ား အတိတ္ေမ့ေနတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ခင္ဗ်ား လိမ္ေနတာလား။"
ဇင္ေယာ္ေတာင္ မ်က္ခုံးေလးကို တြန႔္လိမ့္ၿပီး မာမာထန္ထန္ေလသံႏွင့္ ေျပာသည္။႐ုတ္တရက္ႀကီး ဇင္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္သြားသလဲ။သူ နားမလည္ပါ။
လိမ္ေနလားတဲ့။ေျပာရက္လိုက္တာလို႔ေတာ့ မစြပ္စြဲရက္ပါ။
"ကြၽန္ေတာ္ မလိမ္ရပါဘူး။တကယ္ ဘာမွ စဥ္းစားလို႔ မရတာပါ။"
"ခင္ဗ်ားက စဥ္းစားဖို႔လည္း မႀကိဳးစားဘူး မဟုတ္လား။"
ဇင္ ေလသံဟာ ေဒါသပိုလို႔ေန ပါၿပီ။
"စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။တကယ္ မသိတာပါ။"
"အခု အဝတ္အစား ခ်ဳပ္ရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတိတ္ကို သတိမရဘူးလား။နည္းနည္းေလးေတာင္ သတိမရဘူးလား။"
"သတိမရလို႔ပါ။ကြၽန္ေတာ္....ကြၽန္ေတာ္....."
သူ႕အသံဟာ တေျဖးေျဖး တိမ္ဝင္သြားသည္။ေစာနက အိမ္က ထြက္သြားတာ အေကာင္းႀကီး အခု အိမ္ျပန္လာမွ သူ႕အေပၚ ေဒါသ ထြက္ေနတာက ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။
"ခင္ဗ်ား က မလြန္လြန္းဘူးလား။အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးလည္း ေပးၿပီးၿပီ။နည္းနည္းေလး တစြန္းတစေလးေတာင္ သတိရသင့္ၿပီ။အနည္းဆုံးေတာ့ ခင္ဗ်ားနာမည္ေလးေတာ့ သိသင့္ၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။"
ဇင္ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႕အေပၚ ေဒါသထြက္ေနတာလည္း ဆိုတာ ပိုၿပီး နားမလည္လာေတာ့ဘူး။
"ကိုႀကီး....ကိုႀကီးဧည့္သည္ ကို မဆူပါနဲ႕။"
စာဖတ္ေနရင္းမွ ငယ္ေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထလာၿပီး သူ႕ကို မဆူဖို႔ ဇင့္ ကို ကူေျပာေပးပါသည္။ကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း သူ႕လိုပဲ မ်က္ႏွာေလးေတြ ငယ္လို႔ေနပါသည္။ဒါကို ဇင္ သည္ သတိထားမိပုံ ရသြားၿပီး စကားသံတိတ္သြားသည္။သူ႕ကို ၾကည့္ေနေသာ ေဒါသမ်က္ဝန္းသည္လည္း အနည္းငယ္ ညွိုးက်လာပါသည္။ဇင္ သည္ ညီႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာညိုမွာကို မလိုလားေသာသူပင္ျဖစ္သည္။
"ေဆာရီး။ကိုႀကီး ဆူတာမဟုတ္ပါဘူး။သြား....စာသြားက်က္ၾကေတာ့ေနာ္။"
ညီႏွစ္ေယာက္၏ ေခါင္းေလးကို အသာအယာပြတ္သပ္ေပးၿပီး စာက်က္ဖို႔ေျပာေလသည္။
ဇင္၏မ်က္ႏွာဟာလည္း ႏူးညံ့မႈကို ေျပာင္းလဲလို႔သြားပါၿပီ။
ညီႏွစ္ေယာက္ကို စာက်က္ဖို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဇင့္မ်က္ႏွာဟာ သူ႕ဘက္သို႔ လွည့္၍လာပါသည္။မ်က္လုံးစူးစူးေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲစြာ ေခါင္းငုံလိုက္ပါသည္။
"ေဆာရီးပဲ။ခင္ဗ်ားကို ေအာ္မိတာ။"
"ရ...ရ..ရပါတယ္။"
"မသီတာ က ေျပာလိုက္တယ္။ခင္ဗ်ား အဝတ္အစား ခ်ဳပ္နည္းကို ေသခ်ာျပန္ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူ႕ဆီမွာ စာအုပ္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။ရွာေပးထားမယ္တဲ့။ေနာက္ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ သြားယူေပးမယ္။"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့။ေက်း...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
ဇင္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေလ့လာေနမွန္း သူသိပါသည္။သူ႕ေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း စကားေျပာေနၿပီး ေျခတလွမ္းေတာင္ မေ႐ြ႕ေသးဘဲ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ဆိုတာကို မ်က္လုံးလွန္မၾကည့္ေပမယ့္ သူသိသည္။
အိမ္မွာေနရင္းဆိုလွ်င္ ဇင္ သည္ ပုဆိုးကို ေျခသလုံးဖုံးထိ ဝတ္ဆင္တတ္သည္။လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္သာ တခါတေလ ပုဆိုးက္ို မၿပီး ေလွ်ာက္တတ္ပါသည္။သူ ေခါင္းငုံေနသည့္အတြက္ မ်က္လုံးႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံး ျမင္ကြင္းမွာ ရွိေနသည့္ ဇင့္၏ အညိုေရာင္ ေျခဖမိုးေလးေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူ ပထမဦးဆုံး ေတြးမိလိုက္သည့္ အေတြးက ဇင့္ အသားအေရ ႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႕တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ေနပူစပ္ခါး လုပ္မစားေစခ်င္ပါ။ဘဝကို ေခ်ာေမြ႕ေစခ်င္လိုက္တာဟု ေတြးမိလိုက္ပါသည္။
********
ဇင္ သူ႕ကို ေဒါသနဲ႕စကားေျပာၿပီး ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ဇင္ႏွင့္သူ အေနျပန္စိမ္းသြားသည္။ႏွစ္ေယာက္သားစကားေတြလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ေပ။နဂိုကတည္းက အိမ္ရွင္ျဖစ္သူ ဇင့္ ကို သူ ရွိန္ေနတာပါ။အခုလိုက်ေတာ့ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ျဖစ္တဲ့ အဆင့္ထိပါ ေရာက္လာခဲ့ရၿပီ။ဘာလုပ္လုပ္၊ဘာကိုက္ကိုင္ ဇင့္ မ်က္ႏွာကို ပိုၿပီး ၾကည့္လာရသည္။ဇင္ သည္ သူ႕အတြက္ အားကိုးရသည့္သူ ျဖစ္သလို ေၾကာက္႐ြံ႕ရသည့္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆုံး ထမင္းစားပြဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အတူထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေၾကာက္႐ြံ႕လာသည္။ညီအကိုသုံးေယာက္ သူ႕ပန္းကန္ထဲ ဦးဖယ္ကာထည့္ေပးသည့္ ဟင္းေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့ဟင္းလည္း ထပ္မယူရဲသလို႔ ထမင္းမဝေသးရင္ေတာင္ ထမင္းထပ္မယူရဲလို႔ ပန္းကန္ထဲ အရွိကိုပဲ ကုန္ေအာင္ စားၿပီးတာႏွင့္ ဗိုက္မဝလည္း ေတာ္လိုက္သည္။
ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ အားလုံး စားၿပီးသားပန္းကန္ေတြကို သူပဲ ယူေဆးမည္ လုပ္ေတာ့ ဇင္ က "ေနပါေစ။ရတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာ ေဆးမယ္။"
ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သူစားၿပီးသား ပန္းကန္တခ်ပ္သာ ေဆးရသည္။
ဇင္ ပန္းကန္ေဆးေနတုန္း သူက စားပြဲရွင္းေပးသည္။အိမ္ေပၚကို တံျမက္စည္း လွည္းေပးထားသည္။ထိုစားပြဲက ငယ္ေလးတို႔ညီအကို စာၾကည့္ဖို႔လည္း ျဖစ္သည္။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ငယ္ေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စာကူၾကည့္ေပးသည္။ဇင္ ကေတာ့ သူ လုပ္စရာ လုပ္ေနပါသည္။သူ႕ကိုလည္း မၾကည့္ပါ။သူတို႔ စာၾကည့္ေနေသာ စားပြဲနားသို႔ မလာပါ။သူလည္း စာကူၾကည့္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္ကာ အိပ္စက္ရန္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္ပါသည္။အခန္းထဲ မဝင္ခင္ ဇင့္ ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိပ္ရာခင္းေနတာကို ေတြ႕ရသည္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူလည္း အိပ္ရာခင္းကာ ျခင္ေထာင္ေထာင္ၿပီး မီးမွိတ္လိုက္သည္။ ျခင္ေထာင္ထဲသို႔ ဝင္ကာ အိပ္စက္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။အိပ္ေရွ႕ခန္းဘုရားစင္မွ ပူေဇာ္ထားေသာ မီးေရာင္ဟာ သူ႕အခန္းတြင္းသို႔ အနည္းငယ္ျဖာက်ေနသည္။အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ မီးမွိတ္ အသံတိတ္သြားေသာေၾကာင့္ အားလုံး အိပ္ၾကၿပီ ထင္ပါသည္။
အိပ္ရာတြင္းမွာ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သူအိပ္မေပ်ာ္ေပ။ဇင္ စဥ္းစားခိုင္းသည့္ သူဘယ္သူလဲ။ဘယ္ကေနလာသလဲ ဆိုတာကို သူအထပ္ထပ္ စဥ္းစားသည္။အစအနေတာင္ ေဖာ္လို႔မရေသးေပ။
သူစက္ခ်ဳပ္တတ္သည္။သူစာဖတ္သည္။အျခားသူဘာလုပ္တတ္ေသးသလဲ။သူ႕နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ။မိဘေတြက ဘယ္သူလဲ။သူ႕အိမ္ ဘယ္မွာလဲ။သူစဥ္းစားရင္ ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္ေထြးလာသည္။
သူ၏အတိတ္ကို အျမန္စဥ္းစားၿပီး သတိရမွ ျဖစ္ေပသည္။အခုဆိုလွ်င္ ဇင္ သည္ သူ႕ကို မၾကည္ျဖဴေတာ့ပါ။ေဒါသတႀကီးႏွင့္ စကားေတြေျပာလာသည္။
ဒါဟာလည္း ဇင့္ဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ မွန္သည္ေလ။ေန႕တိုင္းေဈးေရာင္းကာ စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းေနရသည့္ ဇင့္အတြက္ေတာ့ သူ႕ကို ထမင္းေကြၽးထားရတာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး တခုျဖစ္မွာေပါ့။ထမင္းေကြၽးထားရတာႏွင့္လည္းမၿပီး ေဆးလည္းကုေပးရေသးသည္။ဇင့္၏ ေခြၽးနည္းစာေလးနဲ႕ ရွာထားတဲ့အထဲမွ သူ႕အတြက္ အပိုကုန္ေနရပါသည္။ဒါကို သူ နားလည္ရမည္။အားနာရပါမည္။
သူ႕ဘဝကို စဥ္းစားလို႔ မရတဲ့အခ်ိန္ထိ ဇင္ သည္ သူ႕ကို ေကြၽးေမြးထားရမွာျဖစ္သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႕ေခါင္းထဲမွာ သူ၏အတိတ္ကို ေပၚလာမလဲပင္ မသိေပ။အဲ့ဒီ့အခ်ိန္ထိ သူ႕ကို ေကြၽးေမြးထားရလွ်င္ ဇင့္အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ပိလြန္းေနၿပီ။ဒီပုံစံႏွင့္ ေရွ႕ဆက္လို႔ မရမွန္း တေျဖးေျဖးနဲ႕ သူသိလာပါၿပီ။သူ တခုခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္မွ ရေတာ့မည္။
"ဘုတ္...ဘုတ္..."
သုံးထပ္သားျပားနံရံကို လက္ႏွင့္ ပုတ္သည့္အသံကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။
"အိပ္ၿပီလား။ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လာလို႔ ရမလား။"
"ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ေသးပါဘူး။"
ျခင္ေထာင္ အျပင္သို႔ထြက္ရင္း လွမ္းေျပာလိုက္သည္။မတ္တပ္ရပ္ကာ မီးခလုတ္ ထဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ လင္းသြားသည္။အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ ဇင့္ ကို ခပ္ထင္းထင္း ျမင္လိုက္ရသည္။မီးခလုတ္ထဖြင့္ရင္း မတ္တပ္ရပ္လက္စ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္မထိုင္ေတာ့ဘဲ ဇင့္ မ်က္ဝန္းကို ရင္မဆိုင္ရဲတာႏွင့္ပဲ မ်က္လႊာခ် ေခါင္းငုံထားမိျပန္သည္။
"ဟိုရက္က ကေလးေတြ ေရွ႕မွာ ေဒါသနဲ႕ ေအာ္လိုက္မိတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားကို ထပ္ၿပီးေတာင္းပန္ပါတယ္။"
သူ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ ေခါင္းသာညိတ္လိုက္ပါသည္။မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ဇင့္၏ ေျခဖမိုးကိုသာ ၾကည့္ေနမိပါသည္။
ဇင့္ဆီမွလည္း စကားဆက္မၾကားရေတာ့ပါ။ဇင္ မသြားေသးဘူး ဆိုတာကေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ေနရသည့္ ေျခဖမိုးေလးက သက္ေသခံေနပါသည္။မီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြဟာ ရွင္းသန႔္ေနသည္ဆိုတာ ျမင္ရသည္။ေျခမထက္ ေျခညွိုးက အနည္းငယ္ ပိုရွည္ပါသည္။
"ခင္ဗ်ား စိတ္ဆိုးသြားတာလား။"
"ဗ်ာ။"
ဇင့္ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ရင္း ေတြးေနတုန္း ဇင့္၏ အေျပာေၾကာင့္ လန႔္သြားသည္။
ဒီတခါေတာ့ ဇင့္ ကို သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါသည္။စူးရွတဲ့မ်က္ဝန္းေၾကာင့္ ေခါင္းျပန္ငုံရျပန္ပါသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ေနတာေတာင္ ခင္ဗ်ားက ေခါင္းပဲညိတ္တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးလို႔ေပါ့။"
သူ ေခါင္းျပန္ေမာ့ၾကည့္ကာ ျငင္းရေလသည္။
"ဟို....မဟုတ္ရပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္ က အားနာလို႔ပါ။ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဝန္ပိေစတဲ့အတြက္ အားနာလို႔ပါ။ကြၽန္ေတာ္ အတိတ္ကို သတိမရတဲ့အတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဒီအေတာအတြင္းကြၽန္ေတာ့္ကို ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေဆးကုေပးတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။"
"မလိုပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရစက္ရွိလို႔ေတြ႕ခဲ့ၾကတာပဲေလ။အဲ့ေန႕ ကလည္း အျပင္သြားရင္း ေဒါသျဖစ္စရာေလးေတြ ႀကဳံလာလို႔ပါ။ခင္ဗ်ားဆီ ေဒါသပို႔သလို ျဖစ္သြားတာပါ။"
"ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။စိတ္ဆိုးေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။"
ဇင့္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ဘီးကုတ္ႏွင့္ နဖူးကို အေျပာင္ရွင္းထားေသာ မ်က္ႏွာႏုႏုေလး။ေလာကဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း တည္တင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး။ဇင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခုံးေလး ႏွစ္ခုကို ရႈံ႕ထားေသာ အခ်ိန္မွာေတာင္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာေလး။ပါးျပင္ေပၚက မွဲ႕နက္ေလးကိုပါ မေမ့ေအာင္ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနရင္း မွတ္သားေနမိသည္။
ေက်းဇူးရွင္တေယာက္အျဖစ္ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္မရေသးေပမယ့္ ဒုကၡေပးသူ တေယာက္အျဖစ္ေတာ့ သူ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ ပိုမို ခိုင္မာလို႔ လာပါေတာ့သည္။
7.1.2022 Friday.
7:30 pm.
*****
အမွားတစုံတရာ ပါခဲ့လွ်င္ စာေရးသူ၏ အားနည္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ဖတ္ရႈေပးသူ တဦး၊တေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။က်န္းမာ၊ခ်မ္းသာၾကပါေစ။