នៅព្រឹកថ្ងៃថ្មីជីមីនបានភ្ញាក់ឡើងមកដែលមានយ៉ុងហ្គីនៅក្បែរខ្លួនប៉ុន្តែជីមីនថ្ងៃនេះហាក់មិនសប្បាយចិត្តឡើយគេតែងតែគិតចង់ចាកចេញពីយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែបេះដូងចេះតែលោតប្រាប់ថាត្រូវការយ៉ុងហ្គីជានិច្ច។
"ហឹម" ជីមីនឈានជើងចុះពីលើពូកមួយៗព្រោះខ្លាចថាភ្ញាក់យ៉ុងហ្គី។ ជីមីនបានងូតទឹករៀបចំខ្លួនគេរួចរាល់ហើយអស់ក៏មើលមុខយ៉ុងហ្គីបន្តិចក៏ចុះទៅក្រោម។
"បង" ជីមីនបានហៅអ្នកបម្រើម្នាក់។
"ចាសលោកប្រុសមានការអ្វីអោយខ្ញុំជួយដែលទេ?" អ្នកបម្រើនោះញញឹមមើលទៅជីមីន។
"បងអាចជួយដាំបបរអោយខ្ញុំបន្តិចបានទេខ្ញុំដូចជាមិនស្រួលខ្លួន" ជីមីនយកដៃញីក្បាលរបស់ខ្លួនបន្តិច។ អ្នកបម្រើក៏ញញឹមរួចក៏ដើរទៅធ្វើបបរអោយជីមីន។
យ៉ុងហ្គីក៏បានភ្ញាក់មកគេក៏ចុះមកក្រោមក៏ឃើញជីមីនអង្គុយនៅលើសាឡុងគេក៏ដើរទៅឈរពីក្រោយជីមីន។
"ហឹម!!!ថ្ងៃនេះខ្ញុំកើតអីចេះហេតុអ្វីក៏មិនស្រួលក្នុងខ្លួនសោះ" ជីមីនរអ៊ូងូវៗម្នាក់អែង។ យ៉ុងហ្គីក៏ជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាបន្តិចក៏សម្រេចចិត្តដើរទៅឈរក្បែរជីមីន។
"មានរឿងអី?" យ៉ុងហ្គី។
"អរគឺមិនអីទេលោកនៅត្រង់នេះហើយចាំខ្ញុំយកម្ហូបមកអោយ" ជីមីនក៏ស្ទុះងើបវឹងទៅចង្ក្រាន្តបាយ។
យ៉ុងហ្គីតាមមើលដំណើរជីមីនរហូតដល់ជីមីនបាត់ស្រមោលឈឹង។
"ចម្លែកម្ល៉េះ" យ៉ុងហ្គីមិនខ្វល់ច្រើនក៏អង្គុយចុះនឹងទាញទូរស័ព្ទមកចុច។
"លោកប្រុសយ៉ុងមេធាវីអញ្ជើញមក"
យ៉ុងហ្គីក៏ប្រាប់អក្សរក្សខ្លួនថាអនុញ្ញាតអោយមេធាវីខ្លួនចូលមកខាងក្នុងវិមាន។
" good morning លោកប្រុសយ៉ុងនេះគឺក្រដាសអាតាសីវុិលដែលលោកប្រុសចង់បាន" មេធាវីនោះក៏យកក្រដាសនោះចេញពីកាតាបខ្លួនយកមកដាក់លើតុ។
ចំពេលល្អជីមីនក៏ដើរមកដល់លើកបាយនឹងម្ហូបអោយយ៉ុងហ្គី។
"អរលោកប្រុស" មេធាវីនោះអោនគោរពជីមីនដែលព្រោះថាជីមីនបានក្លាយទៅជាភរិយាស្របច្បាប់របស់យ៉ុងហ្គីទៅហើយប៉ុន្តែមិនទាន់បានមានពីធីមង្គលការនៅឡើយទេ។
"អូ!មិនអីទេលោកមិនបាច់ធ្វើថ្នាក់នេះទេអញ្ជើញអង្គុយលេងសិនទៅណា" ជីមីនក៏ញញឹមរួចក៏អង្គុយនៅក្បែរនោះជាមួយពួកគេដែល។
"លោកប្រុសមីនសូមអញ្ញើញសុីញ៉េលើក្រដាសនេះ"
ជីមីនក៏ងាកមើលមុខយ៉ុងហ្គីមុននឹងសុីញ៉េ។ ទីបំផុតគេក៏សម្រេចចិត្តសុីញ៉េលើក្រដាសនោះ។ បន្ទាប់មកយ៉ុងហ្គីក៏សុីញ៉េលើក្រដាសនោះដែល។
"អ្នកទាំងពីរនឹងក្លាយទៅជាប្តីប្រពន្ធស្របច្បាប់ចាប់ពីថ្ងៃនេះ" មេធាវីនោះញញឹមរួចក៏ហុចអាតាសីវុិលអោយពួកគេរួចក៏ដើរចេញទៅបាត់។
"រឿងល្អៗនឹងកើតឡើងបន្តទៀតស្វាគមន៏មកកាន់ទ្វាឋាននរក" យ៉ុងហ្គីញញឹមបន្តិចក៏អង្គុយញាំអាហារគេវិញ។
ជីមីនឈរគាំងនៅទីនោះដោយមិនអាចរកហេតុផលដោះស្រាយចេញកើតឡើយ។
"លោកប្រុសមីន" អ្នកបម្រើបានលើកបបរយកមកអោយជីមីន។ ជីមីនក៏ប្រាប់អោយគេលើទៅលើតុញាំអាហារវិញ។ គេក៏ដើរចេញពីទីនោះដើម្បីញាំបបររបស់ខ្លួន។
ល្ងាចឡើងជីមីនបានអង្គុយលេងលើទោងនៅមុខផ្ទះនឹងគិតពីជីវិតខ្លួននៅថ្ងៃមុខទៀត។នៅសុខៗយ៉ុងហ្គីក៏ចេញមកខាងក្រៅវិមាននឹងឡើងឡានទៅខាងក្រៅបាត់ដោយមិននិយាយរកជីមីនមួយម៉ាត់។ ជីមីនក៏មិនខ្វល់ក៏នៅអង្គុយលេងធ្វើមិនដឹងនៅទីនោះ។
នៅយប់អាធ្រាតយ៉ុងហ្គីបានមកវិញដោយមានស្រីម្នាក់។
"យ៉ុងហ្គី!!!អរសួស្តីតើនាងជាអ្នកណា?" ជីមីនសួរទៅមនុស្សស្រីនោះ។ ប៉ុន្តែនាងបែរជាធ្វើជាមិនលឺនឹងមិនខ្វល់ទៅវិញ។
"បង!!!តើគេជាអ្នកណា?" នាងនោះសួរទៅយ៉ុងហ្គី។
"មិនបាច់ខ្វល់ទេអូនសម្លាញ់" យ៉ុងហ្គីថើបថ្ងាសនាងនោះរួក៏ដើរទៅបន្ទប់គេដែលគេងជាមួយជីមីនមករហូតនោះ។
ជីមីនឈរសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយមើលពួកគេកំពុងតែស្និទ្ធស្នាលគ្នា។ វាឈឺណាស់នៅពេលឃើញគេមកឆក់ប្តីបែបនេះ។ គ្មានអ្នកណាមិនស្រឡាញ់ប្តីនោះទេទោះគេធ្វើបាបប៉ុន្មានដងទៀតក៏ដោយ ទោះភេទដូចគ្នាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែចិត្តជាមនុស្សស្រីបើគេឆក់ប្តីពីទ្រូងគឺវាដូចជាយកកាំបិទកាប់ចិញ្ជ្រាំបេះដូងមនុស្សទាំងរស់អញ្ចឹង។
"អាណិតទ្រូងខ្ញុំផងហឹកៗៗៗ" ជីមីនអង្គុយយំនៅសាឡុងខាងក្រោមដោយមានអ្នកបម្រើរាងចំណាស់ម្នាក់មកលួងលោមជីមីន។
"លោកប្រុសមីនមិនគួរសម្រក់ទឹកភ្នែកបែបនេះរហូតនោះទេ ជីវិតជាគូរប្តីប្រពន្ធគឺវាជូរចត់ជាងនេះទៅទៀតដូច្នេះចិត្តយើងជាមនុស្សស្រីត្រូវតែរឹងមាំអ៊ំធ្លាប់ឆ្លងកាត់បែបនេះរួចហើយអ៊ំយល់អារម្មណ៏មួយនេះ" ជីមីនក៏ញញឹមទាំងទឹកភ្នែកមើលទៅអ៊ំអ្នកបម្រើនោះ។
ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយនារីម្នាក់នោះក៏ចុះមកវិញ។ អ៊ំអ្នកបម្រើក៏ភ្ញាក់ផ្អើលនឹងវត្តមាននាងនោះ។
"កូនស្រី?" អ៊ំម្នាក់នោះក៏យកដៃខ្ទប់មាត់ខ្លួនអែងរួចក៏ដួលទៅលើដីខ្ពោក។ ជីមីនឃើញបែបនេះក៏រត់ទៅជួយលួងលោមគាត់។
"ម៉ាក់!!!!" នាងនោះរត់មកអោបអ៊ំស្រីម្នាក់នោះតែគាត់បែរជាប្រកែកទៅវិញ។
"អែង!!! អែងដឹងថាអែងខុសទេ!!!!!! អែងកំពុងតែបំបែកបំបាក់គ្រួសារគេហើយកូនចង្រៃ" អ៊ំស្រីនោះក៏ងើបមកវាយនាងយ៉ាងដំណំ។ ជីមីនក៏ជួយឃាត់ទើបគាត់ឈប់។
យ៉ុងហ្គីចុះមកពីខាងលើឃើញហេតុការណ៏បែបនេះក៏រត់មករុញអ៊ំអ្នកបម្រើចេញ។
"នែអ៊ំហេតុអីបានជាមកវាយនាង" យ៉ុងហ្គីចេញមកតតាំងជំនួសនារីម្នាក់នោះ។
"យ៉ុងហ្គីហេតុអីក៏លោកមករុញមនុស្សចាស់បែបនេះ" ជីមីនក៏រត់ទៅជួយលើកអ៊ំស្រីនោះ។
"អរ!!អែងច្រណែននាងទើបអែងបញ្ជាអោយគាត់ធ្វើ?" យ៉ុងហ្គីងើបឈរសម្លក់មុខជីមីន។
"លោកប្រុសយ៉ុងគឺនាងជាកូនរបស់ខ្ញុំមិនទាក់ទងជាមួយនឹងលោកប្រុសមីនទេខ្ញុំនឹងលាឈប់ខ្ញុំនឹងយកកូនខ្ញុំចេញពីទីនេះ" អ៊ំស្រីម្នាក់នោះក៏អង្អែលដៃញញឹមដាក់ជីមីនរួចក៏អូសដៃកូនស្រីគាត់ចេញពីទីនោះ។
"អ៊ំ" ជីមីនស្រែកហៅគាត់ពីចម្ងាយដែលធ្វើអោយគាត់អាណិតជីមីនប៉ុន្តែគាត់ត្រូវធ្វើដើម្បីកូនស្រីគាត់ជាមុនសិន។
"ឃើញទេ!!!លោកបំផ្លាញក្មេងស្រីម្នាក់ទៀតហើយ!!!ខ្ញុំមិនយល់ថាលោកកំពុងតែធ្វើអ្វីនៅពេលនេះទេលោកសប្បាយខ្លាំងណាស់មែនទេ?" ជីមីនស្រែកទៅដាក់យ៉ុងហ្គី។
ផាច់
"រឿងយើង!!!ជាក្តីសុខយើង!!!មានឈ្មោះជាប្រពន្ធយើងតែប៉ុណ្ណោះកុំធ្វើដូចជាខ្លួនមានសិទ្ធិមកគ្រប់គ្រងជិវិតយើង" យ៉ុងហ្គីសម្លុតជីមីនវិញទាំងនិយាយអ្វីដែលគេនឹកឃើញចេញមកទាំងអស់។
"លោកទះទៀតមក!!!លោកទះមក!!!" ជីមីនងាកមុខមកមើលយ៉ុងហ្គីវិញ។
"មកតាមយើង" យ៉ុងហ្គីអូសដៃជីមីនឡើងទៅខាងលើរួចក៏ចាប់ជីមីនចងជាប់។
ឆ្វាច់
"កុំតម្លើងសម្លេងមកយើង" យ៉ុងហ្គី។
ឆ្វាច់
"កុំត្រួតត្រាជីវិតយើង"
ឆ្វាច់
"យើងធ្វើអីជារឿងរបស់យើង"
ឆ្វាច់
"ស្អប់យើងនឹងចេញពីយើងទៅ"
យ៉ុងហ្គីក៏ទម្លាក់ខ្សែតីចុះរួចក៏ដកដង្ហើមតាមភាពហត់របស់គេ។
"លោកសប្បាយហើយមែនទេ" ជីមីននិយាយទាំងឈឺផ្សារនឹងហូរឈាមចេញពីមាត់មិនឈប់។
"បន្តទៀតទៅវាយខ្ញុំអោយស្លាប់តែម្តងទៅ" ជីមីនញញឹមសោះកក្រោះដាក់យ៉ុងហ្គី។
យ៉ុងហ្គីទ្រាំមិនបានគេក៏ដកកាំភ្លើងមកចេញពីទូបម្រុងនឹងបាញ់ជីមីន។ ប៉ុន្តែក៏គប់កាំភ្លើងនោះចោលនឹងដួលទៅលើដី។
"ហេតុអីក៏លោកមិនបាញ់មក!!!!" ជីមីនស្រែកទាំងឈឺចាប់ទៅយ៉ុងហ្គី។
យ៉ុងហ្គីបិទត្រចៀករួចក៏ដើរចេញពីទីនោះនឹងដើរសម្តៅទៅបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្លួនរួចក៏ខលអោយអ្នកបម្រើខ្លួនមកមើលស្រាយជីមីនចេញនឹងលាងរបួសអោយគេ។
"ឈីមៗ " យ៉ុងហ្គីកាន់រូបថតគេនឹងជីមីនកាលពីក្មេងមកមើលទាំងទឹកភ្នែក។ នេះជាលើកទី៣ហើយដែលគេហ៊ានសម្រក់ទឺកភ្នែកនៅពេលដែលគ្មានមនុស្សនៅជុំវិញគេ។
"បងមិនបានភ្លេចសន្យារបស់យើងទេប៉ុន្តែគំនុំបងវាមិនទាន់រលាយចេញពីខួរក្បាលនៅពេលដែលបងឃើញអូនគឺបងតែងតែនឹកឃើញទារុណកម្មលើម៉ាក់របស់បងជានិច្ច។ បងដឹងថាអូនមិនលើកលែងទោសអោយបងទេ។ អារម្មណ៏បងច្របួលច្របល់ណាស់" យ៉ុងហ្គីអោនមុខចុះទៅលើតុក៏គេងលក់នៅទីនោះតែម្តង។