IT'S been three day ng madischarged ako sa hospital at sa tatlong araw na 'yon marami akong gustong masagot at malaman. At hindi ko hahayaang wala akong makuha this time. The moment i woke up, my memories back too. Wala akong na-missed ni isa, bawat nangyari sa'kin when I was a child I remembered. Wala akong sinabihan kahit isa dahil may isa akong taong gustong makausap bago ko ipaalam sa iba.
"What are you doing here?" And it's her.
"Ate Marmar," halata ang pagkagulat sa kanya ng tawagin ko siya sa nickname na ginawa ko nung mga bata pa kami.
"H-how did---"
"Paano ko naaalala? Dahil naaalala ko na?" may sarkastiko ko ritong saad.
"S-sharly---"
"Bethany...Bethany Serenity Chua is my name, don't you remember?" bumuntong hininga siya ng makitang nagpipigil ako ng galit. She gesture to come in and I did.
"Kukuha lang ako ng makakain," hindi ko siya nilingon at inilibot lang ang tingin sa condo niya. It's still the same nung huli akong pumunta. Hindi naman nagtagal ay bumalik siya na may dala dalang meryenda. "Paano nangyaring nakakaalala ka na?"
"Ayaw mo ba?"
"N-no---"
"Nung mauntog ako ng malakas sa mall at maospital...Let's get straight to the point at gusto kong sagutin mo ng totoo." seryoso kong ani. "Bakit hindi mo sinabi sa'kin na nawalan ako ng alaala?"
"T-thany, it's hard to explain."
"Then make it easy, Maria Bernice Chua."
Natahimik kami ng ilang sandali bago siya nagsalita.
"P-pagkatapos nung araw na hinulog tayo sa bangin may mag-asawang nakakita sa'tin. Mabilis nila tayong isinugod sa ospital and luckily survived. Akala ko magiging maayos na ang lahat pero dahil sa traumang nangyari sa'tin at pagkabagok ng ulo mo nagka-amnesia ka. Natakot akong bumalik tayo kina Mom kaya pinakiusapan ko ang mag-asawang tumulong sa'tin na ampunin nila tayo at wag sasabihin sa'yo na may amnesia ka."
"At ang mag-asawang 'yon ay ang kinilala kong nanay at tatay, tama ba?"
"Mmm,"
"Bakit naman nadamay dito si Blake? At wag mo nang susubukang tumanggi dahil alam kong hindi totoo yung nangyari sa office five years ago." pagdagdag ko ng ibubuka niya na ang labi niya para mag-alibi.
"I needed his help, hindi ko gustong madamay sina tita at tito sa paghihiganti ko. Napatunayan ko ring mapagkakatiwalaan si Blake kaya sinabi ko sa kanya ang totoo at sumang-ayon naman siya." napahawak nalang ako sa noo dahil sa sinabi ni ate Shane-i mean Marmar. "Thany..."
"Alam mo bang naiinis ako, naiinis ako sa sarili ko. Kasi nagawa kong magalit sa inyong dalawa ni Blake kasi akala ko niloko niyo. Naiinis ako sa sarili ko kasi nawala yung alaala ko kaya kailangan mong humarap sa kanya ng mag-isa. Habang ako busy sa ibang bansa ng ilang taon, nandito ka, nandito kayo nag-iisip ng paraan para makaganti sa taong gumawa nun sa'tin." hindi ko na napigilang maluha habang sinasabi ang mga katagang 'yon. Mabilis namang nakalapit sa'kin si ate Marmar at isinandal ako sa dibdib niya.
"No, Thany it's not your fault. Ako ang nakaisip nito kaya dapat ako ang sisihin mo,"
"Paano kita masisisi kung kaligtasan ko naman yung dahilan kaya nagawa mo ang mga ito?"
"Please Thany stop blaming yourself. Okay, pareho tayong may kasalanan, okay?"
"Mmm...k-kamusta sina Mom?"
"Ginagawan na namin ng paraan, mautak si Emeralda at talagang gusto niyang makaganti. Gusto niyang mamatay sina Vince at Vera." napatanggal ako sa pagkakayakap sa kanya at gulat na napatingin.
"What do you mean?"
"Naalala mo ba yung kinukwento sa'tin ni Mom tungkol sa totoong asawa ni Mr.Llareña na kaibigan nila?"
"Si...Cla...Clar---"
"Clarrissa Castro," napatango ako. Naaalala ko nga siya si tita Clarrissa, palaging kinukwento ni tita Sienna pero ni minsan hindi namin nakita. "Buntis siya bago mamatay at sina Vince at Vera 'yon."
"Paano nangyari 'yon?"
"Kaya hindi na'tin nakikita si tita Clarrissa dahil nagtatago siya hindi dahil sa takot kundi dahil buntis siya. At sa mga Montenegro siya nagtago, hindi niya magawang sa Chua dahil alam niyang madadamay sina Mom at tita sa kademonyohan ng step sister niyang si Emeralda. At nalaman lang 'yon nina Mom pagkapanaw ni tita Clarrissa," hindi ko mapigilang maawa para kina Vince, nawalan sila ng magulang dahil lang sa isang tao at kamag anak pa talaga nila.
"Paano mo nalaman ang lahat ng 'to? Alam na ba nila Vince?"
"Ang saysay ng ilang years kong paghahanda kung kahit man lang 'yun hindi ko alam, my dear Thany, " sabagay. "And yes, alam na nila. Ano pang saysay ng pagtatago? Malalaki na sila at sigurado akong kaya na nilang ipaghiganti ang nanay nila,"
"It must be hard for you ate Marmar..." nalulungkot kong sabi at niyakap ulit siya.
"It is, pero kapag iniisip ko na sinaktan niya ang paborito kong pinsan at ginanun niya ang sarili niyang pamangkin. Lumalakas ako...ang tagal kong hinintay na maging ganito ulit tayo." natawa nalang ako ng mas lalong humigpit ang yakap niya.
"Ikaw kasi ang taray taray mo, nagmumukha ka tuloy kontrabida,"
"It's okay, basta ikaw ang bida wala akong pakealam kung anong role ko,"
"I love you, ate Marmar."
"I love you too, my Thany."
Maghapon kaming nag-usap ni ate Marmar na hindi ko na napansin kung anong oras na. Kaya wala akong nagawa kung hindi ang matulog sa condo niya. Okay lang naman sa'kin, hindi ko lang inaasahan ang eksenang maabutan ko pag-uwi ko ng bahay.
Bakit may mga pulis dito?
"MOMMY!!!"
"Princess..." mabilis ko siyang sinalo ng tumalon ito papunta sa'kin. Umiiyak din siya kaya nag alala ako. "Why are you crying?"
"I-I thought k-kinuha ka rin po ng bad guys,"
"No, anak,"
"Beshie! Saan ka ba nanggaling? Alam mo bang sobra kaming nag-aalala?" may pag-aalalang sabi ni Kendall ng makalapit sa'kin.
"A-ayos lang naman ako, may ginawa lang ako na inabot ng gabi kaya hindi ako nakauwi? At saka bakit may mga pulis?" hindi niya ako sinagod bagkos ay niyayang pumasok. Agad kong nakita sina Blake at yung dalawa na may kausap na officer. "B-blake..." tawag dito ni Kendall.
Para akong nasemento sa kinatatayuan ko ng lumingon siya sa'min. Those emotionless and dangerous eyes of him is gone. Napalitan iyon ng mapupulang mata na halatang walang tulog at eye bugs. Anong nangyari sa kanya?
"M-mom..." nagmamadaling lumapit sa'kin ang dalawa at mahigpit akong niyakap. "Where have you been? Do you know that we are so worried about you? Especially---"
"Jhon," kunot noo akong napatingin kay Kendall ng pigilan niya si Jhon. Tumikom naman ang bibig ni Jhon at niyakap lang ako.
"Mom..."
"Oww, sorry mga anak kung pinag-alala kayo ni Mommy," guilty ang nararamdaman ko sa mga oras na 'to. Dapat pala nagtext man lang ako kagabi, hindi ko lang kasi alam kung anong idadahilan ko. Hindi ko naman pwedeng sabihin na nakikipag-get along ako kay ate Marmar, dahil gusto ko munang makausap si Blake. Ito ang plano ko una pa lang. After kung makausap si ate Marmar si Blake ang sunod. Ipinaliwanag naman lahat na ni ate Marmar pero gusto ko ring makausap talaga si Blake. Lalo pa ngayon na alam ko na ang lahat.
"I'm really sorry officer kung naabala pa namin kayo," hingi ko rito ng tawad.
"Walang anuman iyon misis. Ang mahalaga ay ligtas kayo, lalo pa ngayon na uso ang kidnapping."
"Thank you very much."
"Sige, aalis na kami."
Nang makaalis sila ay mabilis akong pumunta sa garden. Hindi ako kinausap ni Blake kanina kahit sa pagkakaalam ko siya itong alalang alala. Nakita ko siya sa mga halaman ni Mom, nagpapahangin.
"B-blake," tawag ko sa kanya. Hindi siya nagsalita pero nilingon ako. Bakit ba ako kinakabahan? Dahil may nagawa kang kasalanan,Sharlyn. Sagot din ng sarili ko. I shrugged and took a deep breath. "I'm sorry, dapat nagtext man lang---"
"Saan ka naggaling?"
"A-ano ka---"
"Do you even f*cking know how I'm worried about you?! Muntik na akong mag-utos na hanapin ka sa buong pilipinas! Kung hindi ka dumating kanina baka kung ano ng nagawa ko. Hawak niya sila tita at siguradong gumagawa na siya ng paraan para makuha ka rin, Sharlyn! Umiiyak yung mga bata kasi akala namin nakuha ka na, kasi nga hindi---"
"Please, stop crying... I know dapat hindi ko ginawa 'yon and I'm really sorry," hindi ko na napigilang yakapin siya ng tumulo na ang mga luha niya. Ang tagal tagal na nung huli ko siyang makitag umiyak, at sasaktan ako knowing na ako ang dahilan ng mga luha niya. Ganun ang posisyon namin ng ilang minuto at siya na mismo ang humiwalay pagkatapos.
"I-im sorry, nag-aalala lang ako kasi yung mga---"
"Hindi mo na kailangang magsinungaling, Blake...Alam ko na ang totoo, nakakaalala na ako," halata ang pagkagulat sa mukha niya pero hindi siya nagsalita. "Ng magising ako galing ospital, nakakaalala na ako pero hindi ko sinabi kasi kailangan kong makausap si ate Maria. Tanungin siya kung bakit hindi niya sinabi sa'kin ang totoo at marami pang bagay kasama na dun yung pagsisinungaling niyo sa'kin,"
"Sharlyn---"
"Don't worry, hindi ako galit sayo o sa sarili ko. Nalulungkot lang kasi ginawa niyo yung mga bagay na yun para lang sa kaligtasan without me knowing. Pero---" hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng siya naman ang humila sa'kin para ikulong ako sa mga bisig niya.
"Ang tagal kong hinintay ang araw na 'to, I'm not expecting that this day is the day. Sobrang saya ko,"
"E kung hindi kayo nagsinungaling sa'kin, walang ganito." pabiro kong saad. Tinawanan niya lang ako kaya natawa na rin ako sa hindi malamang dahilan. "Siguro sobrang hirap ng limang taon nu?" out of nowhere kong tanong.
"Mmm...but when I remembered your face, nothing is difficult when it comes to you." nag-sigalawan naman ang mga bulate ko sa tiyan sa sinabi niyang 'yon. This man...
"Paano ba yan e divorce na tayo, ano yun magpapakasal ulit? Pwede ba 'yon?" medyo nilayo niya ako sa kanya at may ngising tinignan
"Who said we got divorced? At kung gusto mong magpakasal tayo, why not?" nanlalaking mata akong napatingin sa kanya
"You mean..."
"Yes, baby. Pekeng divorce paper yung pinirmahan mo nung araw na 'yon."
"Yo---" before I shouted at him, his lips stopped my mouth. Parang may kung anong sumabog sa loob ko at biglang bumagal ang takbo ng oras. The kissed deepen and I'm started to lose breath when someone faked cough.
"Alam kong sabik kayong dalawa sa isa't isa pero pwede bang sa gabi niyo na lang ituloy?" bigla akong inatake ng kahihiyan at napatago sa dibdib ni Blake.
"What are you doing here, Dexter?"
"Well, bro. Bakit nga ba ako pumunta dito?"
"Tsk."
Pagkatapos ng nakakahiyang eksenang yon ay sunod sunod dumating sina Keifer, Vince at ate Marmar sa bahay. Nagtampo pa sina Dexter at Keifer dahil wala manlang silang kaalam alam but later on naintindihan na nila. Hindi talaga dapat damay sina Vince at Kendall pero nung mangyari yung aksidente sa'kin, nadamay na sila.Hindi ba pagkagising ko silang dalawa ni Vince ang nakita ko sa ospital? Kasi sila yung kinontact nina Blake that day.
Nang araw na yun marami kaming ginawa kasama ang mga bata at pagkagabi ay plano naman ang ginawa namin. Nung una hindi pa pumayag si Blake pero hindi ako papayag, lalo pa ngayon na nakakaalala na ako. Sinama namin sina Keifer at Dexter dahil malaki rin ang tulong na maibibigay nila. Hindi na namin inisip na magpatulong sa nga pulis dahil hindi namin alam kung mapagkakatiwalaan sila. Sa panahon ngayon pera na ang basehan. Kung may pera ka kontrolado mo ang lahat.
Nang mag-gabi rin ay umuwi sila at kaming dalawa lang ni Blake ang naiwan sa bahay. Bigla ring nawala ang mga bata at si Kendall, yon pala nagpunta sila kela Tita, sa mama niya. Bibigyan niya daw kami ng quality time ni Blake. Ang babae talagang yon kung ano anong pinaggagagawa.
"Soon, you will meet your real parents."
"At lagot ka dahil siguradong gigisahin ka ng kuya Bailey," pananakot ko sa kanya.
"I really didn't know that you two are related..."
***