က်န္းနန္ျပည္နယ္တစ္ဝိုက္မွာ တိမ္ၿပိဳမိုးေတြအဆက္မျပတ္႐ြာသြန္းေနတယ္။ အုတ္မိုးကြၽတ္ျပားေပၚတစ္ျဖန္းျဖန္းလာ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ မိုးစက္မိုးေပ်ာက္ေတြမွာ မုန္းမာန္မ်ားစြာ ပါေနေလေရာ့သလား။ ေကာင္းကင္ထက္က တိမ္ညိဳ တိမ္မည္း အလိပ္လိပ္ေတြကလဲ ျမစ္ေတြေတာင္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ထိခရီးဆက္ဦးမသိ။
က်စ္စန္းဘုံေက်ာင္းႏွင့္ မနီးမေဝးတစ္ေနရာက ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးရဲ႕ ဒုတိယထပ္ ျပတင္းေပါက္တည့္တည့္မွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္မတ္တပ္ရပ္ေနတယ္။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္ထင္ရေပမယ့္ သူျမင္ေနရတာက မပီဝိုးတစ္ဝါးနဲ႔ သူျမတ္ႏိုးရသူရဲ႕ပုံရိပ္ေလးတစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ၾကည့္ေန႐ုံသာ။
ဓားသြားပမာေျဖာင့္တန္းၿပီး ထူထဲတဲ့ မ်က္ခုံလွလွေလးနဲ႔မလိုက္ဖက္စြာ မ်က္ေမွာင္က်ဴံ႕ေနခဲ့လ်က္။ ခဏအၾကာသူ႔ေနာက္မွလက္ေထာက္ျဖစ္သူထံ ႏွင္းဆီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္လႊာကိုဖြင့္ဟၿပီး တိုးတိုးသက္သာ ေမးလိုက္ေလတယ္။
"ဥကၠဌခ်န္မေရာက္ေသးဘူးလား"
နာရီဝက္နီးပါးရပ္ေစာင့္ၿပီးမွ သူေဌးျဖစ္သူဆီကအသံထြက္လာ၍ လက္ေထာက္ကလဲ သိထားသမွ်တင္ျပရေတာ့တယ္။
"ဥကၠဌခ်န္ ဒီမနက္ယန္က်ိဴးကို ေရာက္ေနပါၿပီ မနက္ျဖန္ ဒီကိုအေရာက္လာမွာပါ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေလလံပြဲက ညေန(၆)နာရီမွစမွာမို႔ အမွီေရာက္မယ္လို႔ေျပာပါတယ္ "
ေအးတိေအးစက္စကားသံက ေရွ႕ဘက္ဆီမွထြက္က်လာျပန္သည္။
"သူေရာက္ရင္ဒီမွာပဲတည္းမွာဆိုေတာ့ မင္းေနခဲ့လိုက္ မနက္ျဖန္ေလလံပြဲကို ငါအရင္သြားႏွင့္လိုက္မယ္ ေသခ်ာလုပ္ပါ ငါလဲဒီမွာေနတယ္ဆိုတာမသိေစနဲ႔ ညကစၿပီးHotelမွာပဲအိပ္လိုက္မယ္ သူျပန္မွလာေခၚ "
" ကြၽန္ေတာ္သိသြားေတာ့ ယြင္ရွီးေကာေကာက ဘာေတြမ်ားထိခိုက္သြားမွာ မို႔လို႔လဲ "
အေနာက္ဘက္ဆီက ခပ္ဩဩအသံထြက္လာ၍ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေၾကာင္အသြားၾကသည္။ ေလာ္ယြင္ရွီးက လက္ေထာက္ျဖစ္သူထံ အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္ေနေသာဟန္ျဖင့္မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ေထာက္ျဖစ္သူကလဲ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးဆိုသည့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္လုံးခ်င္းစကားေျပာေနသေယာင္။
"ယြင္ရွီးေကာေကာ ကြၽန္ေတာ္မိုးေတြ႐ြဲလာတယ္ ဒီတိုင္းပဲ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းထားေတာ့မို႔လား ရက္စက္လိုက္တာ မလာခင္ပဲ ဘယ္သူကကြၽန္ေတာ့ကို ေပက်င္းကေနအတင္းေခၚေနတာလဲေနာ္ "
"မဟုတ္ဘူးေဖးယြီ မင္းဘယ္လိုလုပ္....."
ေလာ္ယြင္ရွီးသူ႔ေရွ႕မွ မိုးထိုးေနေသာအရပ္ႏွင့္ အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို တီရွပ္အျဖဴေလးျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္ထားတာေတာင္ ေခ်ာေမာခန႔္ညားမႈ ျပည့္လွ်ံေနေသာေကာင္ေလးကို မယုံႏိုင္စြာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္ကပဲ ဒီကိုမလာလာေအာင္မနည္းေျပာယူတာေတာင္မရခဲ့ေပ။ ညဏ္နီညဏ္နက္ေတြထုတ္သုံးလိုက္မွသာ လာဖို႔အင္တင္တင္နဲ႔ လက္ခံခဲ့တာ။ ေသခ်ာေပါက္အလုပ္ကိစၥေလးလဲ ၾကားညႇပ္အေၾကာင္းျပေပးလိုက္မွသာ။
ဒါေတာင္ အလုပ္ကိစၥကို သိပ္ၿပီးစိတ္မဝင္စားပါသလိုပင္။ သူ႔ကိုေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ေခၚေနတာလဲမဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္မေျပာႏွင့္ဦး ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၇)ႏွစ္ကဆို သူ႔ကိုခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလး။ အနားမကပ္နဲ႔ထြက္သြားဆိုတာႀကီးပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အသားက်ေနခဲ့တာ ။ ခုေတာ့ကမာၻႀကီးေဇာက္ထိုးျဖစ္ကုန္၍လား "ခ်န္ေဖးယြီ"တို႔ ေလအလ်င္လို သူ႔ထံေရာက္လို႔လာတယ္။
"ယြင္ရွီးေကာေကာ ဒီတိုင္းဆိုကြၽန္ေတာ္ဖ်ားေတာ့မွာေနာ္ ခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့ကိုမလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလား ေသခ်င္ေသေပ့ေစဆိုၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား"
ဒီကေလးဘာေတြ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ အရင္ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကေရာ ခုေရာေလာ္ယြင္ရွီးတန္ဖိုးအထားဆုံးက သူေလ။ သူကဘယ္လိုလုပ္ေသေစခ်င္မွာလဲ။ ေျပာရက္လိုက္ေလျခင္း။ ဤစကားကိုခ်န္ေဖးယြီထံမွ စ၍ေႏွာက္၍ ေျပာသည္ကိုပင္သူမႀကိဳက္ေပ။
"မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ငါကမင္းကိုဘယ္လိုလုပ္ေသေစခ်င္မွာလဲ ေနာက္တစ္ခါဒီလိုထပ္မေျပာနဲ႔ လာေရအရင္ခ်ိဴးလိုက္ ငါေရပူစပ္ေပးမယ္ ျမန္ျမန္"
ေလာယြင္ရွီးခပ္ေလာေလာနဲ႔ ခ်န္ေဖးယြီကို လက္ဆြဲကာအခန္းထဲသို႔ ေရခ်ိဴးရန္ဆြဲေခၚသြားေတာ့တယ္။သူ႔လက္ေထာက္ကေတာ့ ငူငူႀကီးရပ္ၿပီးက်န္ခဲ့ေလရဲ႕။ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္းဆို ဥကၠဌခ်န္အခန္းက ေအာက္ထပ္မွာေလ။
ဒီဘိုးဘြားပိုင္အိမ္ႀကီးမွာအခန္းေပါင္း12ခန္းေတာင္ ပါတာ ထားစရာအခန္းေတြေပါလြန္းလို႔။ သူေဌးအခန္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာတင္ အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။
တစ္ခ်ိန္လုံးၿပိဳင္ဆိုင္လာတဲ့ စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ႏွစ္ေယာက္က projectေလးတစ္ခုပူေပါင္းဖို႔ႀကဳံလာတာနဲ႔ပဲ တစ္ခန္းထဲေတာင္အတူဝင္သြားၾကၿပီ။ ဘုရားစူးprojectဆိုတာ က်ိဴးဘုရင္ေခတ္က ေႂကြပန္းအိုးတစ္လုံးကို ေလလံဆြဲမွာ။ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းေတြ အလုအယက္ဆြဲၾကမယ့္ စီးပြားေရးသမားေတြထဲ ဒီၿပိဳင္ဘက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေႂကြပန္းအိုးတစ္လုံးကို တူတူရေအာင္ေလလံဆြဲၾကမယ္တဲ့။ ဘယ္သူရရ ေဈးထပ္ေခၚမယ့္သူမရွိရင္ ထိုပစၥည္းကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးပိုင္တယ္။
ေလာ္ယြင္ရွီးအခန္းထဲတြင္ေတာ့ ခ်န္ေဖးယြီတစ္ေယာက္ အဝတ္ခြၽတ္ရင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ဟန္လုပ္ျပလို႔ေနတယ္။ ေလာ္ယြင္ရွီးက ေရပူေရေအးစပ္ေနရင္း မ်က္လုံးေထာင့္နဲ႔သူ႔ကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းဘယ္တုန္းကအဲ့ေလာက္ႏုသြားတာလဲ မိုးေလးခဏမိတာကို မိန္းမပ်ိဴေလးေတြလို အထိမခံလုပ္ျပေနတယ္"
ခ်န္ေဖးယြီကႏႈတ္ခမ္းေလးမသိမသာဆူရင္း တစ္ခြန္းမက်န္ျပန္ေျပာေတာ့တယ္။
"ယြင္ရွီးေကာေကာက ဘာသိလို႔လဲ တံခါးပိတ္ထားလို႔ကြၽန္ေတာ္က ၿခံေပၚကေနေက်ာ္တက္လာရတာ တြယ္တက္ဖို႔သစ္ပင္က လိုက္ရွာရေသးတယ္ ဘယ္သူကကိုယ့္ကိုႀကိဳက္ေနတဲ့သူအိမ္ကိုခိုးဝင္စရာလိုလို႔လဲ အလိုက္တသိ တံခါးဖြင့္ထားပါေတာ့လား ၿခံဝင္းကဒီေလာက္က်ယ္ေနတာ အနည္းဆုံးေျခလွမ္းကလဲ (၁၀၀)ပဲ ကားလဲအျပင္မွာရပ္ထားခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ့အဝတ္အိတ္လဲကားထဲမွာ ခုကြၽန္ေတာ္ဘာဝတ္ရမလဲ ယြင္ရွီးေကာေကာ အဝတ္ေတြအရင္ဝတ္ရမလား ....ေကာရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးနဲ႔ဆို ..ေတာ္ေတာ္...ေႏြးမယ္ထင္တယ္ေနာ္"
ေနာက္ဆုံးစကားလုံးကို ခ်န္ေဖးယြီက ေလာ္ယြင္ရွီးနားနားေလးကပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေလာ္ယြင္ရွီးကိုယ္ကဆတ္ခနဲတြန႔္သြားတယ္ ။ေလပူေတြတစ္ဆင့္ႏွလုံးသားေလးပါယားယံလာသလို။ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာနဂိုကတည္းကေသခ်ာေနၿပီးသားမို႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေလးေတာ့နည္းနည္းေလာက္လုပ္ရဦးမယ္။
"ေဖးယြီ မင္းစကားေျပာဆင္ျခင္စမ္း အရင္ႏွစ္ေတြကပဲ မင္းငါနဲ႔အၿမဲၿပိဳင္ဆိုင္ေနတာ ငါ့ကိုအၿမဲၾကည့္မရတဲ့အျပင္ မုန္းေနခဲ့ေသးတယ္မလား ၿပီးေတာ့ဘယ္သူကမင္းကိုႀကိဳက္ေနလို႔လဲ "
ခ်န္ေဖးယြီက အဝတ္ေတြခြၽတ္ရင္း ေရခ်ိဴးကန္ထဲဆင္းကာ သူ႔ဘက္လွည့္ေျပာသည္။
"မစၥတာေလာ္ယြင္ရွီး ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားအိမ္ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ"
" မင္း!!! "
ေလာ္ယြင္ရွီး သူ႔ကိုအလန႔္တစ္ၾကားျပဴးၾကည့္ေနသည္။ ခ်န္ေဖးယြီလဲအၾကည့္မလြဲပဲ ျပန္စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔ေရွ႕ကလူက ဘယ္လိုလူေလးပါလိမ့္ ခ်န္ေဖးယြီအတြက္ အမွန္တရားကို အကုန္လက္ခံႏိုင္သြားေတာ့လဲ ေလာ္ယြင္ရွီးပုံစံက ဘယ္လိုေလးပဲေနေန သူ႔မ်က္လုံးထဲ ပသာဒရွိလို႔ေနျပန္ေရာ။ ေျပာရမယ္ဆို သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းသည္ထက္ အတိအက်ပိုေနတာပင္။
"ဟုတ္တယ္ ခင္မ်ားထင္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ခင္မ်ားအခန္းထဲလဲကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္ ဒိုင္ယာရီလဲေတြ႕ခဲ့တယ္ ခင္မ်ားကုတင္မွာ တစ္ညေတာင္အိပ္ခဲ့ေသးတယ္"
ခ်န္ေဖးယြီက သူ႔ကို ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေတြေကြးကာ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲဆိုတဲ့ပုံနဲ႔ ၿပဳံးၿပဳံးေလးစိုက္ၾကည့္လို႔ေနတယ္။ ထို႔ေနာက္ သေဘာတက်ျဖစ္သြားကာ ပုလဲလုံးလို သြားျဖဴျဖဴေလးေပၚေအာင္ တစ္ဟားဟားရယ္ေတာ့သည္။ ေရစက္ေတြပါသူ႔ကိုလာစင္၍ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ လုပ္လိုက္သည္။ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ခ်န္ေဖးယြီက သူ႔လက္ကိုဆတ္ခနဲဆြဲလိုက္ကာ ေရကန္ထဲဆြဲခ်ခံလိုက္ေတာ့သည္။
" ယြင္ရွီးေကာေကာက ပိန္သြားလိုက္တာ ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလြမ္းေနလို႔ထင္တယ္ ခုကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီေလ မေပ်ာ္ဘူးလား "
ခ်န္ေဖးယြီက သူ႔ေနာက္ကေနအသာသိုင္းဖက္ထားရင္း ေလာ္ယြင္ရွီးပုခုံးေလးေပၚ ေမွးေလးတင္လိုက္ရင္း ေမးလာသည္။ ေလာ္ယြင္ရွီးက စိတ္တိုပုံဖမ္းကာ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလို႔လာသည္။ ဘယ္လိုပဲဟန္လုပ္လုပ္ အသံေလးကေတာ့ မဆိုသေလာက္တိုးၿပီး ေဖ်ာ့ေတာ့လို႔သြားတယ္။
"ငါလြန္ခဲ့တဲ့တစ္နာရီကမွ ေရခ်ိဴးထားတာ မင္းလုပ္တာအကုန္စိုသြားၿပီ ဖယ္စမ္းပါ ငါမင္းအတြက္အဝတ္အိတ္ေတြသြားယူေပးမယ္ ေအးေဆးခ်ိဴးႏွင့္ "
သူစိတ္မဆိုးမွန္းခ်န္ေဖးယြီကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္သိတာေပါ့။ ဒီလူကသူ႔ကိုလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အသည္းႏွင့္ေအာင္ခ်စ္လာခဲ့သူေလ။
ထိုသူ႔ပါးစပ္ဖ်ားက မုန္းပါတယ္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဟစ္ေအာ္ေနရင္ေတာင္ ထိုသူ႔ႏွလုံးသားကတစ္ခုလုံးက ခ်န္ေဖးယြီတစ္ေယာက္အတြက္ပဲ သစၥာရွိရွိေနရာခ်န္သြားေပးမည့္သူ။
သူကပဲမသိခဲ့တာ။ သူတစ္ေယာက္ပဲ အထင္ေတြလြဲေနခဲ့တာ။ သူတစ္ေယာက္ပဲ တစ္ဖက္သတ္ဒီလူကိုေစာ္ကားေနခဲ့မိတာ။
"ယြင္ရွီးေကာ ဒီတိုင္းေလးေနေပးပါ..."
ခ်န္ေဖးယြီက လက္ေတြကိုအေလ်ာ့မေပးပဲ ခပ္တင္းတင္းထပ္ဖက္ကာ ေလာ္ယြင္ရွီးမ်က္ႏွာေဘးတိုက္ေလးထိ ေရွးတိုးၾကည့္ရင္း တိုးတိုးေလးဆိုလာသည္။
" ဒီတိုင္းေလးပဲခဏေနေပးပါ.... ယြင္ရွီးေကာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ထပ္ၿပီးလြတ္ထြက္သြားမွာ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္"
"အင္းပါ အၾကာႀကီးေတာ့မရဘူး အေအးပတ္လိမ့္မယ္ေနာ္ "
"အင္း မၾကာေစရပါဘူး.... ယြင္ရွီးေကာကြၽန္ေတာ့လက္ထဲမွာရွိေနတယ္လို႔ ခံစားရတာ ေသခ်ာသြားတဲ့အထိေလးပဲ"
မိုးေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္႐ြာသြန္းေနဆဲ ။ အခန္းတစ္ခုထဲမွာေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ကေရကန္ထဲ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနၾကလ်က္။ ေလာ္ယြင္ရွီးက ခ်န္ေဖးယြီရဲ႕ လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ဆုတ္ကိုင္လို႔လာတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူက အနည္းငယ္ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ခ်န္ေဖးယြီႏွာေခါင္းေလးကို လက္ညိဳးထိပ္ေလးနဲ႔ အသာတို႔ထိလိုက္ျပန္သည္။
"လူဆိုးေလး မင္းေၾကာက္တာငါ့ကိုမွီပါ့မလား ငါကေလ ငါ့ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို မင္းဘယ္ေတာ့မွနားမလည္မွာ ေၾကာက္ေနခဲ့တာ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ ျပန္သတိမရေတာ့မွာေၾကာက္ေနခဲ့တာ "
ေလာ္ယြင္ရွီးကခဏရပ္ကာ ခ်န္ေဖးယြီမ်က္လုံးေလးေတြကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။ အသံကေတာ့အနည္းငယ္တိုးလ်သြားၿပီး ႏွာေခါင္းစူး၍ထင္ ရႈံ႕ပြပြေလး အသာအယာလႈပ္ခတ္ေနတယ္။
"မင္းငါ့ကို အၿမဲေမ့သြားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွသတိမရေတာ့မွာကို အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တာ...."
ခ်န္ေဖးယြီက ေလာ္ယြင္ရွီးရဲ႕ႏွဖူးေလးကို အသာအယာနမ္းရႈိက္ကာ ခပ္ေျဖးေျဖးေလးခြန္းတုံ႔ျပန္မိသည္။
" အဲ့လိုမျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ.... ခုကိုယ္တို႔တူတူရွိေနၿပီမဟုတ္ဘူးလား ... "
ေလာ္ယြင္ရွီးက ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေတြ ေကာ့တက္သြားေအာင္ အသာအယာၿပဳံးလ်က္ သူ႔ကိုၾကည့္လာကာ ျပန္ေျပာသည္။
"အင္း ငါတို႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ အတူတူထပ္ရွိႏိုင္ၿပီ ...."
ေႂကြပန္းအိုးဆိုတာလဲ အေၾကာင္းျပခ်က္သက္သက္။ ဒီေလလံကိုေအာင္ဖို႔က သူတို႔အတြက္ေသခ်ာၿပီးသား။ သူတို႔အေနနဲ႔အမွတ္တရလိုခ်င္မိယုံသာ။ ခ်န္ေဖးယြီက မလိုခ်င္ဘူးလို႔ေျပာေနရင္းေတာင္ မသိစိတ္မွာ က်ိဴးဘုရင္ခ်န္ခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းက သူနဲ႔တစ္နည္းနည္းဆက္ႏြယ္ေနသည္လို႔ ယူဆေနၿပီးသား။
ေလာ္ယြင္ရွီးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီမဖတ္ခင္ကတည္းက သူဒီလူကိုမုန္းေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတစ္ေယာက္သာေသခ်ာသိတယ္။ မုန္းေနတဲ့အျပင္ စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့သူကို ဘယ္သူကေစတနာဒလေဟာနဲ႔ Projectေပါင္းမ်ားစြာ လက္လြတ္ေပးခဲ့ပါ့မလဲ ။
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔စီးပြားေရးျခေသၤဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးၿပီးေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့ေနရာမွာ အကြက္ေစ့လြန္းလွတဲ့ ဥကၠဌခ်န္ေဖးယြီက ေလာ္ယြင္ရွီးနဲ႔ၿပိဳင္ဆိုင္ရတဲ့လုပ္ငန္းတိုင္း အရႈံးခံတယ္။ ေရွ႕မွာေတာ့အေလ်ာ့မေပးဘူးလို႔ေအာ္ဟစ္ေနတာပဲ။ ရလာဒ္ထြက္လာရင္အႏိုင္ရသြားတဲ့သူက ခ်န္ေဖးယြီၿပိဳင္ဘက္ထဲမွာ ေလာ္ယြင္ရွီးတစ္ေယာက္သာခြၽင္းခ်က္။ သူမ်ားေတြလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆယ္ဘဝဆုေတာင္းေတာင္ မရႏိူင္တဲ့ၿပိဳင္ဘက္မ်ိဴး။
ေလာ္မိသားစုက ေရွာင္းမိသားစုနဲ႔ ဖက္စပ္လုပ္ငန္းလုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားေအာက္ေျခကလႈိင္းေတြဟာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္႐ိုတ္ခတ္လႈပ္ရွားလာခဲ့တာ။ ႏွလုံးသားကို မီးပူေပးထားတဲ့အပ္အစင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိုးဆြေနတာထက္ တစ္ဆစ္ဆစ္နာက်င္လာတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေရွာင္းမိသားစုရဲ႕ သခင္မေလး ေရွာင္းေမဟြားဆိုတာ ခ်န္ေဖးယြီနဲ႔အလယ္တန္းတူတူတက္ခဲ့သူ။ ေလာ္ယြင္ရွီးကို တဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုလဲမမွားေပ။
သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္နယ္ပယ္မွာ ေလာ္ယြင္ရွီးဆိုတာ မိန္းခေလးရွင္တိုင္းလိုခ်င္တပ္မက္က်တဲ့ သားသမက္ပုံစံအမွတ္ျပည့္ပင္။ စီးပြားေရးမွာေတာ္တယ္ ထက္ျမတ္တယ္ ေခ်ာေမာခန႔္ညားၿပီးမင္းသားေလးလို အရွိန္အဝါအျပည့္။
လူတိုင္းေတာ္႐ုံမကပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေရွာင္းေမဟြားအပါအဝင္လို႔မဆိုလိုဘူး။ ခ်န္ ေလာ္ ေရွာင္း မိသားစုက စီးပြားေရးသတ္သတ္စီဆိုေပမယ့္ မိဘခ်င္းကဘိုးဘြားေတြလက္ထက္ကတည္းက အခင္မင္မပ်က္ရွိေနခဲ့ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ေရွာင္းေမဟြားက ခပ္ရဲရဲခပ္ထက္ထက္မိန္းခေလးမ်ိဴး။ လိုခ်င္ရင္အကြက္ခ်ယူတတ္တဲ့ေနရာ ႏွစ္ေယာက္မရွိသူ။
ေရွာင္းေမဟြားက အထက္တန္းဝင္ခြင့္စာေမးပြဲၿပီးကတည္းက ႏိုင္ငံျခားထြက္သြား၍ (၇)ႏွစ္ၾကာမွ ေပက်င္းကို ျပန္ေရာက္လာသည္။
ၿပီးေတာ့ က်န္းနန္ ေလလံပြဲကို အေတြ႕ႀကဳံရရန္သြားမည္ဆိုေသာသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ခ်န္ေဖးယြီထိတ္လန႔္ခဲ့ရသည္။ ေရွာင္းေမဟြားေျခလွမ္းေတြ စၿပီလားဟု သူ႔ဘဝမွာပထမဆုံးအႀကိမ္ စိုးရိမ္ျခင္းေတြ လြမ္းမိုးသြားရသည္။
ေလာ္ယြင္ရွီးဆိုသူက သူ၁၄ႏွစ္ကတည္းက စီးပြားေရးေတြ႕ဆုံပြဲတစ္ခုမွာ သူ႔အေဖႏွင့္လိုက္သြားရာမွ စေတြ႕ခဲ့ဖူးသူ။ သူ႔အေဖထံမွခ်ီးက်ဴးစကား ခဏခဏၾကားေနခဲ့ၿပီးသားမို႔ မေတြ႕ဆုံခင္ကပင္ အထင္ႀကီးေလးစားေနမိေသာသူဆိုလဲ မမွားေပ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကရင္း အေတာ္ေခ်ာေမာသူဟု ေယာက်ာ္းခ်င္းပင္ေငးခဲ့ရဖူးသည္။ ေလာ္ယြင္ရွီးကေတာ့ထိုသို႔မဟုတ္ သူ႔ကိုေတြ႕သည့္ေန႔မွစ၍ အမ်ိဴးမ်ိဴးေႏွာက္ယွက္ေတာ့သည္။
ဒါကလဲ ထူးဆန္းစြာပင္ ခ်န္ေဖးယြီအတြက္ အထင္ႀကီးေလးစားထားေသာ စိတ္ကေလး အနည္းငယ္ေလာက္သာ ခဏတာမွ်ေမွးမွိန္ယုံတင္ပါ။ တစ္ဖက္မွာစိတ္ရႈပ္စရာ မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာဟူ၍ ခုခံေတြးေတာရင္း တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ လာေႏွာက္ယွက္ဖို႔လိုလားေနခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ရက္တစ္ရက္ ျပသနာမျဖစ္ စကားမမ်ားရလ်င္ပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝကၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလြန္းေနသေယာင္။ ထိုမွစ၍ ၿပိဳင္ဆိုင္လာခဲ့ၾကရာ စီးပြားေရး လူမႈေရး သုံးစြဲသည့္ပစၥည္း အကုန္အကုန္ပါပဲ။ မသိလွ်င္ တခ်ိဴ႕ပစၥည္းမ်ားမွာ Coupleဝယ္သုံးေနၾကပါသလို။
ပြဲတိုင္းေတြ႕ၾကသည္ ႏႈတ္ဆက္တိုင္းစကားနာထိုးၾကျပန္သည္။ မတည့္ခဏခဏႀကဳံလြန္းတဲ့ စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ေတြျဖစ္လာရျခင္းပင္။ မိသားစုခ်င္းရင္းႏွီးေနေပမယ့္ ဆက္ခံသူ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိန္းလို႔မႏိုင္ သိမ္းလို႔မရ အၿမဲရန္ေစာင္ေနၾကလ်က္။
စီးပြားေရးေလာကတြင္ေတာ့ ေလာ္ႏွင့္ခ်န္ မ်ိဴးဆက္သစ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အၿမဲၿပိဳင္ေျပးေနေသာမ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းပမာ။ သူ႔ထက္ငါအသာ ေနရာလုေနၾကသည္ေပါ့။ ဘယ္ေသာခါမွ အတူဆုံေတြ႕စရာ မရွိေတာ့ပါသလိုပင္။
အက်ိဴးတူပူးေပါင္းမႈ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုသည္ကား ယန္ဇီျမစ္ထဲ အပ္ေပ်ာက္ရွာရသလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ဦးမည္။ ေျပာစရာဆိုလို႔ ခ်န္ေဖးယြီကစီးပြားေရးတြင္ ခဏခဏ အရႈံးရလာဒ္ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ၿပီး ေလာ္ယြင္ရွီးကေတာ့ ခ်န္ေဖးယြီရဲ႕ က်ီးကန္းႏႈတ္သီးႏွင့္ သာလိကာပါးစပ္ဖ်ားမွာ ခဏခဏလဲၿပိဳေနခဲ့သူ။
ေနာက္ဆုံးရလာဒ္ကေတာ့ ယန္က်ိဴးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရွာင္းေမးဟြာ မေရာက္ခင္ အူယားဖားယားျဖင့္ ေလာ္ယြင္ရွီးဆီ အေျပးထြက္လာခဲ့ျခင္းပင္။ သူ႔ၿပိဳင္ဘက္ကိုသူမ်ားလုယူမခံႏိူင္ပါ။ သူပဲၿပိဳင္မည္။ သူပဲပိုင္ဆိုင္ရမည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခ်န္ေဖးယြီတို႔ ၿခံတံခါးကိုခုန္ေက်ာ္ကာ ေခြးေခ်ာင္းေခ်ာင္းရင္း ခိုးဝင္ရေတာ့သည္။ အခ်က္အလက္မွန္သမွ် ဦးေလးေလာ္ကိုသာပိုင္လွ်င္ ခ်န္ေဖးယြီတို႔ကေအးေဆး။ တစ္သက္လုံး ေလာ္ယြင္ရွီးလုပ္သမွ် တစ္ခုမက်န္သိေနျခင္းက အိမ္တြင္းSPYတစ္ေယာက္လုံး ရွိေနမွေတာ့ အစစအရာရာေျပလည္ေနတာ အထူးဆန္းဟုတ္မေနခဲ့ဘူး။
လုပ္စရာဆို၍တစ္ခုသာက်န္ရွိေတာ့သည္။ မနက္ျဖန္ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေလလံပြဲတြင္ ေလာ္ယြင္ရွီးလက္ကိုခ်ိတ္ၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြအလယ္ သူ႔လူျဖစ္ေၾကာင္းနံပါတ္တပ္ေပးယုံပင္။
ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို အပိုင္ရလိုက္တာေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတာမရွိေလာက္ေတာ့ဘူး။
အၿမဲၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ဒီၿပိဳင္ဘက္ေလးကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြပါ သူကပိုသာေအာင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ၿပီးခ်စ္ေပးဦးမွာေလ။
" မစၥတာေလာ္ယြင္ရွီး ခင္မ်ားကဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အပိုင္ပဲ ျဖစ္သင့္တာ"
ခ်န္ေဖးယြီက ေလာ္ယြင္ရွီးရဲ႕နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ဖြဖြေလးကိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
" မဟုတ္ဘူး... မင္းကသာ ငါတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အပိုင္ျဖစ္သင့္တာ "
ေလာ္ယြင္ရွီးက ခ်န္ေဖးယြီနဖူးေလးကို အသာအယာေတာက္လိုက္ရင္း ျပန္ခံေျပာတယ္။
"ေရျမန္ျမန္ခ်ိဴးေတာ့ အေအးပတ္ေတာ့မယ္ ခဏေနညေနစာစားရေအာင္ မင္းအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ငါးေခါင္းဟင္းရည္ ခ်က္ေပးမယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြံ႕ေကြၽးမွာလား ကြၽန္ေတာ့လက္ေတြေအးေနတာ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာမစားႏိုင္ေလာက္ဘူး"
ခ်န္ေဖးယြီက ခပ္ခြၽဲခြၽဲအသံေလးနဲ႔ အထြန႔္တက္လိုက္တယ္။ ေလာ္ယြင္ရွီးကမႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ဟန္နဲ႔ အေလ်ာ့မေပးပဲျပန္ေျပာသည္။
"ငါကခ်က္ေပးရမွာေလ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ မင္းပဲခြံ႕ေကြၽးရမွာမဟုတ္ဘူးလား မေကြၽးခ်င္ရင္မစားနဲ႔"
ေလာ္ယြင္ရွီးက ေျပာရင္းေရကန္ထဲက ထထြက္သြားတယ္။ ခ်န္ေဖးယြီလဲအတူထလိုက္ရင္း လက္လွမ္းဆြဲကာ ေအာ္ေတာ့တယ္။
" ခြံ႕ေကြၽးမယ္ ခြံ႕ေကြၽးမယ္ ကိုယ္ပဲခြံ႕ေကြၽးမယ္ ကိုယ့္ရဲ႕ရွီးရွီးေလး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းအကုန္လုပ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား "
ခုမွ ခ်န္ေဖးယြီကအပိုးက်ိဴးတဲ့ခ်စ္စရာ ေခြးေပါက္စေလးလိုပဲ ေလာ္ယြင္ရွီးကိုသိုင္းဖက္ရင္း ပုခုံးနဲ႔လည္ပင္းၾကားေနရာလပ္မက်န္ လုကာ ပြတ္သီးပြတ္သက္လုပ္ေနေတာ့တယ္။ ေရခ်ိဴးဖို႔ကိုမနည္းေျပာလိုက္ရၿပီး ေလာ္ယြင္ရွီးက ဟင္းခ်က္ရဦးမယ္ဟု အတင္းေျပာခါမွ မလြတ္ခ်င္လြတ္ခ်င္ လြတ္ေပးေတာ့တယ္ ။ ဒါေတာင္ေရခ်ိဴးခန္းကေန အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားတာကို လိုက္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသး။ ေလာ္ယြင္ရွီးလဲ ေက်နပ္စြာ ခပ္ဟဟရယ္လိုက္ရင္း ေခါင္းရမ္းမိေတာ့တယ္။ ဒီကေလး တကယ္မလြယ္ဘူး။
"ငါဘယ္မွထြက္မေျပးဘူး အျမန္ခ်ိဴးၿပီးထြက္ခဲ့ ေရာ့ Bathrobe ယူသြား"
ခ်န္ေဖးယြီက လိမၼာတဲ့အေကာင္ေပါက္ေလးလို လက္ကေလးတို႔ထိကာ လွမ္းယူရင္းျပန္ဝင္သြားၿပီး တစ္ခ်က္လွမ္းေအာ္လိုက္ေသးတယ္။
"အိုေက ကိုယ့္ရဲ႕ရွီးရွီးေလးခဏေစာင့္ ထမင္းခြံ႕ေကြၽးဖို႔အျမန္ထြက္လာမယ္"
ဒုတိယထပ္ရဲ႕ခန္းမက်ယ္ႀကီးမွာေတာ့ လက္ေထာက္လန္အန္းတစ္ေယာက္ ငူငူႀကီးရပ္ေနရမွာ အျမန္ေအာက္ဆင္းကာၿခံတံခါးဖြင့္ၿပီး သူ႔သူေဌးရဲ႕စီးပြားၿပိဳင္ဘက္ႀကီးပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ၿခံထဲသြင္းရေတာ့တယ္။ သူတစ္ခ်ိန္လုံးရပ္ေနရတာ ေျခေထာက္ေတြပင္အေတာ္နာေနၿပီေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူကလူပိုတစ္ေယာက္ထပ္ ဘာမ်ားျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
ဘယ္သူက ငါရွိေနတာမသိေစနဲ႔လို႔ေျပာတာလဲ။ ဘယ္သူက ေလလံပြဲကိုေတာင္ ၿပိဳင္ဘက္ႀကီးမေရာက္ခင္ႀကိဳသြားႏွင့္မယ္ေျပာထားတာလဲ။ ခုေတာ့တစ္ခန္းထဲေတာင္မွ်သုံးၾကေတာ့မယ္။
ေလာ္မိသားစုကဒီေလာက္ခ်မ္းသာတာ တည္းဖို႔ေနရာေကာင္းေတြအမ်ားႀကီး။ ခ်န္မိသားစုကေရာ ကိုယ္ပိုင္ဇိမ္ခံHotelမွာမတည္းပဲ ဒီအိမ္ေဟာင္းအိမ္အိုးႀကီးဆီကို မွအတင္းလာတည္းခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့။
သူမေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဦးေႏွာက္ပဲ မမွန္ေတာ့တာလား။ မဟုတ္ဘူး သူတို႔ေတြဦးေႏွာက္ကသာ မမွန္ၾကေတာ့တာ။ တစ္ခုခုအစားထိုးသြားၾကၿပီ ။