Warning! read at your own risk
မႈခင္းေဆးအဖြဲ႕ဆီကထြက္လာသည့္ DNA အေျဖက ေျဗာင္ဘတ္ခ္ဟြၽန္းရဲ႕ DNA ျဖစ္ေၾကာင္းအတည္ျပဳခ်က္ႏွင့္အတူ ဖုန္းကာဗာေပၚကလက္ေဗြရာစစ္ေဆးမႈမွတ္တမ္းမွာ ယူဂ်င္းရဲ႕လက္ေဗြရာထြက္လာသည္ေၾကာင့္ သူမသံသယတို႔ ပိုၿပီးအစပ်ိဳးလာခဲ့သည္။
"ဒါကေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ဖုန္းမွတ္တမ္းနဲ႔ စာအဝင္အထြက္မွတ္တမ္း"
ေဆာင္ယြန္းယူလာေပးသည့္ မွတ္တမ္းေတြကို သူမတစ္ခုၿပီးတစ္ခုၾကည့္ရင္း ယူဂ်င္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည့္ စာမွတ္တမ္းကိုေတြ႕လိုက္သည္။
'ဘတ္ဟြၽန္း ငါ့ဆီမွာဘာ႐ွိေနလဲနင္သိလား'
'ဟင့္အင္း'
'ငါေျပာထားတဲ့ ကိစၥနင္ဘယ္လိုေတြးထားလဲ'
'ငါမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးယူဂ်င္း။ ငါသူ႕ကိုခ်စ္တယ္'
'ငါလဲသူ႕ကိုခ်စ္တာပဲ'
'ဒါေပမယ့္ သူကနင့္ကိုမွမခ်စ္တာ'
'နင္တို႔ပန္းခ်ီခန္းထဲမွာဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ငါသိေနတယ္ ၿပီးေတာ့ငါ့မွာလဲ အဲ့ပစၥည္း႐ွိေနတယ္'
'ယူဂ်င္း နင္ငါ့ကိုမခ်ိန္းေျခာက္နဲ႔'
'ခြိမ်းေျခာက္လား မခြိမ်းေျခာက္လားဆိုတာ ဒါကိုၾကည့္ရင္သိမွာေပါ့'
ယူဂ်င္းဘက္ကေန ပုံတစ္ပုံပို႔လာခဲ့သည္။
'နင္ဒါကိုဘယ္လိုရတာလဲ'
'ငါ့မွာ Video file ပါ႐ွိေနေသးတယ္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္း။ နင္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ'
'ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ယူဂ်င္းရယ္ နင္ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ'
'သူ႕နားကေနထြက္သြား။ မသြားရင္ ငါဒီဟာကိုတစ္ေက်ာင္းလုံးျဖန္႔ပစ္မွာ'
Date ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျဗာင္ဘတ္ခ္ဟြၽန္း ေပ်ာက္မသြားခင္ႏွစ္ရက္ကျဖစ္သည္။
"ကဲ မင္းဘာေျပာစရာ႐ွိေသးလဲ ယူဂ်င္း"
ေခၚလာတည္းကၿငိမ္ေနသည့္ ယူဂ်င္းက ထိုမွတ္တမ္းေတြကိုျပလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"သူနဲ႔ ဆရာပတ္ရဲ႕စာမွတ္တမ္းေတြေရာစစ္မၾကည့္ခဲ့ဘူးလား စုံေထာက္ဟြမ္"
"မင္း ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ"
"ေျဗာင္ဘတ္ခ္ဟြၽန္းေၾကာက္တဲ့အရာက ဒီပုံဆိုတာထက္တျခားတစ္ခု႐ွိေသးတယ္။ အမွန္တရားဆိုပိုမွန္လိမ့္မယ္"
သူမေ႐ွ႕ကေက်ာင္းသူေလးကိုသာစူးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ဆရာပတ္ခ်န္းေယာလ္နဲ႔ ေျဗာင္ဘတ္ခ္ဟြၽန္းတို႔ၾကားမွာ လူသိမခံႏိုင္တဲ့ဆက္ဆံေရးတစ္ခု႐ွိတယ္ေလ"
ေစာင့္ၾကည့္ေနပါဆရာပတ္ ကြၽန္မကိုဆြဲခ်ပစ္လို႔မရဘူးဆိုတာ။
▪️▪️▪️▪️▪️▪️
"ကဲကဲ ဒီေန႔ကိုလန္းလန္းဆန္းဆန္းေလးနဲ႔ စာသင္ခ်ိန္စလိုက္ရေအာင္ကြာ"
အတန္းထဲဝင္လာသည့္ဆရာေလးက တက္ႂကြေနသလို အျပဳံးေတြေဖာေဖာသီသီႏွင့္ ေတာက္ပေနတာေၾကာင့္ အခန္းထဲ႐ွိေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြပါ အျပဳံးေတြကူးစက္ကုန္သည္။
အႏုပညာတကၠသိုလ္ရဲ႕နတ္သားေလးဘြဲ႕ကိုခံယူထားသည့္ ဆရာပတ္ခ်န္းေယာလ္ဟာ ဒီေက်ာင္းကိုေရာက္တာ လပိုင္းပင္႐ွိေသးသည္။
"ဒီေန႔သင္ေပးမွာကေတာ့ sketch ခ်ဖို႔အေျခခံေလးကိုအရင္ေျပာျပေပးသြားမွာပါ"
စားပြဲေပၚေထာက္ထားသည့္လက္ေလးေပၚ ေမးေလးတင္ကာ stage ေပၚကဆရာကိုျပဳံးျပဳံးေလးၾကည့္ေနသည့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားေလးကို အခန္းရဲ႕ေထာင့္ေလးမွာေတြ႕ရလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
"ဟဲ့ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ေငးေနတာလဲ ပုံလိုက္မဆြဲဘူးလား"
"ဆြဲမွာပါနင္ကလဲ"
ဘတ္ခ္ဟြၽန္းေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ ယူဂ်င္းကသတိေပးလာေတာ့မွ ဘတ္ခ္ဟြၽန္း ခဲတံကိုကိုင္ကာ စဆြဲေတာ့သည္။
ဆရာပတ္ဝင္တဲ့စာသင္ခ်ိန္ဆို အခ်ိန္ကုန္လို႔ကုန္မွန္းမသိေအာင္ အသင္အျပေကာင္းတာေၾကာင့္ အတန္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က မသြားေစခ်င္လိုေၾကာင္း ညည္းညဴတက္ၾကပါေသးသည္။
"ဘတ္ခ္ဟြၽန္း ကန္တင္းသြားမယ္ေလ"
"နင္အရင္သြားႏွင့္ ငါသြားစရာ႐ွိေသးတယ္"
လြယ္အိတ္ေလးယူကာအေျပးေလးထြက္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ယူဂ်င္းတားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေပ။
ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြမ႐ွိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဟာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
လြယ္အိတ္ေလးကိုလြယ္ကာ ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္နဲ႔ေလွ်ာက္ေနသည့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းက ကန္တင္းရဲ႕ဦးတည္ရာဆန္႔က်င္ဘက္ဆီ။
"ဟိတ္!"
"အား"
လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ မ်က္စိႏွစ္ဖက္မွိတ္ကာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ေအာ္လိုက္မိတယ္။
"ကိုယ္ပါကေလးရဲ႕"
အေနာက္ကရင္းႏွီးေနသည့္အသံခပ္ဩဩေလးထြက္လာမွသာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေတြနက္သည္အထိျပဳံးျပေနသည့္ ကိုကို။
"ကိုကိုကြာ လန္႔သြားတာ"
"ကိုယ့္အသံေတာင္မမွတ္မိဘူးလား"
လက္ေကာက္ဝတ္ကေနဆြဲကာ လူလာေလ့မ႐ွိသည့္ စတိုခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာဝင္သြားသည့္ ကိုကို႔ေနာက္သာလိုက္လာခဲ့မိသည္။
"လြမ္းေနရတာကြာ ဒီႏႈတ္ခမ္းေလးကို"
တံခါးကိုအထဲကေနပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကိုင္ကာ တဖြဖြနမ္းလာတာေၾကာင့္ ျပဳံးလိုက္မိပါေသးသည္။
"အပိုေတြဗ်ာ ခုနေလးကမွအတန္းထဲမွာေတြ႕ခဲ့တာကို"
"ေတြ႕ခဲ့တာက အေဝးကေနေလကြာ"
"ဆရာပတ္ခ်န္းေယာလ္တို႔က တအားပို။ ပန္းခ်ီဆရာလုပ္မစားသင့္ဘူး ကဗ်ာစရာလုပ္စားသင့္တာ"
"ဟားဟားဟား အခုေတာ့ အခ်စ္ဆရာႀကီးအရင္လုပ္မယ္ကြာ လြမ္းေနရတာ"
ေခါင္းအေနာက္ကိုထိန္းကိုင္ကာ နီးကပ္လာသည့္မ်က္ႏွာေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းေတြကိုမွိတ္ၿပီးသာ အနမ္းေတြကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းျပင္းထန္လာသည့္ အနမ္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြၾကားမွာ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းဟာ အလူးအလဲပင္။
လက္ဆစ္ခပ္ႀကီးႀကီးလက္ဝါးျပင္က်ယ္ႀကီးဟာ ေက်ာအေနာက္ကေနပြတ္သပ္လာတာေၾကာင့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းအားေနသည့္လက္ႏွစ္ဖက္ကေန ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကိုတြန္းဖယ္ေနမိသည္။
"ကိုကို...ေက်ာင္း ေက်ာင္းႀကီးမွာေလ"
"ေက်ာင္းမွာဘာျဖစ္လဲ"
မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္နဲ႔ၾကည့္လာတာေၾကာင့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းမဝံ့မရဲေလးသာျပန္ေျပာလိုက္ရသည္။
"ေတာ္ၾကာ လူေတြေရာက္လာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ဒါစတိုခန္းေလ"
"ဒါေပမယ့္..."
"ကေလး"
"ဗ်ာ"
"ကိုကို႔ကိုယ္ၾကည့္စမ္း။ မလိုက္ေလ်ာခ်င္တာလား ကိုကို႔ကို။ တျခားအသစ္ေတြ႕ေနၿပီလား"
ေလသံမာမာနဲ႔ေျပာလာသည္ေၾကာင့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းေၾကာက္ရပါသည္။
"အာ မဟုတ္တာကိုကိုရယ္။ ကိုကိုလဲအတန္းဝင္ရဦးမွာ ကြၽန္ေတာ္လဲ ေန႔လည္အတန္း..."
"ပ်က္လိုက္ အဲ့အတန္း။ ကိုကိုလဲအတန္းဝင္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္"
အနမ္းေတြျပန္ဆက္ရန္ျပင္လာတာေၾကာင့္ ဘတ္ခ္ဟြၽန္း လွမ္းတားလိုက္မိသည္။
"ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ"
"ကိုကို႔အိမ္သြားရေအာင္ေလ ဒီမွာမလြတ္လပ္သလိုပဲ ၿပီးေတာ့စိတ္တိုင္းက်တဲ့အထိမရေလာက္ဘူးထင္တယ္"
"အင္း ကားေပၚသြားႏွင့္ ကိုကိုေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္"
"ဟုတ္"
မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳသာသာႏွင့္ကားေသာ့ကမ္းေပးလာသည့္ကိုကို႔ေၾကာင့္ သူသက္ျပင္းခိုးခ်မိပါသည္။
လိင္တူခ်စ္သူျဖစ္သလို ေက်ာင္းသားနဲ႔ဆရာအတြဲျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔အစစအရာရာသတိထားေနရသည္။ ေက်ာင္းစည္းကမ္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ဆရာခ်စ္ႀကိဳးသြယ္တဲ့ကိစၥကို အတိအလင္းကန္႔ကြက္ထားတာေၾကာင့္ သူတို႔မွာေပၚေပၚထင္ထင္ေတာင္မေနရဲေပ။
ေက်ာင္းစည္းကမ္းကိုခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး ေက်ာင္းမွာခ်စ္ဖို႔အထိေတာ့ သူမရဲပါ။ ခိုးေတြ႕ေနရတာနဲ႔တင္ကို လန္႔ေနရသည္မဟုတ္လား။
ကားပါကင္က ကိုကို႔ကားေပၚတက္ထိုင္ေနလိုက္ၿပီးမၾကာ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ကုတ္ကိုကိုင္လာသည့္ကိုကိုက ကားေပၚတက္လာသည္။
"ဒီညအိမ္ျပန္မအိပ္နဲ႔ေတာ့"
"ဟုတ္ ကိုႀကီးကိုစာပို႔လိုက္မယ္ရယ္"
"လိမၼာတယ္"
ကိုကိုကထိုကဲ့သို႔သူမ်ိဳးပင္။ သူ႕စကားနားေထာင္မွသေဘာက်တက္သလို ကြၽန္ေတာ္ကလဲ အမ်ားအားျဖင့္ နားေထာင္ေပးေလ့႐ွိတယ္။
ကိုကို႔တိုက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ မ်ိဳးစုံေသာပန္းခ်ီကားေတြဟာ ဝင္လာသူကိုစီးႀကိဳသည္။
ကိုကိုကပန္းခ်ီဘာသာရပ္ျပဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ပန္းခ်ီဆြဲရတာႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ဆြဲသည့္ပန္းခ်ီေတြကို အိမ္မွာအလွဆင္ထားေလ့႐ွိသည္။
"အခန္းထဲမွာ အသစ္တစ္ပုံခ်ိတ္ထားတယ္"
အိပ္ခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာ ပန္းခ်ီကားသစ္ကို႐ွာေတာ့ ဘီ႐ိုေဘးကနံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
"ကိုကို အေပၚကအုပ္ထားတာဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္"
"အင္း"
အုပ္ထားသည့္ပိတ္စကိုဖယ္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာ ေပၚလာသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုၾကည့္ရင္း ဘတ္ခ္ဟြၽန္းအံ့ဩသြားရသည္။ ဒါဟာသူ႕ပုံပင္။ ႐ိုး႐ိုးပုံတူပန္းခ်ီကားမဟုတ္ဘဲ nude ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေန႐ုံသာ။
"ႀကိဳက္လား"
"ကိုကို ဒီဟာက"
"အရင္လကဆြဲထားေပးတာ။ အိပ္ရာေပၚမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အရမ္းလွေနလို႔"
"ကိုကိုဗ်ာ"
႐ွက္ဝဲဝဲေလးျဖစ္ကာ မေနတက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးကို အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္ေနသည္။
"႐ွက္ေနတာလား ညကေတာ့ ပုံပို႔လာတာဘယ္သူလဲ"
နားအေနာက္နားကေနေလသံတိုးတိုးနဲ႔ကပ္ကာေျပာေတာ့ ေကာင္ငယ္ေလးက ကိုယ္ေလးက်ံဳ႕လို႔သြားသည္။
"အဲ့တာကိုကိုပို႔ခိုင္းတာေလ"
"သိပ္လွတာကိုး"
"ဒီပုံေတြဘယ္သူမွေလွ်ာက္မျပရဘူးေနာ္"
"ေနပါဦး ကိုယ္က ဒီေလာက္လွတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ပုံေတြကိုေဝမွ်ၿပီးျပရေလာက္တဲ့ထိ သေဘာမေကာင္းဘူးေနာ္"
"သိပါတယ္ဗ်ာ"
"ခ်စ္လိုက္တာကြာ ႐ူးေတာ့မွာပဲ"
လည္တိုင္ေဖြးေဖြးကိုတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နမ္းကာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္လာေတာ့ သူ႕မွာမေနတက္ပင္။
ခႏၶာကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္ကာ ခ်ယ္ရီေရာင္ခပ္ပါးပါးႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို စုပ္ယူကာနမ္း႐ိႈက္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေလးပင္ျပန္တုံ႔ျပန္လာသည္။
အေပးအယူမွ်သည့္ရမၼက္ဆန္ဆန္အနမ္းေတြၾကားမွာအက်ႌေတြခႏၶာကိုယ္ကေနကင္းကြာကာ အိပ္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာသာေနရာယူလို႔ထားသည္။
ပူးကပ္ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုႏွင့္အတူ လက္ေတြဟာလဲခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ပြတ္တိုက္သြားၿပီး ပူေလာင္မႈကိုဖန္တီးေနသည္။
"အင့္ ကိုကို"
တင္ပါးကေနခ်ီမလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြဟာ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း႐ွိလွသည့္ ခါးထက္မွာခ်ိတ္တြယ္လို႔ေနရာယူတယ္။
စိုလဲ့ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ထိကပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းရဲ႕ေက်ာျပင္ဟာ အိစက္စက္ေမြ႕ရာႏွင့္ထိေတြ႕သြားၿပီျဖစ္သည္။
"ႁပြတ္စ္ လွလိုက္တာကြာ"
ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကိုအသံျမည္ေအာင္ထိတစ္ခ်က္စုပ္ယူၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လစ္ဟာေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ စုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္ၾကည့္ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္အၾကည့္ေတြဟာ ရဲရဲတင္းတင္း။
လည္တိုင္ဆီတိုးေဝွ႔ကအနမ္းႏုႏုေတြၾကား လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ၾကည္စယ္ေတာ့ ေအာက္ကေကာင္ေလးမွာမေနတက္စြာ လူးလွိမ့္လို႔။
တျဖည္းျဖည္းနိမ့္ဆင္းသြားသည့္အနမ္းေတြနဲ႔အတူ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာလဲတိမ္စိုင္ေလးႏွစ္ခုၾကားကဝင္ေပါက္ဆီကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသည္။
"အာ့ ကိုကို ျဖည္းျဖည္း"
မ်က္ေတာင္ေလးစင္းကာ ခံစားမႈေပါင္းစုံကိုခါးစီးခံေနသည့္ေကာင္ေလးကေတာ့ လိုအင္ဆႏၵေတြအျပင္ ရမၼက္တို႔ရဲ႕ပူေလာင္ျခင္းမွာအႀကိမ္ႀကိမ္က်႐ႈံးၿပီး မတိုးမက်ယ္ေသာအသံသာတို႔ကေနရာယူေနသည္။
"Relax baby"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံ႐ွိေသး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဝင္ေရာက္လာသည့္လက္နက္ေၾကာင့္ ႂကြက္သားေတြဟာ တုံ႔စိုင္းသြားသလို ေျဖေလွ်ာ့ဖို႔ရာထက္ တင္းခံေနျခင္း၌သာ။
"ေဟး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ေလ"
ပြေယာင္းေနတဲ့ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္လာတာေၾကာင့္ အာ႐ုံေျပာင္းသြားၿပီးစိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္မိခ်ိန္ အတြင္းထဲထိတစ္ဆုံးဝင္လာေသာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴပင္ေအာင့္ထားလိုက္ရသည္။
"သိပ္ႀကိဳက္တယ္ ဟာ့ "
"ျဖည္း ျဖည္း...ကို ကို"
အဆီပိုေတြမ႐ွိတဲ့ခါးသြယ္သြယ္မွာ ယွက္ႏႊယ္ေနတဲ့အေၾကာင္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ႂကြက္သားဆိုင္ေတြ႐ွိတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ ပနံသင့္လို႔ေနသည္။
"ဟြၽန္း ကေလးေလး...ကိုကို႔ကိုၾကည့္"
ေခြၽးေတြ႐ႊဲေနၿပီျဖစ္တဲ့မ်က္ႏွာျပင္ႏုႏုေလးဟာ တိမ္ေတြေပၚမွာေျမာလြင့္ေနသေယာင္။
"ကိုကို႔အပိုင္ ဟြၽန္းက ကိုကို႔အပိုင္"
"အင့္...ဟင့္ ဟုတ္..."
တျဖည္းျဖည္းျမန္ဆန္လာသည့္အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ပန္းတိုင္ဆီဦးတည္ေနၿပီမွန္းသိလိုက္ရသည္။
"ကိုကို... ပစၥည္း ပစၥည္း မသုံးထားဘူးမွတ္လား"
"အင္း...အဲ့ေတာ့"
"အျပင္ အျပင္မွာပဲ"
ျငင္းဆန္ေနခ်င္သေယာင္ျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ခါးေတြကိုသိုင္းဖက္ပစ္လိုက္ၿပီး အ႐ွိန္အဟုန္ျမႇင့္လိုက္ေတာ့ ညည္းညည္းညဴညဴအသံေတြသာထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"အာ့ ဟာ့ ကိုကို မျဖစ္..."
ပူေႏြးေနတဲ့အခ်စ္ရည္ေတြဟာ ႏူးညံ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းသို႔ အတားအဆီးမ႐ွိစြာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာခဲ့သည္။
"႐ွဴး လိမၼာတယ္"
နားသလည္စပ္ေလးေတြကိုခပ္ဖြဖြနမ္း႐ႈံ႕ေပးေတာ့ ထိုအတိုင္းေလးသာ ၿငိမ္ေနသည္။
"ခ်စ္သလား ဟြၽန္း"
"အင္း အရမ္းခ်စ္တယ္"
"ကိုကိုလဲအရမ္းခ်စ္တယ္"
ဆက္ႏႊယ္ထားသည့္အခ်ိတ္အဆက္ကိုဖယ္႐ွားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အခ်စ္ရည္ေတြဟာ ဝင္ေပါက္ငယ္ကေနစီးဆင္းလို႔လာသည္။
"ဟိုး သိပ္လွတာကြာ ေနာက္ရက္ပုံအသစ္ထပ္ဆြဲေပးမယ္"
"ကိုကိုဗ်ာ"
"ဘာလဲ ၿငိဳျငင္ခ်င္ေနတာလား ဟြၽန္း"
"မဟုတ္ရပါဘူး ကိုကို႔သေဘာေနာ္"
ထိုအခါမွသာျပဳံးေတာ္မူသည့္ ကိုကိုေၾကာင့္ စိတ္ခ်ရသြားသည္။
ခ်န္းေယာလ္ဟာ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ခ်ဳပ္ျခယ္သည္မဟုတ္ ခ်စ္သူအေပၚမွာလႊမ္းမိုးခ်င္သည့္ဓာတ္ခံေလးေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေဒါသထြက္လြယ္ သဝန္တိုလြယ္ေပမယ့္ ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းကေနျမစ္ဖ်ားခံေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘတ္ခ္ဟြၽန္းနားလည္ပါသည္။