Luister bovenstaand liedje dit hoofdstuk!!
Het is kwart voor elf. Ik stap uit bed en kijk in de spiegel. Dutjes overdag zijn ook nooit iets voor mij, maar na vanmiddag had ik het nodig. Het was mijn enige optie om voor even alles te vergeten.
Ik pak mijn telefoon terwijl ik naar beneden loop. Joost heeft zes keer gebeld en meerdere berichtjes gestuurd. In elk berichtje staat weer dat ik moet opnemen en hem moet spreken. Alleen in het laatste berichtje staat wat anders.
"Ik heb alles verpest."
Goed dat hij het weet. Ik sluit mijn telefoon en pak wat fruit uit de koelkast. Vanaf hier zie ik dat mijn ouders samen een film kijken. Ze zien er vredig en gelukkig uit. In tegenstelling tot mij...
Ik loop weer naar boven en word gebeld. Ik zie dat het Joy is dus ik neem op.
"Hey zaar, alles goed?"
"Ja hoor, met jou?"
"Ja wel prima. Cas probeerde Joost meerdere malen te bereiken. Is hij met jou?"
"Nee."
"Alles goed tussen jullie?"
"Niet echt."
"Hmm, heb je nog wat gehoord van hem? Niet alleen Cas maar niemand kan hem bereiken."
"Hij is vast thuis."
"Zeker weten?"
"Joy ik heb geen idee. Het boeit me eerlijk gezegd ook niet."
"Zaar kan je niet ff kijken bij hem thuis? Het is voor ons teringlang rijden dat weet je."
"Joy ik—"
"Zara wil je alsjeblieft een kijkje nemen? Hij reageert al uren niet en dit doet hij nooit."
"Hij is fucking drieëntwintig, laat het."
"Maar ik ken Joost en hij verdwijnt nooit zomaar. Please."
"Ik ga wel."
"Yes dankjewel. Hou ons op de hoogte!"
"Doe ik."
Ik hang op en loop met tegenzin naar mijn kledingkast. Ik doe een simpele trainingspak aan en doe verder niets met mijn haar of gezicht.
Iets later sta ik voor Joost zijn deur. Ik heb hem één keer gebeld en hij nam niet op. Ik klop op zijn deur en niemand opent.
Ik bel aan en weer opent niemand. Na een aantal minuten doe ik zelf de deur open met de sleutel die Joost me een tijdje geleden gaf.
Als ik binnenloop merk ik dat het stil is, een sterke drankgeur is wat ik opmerk. In de woonkamer zie ik lege drankflessen op de grond liggen. Vanuit hier zie ik dat ook de keuken er zo uitziet. Verbaasd en geïrriteerd loop ik rond. Hoe kan hij zoveel drank ophebben? Ik roep zijn naam maar krijg geen antwoord.
Met de hoop dat ik hem boven kan vinden loop ik de trap op. Zijn slaapkamerdeur aan het einde van de gang staat open, dus daar loop ik naartoe. Ik hoor iemand ademhalen als ik dichterbij kom en opgelucht loop ik de kamer binnen.
Die opluchting is al snel vervangen door andere emoties.
Ik zie het laatste wat ik wil zien. Het laatste dat ik verwachtte en het laatste waar ik klaar voor was.
Teleurstelling, woede en verdriet. Heel veel verdriet.
Voor even sta ik stil om goed op te nemen wat ik zie. Mijn vriend die ligt te slapen en Layla die in haar ondergoed aan de rand van het bed zit.
Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar een hele pijnlijke steek schiet door me heen. Voor een seconde verlies ik mijn evenwicht maar probeer mezelf recht te houden. Geen idee of het nu nog nut heeft.
Zodra Layla me ziet verbergt ze haar borsten met de deken waardoor Joost een stukje beweegt aan de andere kant van het bed.
Die onbeschrijfelijke steek zorgt ervoor dat ik geen kant op kan gaan, het is alsof ademhalen zelfs moeite kost. Nadenken lukt niet, sterk blijven lukt niet, zelfs kunnen begrijpen wat ik zie lukt niet.
Maar diep van binnen weet ik wat ik moet weten. Diep van binnen voel ik dat alles kapot gaat, dat alles zeer doet. Veel heb ik niet meegemaakt tot nu toe, maar de pijn die ik nu voel lijkt nergens op.
Al snel verschijnt er een glimlach op Layla haar gezicht. Eentje die zelfs nog gemener is dan degene die ik altijd opzet. Eentje die mij alles vertelt, die mij nogmaals een pijnlijke steek laat voelen.
"Joost, we hebben bezoek." Ze tikt Joost aan en een aantal seconden later opent hij zijn ogen. Ik hoor hem zachtjes schelden binnen zijn mond. Iets later gaat hij met moeite rechter op zitten. Het verloopt allemaal heel snel, maar elke seconde voelt als een eeuw op dit moment. Beseffen gaat niet.
En op dat moment kijkt hij me aan. Vervolgens draait hij zich om en ziet zijn halfnaakte ex die hier duidelijk van geniet. Teveel zelfs.
Hij opent zijn mond als hij weer naar mij kijkt maar woorden komen er niet uit. In tegenstelling sluit hij zijn mond en vertelt hij wat hij ook wilt vertellen met zijn ogen. Hoe moet hij het zeggen ook? Ik was klaar met je en heb Layla geneukt?
Of ik kan een ruzie niet aan en beëindig hierbij deze relatie?
Het is niet dat ik mijn gezichtsuitdrukking kan zien, maar volgens mij kijkt hij mij aan net zoals ik hem aankijk. Ik bedoel onze blikken vol emoties vertellen genoeg, geen behoefte aan woorden toch?
Voordat hij wat tegen mij zegt draait hij zich om naar Layla die inmiddels haar beha aanheeft. "Rot op."
Het is niet dat Layla luistert, maar ik doe wel wat hij zegt. Wat moet ik ook anders?
"Zara wacht!"
Zijn voetstappen hoor ik achter me terwijl hij Layla meerder keren vertelt dat ze weg moet. Alsof ik niets hoor loop ik de gang op, met alle kracht die ik heb slik ik alle tranen door. Huilen door iemand die je dit heeft aangedaan? Dat kan je niet maken. Toch?
"Zara alsjeblieft luister!"
Ik word omgedraaid en kijk hopelijk voor het laatst in zijn blauw-groene ogen. "Ik zweer het je ik had niet eens door dat zij het was! Ik was dronken en—"
Ik onderbreek hem met een klap. Eén van de hardste klappen die ik ooit heb uitgedeeld. "Hoe de fuck durf jij mij aan te kijken?"
De woorden verlaten mijn trillende lippen. Met een rode wang kijkt hij me weer aan. "Zara alsjeblieft luister—" weer onderbreek ik hem met een klap, dit keer een hardere. Hoe zou je dit nog kunnen goedpraten?
"Dankjewel."
"Voor het laten zien dat ik niemand moet vertrouwen."
Voor even stop ik om woorden bij elkaar te kunnen zetten. Ik doe mijn best om geen tranen te laten en met een pijnlijk lachje breng ik mijn laatste woorden uit. Meer lukt niet, gaat niet.
"Zelfs die ene geschiedenisdocent niet."
Ik kijk Layla nog even aan en toon haar met de laatste kracht die ik nog heb een laatste glimlach. Een glimlach die veel vertelt, maar vooral wilt vertellen hoe zielig ze wel niet is. Een glimlach die probeert te zeggen dat het me niets kan schelen, maar hoe erg ik ook me best doe weet ik zeker dat mijn natte ogen mij verraden
Ik zet een stap achteruit en bekijk voor het laatst voordat ik wegloop de man die mij geluk en plezier heeft gegeven dat niemand me gaf.
De man die zogenaamd de vader van mijn kinderen wou zijn, de man die mij de mooiste belofte ooit gaf.
De man die me aankijkt met een blik vol verdiet, spijt en schuld.
De man die mij ooit heeft bedankt voor elke seconde die ik met hem doorbracht.
De man waar ik van hield.
Hield? Is deze illegale liefde nu echt opeens verdwenen?
En dat was het einde van Zara & Joost...
Nee grapje
Wat vonden jullie er van? Het is misschien niet heel goed geschreven maar ik heb mijn best gedaan.
Ik zit dus nu te denken, hoe gaan we verder?
Het lijkt me leuk om een nieuw verhaal te schrijven als vervolg, op deze manier is dit niet een heel lang verhaal en komt het pas over een aantal weken uit. (Zie het als een soort tweede seizoen die aankomt)
Of zou ik hier verder schrijven? Ik wil graag eerlijk jullie mening horen, ik sta ook open voor eventuele ideeën en heb zelf ook veel ideeën die ik nog wil uitwerken.
Let me know!!!
—
Ik zie dat jullie het liefst geen tweede boek willen, wel jammer want ik had dat wel in gedachte. Durf bijna geen vervolgboek te schrijven hahah🙄