BRIAR'S POV
Tahimik lang akong umiiyak dito sa kama ko. I'm not even sobbing. Basta patuloy lang ang pag labas ng mga luha ko sa aking mga mata habang nakatingin sa kisame. Ang kaparehang kisame na sabay naming tinitigan ni Death ng andito pa sya. When his still here besides me, Securing my life.
Ngumiti ako ng mapait.
It's been 3 days simula ng inanunsyo sa akin ni Ezra ang pag alis ng mag ama ko. I really can't handle the pain at hindi nag laon ay tuluyan na akong namanhid. Wala na akong maramdaman dahil sa sobrang sakit. At Oo, Nakaratay parin ako sa kaparehang kama kung saan huli kaming magkasama ni Death, simula ng umalis sya.
At gaya ng mga posibilidad na naisip ko, ay wala akong nagawa sa pag alis ng mga ito. Pero alam ng buong kalawakan at mga bituin sa langit kung gaano ko sinubukang habulin sila. Na pigilan sila sa pag alis. But luck isn't my side, so wala parin akong nagawa sa huli. The earth itself stopped me from getting them back.
Naiwan parin ako.
Napapagak ako ng tawa. Puno yun ng kapaitan, at paniguradong maawa sa akin ang kung sino mang makakarinig nun. Agad rin namang nanariwa sa isip ko ang mga nangyari nitong mga nag daang araw.
The most painful day in my life, na mahusay na nakapagkubli sa isang matamis na sandali, kaya walang kahirap hirap na nalinlang ako nito.
_FLASH_BACK_
"I'm truly sorry Bri. G-ginawa ko na ang lahat para pigilan sila, pero ano bang l-laban ko kay Death?" Umiiyak na sabi pa ni ezra sa harap ko. Subrang flushed na ng mukha nya at gawa siguro yun sa subrang pag iyak, na tiyak kong kanina pa nya ginagawa.
Hindi naman ako makagalaw sa kinauupuan kong kama. May kong anong masakit rin sa lalamunan ko kaya kahit mahinang tinig ay hindi ko magawa. My throat is already aching and my heart is much more the same dahil pakiramdam ko ay hinahati ito sa maraming piraso.
Ang sakit ng puso ko. Literally at figuratively. Wala ngang sinabi ang sakit ng mismong sugat ko na gawa sa operation, sa sakit na nararamdaman ko emotionally ngayun. It's two different pain, at nangingibabaw ang sakit na gawa na naman ni Death. Ang pagkakaiba lang talaga ay parang nag upgrade yung sakit kong nararamdaman ngayun.
Basta sa mga oras nayun ay parang buhat ko na ang lahat ng problema sa mundo. I almost stop from breathing dahil parang pinapatay ako ng bawat pag hinga ko. Kung pwede lang sana alisin iyun na parang naglilinis lang ng isang kwarto kung saan aalisin mo ang kalat, ay matagal ko na iyung ginawa.
But no. I'm hurting deep and bad, and will be hurting more. Nangyayari na ang mga kinakatakutan ko. Their already slipping from my hands, and I know soon enough ay tuluyan na silang mawawala sa pagkakahawak ko.
"Ezra, no. H-hindi sila aalis! T-they can't! K-kailangan ko silang s-sundan. I need to stop t-them bago pa sila t-tuluyang makaalis dito sa Pilipinas." Nahihirapang apuhap ko sa aking mga salita, dahil parang nauupos akong kandila sa kinauupuan kong kama. Pero nakahanap din ng lakas para kumilos.
It's already just my instinct.
"Briar no! Stop that! A-alam mong hindi mo pa k-kaya!. I'm r-really sorry at wala akong g-gaanong matutulong kundi ang b-bantayan at pigilan ka." She said. Calming me down as she stop me from struggling. She's still crying at mukhang nasasaktan pero wala syang magawa dahil she knows kung anong mas makakabuti sa akin.
But no! I need to act myself! And fast! Hindi pwedeng manatili pa ako dito sa lugar na to knowing na inilalayo na sa akin ni Death si Zefrianna. Zefrianna is the only thing I have and make me move forward, sa kabila ng lahat na nangyayari so far. Kung pati si Zefrianna ay mawawala sa akin ay parang mawawala narin ako sa sarili ko.
"A-anong ibig mong s-sabihin Ezra!? Help me! Kailangan ko nang umalis sa lugar na ito para sundan ang mag ama ko! I won't let them go! Kahit na kailangan ko pang maglakad sa baga at dumaan sa butas ng karayum, just to get them ay gagawin ko parin! I... I can't lose them!" May kalakasang sabi ko kay Ezra, I'm not even aware na tuluyan nang nagsibagsakan ang mga luha sa mata ko.
Pilit ko naman syang tinutulak palayo sa akin dahil hindi ako nito pinapayagang tanggalin manlang ang swero ko, na wala talaga akong pake kung mag dugo man yun. May mas malaki akong problema para pansinin pa yun. Wala kaseng ibang tumatakbo sa utak ko kundi ang pagnanais na makalabas sa lugar ito at sundan sila Death.
But to my dismay... what Ezra said next, caught me off guard.
"I'm really sorry Briar. B-but... I'm here to stop you from fallowing them." She said within her sobs. Hindi naman ako makapaniwala dun.
"W-why..? Ezra bakit? Death is taking Zefrianna away from us! How can you say that!" I scream hesterecally. Nakakaramdam ako ng galit dito, at Tuluyan narin akong nag wala sa hawak nya. Wala syang ibang kasamang nurse which is im thankful dahil kahit papaano ay nakakagalaw ako.
But then again, Why would she stop me! Anong karapatan nya? And why is she acting like this? Mas malapit sya kay Zefrianna at alam kong sya ang unang tao na tutulong sa akin para sundan sila Death, dahil alam nya ang nararamdaman ko. Sya ang tumayong ikalawang magulang ni Zefrianna kaya dapat naiintindihan nya ako kahit papaano.
I thought somehow ay maiintindihan nya ang nararamdaman ko!, but why is she doing it hard for me? Or Maybe for the both of us? Obviously na nasasaktan din sya at nahihirapan. Her actions and tears say so. Pero bakit ganito sya?
"Briar you can't--"
"Why can't i huh!? Tell me?? Why can't i--" I cutted her words. But naputol din pabalik ang mga kung anong sasabihin ko.
" Because you can't BRIAR! You just can't! Sa tingin mo ba hahayaan kitang umalis sa lugar na to ng ganyan ang lagay mo!? Of course not! You can't even walk yet! Wag ka ngang masyadong selfless! Maraming tao ang nag aalala sayo at takot na mawala ka! At Oo, Isa ako dun! And I won't let you leave this hospital para lang mapahamak ka ulit! At malagay nanaman sa bingit ng kamatayan ang buhay mo!" She screamed out. Pointing some point.
"You almost die two days ago Briar! Your even lucky at agad na naagapan yun ni Zack! K-kung hindi a-ay baka tuluyan ka nang n-nawala sa a-amin...! You don't know how worried sick I was. Paano nalang kung mapahamak ka ulit!? Zefrianna need a mother! Her real mother! At ikaw yun! I was scared to death na baka maiwan sya sa akin ng hindi ka kasama sa tabi ko! Your her real mother! At ikaw ang mas kailangan nya! at malamang ay hahanap hahanapin ka nya sa akin pag nag kataon na may mangyari sayong masama!" She continued. Pain in her voice.
" Briar please... Isipin mo naman ang sarili mo kahit ngayun lang. I'm here to stop you dahil ayaw kong may mangyaring masama sayo. Pagod na akong makita kang nahihirapan at nag aagaw buhay sa loob ng pesteng operating room ng hospital nato! Kaya heto ako kahit labag sa loob ko ay kailangan kitang pigilan, dahil ito ay mas makakabuti sayo. Hindi pa kaya ng katawan mo na sumugod ulit sa gera Briar. So please listen to me... Just trust Zack and mathew. Sila ang kumikilos sa labas to tract down Death. Let's just wait them. Alam kong ginagawa nila ang lahat para maibalik ang mag ama mo." She explained. Begging for me to at least listen to her. Naspeechless naman ako dun, pero patuloy parin ang pag iyak ko.
I'm not aware na subrang nag aalala sya sa akin ng ganito. It makes my heart flutter a little pero hindi parin maikakailang nasasaktan parin ako. But this time ay para na sa aming dalawa yun ni Ezra, dahil alam Kong she's hurting for me.
"Pero kase Ezra... H-hindi ko k-kaya..." Piyuk na sabi ko. Struggling with my words. Agad naman itong yumakap sa akin, helping me to calm down kahit na umiiyak din sya.
"Shhhh... I know. It's hurting you. Ganun din ako, Alam mo iyan. But Briar i love you as my own sister. I don't want you to risk your life again. Ginagawa na nila Mathew ang lahat. Please understand me. You need to stay here, so you can recover fast. Pag nangyari at pagkatapos naman nun ay malaya ka nang makakagalaw. Both of us." She shush me, while caressing my back. Mas naiyak naman ako dun.
"And I'm really sorry for doing this to you... I just need 3 days. We just need 3 days Briar." dagdag na sabi pa nya. it confuses me kaya marahan akong nag angat ng tingin sa kanya. My eyes illuminating confusion within them.
"W-what do you mea--" naputol ang pag tatanong ko ng may naramdaman akong may tinurok sya sa leeg ko. Gulat naman akong napatingin sa kanya.
"E-ezra...?" Takang tanong ko, pero agad naring nanghina ang katawan ko at bumigat ang mga talukap ng mga mata ko.
Ang huling natandaan ko nalang bago ako tuluyang makatulog at mawalan ng malay, ay ang paulit ulit syang pag hingi ng sorry at ang mga hikbi nyang pumupono sa buong kwarto. But despite of that ay nagawa ko parin syang ngitian, saying that it's ok.
_END_OF_FLASH_BACK_
I sighed. Then marahan umiling.
Well... Being sedated for days isn't that bad... yeah. You read it right. I was under sedation for almost 3 days kung isasama ang araw na to.
Ezra is the one who's monitoring me. They're doing that for my wound. Alam nilang hindi makakatulong sa pag recover ko ang subrang paggagalaw, specially at alam kong kinuha at nag babalak si death na ilayo sa akin si Zefrianna. Of course I wouldn't just stay still, which is they comprehend right. Paano ako mapapanatag diba? so they always put me to sleep, instead of me moving unnecessarily that will make my situation more worst.
Yes, I hate the set up. Of course. who wouldn't anyway? Their treating me like a prison here. Pero alam kong wala akong magagawa dun. Their doing it for my sake. And to be fair enough ay medyo thankful ako dahil at least banayad nitong naiibsan ang sakit na nararamdaman ko.
I mean, tulog ako. Hindi ko nararamdaman ang sakit at yung feeling na parang pinagkakaisahan ako ng mundo. When I'm sleeping ay wala akong problema. I'm just nothing. I can be peaceful as much as I can be, at malayo sa stress.
Aside from that ay I can feel that my body is doing well. My wound is doing better too, dahil fully sealed na ito at mabilis na nag hihilom dahil sa mga gamot. I'm recovering fast enough. And I'm glad about it, dahil worth it ang mga pagtitiis ko.
Pero minsan talaga ay hindi ko maiwasang humiling, na sana ay tuloy tuloy na ang tulog ko. Pag nagigising kase ako ay mabilis na nag sisink sa utak ko ang tunay kong situation at nahihirapan ako dun, at sa fact na I'm getting tired of it. Tulad nalang ngayun. It's 6 Early in the morning at heto ako tahimik na umiiyak kahit kagigising ko lang.
But of course, wishes don't just came true in a blink, especially ang tulad ng sa akin, dahil nagigising, o di Kaya ay ginigising nila ako kapag oras na ng pag kain ko. Actually kung ako ang tatanungin ay mas gugustohin ko nang I-missed nalang ang mga meals ko at matulog ng payapa sa loob ng buong tatlong araw ng walang delay.
Pag tulog at gising kase ang set up, ay parang nagpuputolputol ang sakit na nararamdaman ko. At dun ako napapagod, knowing na sa next napaggising ko ay mararamdaman ko nanaman ang pagdadalamhati ng puso ko.
It was tiring. But I can't do nothing, dahil kailangan kong kumain para mameantain ang kalusugan ng katawan ko and for me to recovery fast which is already happening. In fact kaya ko na atang mag lakad at tumayo dahil ok na ako, but I'm still under observation kaya hindi pa nila ako pinapayagan so I just let them be, since I'm tired arguing with them.
Besides this is my last day at madidischarge na ako bukas. Need ko nalang ng kaunting panahon at makakaalis na ako dito. Just little more patience and I'll be in the war zone again.
Nabalik ako sa reyalidad ng marahang bumukas ang pinto ng silid. Nag angat ako ng tingin but only to be greeted by ezra. Binigyan ako nito ng marahang ngiti pero bakas ang lungkot dun. I can also sense the hint of exhaustion within her, at ang patunay duon ang mga eye bags nya.
She isn't the compose Ezra that I know. Parang tumanda sya ng ilang taon sa nakalipas na mahigit tatlong araw, and I won't be surprised kung gawa iyun sa set up namin. That me being sedated. Against rin sya dun pero can do nothing to change anything. Wala na nga syang bukang bibig kundi sorry. Hindi narin naalis ang pamamaga ng mata nya dahil kaiiyak.
We're both suffering from the set up.
"Good morning Bri." Mahinang bati nya at umupo sa harapan ko at marahan akong hinalikan sa nuo, which is she normally do since ng macomfine ako dito. She's worried sick about me.
"Morning... A-anong balita sa labas? And where is Zack?" I greeted as I ask back. Gadalasan kase na silang dalawa ang laging magkasama kung magpunta dito. Ezra just sighed.
"Zack is facing the Press con." she tiredly answered, napamaang naman ako dun. Confused.
I'm very aware that many people are interested on me, dahil sa pagiging sikat kong Doctor and so on, and paparazzi always fallow me secretly like my own shadow magmula ng makilala ako sa buong bansa. But i'm sure that, i'm careful enough para hindi malaman at umabot sa Press con. ang kahit na anong issue na may kinalaman sa personal life ko.
My Personal life status is watertight enclosed. Kaya kahit ang mga paparazzi at mga kung sinong reporters, ang interesado sa akin ay nahihirapang maka keep up sa kung anong nangyayari sa buhay ko. I'm always been enclosed about my life, I don't share to public about my deep personal life status and so on. I always made sure of that.
At kung may mga issue man like this ay walang sino man ang nag le-leak nun sa public, dahil that can cause my reputation go unbalanced, and eventually creates non-stop schemes and rumors about me, good or bad things. Which is i don't really care. Wala naman talaga akong pakealam sa kung anong sasabihin ng mga tao sa akin. But it's for my own safety so I just go with it.
"I don't know kung paano nakarating sa Press con. Ang about dito. Even zack was unguarded about this. But everyone keeps on asking about you, and looking for you. Someone have probably leak some information at eventually ay nakarating sa Press con." She explained worriedly, kahit hindi pa ako nag tatanong, but malamang ay nahulaan nya yun dahil sa reaction ko.
"How much they know about my situation?" Takang tanong ko. Medyo uncomfortable dahil sure akong pag lumabas ako sa lugar na to ay pagpi-fiestahan ako ng mga tao.
"Ang alam lang nila ay your sick and undergoing a sedation as for a while. At yun ang ipinagtataka ng marami. On why are you undergoing sedation..." She responded, kitang kita ang frustration sa mukha.
And again, tumulo ulit ang mga luha sa mata ko. Pinanuod nya lang naman ako helplessly dahil alam nyang wala syang magagawa maliban sa maharan iyung punasan. Everything really is a mess out there. It's so depressing.
"I'm really sorry Briar" she said, pero bago pa ako makapag respond, to say na ' it's ok ' even though it's really not, ay nagsalita ulit ito. Totally changing the topic but doesn't really help since may kinalaman yun about kila Death.
"But yes... Good news is hindi pa nakakalabas ng bansa si Death with Zefrianna. Mathew knew na asa malapit lang ang dalawa pero still can't say the exact location kaya hindi nila agad ito matuntun. At sa fact na pinasara ang NAIA dahil nag karoon ng aberya nitong nakaraang araw." Ezra explained. Some how ay nakaramdam ako ng kaunting kapanatagan dun, but naguluhan sa part na 'ABERYA sa NAIA'
I smell something fishy with that news. I mean hindi basta basta ipapasara ang NAIA ng dahil lang sa maliit na aberya! I mean again! Isang kahibangan yun!
International airport yun at nag sisilbing alisan at tanggapan ng mga taong aalis at uuwi sa labas at loob ng bansa! Maraming mapeperwisyo pag isinara yun!. And I bet na may kinalaman si Death dun. Or kung ano mang nangyari. My instinct is saying so. I know he has do to with it.
"A-anong aberya?" Tanong ko, suddenly felt panic.
Malay mo kinunchaba na pala ni Death ang pinaka Airline Company. At talagang ipinasara para kung umalis man sila ng bansa ni Zefrianna with secret private plane, which I presume na marami sya ay hindi ko sya magagawang sundan.
Of course! it would be easy for him to manipulate and convince the whole Company itself. His Powerful enough to do such things and has his own connections and money! It's way easier for him!
"Briar calm down please, walang specific na inulat ang pinaka head manager ng NAIA about sa aberya but they insist to close it--"
"That's the point! Walang specific na sinabi!" I cutted her words, at mas nakaramdam lang ng matinding kaba.
No doubt! May kinalaman si Death dito! At hell pupusta ako!
"It's him Ezra! It's him! May kinalaman si Death dito! Maybe binayaran nya ang buong airline company para isara yun! so pag nagkataong umalis sila ni Zefrianna ay hindi ko sila masusundan! Ezra that's his plan! Kailangan ko nang umalis dito! I have to go! bago pa mahuli ang lahat!" Paliwanag ko sa kanya at nag simulang kalasin ang mga swerong nakatakid sa akin.
I was panicking to the point na parang mababaliw na ako. But no sh*t! Aalis na ako sa lugar na to ngayun din! I just know na may kinalaman si Death sa lahat ng nangyayari. And I don't trust Mathew either.
Maybe pinagtatakpan lang nya si Death kaya hindi nya ito malocate agad! Sa kanya na rin mismo nanggaling na malapit lang ito, so how did he know na malapit lang ang mag ama ko kung hindi naman nya alam ang exact location? And oh! No. Hindi ko tatanggapin ang excuse nyang pakiramdam at hunch nya lang yun! It's rather suspicious! I'm not a fool!
"Briar itigil mo yan! Hindi ka pa--"
"Ezra enough! I'm so full of this! Hindi na ako makakapag hintay knowing na paalis ng bansa ang mag ama ko! At kung nag aalala ka sa akin, well thank you. Pero kaya ko na. I'm more than healthy, thanks to you again. But sad to say it need to end here. I'm Discharging myself and i assure you na ok na ako. I'm a doctor so i know the exact state of my body! And I'll be more thankful enough kung tutulungan mo ako" I said. Cutting her words again. I'm already desperate, but totoo ang sinabi kong ok na ako.
"Briar--"
"Please Ezra... Please... Hindi ko na kayang mag hintay nalang dito and doing nothing" I pleaded as I beg. Nakita ko kung paano sya mag dalwang isip but still gave in, in the end.
"Ok, I'll tell Zack--"
"No! Don't tell to any--"
" It's ok. I assure you that Zack won't go against it. He'll assist us too. Maraming mga reporters sa labas." She explained. May hesitations ako about sa sinabi nya but pumayag narin dahil tama sya. We'll need Zack to assist us.
And just like that, I was out of the hospital bed. Around 11 to 12:30 am, The hospital itself, let me discharge after a long explanations. Kahit kase hospital ni zack to, ay against parin ang ibang Doctor na nagmomonitor sa akin to be discharged that early, but they eventually let me off the hook. But they say I must take some precautions and can't take some hard and heavy works, which i just agreed so it will be the end of the discussion already.
At ngayun ay asa car na kami mismo ni Zack. him, driving us back to the mansion. Pahirapan pa nga ang pag labas namin sa hospital, dahil sa ground floor palang ay kinuyog na kami ng reporters, asking me on what really happened, but I answered none of those.
Medyo nahirap nga ang mga bodyguards namin to handle and shu all the reporters away. Kahit nga pati yung mga security guards ng hospital ay tumulong na rin, para lang makalabas kami at makasakay sa car na ito ng maayos.
Feeling ko tuloy ay isa akong artisa. Hindi pa kase nangyayari to sa akin so far, na kukuyugin ako ng mga reporters para lang sa issue ko. At ngayun lang talaga nag sink in sa utak ko kung gaano kahirap maging famous doctor and so on.
Rich struggles kung sa iba.
And mostly, I hate the fact na, this can be a big problem. With reporters in my way ay hindi ako makakagalaw ng maayos to find Death and Zefrianna.
It's more frustrating than i thought!
I underestimated the world!
I sighed.
"Are you ok Briar?" Zack ask, at sinulyapan ako mula sa rearview mirror ng sasakyan. Napatingin rin naman sa akin si Ezra dahil dun. They're still careful around me. Checking me time to time like na parangasisira ano mang oras pag nalingat sila.
I sighed again.
"I'm ok, Zack. Thank you" I responded, then binaling ang attention ko sa labas ng bintana.
"Wala namang masakit sayo Bri?" Tanong naman ni Ezra ensuring everything. Nag hummed lang naman ako at hindi na lumingon pa. Masyado silang over acting sa lagay ko. I'm tired arguing about it.
Basta marami akong iniisip. Mukhang hindi nga nababawasan. Ang dami na namang mga posibilidad ang naglilitawan sa isip ko like, paano kung mabawi ko nga silang dalawa? What will happened to us? Magkakasyos kaya kami at mabubuo bilang isang pamilya? And about death, will he still forgave me? Paano naman kung huli na ako at hindi sila mabawi? Ahrgg... I will totally lost my mind pag nangyari yun.
Nasaganun akong pag iisip ng hilahin ako ng antok, at hindi ko na namalayang tuluyan na akong nakatalog sa mga posibilidad na naiisip ko.
Tiredness succumb me.
_____________
"Are you sure na ok lang sya Zack? Why isn't she waking up?"
" Ezra calm down. Ok lang sya. She's just sleeping"
" Sleeping!? For almost two days? Hindi na sya nagising simula kahapon ng makatulog sya sa kotse! How can i calm down!?"
Naalimpungatan ako dahil sa mga sigawan nayun, na masasabi kong asa malapit lang din.
I groaned slightly naman ng makaramdam ng ngalay sa pag kakahiga ko at unti unting minulat ang aking mga mata.
I was greeted by a familiar room, and if I'm not mistaken ay ito ang kwartong tinutuluyan ko sa mansion nila Zack.
Agad akong napabangon ng maalala ang buong nangyari bago ako makatulog. Kasabay naman nun ang marahang pag ungol at daing ko, dahil medyo kumirot ang dibdib ko, at sa fact na nakatulog ako ng matagal.
I groaned again. In this case parang wala ring nangyari sa paglabas ko kahapon! It's like na parang ngayun pa lang rin ako na discharge!
Great.
"Oh my! Briar! Thank goodness at nagising ka na! You've been sleeping since yesterday! Hindi ka na nagising kahapon ng makatulog ka sa kotse at ng makarating tayo dito sa bahay!" Nag aalalang bulalas ni Ezra, sya ang unang nakakita sa pagkagising ko since nakatalikod sa akin si Zack.
"Ezra relax. Epekto lang to ng sedative, dahil nasanay ang katawan nya dun. Her body just went tired. Normal iyun" paliwanag naman ni Zack, pero tiningnan parin ako ng parang his calculating his own assessment.
"Anyway, ano ang pakiramdam mo Bri?" He ask after.
"I'm good... A-anong oras na?" Tanong ko, madilim na kase sa labas.
Why do I even need to sleep that long!? Nasayang lang ang mga oras!
"It's 7 : 30 in the evening, you've been sleeping for 40 hours, since--"
Naputol ang pag papaliwanag ni Zack ng may tatlong malalakas na katuk ang nanggaling sa likod ng pinto, na parang emergency ang ibabalita nang kung sino man ang nandun. Hindi pa nga nakakarespond si Zack ay kusa na itong bumukas at niluwa ang isa sa mga taohan nya.
"Sorry for my intruding Boss. But we already located Mr. Xyontenier, his on NAIA. His on the move and like what ma'am Ezra said, ay meron nga itong private plane at handang umalis mamaya. At exact 9 : 00 pm." The man in his early 30's reported. He explained it so clearly and i almost faint because of the news.
So I was right! His totally leaving with a private plane!
Why would he do that!? Ganun ba kalaki ang galit nya sa akin!? Bakit hindi manlang nya ako pakinggan muna to explain myself?
"Oh my..!" Ezra gasp. Naging blanko naman ang expression ni Zack.
"Ready our men. And prepare some chopper for us. Where heading to NAIA tonight." Zack seriously commanded. Mabilis namang tumango yung lalaki, pero bago pa ito makaalis ay pinigilan agad ito ni zack.
"Wait. Have you Reported this to Mathew? And where is he by the way?" He ask, suspicion in his words. But the man just shakes his head.
"Sorry Boss, we couldn't reported this to Sir Calvente because he went missing too, after na malaman nyang uuwi kayo kahapon, with his wife and daughter. Where still finding him." explained of the man. Nakagat ko naman ang labi ko dun at mas nadagdagan ang hinala ko na baka nga tinutulungan nya si Death.
I wouldn't doubt it. Sila ang magkasama for all this year's! Hindi talaga maglalayong tutulungan nya si Death.
"That's better, and I doubt na hindi pa nya alam ang tungkol dito, I know him better, lagi syang nauuna sa news. Anyway don't mind reporting to him. You can leave. " Zack respond, and just like that ay nawala na ang lalaki sa harap namin na parang bula.
We fell silent for a while, totally still stunned because of the news, pero ako din ang bumasag nun with my sobs.
"W-why would h-he do that...? How u-unfair! Ni hindi man lang nya pinakingggan ang explanation ko! Is he always like that!?" Umiiyak nanaman na tanong ko sa kawalan. At pilit na pinupunasan ang mga luha sa mata ko but only to be replaced by the new one's.
Nakakainis...! I'm already losing them! and it hurts so much! I could die. Akala ko namanhid na ako pero now I know na hindi parin pala.
"Shhh... I'm sorry Briar. But we'll get them back. We promise. Gagawin natin ang lahat to get them back" Ezra said, while caressing my back.
"I'm really ganna punch that jerk off. D*mn it!" I heard Zack murmurs underneath his breath. Mukhang kahit sya ay nafru-frustrated narin.
"Anyway. Let's go. It's going to be alright bri. We'll totally get them back" Zack assured. Agreeing with Ezra. Tumango naman ako despite of my hesitations, then we totally went off.
30 minutes later we land on NAIA sakay ng chopper na pinahanda ni zack. At kahit parang minamartilyo at nilalamig ang buong kalamnan ko ay ako parin ang unang bumaba sa chopper, at naunanang pumasok sa loob ng airport, not minding kong tinatawag ako nila Ezra sa likod ko.
Habang nasa byahe kami ay sinabi sa akin ni Zack kung asang part makikita ang sasakyan na private plane nila Death, at sa may kaliwang bahagi yun ng airport, so I know kung saan ako pupunta, with or without them.
8:00 pm na. at kung susukatin ang laki ng airport ay kulang ang isang oras para mahagilap sila Death dito sa loob, idagdag pa ang part na walang ilaw liban sa mga lamp post sa kalsada na nag se-see through lang sa glass wall ng airport, kaya medyo may kadiliman ang lugar, the flashlight I'm holding is not that big of a help either.
All I know is just to find them already. Hindi ako mapapanatag hanggat hindi pa sila nahahagip ng mata ko. And just please! Sana ay hindi pa sila nakakaalis. I know Death! He'll do everything para hindi ko sila maabutan!
Habang nasakalagitnaan ako ng pagtakbo dito sa loob ng isang madilim na pasilyo ng airport, ay may narinig akong mga taong nag uusap sa di kalayuan sa akin. And I'm 100% sure na ang isang boses ay kay Mathew.
Mabilis na kumolo naman ang dugo ko just hearing his voice. That sh*t head!
"Make sure everything is going according to our plan. Remember, we can't afford to mess everything tonight." I heard he said. Hindi ko na naman napigilan ang galit ko at mabilis na tumakbo palapit sa kanila.
"Mathew!!" Malakas na sigaw ko. Nakita ko silang parehas natilihan ng kausap nya, but I didn't give a f*ck at mabilis na sinugod ang pesteng lalaki.
"Briar!" Gulat na bulalas nito sa akin, but didn't give him a chance to react more. Sumasabog na kase talaga ang pagkagalit ko sa kanya, and I can't hold it any longer.
"You f*cking jerk! I knew it na tinutulungan mo si Death! I'm going to kill you for this! Asan sila!!? Tell me!! Or else papatayin talaga kita! Don't ever try me!" I burst out angrily, grabbing his collar at marahas na isinandal sa kalapit na pader nanaandito. Ni hindi ko na nga alam kong saan nanggaling ang lakas ko para magawa yun sa kanya.
"Briar let me ex--"
"F*ck that explanation! I hate explanation!. So if I we're you, ay hindi na ako mag papaliguy liguy pa and just talk the hell out!" I cutted his words at binigyan sya ng suntok sa panga nya kaya natumba ito sa sahig.
I'm fuming in anger at nangdidilim ang paningin ko sa kanya. Habang ang kasama naman nyang lalaki ay matagal nang naglaho. Tsk!
"D*mn it! I always knew this will get me beat ups" bulong nito, pero hindi ko iyun pinansin at itinayo ulit sya.
"Asan sila? Asan sila mathew!?" I impatiently growls. Nag buntong hininga naman ito.
"Ok, ok, goodness! I don't want to die yet. Papunta na sila malamang ngayun sa plane nila." He confess, binigyan ko naman ulit sya ng suntok sa mukha na ikinamura nanaman nya, as my thanks.
"You are so dead pag hindi ko sila naabutan Mathew! Better hide your f*cking ass up!" I screamed out, as I run towards the outside field kung saan makikita ang pinaka landingan ng plane, at napakalawak na kalsada. Narinig ko narin naman sa likod ko sila Ezra at kinukompronta rin si Mathew. But hinayaan ko na sila dun.
Nang tuluyan na akong makalabas sa pinaka outside field ay agad akong napayakap sa sarili ko, dahil sa lamig ng hangin na sumalubong sa akin, but that didn't stop me from running towards the direction kung san ko makikita ang plane nila Death.
But I was caught unguard ng biglang sumindi lahat ng ilaw ng mga magkakalayong poste sa lugar. Leaving me a little blind kaya natigil ako sa pagtakbo. But in my confusion ay namatay rin agad ang lahat ng ilaw, pero nahantad naman sa akin ang sea of glowing blue bulbs, at naka arrange iyun sa unique style, na pag titingnan sa malayo ay parang may mga bituin sa mismong lupa.
Naguguluhan akong sinundan iyun at pilit na inaalis ang pagkamangha sa aking nakikita, but I couldn't really help to gasp slightly as I walk through them.
Pag hinahakbang ko kase ang mga paa ko pauna ay nagbabago ang ilaw ng mga bulb. White to green and back to blue. at parang alon yun na nagwawave each time it happened.
Parang asa ginta tuloy ako ng asul ng dagat sa kalagitnaan ng gabi. It's really amazing and beautiful na muntik ko nang malimutan ang tunay kong dahilan kung bakit ako andito. And I would be lying to myself kung hindi ko sasabihing, the view relaxed and calmed me some how, as I felt my anger fading away with the wind.
"Ano bang nangyayari?" Nagtataka at naguguluhang tanong ko sa sarili, but my attention was caught by a single rose na nakalatag sa dadaanan ko.
Then suddenly my heart went wild. Mas lumakas ang kabog nun, but this time ay hindi sa kaba at takot of losing someone, kundi sa isang feeling na hindi ko parin mapin-out.
I'm very whelmed by it.
And of course, as expected ay may sariling mga utak ang kamay ko na kinuha ang rose na yun, out of curiosity which people normally do. And to my surprise again ay umilaw ito ng hawakan ko. Glowing bright red as it can be. But what amaze me more ay nang maging pula rin ang ilaw ng sea of bulbs with it. Not only that dahil umiilaw rin ang hugis puso kong singsing.
It really shocked me to the core. I mean diba? How can that even happened? I just touched the rose!
"Oh my..." I breathlessly gasp. Then marahan kong naitakip ang aking kamay sa aking bibig. I felt like crying again.
Not far from me, there was a big screen. Oh no. Let me rephrase that. It's more on screen of white balloons, na lumitaw na parang malaking TV. showing the whole place itself. at nakikita ko ang sarili ko dun. Ngayun ko lang rin narealize na I'm standing in the middle of the heart shaped sea of bulbs. But more on that... I saw him there. Standing very handsome in his navy blue suit.
My tears totally made their way in my cheeks. Then without nowhere ay may pumailanlang musika sa hangin.
"What would I do without your smart mouth… Drawing me in and you kicking me out… Got my head spinning, no kidding… I can't pin you down…"
His voice sang out. Then underneath my eyes, I saw how the balloons change it's color to red and rearrange itself from square to heart. Then our gaze met.
"Death..." I cried out his name. And can't help to feel weak underneath his stares.
"What’s going on in that beautiful mind… I’m on your magical mystery ride, and I’m so dizzy… don't know what hit me but I'll be alright-ttt…"
He started to walk slowly towards me. Strings of the balloons in his hands as he sing, but every step he make ay may lobong kumakawala at pumuputok sa ere with some red petals falling in the air.
"My head's under water but I’m breathing fine… You’re crazy and I’m out of my mind…
‘cause all of me… loves all of you…
Love your curves and all your edges. all your perfect imperfections…
Give your all to me… I’ll give my all to you…
You’re my end and my beginning... even when I lose I'm winning…
‘cause I give you all-lll-lll of me… and you give me all-lll-lll of you… oh…"
By the time he finished singing the chorus ay, nakatayo na ito sa harap ko. Smiling at me brightly as i feel every words of the lyrics touched my heart, making it to melt. Then binitawan na nya ang string ng mga lobo kaya not that much long ay tila nag ulan na ng petals ng bulaklak. While me? I'm just looking at him intensely and couldn't stop from crying more.
"How many times do I have to tell you… even when you’re crying you’re beautiful too…"
He wipes my tears away, then smiled to me again.
"The world is beating you down… I'm around through every mood…
You’re my downfall… you’re my muse… My worst distraction… my rhythm and blues…
I can’t stop singing… it’s ringing… in my head for you-uuu…
My head's under water but I’m breathing fine… You’re crazy and I’m out of my mind…
‘cause all of me… loves all of you... Love your curves and all your edges… all your perfect imperfections…
Give your all to me… I’ll give my all to you…
You’re my end and my beginning…
even when I lose I'm winning…
‘cause I give you all-lll-lll of me… and you give me all-lll-lll of you… oh…"
I watch as he sang in front of me magically, hindi kailan man nag hiwalay ang titig namin sa isat isa. Ramdam na randam ko rin ang bawat pagkabog ng dibdib ko as i feel his love within the lyrics.
"GIVE ALL OF YOU… Oh-hhh… Cards on the table… we’re both showing hearts… risking it all… though it’s hard…"
Then suddenly he stopped. But to my surprise, My angel, Zefrianna. suddenly walk out from the near opened plane, na may mga ilaw din and continued the song. She's like a little Fairy with a small box in her hands.
"‘cause all of me loves all of you… Love your curves and all your edges… all your perfect imperfections…
Give your all to me… I’ll give my all to you…
You’re my end and my beginning…
even when I lose I'm winning…
‘cause I give you all-lll-lll of me…
and you give me all-lll-lll of you… oh…"
she sang beautifuly as she walk towards us, despite of having struggles to say the S letter she still managed to sing the song perfectly.
I'm more than proud to my daughter.
"I give all-lll-lll of me…
and you give me all-lll-lll of you… oh-hhh…"
The last part of the song, and sabay nila yung kinanta sa harap ko, both of them smiling so bright that I can be blind.
I just don't know how to react. Parang nag si alasbalutan ang galit sa dibdib ko just looking at the both of them in front of me. I couldn't even say something and just silently cried as i watched them. I'm so touched and happy.
Hindi ko to inaasahan. I'm totally unguarded and very un prepared. And yes. The song ended magically as they sang it magically too.
Nakita kong inabot ni Zefrianna ang dala nyang kahon kay Death. Then after that, Death kneeled in front of me for the second time. Now my heart totally went uncontrollable. feeling ko nga ay lalabas na yun sa dibdib ko dahil sa lakas ng kabog, while watching him sa kung anong sunod nyang pang gagawin. Hindi ko maalis ang paningin ko sa kanya, and so he is towards me.
"Marry me Briar. And I'll prove myself as worth of your yes."
*TO BE CONTINUE*
SORRY FOR ALL THE GRAMMATICAL ERRORS THAT YOU HAVE ENCOUNTERED
THIS IS NOT EDITED
KYAAAAAA OMAYGOODNESSSSSSSS😍 SANA FEEL NYO 😭
MARRY ME DAW! NAOL!!
ABANGAN MGA BEBE KO.
UNG KINANTA IS
"ALL OF ME" BY JOHN LEGEND. SIGURO ALAM NYO NAMAN YAN.❣️
BAKA MATAGALAN NEXT UD KO. AKO'Y NAPAGNAT. BAWAL AKO MA EXPOSED SA RADIATION. KAYA NO GADGETS MUNA AKO. NAUBO RIN ME. HAHA SUPLA COVID. AYAW KO PA MA DEADS.
BUT YEAH ENJOY READING AND PLEASE DO VOTE 👇
THANKS