CHAPTER 16
NAPABALIKWAS ng bangon si Sanie nang biglang pumasok sa isip niya ang nangyar sa kanila ni Xylyx. Tinignan niya ang sarili at namula ang pisngi nang makitang wala siyang saplot. They did it again.
Napasabunot siya sa sariling buhok at napayuko. Hinayaan na naman niya ang sarili na maakit sa binata. At ang malala pa roon ay nawalan siya ng hiya sa sarili at siya pa ang gumalaw.
The hell is wrong with Sanie?!
Inis na pinalibot niya ang paningin at napabuga ng malalim na hininga nang makitang wala ng bakas ng binata sa loob ng bahay niya. Napatingin siya sa orasan at nagulat nang makitang malapit ng mag-alas diyes ng umaga.
Nanlalaki ang mga matang bumangon siya at patakbong tinungo ang bintana na malapit sa kama niya. Hinawi niya ang kurtina at nakita ang araw.
"Ibig sabihin," nabitawan niya ang kurtina at napakurap-kurap sa kawalan, "linggo na ngayon?!"
Halos isang araw siyang tulog?!
Argh!
Kasalanan itong lahat ng lalaking iyon. Kung hindi sana siya nito pinagod edi sana hindi ganito kahaba ang tulog niya.
Naiinis na binitawan niya ang kumot na nakapulot sa katawan niya at hubad na naglakad patungo sa banyo saka naligo.
Matapos maligo, lumabas siya ng banyo na nakatapis lang ang tuwalya sa katawan. Lumapit siya sa damitan niya saka kumuha ng damit. Nang maayos na niya ang sarili saka siya lumabas ng kwarto at deretsong tinungo ang kusina.
Pero ganoon na lamang ang pagkabigla niya nang makita kung sino ang nasa kusina.
"Anong g-ginagawa mo dito?" Tanong niya rito.
Xylyx smile at her. "Hi. I cook something for you."
Tumikhim siya bago tuluyang pumasok sa loob ng kusina. Buong akala niya ay umalis na ang binata pero narito pa pala ito sa bahay niya at pinagluto pa siya ng pagkain.
"I don't know if this still consider as breakfast or lunch but here," pinghila siya nito ng upuan at matamis na ngumit na nakapagpabilis ng tibok ng puso niya, "sit. Kumain ka na."
"B-bakit hindi ka pa umaalis?" Gulat pa rin na tanong niya rito. Hindi siya komportable ngayon matapos ng nangyari sa kanila kahapon. "Akala ko umalis ka na kanina pa."
"Why? You don't want me here?" She don't see any emotions in his eyes as he ask that. "Sabihin mo lang kung ayaw mo kong narito, aalis ako."
"H-hindi naman sa g-ganon." Mabilis niyang wika at pili na ngumiti. "Nagulat lang ako."
He stare at her for a seconds then he smile and motion his hands to the chair he pulled earlier. "Come on, baka lumamig ang pagkain."
Tumango siya saka umupo sa upuang hinila nito. Maglalagay na sana siya ng pagkain sa plato niya nang maunahan siya nito at ito na mismo ang naglagay ng pagkain sa plato niya.
Napatingin siya rito at nakita ang ngiti sa labi nito. Bakit ito masaya?
"Hindi ka rin ba kakain?" Tanong niya nang mapansin na wala itong kinuhang pinggan para rito. "Kumain ka na rin. Sabayan mo ko."
"Really?" Tanong nito at mabilis naman siyang tumango. "Nice."
Agad itong kumuha ng sariling plato at tumabi ng upo sa kanya. Napailing-iling na lang siya dahil sa mukha itong bata habang masayang kumukuha ng pagkain.
Habang tahimik silang kumakain, bigla namang pumasok sa isip niya ang pag-uusap ng binata at ng kapatid nito kahapon.
'You're guilty, aren't you? And you're still now.'
Xylyx is guilty for what? May krimen ba itong ginawa noon kaya ba nakokonsensya ito? Anong kasalanan ang ginawa nito para maging guilty? Kilala na ba talaga niya si Xylyx o hindi pa?
Ang daming tanong sa isip niya na gusto niyang mabigyan ng kasagutan.
Napahinto siya sa pagkain nang bigla siyang may maalala. Sa tatlong taon na pagtatrabaho niya sa binata, ni minsan ay hindi niya pa nakilala ang pamilya nito. Kahit ang kapatid nitong si Xyrin ay hindi niya nakikita sa personal maliban na lang sa mga magazines o tabloid.
"Ayos ka lang?" Bumalik agad sa reyalidad ang isip niya nang marinig niya ang boses ng binata. Napatingin siya rito at halata sa mukha nito ang pagtataka. "Anong nangyari sayo?"
She smile. "Nothing. Its nothing."
Binalik niya ang tingin sa pinggan at pinagpatuloy ang pagkain.
Magtatanong ba siya? Wala naman sigurong masama kung magtatanong siya hindi ba? Palihim siyang napatango at humugot ng isang malalim na hininga. She's curious so she need to ask.
"Alam mo, sa tatlong taon na pagtatrabaho ko sayo, ni isang beses hindi ko pa nakita ang magulang mo." Wika niya at pasimpleng nagtanong, "nasaan na pala sila?"
Nilingon niya ang binata at nilukob siya ng kaba nang makita ang walang emosyon nitong mukha. Did she say something horrible to make him emotionless?
"Xylyx?" Tawag niya rito nang mapansin niya ang pagkuyom ng kamay nito. Hinawakan niya ang kamao nito. "Xylyx. Ayos ka lang? May mali ba akong nasabi?"
Napakurap-kurap ito na para bang bumalik ang katinuan nito. "Y-yeah, I'm fine."
"Sigurado ka?" Nag-aalalang tanong niya at binitawan ang kamay nito. "Mukhang hindi ka ayos."
"I'm totally fine." Anito at ngumiti ng malapad. "You want to meet my parents?"
"Kung ayos lang sayo," she shrugged, "oo sana."
"After this pupuntahan natin sila." Wika nito at para naman siyang nakaramdam ng saya at kaunting kaba. "You're gonna meet them soon."
Napangiti siya dahil sa sinabi nito. Sa wakas, makikilala na rin niya ang mga magulang nito. Masaya siya dahil makikilala na niya pero kinakabahan siya dahil baka masungit pala ang mga ito.
Wala ng nagsalita ni isa sa kanila hanggang sa matapos silang kumain. Siya na ang naghugas habang ang binata naman ay nilinis ang mesa at hinintay siya sa sala.
Nang matapos siyang maghugas agad siyang labas ng kusina at naabutan ang binata na nakaupo sa sofa at nakasandal ang batok sa likuran ng sofa habang nakapikit.
Nilapitan niya ito at pinakatitigan ang mukha. Hindi niya talaga noon napapansin ang kagwapuhang taglay nito. Baliwa lang sa kanya kung gwapo man ito o hindi.
Pero simula noong may nangyari sa kanila, alam niyang may nagbago sa sarili niya. Para bang ang laki ng pinagbago niya. Kung noon ay baliwa lang sa kanya ang mga titig nito, ngayon naman ay hindi na komportable at bumibilis ang tibok ng puso niya.
She shake her head. Hindi niya dapat iyon iniisip. Wala iyon. Huminga siya ng malalim saka pumasok sa kwarto niya at nagpalit ng damit. Nagsuot siya ng faded jeans at ng blouse at pinaresan niya iyon ng rubber shoes. Tinali niya lang ang buhok niya at naglagay ng pulbo at kaunting lipstick. And she's done.
Lumabas siya ng kwarto at ganoon pa rin ang posisyon ng binata. Umiiling na nilapitan niya ito at tinapik sa braso.
"Xylyx, gising." Aniya pero mahinang ungol lang ang lumabas sa bibig nito. "Gumising ka na, aalis pa tayo hindi ba?"
Dumilit ito at nagtama ang paningin niya. Hindi na siya nagulat nang bumilis ang pagsikdo ng puso niya. Day by day she's getting use to her heart's beat everytime their eyes meet.
"Oh, I'm sorry." Wika nito at tumayo saka inayos ang suot na damit na bahagyang nagusot. "Hindi ko alam na nakaidlip pala ako."
"Ayos lang." Aniya at ngumiti rito. Inayos niya ang laylayan ng suot nitong damit at muling ngumiti. "Halika na?"
Tumango ito. "Yeah."
Nauna na siyang naglakad at hinintay itong makalabad. Kaagad niyang inilock ang pintuan ng unit niya nang pareho na silang makalabas saka sabay nilang tinungo ang elevator.
NANG IMULAT ni Sanie ang mga mata ay agad na kumunot ang nuo niya. Nasa byahe pa rin sila hanggang ngayon kahit nakatulog na siya. Halos anim na oras na silang nasa byahe at dapit hapon na.
"Malayo pa rin ba tayo?" Kunot nuong tanong niya kay Xylyx na nakafocus ang mga mata sa daan. "Kanina pa tayo nasa byahe, sumasakit na puwitan ko. Saka teka nga, nasaan na ba tayo? Wala ba tayo sa syudad?"
"Wala." Simpleng sagot nito at bumuntong hininga. "Kaunting tiis na lang malapit na tayo."
Napanganga lang siya sa sinagot nito sa tanong niya. Wala sila syudad at wala itong pasabi na ganito pala kalayo ang tirahan ng magulang nito.
"Nasaan na ba tayo?" Kalmadong tanong niya kahit pa ang totoo ay sukdulan na ang kaba niya. She trust Xylyx but going somewhere far from her home, she's scared. "A-anong gagawin natin dito?"
"Relax, Sanie. We're at Zambales right now." Wika nito na mas lalong ikinalaki ng mata niya at mas lalo siyang kinain ng kaba. "Don't worry, wala naman akong gagawin sayong masama, trust me. Besides, you said you want to meet ny parents, right? So here we go."
Hindi na siya nakapagsalita at nanatili ang bakas ng pagkabigla sa mukha. Hindi naman niya alam na ganito pala kalayo ang magulang nito. Buong akala niya ay nasa syudad lang din ang magulang nito pero hindi pala.
Nanatili na lang siyang tahimik at pinakalma ang sarili. She's with Xylyx so she knows nothing bad will happen to her. She trust him. She really do.
Lumipas ang ilang minuto pang byahe ay huminti na ito kaya naman napatingin siya sa labas ng bintana. Nanlaki ang mga mata niya nang makitang nasa labas sila ng isang malaking gate.
Pero hindi iyon isang gate ng mansyon o ng kung ano pa man. Malaking gate iyon ng sementeryo.
"We're here." Anito at mas lalo pang nanlaki ang mga mata niya. They're not in the wrong place at all. Bumaba ito at umikot para lang pagbuksan siya ng pinto pero hindi agad siya lumabas. "Come on. Masyadong delakado dito kung gagabihin tayo."
"T-teka lang." Pigil niya rito at muling tumingin sa sementeryo. "N-nandito ba m-magulang mo?"
Pilit itong ngumiti at tumango. Hinawakan siya nito sa pulsuhan at masuyong hinila papasok. Kahit puno ng kaba ang puso niya, pinilit niya pa ring maglakad. She's with Xylyx, she need to remember that.
Dalawang minuto silang naglakad hanggang sa huminto ito sa isang puntod at may nakasulat na 'Mr&Mrs. Soreman.'
Napatingin siya sa binata nang lumuhod ito sa harap ng puntod at inalis ang ilang dahon sa ibabaw ng puntod.
"Hey, mom and dad." Anito na ikinalaki ng mga mata niya. No way... "Pasensya na ho ngayon na lang ulit ako nakadalaw. By the way, I'm with someone."
Tumingin ito sa kanya at sinenyasan siyang maupo sa tabi nito. Nagdadalawang isip siya kung uupo ba siya o hindi pero sa huli ay mas pinili niyang maupo sa tabi nito.
"This is Sanie Reyes." Pakilala nito sa kanya na para bang sasagot din ang mga magulang nito. "She's my most trusted secretary."
Nakamasid lang siya kay Xylyx habang nililinis nito ang puntod ng mga magulang. She can see sadness and guiltiness in his emerald eyes. Even though he's smiling, pain is still visible in his handsome face.
Hindi siya nagsalita sa makalipas ng ilang minuto at nanatili lang siyang nakatingin sa binata kahit pa ba ay nahuhuli siya nitong nakakatitig rito. Gusto niyang malaman kung anong nangyari sa magulang nito pero para bang umaatras ang dila niya.
"You want to know what happened?" Tanong nito at tumingin sa kanya. Wala na siyang makita na kahit anong emosyon sa mata nito maliban sa guilt. "You want to know why?"
Tumango siya. "I'll listen."
Napayuko ito at napabuntong hininga. "Its our summer vacation that day. We decided to visit our grandparents here in Zambales. Dad looks tired so i volunteered to drive cause i already know how. And that's the most biggest mistake i ever made in my life. My dad is sleeping while Xyrin at the backseat with mom are singing, i got distracted by my phone while i was driving then, it just happened. I don't know how did it happen but when i open my eyes, i saw dad at my side bleeding, unconscious. I look at the backseat and saw my mom holding Xyrin tightly but she's also unconscious. Xyrin is crying while hugging our mom. Hindi ko pinansin ang mga sugat ko, lumabas ako ng kotse at kinuha ko si Xyrin sa backseat. I took her out and bring her to the safety place i can see. She was bleeding badly on her head and i told her to stay.
Binalikan ko sila mom and dad but it was to late. The car explode. Wala na akong nagawa kundi tignan ko ang sasakyan naming nasusunog. I told to myself that I'm a coward for not saving our parents. I remember, Xyrin hug me tight and says that it wasn't my fault. But i know it for sure that i was really my fault. If I wasn't distracted and i focus on driving, our parents should be alive right now. It was all my fault. After what happened, i always push Xyrin away. Everytime i see her i remember our parents death and i remember that it was all my fault. I wish I'm the who's dead, not them. Xyrin was too young back then. She's only a high schooler and she witnesses our parents death because of me."
Tatlong taon. Tatlong taon niyang hindi nakikita itong umiiyak pero ngayon, kitang-kita niya ang mga luhang pumapatak sa lupa mula sa mata nito. Alam na niya kung bakit ito nakokonsensya. Alam na niya kung ano ang ibig sabihin ni Xyrin sa narinig niya. Because Xylyx is guilty of what just happened to them.
Kahit saang anggulo man tignan, lalabas rin na kasalanan nga iyon ng binata. Pero alam niyang hindi nito iyon ginusto. Halata iyon sa mukha ng binata.
Hindi niya napigilan ang mapaluha at yakapin ito. Ito lang ang kaya niyang gawin para sa binata. Hindi siya sanay na makita itong umiiyak. The Xylyx she knows is annoying and sometimes a jerk. But the Xylyx she's seeing right now is different.
"I'm sorry." Aniya at humigpit ang pagkakayakap rito. "I didn't know. I'm sorry."
Ilang segundo itong walang imik hanggang sa maramdaman niya ang mga bisig nito na niyakap rin siya.
"Don't be." Bulong nito pero sapat na para niya ang sinasabi nito. "It was my fault, isn't it?"
She shake her head. She need to cheer him up. "It wasn't. Hindi mo ginusto ang nangyari."
"Thank you."
Tumingila siya rito at kunot ang nuo na tinignan ito. "Thank you for what?"
"For not judging me." Sagot nito at mapait siyang nginitian. "I thought you'll judge me."
"Hindi naman ako judgemental." Nakangiting wika niya. Binitawan niya ito sa pagkakayakap at pinisil ang magkabila nitong pisngi. "Huwag ka ng malungkot. Masaya na ang magulang niyo kaya dapat ikaw din."
He smile. A real one. "I'll try."
"Hindi ba ikaw yung Xylyx Soreman na makulit at nakakainis." Natatawang aniya at hindi niya alam kung anong pumasok sa isip niya at inilapit niya ang labi sa labi nito nang nakita niyang nakanguso ito. Mabilis niyang inilayo ang labi sa labi nito at umayos ng pagkakaupo. "I-i'm sorry."
"You see that, mom and dad?" Napatingin siya rito nang magsalita ito. "Sanie just kiss me."
"Shut up." Aniya at nairita na naman siya nang marinig niya ang tawa nito. She can feel her heartbeat again. Its not normal.
Nanatili pa sila doon ng ilang oras hanggang sa hindi niya namalayang nakatulog na pala siya habang nakahilig ang ulo sa balikat ng binata.
MAINGAT NA binuhat ni Xylyx si Sanie nang makitang natutulog ito. Napailing-iling na lang siya at nagpaalam na sa mga magulang saka tinungo ang kotse.
Nang makarating sa kotse niya, maingat niyang idiniposito ang dalaga sa passenger seat at siya na ang nag-ayos ng seatbelt nito. When he's done doing her seatbelt, napatingin siya sa maamo nitong mukha.
"Thank you, Sanie. You helped me get over of what happened 9 years ago." Aniya na ang tinutukoy ay ang aksidenteng nangyari sa pamilya nila. He kiss her forehead then her lip. "I really like you. But i know you don't like me."
Napabuntong hininga na lang siya at umikot sa driver's seat saka nagmaneho pabalik sa manila. Sanay na siya sa malayong byahe dahil iyon naman ang gawain niya sa tuwing may mga business meeting siya iba't ibang lugar.
Muli siyang napatingin sa dalaga na mahimbing na natutulog at napangiti.
I will make you mine. By hook or by crook.
---------
Sino gustong madedicate d'yan?