Mady pov:
**tok...tok...tok....
“Sir, here's your coffee” tugon ko matapos kong katukin ang pintuan at pilit na kinakalma ang sarili. “Come in?” huminga muna ako ng malalim saka tumayo ng matuwid bago buksan ang pintuan. Nakadatnan ko itong nakatalikod at may kausap sa cellphone na tila ba masayang-masaya. “Sure babe, mayang gabi. See you, i love you so much babe.” yon ang sunod-sunod kong narinig. Pakiramdam ko may kung anong kumurot sa dibdib ko.
Nasasaktan ako dahil mahal na mahal niya ang traydor kong kaibigan at ang mas masakit hindi niya ako makilala kong sino talaga ako?
Ako na minahal niya 2years ago.
.
Flashback...
“Sure ka bang tutuloy ka sa flight mo papuntang Singgapore?” tanong ni ate Chinei “Ate, don't worry malaki na ako. Isa pa, okay naman kayo dito diba? Aist, kailangan ko ring ipagpatuloy ang business na iniwan satin ng mga magulang natin. Ikaw na muna bahalang magmanage dito.” tumango si Ate pero bakas sa mukha nito ang lungkot hanggang sa tuluyan ng lumipad ang eroplano hindi mawala sa isip ko ang malungkot na hitsura ni ate pero kailangan ko rin to, para makalimutan rin kahit papano ang pait at sakit ng pagtataksil nila Raymund na boyfriend ko at Grace Shane na itinuring kong higit pa sa isang kaibigan pero nagawa akong saktan. “Hindi ko makakalimutan ang mga araw na niluko nila ako. Pag balik ko ng pinas sisiguraduhin kong mas masahol pa sa impyerno ang pagdadaanan nila sa mga kamay ko...”
...
“Ms. Lee, here's the key” saka lang ako nabalik sa realidad nung magsalita ang inupahan kong driver na maghahatid sa hotel ng kakilala ng pamilya namin. Kailangan ko ring i-check ang lugar na to para sa susunod na mga client investors na dadalo sa business events at pag okay ang place na to, ito i highly recommend this to my business partners. Inayos ko ang suot na Brazilian jacket na creamy white at may feather feather na design, sinuot ko ang shades na limited editon na nabili ko pa sa paris lasts month while carrying my signature handbag Channel.
A minutes ago, huminto ang itim na magarang kotse sa isang 10th floor hotel buildings na round shape design at may malaking pangalan ng hotel sa mismong harapan nito. “This way ma'am” salubong ng staff ng hotel nung makababa ako ng kotse.
“Thank you!” formal na saad ko saka ako sumunod sa kanya habang nakabuntot naman sakin ang dalawang body guards.
“Ms. Lee? Am i right?” pasimply kong binaba ang suot na shades then look the man behind me na sumalubong din sakin while wondering who is he?
“Yes?” i said with an neglected questions.
“My pleassure to meet you. By the way, I am the supervisor of this hotel, Leonard Benguil, linardz for short.” sabay lahad ng kamay na tinugunan ko naman matapos kong tanggalin ang shades.
“Nice meeting you!” ngiting saad ko, umikot ito sakin na ipinagtaka ko “The owner of this building call earlier to assists you ma'am. If you have any questions and needed to, don't be hesitate to call us.” napaismid ako while thinking kong tama ba ang naamoy ko?
“Excused me? Mr. Leonard Benguil? Is there any problem?” pragka kong tanong nung mapansing hindi ito mapakali habang sinisipat ang kabuuang hitsura ko.
“No-no, ma'am sorry, masyado kalang maganda para hindi tingalain. I was checking you dahil ikaw lang ang magsuot ng limited edition brand na suot mong sandal ngayon na bumagay talaga.” Shit na malagkit! Sabi na nga ba't may naamoy akong kakaiba.
“So, tama ba akong your not straight?” nabigla ako sa naging reaction nito, pasimply niya akong hinampas sa braso pero mahina lang saka kiming napatakip ng bibig at sinabing hinaan ko ang boses na ikinatawa ko naman. Mukha kasing nagpapanggap itong lalake sa harap ng mga staff niya. “Haha sayang ang genes mo.” pabiro kong sabi “Ui, hindi tayo talo nuh' alam kong lamang ka ng isang paligo sakin, di kasi ako nakapagbanlaw pero yaan mo next time aayusin ko na para hindi mo na ako malamangan.” pareho kaming natawa, sinabihan ko ang mga body guards ko na bumalik sila sa bahay ng Uncle Roi dahil ayaw kong may nakabuntot sakin kaya ayaw kong mag estay sa bahay nito kaya sa kilalang hotel niya ako pinadiritsu sa kakilala niya para masiguro lang ang safety ko then nagpasama na ako sa baklang to sa VIP hotel room na binigay sakin para gamitin ko habang nag eestay ako dito sa singgapore.
3days and 4nights na nag stay ako sa hotel na to, lahat naman okay dito. Very elegant at classy, may mini bar din sila para sa mga customers nila at disco area for those partyholic. Days began change matapos kong ma-meet ang isang lalakeng sobrang gwapo nung minsang maglasing ako sa bar. We chatted and we celebrate days and nights like a real couple kahit kakakilala palang naman namin. He know's me as Kristine Cassandra, i love the way he call my name kakaiba ang dating ng pagtawag niya sa pangalan ko.
Hanggang sa nag decide siyang bumalik ng US for the unfinished business before he went back in his hometown na hindi ko manlang inalam na pilipinas din pala.
Because he's fluent in english, dimo iisiping isa siyang pinoy. Yong accent niya is, masasabi mong foreigner siya tapos dagdag pa ng napakagwapo niyang looks na hahanap-hanapin mo talaga.
Because of his vivid looks, i suddenly forget Raymund who was my first love and first hearteache, this man change me a lot and contued my life to prove na maling ako ang sinaktan nila. Patrick, helps me to find the broken pieces of my personality and pursuing to continue revenge until i get my succeed...
End of flashback....
.
But to late to know dahil yong Patrick pala na nakilala ko 2years ako behind my real name Kristine Cassandra is my boss now? Truth hurts, dahil nung mga araw palang na nakilala ko siya never na siyang nawala sa puso't isipan ko pero mali atang minahal ko siya at umasang darating ang isang araw na magtatagpo ang landas namin na tanggap niya ako behind my failures.
“Mady?” halos mabitawan ko pa ang dalang kape, sobrang bigat ng pakiramdam ko habang nakatitig lang sa kanya at nanatili sa kinatatayuan ko. “Is there any problem?” bakas sa tono ng boses nito ang pag-alala at hindi ko alam kong anong hitsura ko sa mga sandaling to para tanungin niya ako ng ganyan?
“O-okay lang po ako sir, ito na po ang k-kape.” feeling ko dahil sa bigat ng dinadala ko sa dibdib, pakiramdam ko anytime mag c-collapsed na ako.
“You look so pale.” tumayo ito saka ako nilapitan akmang hahawakan niya akong mabilis akong umiwas, nilapag ko ng mabilis ang kapeng bitbit sa table niya.
“Sorry about my behavior sir, I don't feel good right now.” pinilit kong maging kalmado “I guess you're not” napatitig ako sa kanya nung umikot uli ito saka pabagsak na umupo habang nakatayo naman ako kaharap nito malapit sa table niya.
“You're phone is actually ringing kanina pa. May kausap ako sa phone but the rang of your phone irritates me.” kunot noo kong kinuha ang cellphone sa uniforme ko dahil may maliit na bulsa ito tapos yong palda ko masyadong hapit na hapit at kinailangan ko pang mag suot ng may takong pero nagkukunwari akong inosente sa bagay na to kaya ang lagay mas lalo tuloy akong nahihirapan.
“I'm sorry, m-may hawak po kasi ako tapos–” “Give me your phone?” hindi ako agad nakapagreak sa narinig, feeling ko tumilapon ang kaluluwa ko habang iniisip kong tama ba ang narinig ko “Ho?” pag-uulit ko “I said give me your phone?” nilapag niya ang isang kamay sa table saka nag antay na iabot ko sa kamay niya ang cellphone.
Kahit ayaw ko wala din akong magagawa nung kumpiskahin niya ang cellphone ko buti nalang at yong isang cellphone to at hindi yong ginagamit ko para sa organisasyon.
“Why your putting password?” pakiramdam ko may malaking question mark sa itaas ng ulo ko dahil sa kakaibang reaction na pinakita nito. “Aist, bakit kasi naglalagay ka ng password eh wala ka namang jowa.” Arrray...ang harsh mo sir hu'
“Ah, ano ho kasi sir, si Cicil kasi masyadong pakialamera yon. Alam niyo na kailangan paring mag ingat, wala kasi talagang privacy ang bruhang yon.” pagpapalusot ko matapos kong ibalik ang cellphone sa kanya after kong mailagay ang password.
Iniisip ko kung anong gagawin ni kean sa cellphone ko? Dahil wala naman itong sinabi basta nalang niyang kinakalikut ang cp ko.
“Sir, bakit ho niyo hiningi ang cp ko may problema ho ba?” walang pasintabing tanong ko.
Sandali niya akong tinitigan at tila ng isip kong anong sasabihin.
“I just texted the caller earlier kong bakit siya tumawag?” “Ho?” hindi mapakaling tanong ko “I just said na tumawag kamo siya dahil may importante akong sasabihin.” Hanoo daw?
Nataranta ako ng biglang tumunog ang cellphone ko, sinagot niya ito pero di naman siya nagsalita after a seconds, bigla niyang binabaan ng tawag ang kausap saka hinagis pabalik ang cellphone ko buti nalang at nasalo ko bago pa ito tumilapon sa kung saan.
“Si–” bago paman ako makapagsalita nauna na itong magsalita. Mabilis niyang binuksan ang laptop na akala mo may tatrabahuin na ako naman ang gumagawa ng mga gawain niya. “You still love him?” hindi ko alam kong ako ba ang kausap niya? Lumingon ako sa paligid, mukhang wala naman siyang ibang kasama bukod sakin. “Stupid! Don't bother to answer, just leave.” “sir?” Pag-uulit ko na tila di makapaniwala sa werdo nitong reaction.
“I said leave” Nataranta naman ako sa malakas na sigaw nito. “Alis pa po ba tayo?” Napahinto ito sa pag encode saka napahilamus ng mukha “Hindi! Just leave, ayokong makita ang mukha mo so get lost.” Ouch sir hu? Nakakarami kana.
Lumabas na ako kahit sobrang labag sa kalooban ko. Hindi ko nga alam kong anong problema niya para ipagtabuyan. Siraulo! Anong tingin niya sakin, walang pakiramdam? Okay lang na ipagtabuyan niya? Sobra na talaga siya, bakit kasi nag assumed akong he love me back gayong tama naman si uncle Roi na malabo niya akong magustuhan dahil sa hitsura ko?
Aist, Kean stop doing this to me!
Masakit sobra, kung alam mo lang. Mas masakit pa sa broken hearted ka dahil hiniwalayan ka ng jowa mo. Mas okay pa yon kaysa araw-araw kasuklaman at ipagtabuyan ka ng taong mahal na mahal mo...
_ _ _
.
Update:
Sorry if natagalan sa pag udd.
Hope sana, you like this chaps.
Hehe
Tagal nakapag udd, busy si ateng sorry na bby😉 Don't make tampo hehe😘