[ មួយអាទិត្យកន្លងផុតទៅ ]
វាដល់ពេលកំណត់ដែលលោកស្រី ចន ត្រូវត្រឡប់ទៅវិញហើយ ។ បន្ទាប់ពីជូនដំណើរគាត់ដល់ប្រលានហើយ ថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅភូមិគ្រឹះវិញ ។
« លោក!! » ថេយ៉ុងដាច់ចិត្តងាកទៅហៅជុងហ្គុកដែលកំពុងតែបើកឡាន ជុងហ្គុកមិនតបតែក៏ងាកទៅមើលគេបន្តិចដើម្បីចង់អោយគេនិយាអោយចប់ តែថេយ៉ុងស្រាប់តែអោនមុខចុះបន្តិចព្រោះគិតថាបើគេមិនតបអាចថាគេមិនចង់និយាយជាមួយខ្លួនវិញក៏ថាបាន ។
« មិចមិនឆាប់និយាយមក » ដោយសារតែអង្គុយចាំចម្លើយយូរពេក ជុងហ្គុកក៏តបទៅថេយ៉ុងខណៈដែលភ្នែកទាំងគូកំពុងសម្លឹងមើលផ្លូវមិនដក ។
គ្រូកៗ~~~
« ឯងឃ្លានហ្អេស?? » ដោយសារតែឮសម្លេងកូរពោះរបស់ថេយ៉ុង ជុងហ្គុកក៏ងាកទៅសួរគេ ។ ថេយ៉ុងងក់ក្បាលតិចៗ ជុងហ្គុកក៏បង្វែរចង្កូតឡានលូនចូលទៅបរិវេនភោជនីយដ្ឋានដែលនៅក្បែរនោះ
[ SKIP ]
ជុងហ្គុកក៏ដើរចេញពីឡាន រួចដើរទៅបើកទ្វារអោយថេយ៉ុង ហើយដើរចូលទៅក្នុងភោជនីយដ្ឋាន ។
« អ្នកបម្រើ!!! » ជុងហ្គុកដែលអង្គុយមុខថេយ៉ុង មុននឹងហៅអ្នករត់តុមក
« ញុំាអី?? » ជុងហ្គុកចោទសួរទៅកាន់ថេយ៉ុងដែលកំពុងតែអង្គុយមើលមីនុយមុខម្ហូប
« លោកកម្មង់ទៅ » ថេយ៉ុងទម្លាក់មីនុយចុះ តបទៅនាកម្លោះជុងហ្គុក ជុងហ្គុកក៏ហៅម្ហូបប៉ុន្មានមុខមក ឯអ្នករត់តុនោះក៏កត់ឈ្មោះមុខម្ហូបដែលនាយហៅ
បន្តិចក្រោយមកគេក៏លោកថាសម្ហូបដាក់ពាសពេញលើតុ ។ ថេយ៉ុងក្រោយឃើញខ្ទឹមបារាំងរាងទាក់ទើរបន្តិច ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាវាធុំក្លិនអាក្រក់
« មិចមិនញុំា?? » ដោយសារតែឃើញថេយ៉ុងធ្វើអេះអុញមិនព្រមញុំា ជុងហ្គុកក៏សួរឡើង
« គឺលោក... » ថេយ៉ុងមើលទៅបន្ទះស្ដើងៗរបស់ខ្ទឹមបន្តិច មុននឹងយកសមច្កឹសវាចេញបន្តិចហាក់មានអារម្មណ៍ថាខ្ពើមរអើមនឹងវាជាខ្លាំង
« មិនអីទេ ដាក់វាអោយខ្ញុំមក » ជុងហ្គុក
« បានឬ?? » ថេយ៉ុង
« អឹម » ចប់សម្ដីនាយកម្លោះ,ថេយ៉ុងក៏ស៊កដៃចាប់វាទៅដាក់ក្នុងចាននាយកម្លោះទាំងអស់ មុននឹងញុំាអាហារក្នុងចានធម្មតា ។
បន្ទាប់ពីញុំាអាហារក្នុងភោជនីយដ្ឋានរួចហើយ ជុងហ្គុកក៏នាំថេយ៉ុងក៏នាំគ្នាត្រឡប់មកភូមិគ្រឹះវិញ ឯគេក៏ត្រឡប់ទៅក្រុមហ៊ុន ។
[ ពេលយប់ ]
ជុងហ្គុកឋិតនៅក្នុងបន្ទប់សៀវភៅដោយអង្គុយនៅកៅអីភ្នែកគិតតែពីសម្លឹងអេក្រង់កុំព្យូទ័រមិនព្រិច ។ ថេយ៉ុងដើរចូលមកដល់ខាងក្នុង ជុងហ្គុកក៏ស៊កដៃបិទកុំព្យូទ័រ រួចពោលឡើង ៖
« អង្គុយទៅ » ថេយ៉ុងក៏អង្គុយកៅអីទល់មុខនាយកម្លោះ, ជុងហ្គុក៏ស៊កដៃទាញក្រដាសមួយសម្លឹកដែលគេអាចដឹងថាវាជាក្រដាសអេតាសុីវិល និងប៊ិចមួយដើមចេញមក ។
« ឯងសញ្ញេទៅ » ថេយ៉ុងស៊កដៃកាន់ប៊ិចទាំងមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្ត រៀបនឹងសញ្ញេទៅហើយតែគេក៏រលឹកដល់រឿងមួយ
« លោក..... តើខ្ញុំអាចសុំរឿងមួយបានទេ?? »
« រឿងអី?? »
« គឺរឿងផ្សារ!! ក្រែងលោកថាលក់វាត្រូវទេ?? »
« ហើយយ៉ាងមិច?? មិចក៏ឯងដឹង?? »
« លោកកុំលក់វាបានទេ?? »
« ពេលខ្ញុំព្រមតាមឯង, តើខ្ញុំនឹងបានអ្វីមកវិញ?? »
« ក្រែងលោកមានសង្សារហើយត្រូវទេ?? »
« មែន!!! »
« លោកអាចនឹងខូចចិត្ត ដោយសារតែខ្ញុំព្រោះរឿងអេតាសុីវិលមួយនេះ »
« ចុះឯងប្រុងធ្វើយ៉ាងមិច?? »
« អឺ...គឺ ពួកយើងអាចលែងលះគ្នាបានត្រូវទេ?? ពេលដែលកូនកើតមក ខ្ញុំនឹងលោកអាចសញ្ញេលេងលះបាន ដល់ពេលនោះលោកនឹងមានសេរីភាព អាចវិលទៅរកសង្សារលោកបាន » ថេយ៉ុងនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលអោយជុងហ្គុកទន់ចិត្ត បើគេយល់ព្រមនឹងរឿងនេះវានឹងល្អទាំងសងខាង នាយក៏មានសេរីភាពវិលទៅរកមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ ឯខ្លួនគេក៏មានសេរីភាព ផ្សារក៏មិនត្រូវបានលក់ គេក៏អាចរៀនបន្តដល់ចប់បរិញ្ញា មើលចុះគេចំណេញច្រើនជាងនាយកម្លោះទៅទៀត ។
« បាន!!ចាំបន្តិច » ដោយយល់ថាគំនិតនេះល្អ នាយកម្លោះក៏យល់ស្រប វាអីទៅពិបាក ពេលគេមានសេរីភាពមិនជាប់ឈ្មោះជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នា អ្វីៗនឹងល្អសម្រាប់គេ ពួកគេទាំងពីរមានបានស្រលាញ់គ្នាឯណា ហើយម្យ៉ាងម៉ាក់គេចង់បានតែចៅទេ ជុងហ្គុកបើកកុំព្យូទ័រចុចវាយពាក្យដែលនាយតូចស្នើរសុំ និងភ្ជាប់ជាមួយការចង់បានរបស់ខ្លួន ហើយក៏ព្រីនវាចេញមក រួចក៏បញ្ជូនវាទៅកាន់មេធាវីខ្លួន ដើម្បីធ្វើជាសាក្សី ។
« ហើយហើយ!!! ពួកយើងនឹងសញ្ញេវាទាំងពីរក្រដាស » ចប់សម្ដី ថេយ៉ុងក៏សញ្ញាលើក្រដាសអេតាសុីវិលផង និង ក្រដាសស្នើសុំនោះផងដោយមិនរារែកចិត្ត រួចហ៊ុចទៅអោយជុងហ្គុកជាអ្នកសញ្ញេបន្ដ ។ បន្ទាប់ពីសញ្ញេរួចហើយ ជុងហ្គុកក៏យកវាមកថតបញ្ជូនទៅអោយមេធាវីខ្លួនម្ដងទៀត ដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេនឹងនាយតូចមិនមែនសញ្ញេដោយការបង្ខិតបង្ខំទេ តែវាជាការស័គ្រ្មចិត្តរៀងៗខ្លួន ។
« បើចប់អស់ការអីហើយ ខ្ញុំទៅបន្ទប់វិញហើយ » ថេយ៉ុងថាហើយក៏ដើរទៅបន្ទប់ខ្លួនវិញបាត់ ។ មើលទៅគេទាំងក្មេងហើយ នៅគំនិតខ្ចីល្វក់ថែមទៀតផង ចុះបើគេព្រមព្រៀងនឹងនាយបែបនេះ ក្មេងដែលមិនដឹងខ្យល់អីដែលមិនទាន់កើតមកឃើញពន្លឺថ្ងៃនឹងទៅជាយ៉ាងណា???បើចាប់តាំងពីពួកគេសញ្ញេរួចហើយ យើងក៏អាចស្មានដឹងថាអនាគតក្មេងម្នាក់នោះ នឹងត្រូវបាត់បង់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ នោះគឺថេយ៉ុង ។
——————
រងចាំភាគបន្ត......