Στη φωτό ο Γρηγορης
«Ποια είναι η μοίρα μου άνδρες της σωματοφυλακής μου δεν γνωρίζω. Όμως ξέρω καλά ένα πράγμα, ότι θα είστε στην πρώτη γραμμή της κάθε δράσης. Όσο έχω την τιμή να ηγηθώ του αγώνα επικεφαλής του Ράιχ, είναι επίσης μεγάλη τιμή για εσάς, οι οποίοι φέρετε το όνομά μου, να είστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα!»
Αδόλφος Χίτλερ
Οι μέρες μέχρι την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν στα σίγουρα από τις πιο ευτυχισμένες του νεαρού Σβάιγκερ. Κάθε μέρα, γύρω στις εννέα το πρωί, έφευγε από το διαμέρισμα και συναντιόταν στην Αλεξάντερπλατς με τον Χανς και τα τρία αδέρφια από την Ελλάδα, μιας που είχαν έρθει για την παρακολούθηση ορισμένων αθλημάτων και θα έμεναν για λίγο καιρό ακόμη στην πόλη του. Ο Γρηγόρης ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος, ενώ ο Νίκος και ο Πέτρος ήταν δεκαπέντε και δεκαέξι χρονών. Σήμερα που είχε ζέστη, αποφάσισαν να επισκεφθούν έναν κοντινό προορισμό, το πλούσιο και καταπράσινο προάστιο Βάνζεε, προκειμένου να δροσιστούν στα νερά της λίμνης. Ο Ότο δεν είχε βρεθεί ποτέ πριν σε αυτό το σημείο του προαστίου, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και γύρω του είχε όλους όσους επιθυμούσε. Τελικά, όσο ο καιρός περνούσε και ο αληθινός του χαρακτήρας -απομακρυνόμενος από την επιρροή του Γκούσταβ- έβγαινε στην επιφάνεια, είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως του άρεσε να συναναστρέφεται και με άλλους λαούς, πλην ορισμένων εξ ανατολής. Τα αδέρφια ήταν ιδιαίτερα κοινωνικά και χαίρονταν να γνωρίζουν τόπους νέους, όπως ο Ότο απολάμβανε να κάνει την ξενάγηση.
Στην αμμουδερή λίμνη, κάθονταν οκλαδόν προσπαθώντας να αποφασίσουν ποιος θα έκανε πρώτος το βήμα. Οι συζητήσεις γενικά ήταν σε κλίμα ελαφρύ. Ο Ότο με τον Γρηγόρη είχαν αναπτύξει μία σχέση όμορφη και τώρα βρίσκονταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα, με τον ήλιο τον καλοκαιρινό να τους χαϊδεύει πλέον όσο η ώρα κατρακυλούσε προς το απόγευμα. Ο Ότο ήθελε να αφεθεί μα η αλήθεια δεν τον άφηνε. Σε αντίθεση με τον Έλληνα φίλο του, εκείνος ήξερε τι κρυβόταν πίσω από τα φώτα και την επίπλαστη ευτυχία του Βερολίνου. Ήξερε πως μόλις τα πάντα έληγαν, θα έληγε και η ανεμελιά του, θα έληγε και η ζωή που αγαπούσε να κάνει, που είχε μάλλον αγαπήσει αυτά τα λίγα εικοσιτετράωρα. Σαν είχαν φύγει οι υπόλοιποι κατά το μεσημέρι, τα δύο αγόρια συνέχισαν να χουζουρεύουν κάτω από την λάμψη του ήλιου. Ο Γρηγόρης αγαπούσε να αφηγείται για την πόλη του τον Πειραιά, για τα καμιόνια που μοίραζαν πάγο τα καλοκαίρια, για τις φορές που στήνονταν παλαιότερα με φίλους για να δουν τις μαθήτριες της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής, αφήνοντάς τους και ένα κομπλιμέντο, για τα απογεύματα ψαρέματος με τον παππού Ναγή, από το Παναγής χαϊδευτικό όπως τον αποκαλούσε η γιαγιά του.
«Εσένα οι γονείς σου;» τον ρώτησε καθώς τεντωνόταν.
Τα κυανά, νυσταγμένα μάτια του Ότο τον κοίταξαν πλαγίως.
«Είμαι ορφανός. Η οικογένειά μου, δηλαδή σχεδόν όλα τα μέλη της, πέθαναν από αρρώστια. Οι γονείς μου και ο...δίδυμος αδερφός μου» κόμπιασε. Με τίποτε δεν ήθελε να αποκαλύψει την αλήθεια. Τι να του έλεγε άλλωστε; Πως είχε δολοφονήσει άγρια έναν τύραννο πατέρα; Πως η μητέρα του και ο ίδιος ήταν χρόνια θύματα κακοποίησης και φρικτής ενδοοικογενειακής βίας; Ή πως ο Λούκα δολοφονήθηκε από άγνωστο;
Ο Γρηγόρης τον κοίταξε θλιμμένα. Η θλίψη ήταν εμφανής και ειλικρινής επίσης.
«Πολύ λυπάμαι γι' αυτό. Ζεις μόνος σου;»
«Έμαθα πλέον στην μοναξιά. Ακούγοντας βέβαια τις αφηγήσεις σου, πολύ θα ήθελα να είχα γνωρίσει και εγώ τέτοιους παππούδες και μαζί να περνούσαμε πολύτιμο και ανέμελο χρόνο» του απάντησε ο Ότο και ξεφύσηξε.
«Όποτε θες, έλα να γνωρίσεις τον Ναγή. Θα σε αγαπήσει δίχως αμφιβολία» πρόφερε χαμογελώντας και συνέχισε «Πώς πάνε εδώ τα πράγματα; Εμείς έχουμε τον Μεταξά».
«Εμείς το αριστούργημα που είδες, σωστό έργο τέχνης αφηρημένης» απάντησε ο Ότο και ο Γρηγόρης γέλασε.
«Ουδείς τέλειος»
«Και ουδείς τόσο ατελής. Τελοσπάντων, είναι δύσκολα εδώ. Δεν γνωρίζω τι έχεις ακριβώς καταλάβει» ψέλλισε και νεαρός Έλληνας φάνηκε να προβληματίζεται.
«Έχω καταλάβει πως κάτι δεν είναι σαν αυτό που φαίνεται. Αλλά πόσο άσχημα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;»
«Ίσως πολύ. Ίσως αν θα με κοιτάξεις μελλοντικά, δεν θα δεις πια εμένα, τον φίλο που σου έκανε ξενάγηση. Ο Χίτλερ έχει σχέδια επεκτατικά»
«Μιλάμε για πόλεμο δηλαδή;» ταράχτηκε ο Γρηγόρης.
«Πολύ το φοβάμαι» απάντησε ο Ότο και είδε τον νεαρό να τον κοιτάζει έντρομος.
«Δεν το είδα αυτό να έρχεται. Ίσως η ζωή στην Ελλάδα να με έχει συνεπάρει, όπως το ψάρεμα. Αλήθεια, τι δουλειά κάνεις;» τον ρώτησε και ο Ότο ξεροκατάπιε.
«Ας το αφήσουμε» απάντησε.
«Είσαι με το μέρος δηλαδή της κυβέρνησης;» πάλεψε να καταλάβει ο Γρηγόρης.
«Καλύτερα να μην συζητήσουμε τι είμαι. Αυτό όμως που θέλω να γνωρίζεις είναι πως διαθέτω μυαλό και λογική ώστε να ξεχωρίζω το ψέμα και τη υποκρισία. Δεν συμμερίζομαι της κυβέρνησης τις απόψεις. Ωστόσο, οι επιλογές μου είναι ανύπαρκτες αυτήν τη στιγμή» η ώρα ήταν περασμένη και ο ήλιος ο ροδοκόκκινος χανόταν, βουλιάζοντας μέσα στην λίμνη. Ήταν η τελευταία μέρα των Ελλήνων στη Γερμανία.
«Όπως και να έχει, εγώ θα σου δώσω τη διεύθυνσή μας στην Ελλάδα να μου γράφεις και θα σου γράφω και εγώ. Αν κάτι χρειαστείς, να ξέρεις πως η ελληνική φιλοξενία αν μία φορά δοκιμαστεί, γίνεται αγαπημένη για πάντα» του χαμογέλασε.
Τα χέρια τους ενώθηκαν σε φιλική χειραψία. Δικαίωμα στην αγκαλιά είχε μονάχα ο Χανς. Οι δρόμοι τους θα χώριζαν και ο Ότο τον κοιτούσε με θλίψη. Ήλπιζε ο πόλεμος να μην αγγίξει την χώρα του φωτός, την Ελλάδα. Ήλπιζε να μην βρίσκονταν και οι δύο σε χαρακώματα κάποτε και τα αδέρφια να μην γίνονταν παρελθόν, όπως είχαν γίνει πολλά άλλα. Την Χέλγκα δεν την είχε συναντήσει, μήτε είχε περάσει από τη γειτονιά. Όταν βρέθηκε μονάχος του, φόρεσε το δαχτυλίδι στο χέρι του. Η εικόνα του πλέον με την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς, θα του έδινε την ώθηση να ζητήσει να μπει στην ομάδα φύλαξης της Καγκελαρίας. Ο Χίτλερ θα δεχόταν δίχως καμία αμφιβολία αν τον είχε σωστά ψυχολογήσει.
---------------------------------
Η σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ ήταν πάντοτε το καμάρι των Ένοπλων Ες-Ες και αρχικά είχε δημιουργηθεί μονάχα για την προστασία του ίδιου του Χίτλερ. Ο Ότο συμμετείχε μαζί τους στην Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, τότε που δολοφονήθηκαν τα μέλη των Ες-Α. Εκείνοι αναβαθμίστηκαν από τότε σε μηχανοκίνητο Σύνταγμα και εκείνος πήρε δώρο σημαντικό και σπάνιο, το δαχτυλίδι με την απόκοσμη νεκροκεφαλή και τους ρούνους. Σύνθημά τους ήταν το αυτοί οι άνδρες ζουν για να μοιράζονται την ομορφιά της μάχης. Ακόμη και αν δεν έμπαινε όμως εκεί, επιθυμούσε να αναλάβει το πόστο φύλαξης της Καγκελαρίας. Εκεί θα βρισκόταν στο επίκεντρο των γεγονότων και θα μπορούσε στο περίπου να παρακολουθεί τους καλεσμένους που θα επισκέπτονταν τον Χίτλερ. Έχοντας επιστρέψει πλέον στην Σχολή και έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια εκπαίδευσης, ο Ντίτριχ τελικά δέχτηκε. Ο Οτο άγγιζε πλέον σχεδόν τα είκοσι. Φορώντας τη στολή του την περιποιημένη, με τα χτενισμένα του ξανθά μαλλιά, φρουρούσε ολημερίς το κτήριο και αρκετές φορές μαζί με άλλους συνόδευε τους καλεσμένους μέχρι το γραφείο του Χίτλερ. Τουλάχιστον, είχε αφήσει πίσω του τον Γουίλεμ και τον Βίγκμπερτ που είχε αλλάξει επίσης πόστο, πηγαίνοντας στο Νταχάου. Ανυπομονούσε ήδη από τότε να πιάσει επιτέλους δουλειά, βασανίζοντας και χτυπώντας κρατούμενους μέχρι θανάτου. Ο Στάινερ θα παρέμενε για ακόμη έναν χρόνο στο Σπάνταου ώστε να εκπαιδευτεί.
Ο Ότο είχε αναλάβει τις πρωινές ώρες από τα ξημερώματα. Ένας χρόνος είχε περάσει από τους Ολυμπιακούς αγώνες και σαν γυρνούσε πίσω στο διαμέρισμα, είχε τύχει να βρει γράμμα από τον Γρηγόρη ο οποίος είχε εσωκλείσει στον φάκελο και λίγη ωμή φάβα, έτσι για να έχει ιδέα ο φίλος του από πού προερχόταν. Ο Ότο χαμογέλασε στο θέαμα και έσπευσε να του απαντήσει. Η παρέα του είχε πλέον διαλυθεί. Ο καθένας είχε τραβήξει τον δρόμο του, εκτός από τον Χανς που όταν τα βράδια επέστρεφε σπίτι, ο φίλος του είχε ενημερωθεί για το ωράριό του και του χτυπούσε την πόρτα με κίνδυνο τη ζωή του. Για την Χέλγκα δεν έλεγε λέξη. Η τελευταία φορά που την είδε κατέληξε σε καταστροφή και ο Άντον είχε δίκιο. Την έβαζε σε κίνδυνο. Μονάχα ευχόταν να είχε αλλάξει και να ήταν πλέον πιο προσεκτική στο δρόμο.
«Δεν λες κουβέντα για εκείνη» άκουσε τη φωνή του Χανς τη στιγμή που επεξεργαζόταν τους κίτρινους κόκκους της φάβας.
«Δεν έχω τίποτε να πω» απάντησε ο Ότο και κοίταξε για δευτερόλεπτα το πρόσωπο του φίλου του.
«Είναι καλά πάντως. Πιο μαζεμένη από την φορά εκείνη που την είδες. Πλέον μετά το περιστατικό που της έτυχε, έπαψε να κυκλοφορεί. Η Χέλγκα όμως δεν είναι αυτό. Είναι ένα άγριο και ασυμβίβαστο άλογο. Μία κοπέλα που θα προτιμούσε να πεθάνει όρθια παρέα με την ξεροκεφαλιά της, παρά να συμβιβαστεί και να ζήσει με σκυμμένο το κεφάλι»
Έτσι ήταν.
«Δεν έπαψα λεπτό να τη σκέφτομαι. Στιγμές που βρίσκομαι στη δουλειά, κάποτε κλείνω τα μάτια και την φέρνω στο μυαλό μου, τις πιο όμορφες στιγμές μας. Μου δίνουν κουράγιο, ζωντανεύουν την καρδιά μου» του απάντησε. Ο Χανς κατάπιε μία μπουκιά φαγητό, μιας που τα βράδια, αρκετές φορές έτρωγαν μαζί λόγω δικής του φτώχιας. Ο γιος του νοικάρη που του έκανε τη ζωή δύσκολη, είχε φυλακιστεί έπειτα από μία βροχή παραπόνων. Εξαιτίας εκείνων των επιστολών του Ότο και όσοι ακόμη γείτονες τον αντιπαθούσαν, είχαν ξεκινήσει και εκείνοι τις ψευδείς κατηγορίες ορμώμενοι από τις πολλαπλές επιπλήξεις που δέχτηκε, μέχρι που οδηγήθηκε στη σύλληψη.
Στην Καγκελαρία ο Ότο συχνά έβλεπε τον Σαχτ. Ήδη από το 36 προσπαθούσε να προειδοποιήσει το Παρίσι, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Φοβούμενος πριν από όλα την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, προσπάθησε να προειδοποιήσει και τους Συμμάχους πως πρέπει να σταματήσουν τον Χίτλερ πριν να είναι πολύ αργά, έστω με κάποια αποτρεπτική επίδειξη δύναμης. Ο Ότο επιβεβαιωνόταν κάθε μέρα και πιο πολύ για τα πολεμικά σχέδια του Χίτλερ. Ήταν και ο λόγος που σύντομα ο Σαχτ, τον Νοέμβρη του 37 εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Ο Χίτλερ δεν επιθυμούσε εμπόδια στο σχέδιο το πολεμικό που είχε συντάξει ήδη από εκείνη τη χρονιά. Ο Ότο το θυμόταν ξεκάθαρα μιας που είχε συνοδεύσει πολλούς, σε μία μυστική συνάντηση στην Καγκελαρία, από εκείνες που ο Χιτλερ απεχθανόταν, μα δεν είχε και άλλη επιλογή. Όλα αυτά που θα συζητούσαν θα παρέμεναν σε ένα έγγραφο-φωτιά για το μέλλον, γνωστό και ως υπόμνημα Hossbach.
Το απόγευμα εκείνο και πριν την αλλαγή του της βάρδιας, εκείνος και ο Μπροκ, ο νεαρός που τον είχε ακολουθήσει στην επαγγελματική πορεία του από τη Σχολή μιας και ήταν εξίσου εντυπωσιακός και ικανός για το πόστο, συνόδευσαν εξέχουσες προσωπικότητες. Ο συνταγματάρχης Φρίντριχ της Βέρμαχτ από το επίθετο του οποίου πήρε και το υπόμνημα το όνομα του, κρατούσε σε αυτή τη σύσκεψη όλα τα πρακτικά. Μαζί του έφτασε και ο Γκέρινγκ και αρχηγός πλέον της αεροπορίας, ο αρχηγός του στρατού Φριτς και εκείνος του ναυτικού Ραίντερ, καθώς και ο Υπουργός πολέμου Μπλόμπεργκ με τον Υπουργό Εξωτερικών Νόυρατ. Οι δύο νεαροί αλληλοκοιτάχτηκαν σιωπηλά. Ο Ότο γενικότερα δεν μιλούσε πολύ με τον Μπροκ μιας που στην ουσία δεν συμμερίζονταν τις ίδιες απόψεις και ας πίστευε ο συνάδελφός του το αντίθετο.
Ο Φρίντριχ έφτιαξε τις σημειώσεις του και όπως πάντα ο Χίτλερ πήρε τον λόγο, έχοντας ένα βλέμμα προφητικό στο πρόσωπό του.
«Το θέμα της παρούσας συνάντησης είναι τόσο σημαντικό, ώστε σε άλλα κράτη θα καλούταν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο. Εγώ όμως, ο Φύρερ σας, έχω απορρίψει την ιδέα να το θέσω ως θέμα στον ευρύτερο κύκλο λόγω της εξαιρετικής του σπουδαιότητας. Ότι ειπωθεί εδώ σχετικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας μας, να ξέρετε πως θα είναι ακόμη και η τελευταία μου επιθυμία, η ίδια μου η Διαθήκη»
΄΄Πέθανε εσύ και θα τα βολέψουμε΄΄ σκεφτόταν ο Ότο που παρά το γεγονός πως δεν βρισκόταν εντός της αίθουσας, ήταν αδύνατο να μην ακούσει τις δικτατορικές τσιρίδες του Αδόλφου. Φυσικά ουδεμία γκριμάτσα του ξέφυγε, το ίδιο και του Μπροκ.
«Η Γερμανία με τα τρέχοντα σύνορά της, δεν θα μπορέσει διατηρήσει την αυτάρκειά της τόσο ως προς τα τρόφιμα όσο και ως προς την οικονομία εν γένει. Πρέπει να επιδιώξει την κατάκτηση του Lebensraum* στην Ευρώπη!» χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
Καμία αναφορά δεν έγινε ποτέ για τυχόν επίθεση κατά της Ρωσίας. Αντιθέτως, έγινε για την Τσεχοσλοβακία αλλά και το σημαντικότερο όνειρο του Χίτλερ. Την προσάρτηση της Αυστρίας ακόμη και με κίνδυνο να εμπλακεί σε πόλεμο με τις δυτικές Δυνάμεις. Το υπόμνημα εκείνο ήταν η αρχή και οι φόβοι του Ότο πήραν αργά τον δρόμο της επαλήθευσης.
*Lebensraum : ζωτικός χώρος