Καθόταν στην καρέκλα του γραφείου του, πάντοτε έχοντας ανάμεσα στα χέρια του το ημερολόγιό του. Κάπου κάπου ο Χίμλερ χανόταν στο παρελθόν του. Δεν είχε προλάβει να υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο. Όταν έγινε δόκιμος αξιωματικός ο πόλεμος είχε τελειώσει. Μέσα του υπήρχε μία μανία για τάξη και τελειότητα, η οποία είχε φανεί από την τακτοποίηση την απόλυτη των αρχείων όταν ακόμη ήταν υπάλληλος του στρατιωτικού ταχυδρομείου. Καθώς η στρατιωτική του σταδιοδρομία διακόπηκε αιφνιδίως, επέστρεψε στις σπουδές του, σχετικά με τις γεωργικές μελέτες στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ενώ ενδιαφέρθηκε και για τη γενετική. Ικανότητες σε αθλητικές ή ψυχαγωγικές δραστηριότητες δεν είχε. Συχνά ανέφερε στο ημερολόγιο του τον εμπαιγμό των υπόλοιπων απέναντι στην αδύναμη κράση του. Αφού λοιπόν εκείνος ήταν αδύναμος, στο μυαλό του δημιουργήθηκε μία λατρεία προς των ηρωισμό των μυθικών θεοτήτων των Σκανδιναβών και της γερμανικής ιπποσύνης και καθαρότητας πνεύματος. Σύντομα όλο αυτό έγινε ο κόσμος του. Να και τώρα που καθόταν στο γραφείο του και σκεφτόταν, το όραμά του, το τρελό του όνειρο γυρνούσε γύρω από την καθαρή και παντοδύναμη γερμανική κοινωνία. Τα Ες-Ες έπρεπε να πετύχουν.
Το άρρωστο μυαλό του, ποτισμένο από το θαυμασμό των ιστοριών των σκανδιναβικών λαών, έφτανε μέχρι και το σημείο να θεωρεί τον εαυτό του μετενσάρκωση του βασιλιά Χάινριχ του πρώτου που είχε υπερασπιστεί με επιτυχία το 919, τα γερμανικά εδάφη. Τεύτονες, ο μύθος του Αρθούρου και του Τάγματος των Ιπποτών, του έδωσαν και την ιδέα του μαύρου και λευκού χρώματος των Ες-Ες. Θα δημιουργούσε τους δικούς του πολεμιστές. Γενναίους και αμείλικτους, ανώτερους και καθαρούς. Ο Σβάιγκερ ήταν ένα λαμπερό παράδειγμα που θα τον έκανε περήφανο. Παράλληλα ωστόσο, ο Ότο βάδιζε αποσυντονισμένος. Ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχε νιώσει άγχος για κάτι. Όλες του οι κινήσεις ήταν πάντοτε μελετημένες. Και αυτή ήταν, απλώς θα έπαιρνε καιρό, με συνέπειες άγνωστες. Έπρεπε όμως να ακολουθήσει τον δρόμο αυτόν. Μέσα από την σκληρή εκπαίδευση, ο πόνος των απωλειών θα μετριαζόταν. Ο επικείμενος πόλεμος, γιατί θα ερχόταν, θα τον ενεργοποιούσε διαφορετικά σε μία κατεύθυνση μακριά από τις αναμνήσεις. Ήδη δεν είχε ιδέα για το πώς θα περνούσε την ημέρα του.
Το σπίτι του είχε πια αδειάσει από αντικείμενα της περασμένης ζωής. Σαν στεκόταν όρθιος μέσα στη φαντασία του, κοιτάζοντας τους προγόνους και τις ρίζες του, ένιωθε στα ξαφνικά πως η γέφυρα επικοινωνίας μαζί τους είχε διακοπεί απότομα. Είχε χάσει μητέρα και αδερφό σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ λίγο λίγο, η εικόνα του πατέρα μέσα του ολοένα και ξεθώριαζε. Αν τον ρωτούσαν, θα ήταν ιδιαιτέρως πρόθυμος να παραδεχτεί πως δεν γνώρισε ποτέ του πατέρα. Πως ο Γκούσταφ δεν υπήρξε και απλά ο πατέρας του πέθανε στον πόλεμο ή από αρρώστια. Περπάτησε ξανά στην γειτονιά της έναρξης της ζωής του. Ήταν ήσυχη πια. Τα παιδιά δεν έπαιζαν στους δρόμους, τα χαμόγελα της ανεμελιάς είχαν σβηστεί και νοητά άπαντες είχαν χωριστεί σε παρατάξεις και πιστεύω, σε Εβραίους και Γερμανούς. Το σπίτι της Χέλγκα παρά την τραγική της απώλεια, έμοιαζε περιποιημένο χάρη στην αγάπη του Άντον για τα φυτά και τα λουλούδια. Ήταν καλοκαίρι εξάλλου και ο καιρός ακόμη ευνοούσε τους κήπους και τον στολισμό τους. Αύριο θα έφευγε, ποιος ήξερε για πόσο καιρό. Ίσως χρόνο. Τα χέρια του στη σκέψη αυτή ξεκίνησαν να τρέμουν. Θα κοιμόταν σε ένα δωμάτιο με άγνωστους και όλη μέρα θα έκανε στενή παρέα με άλλους προς παράδειγμα της αδερφοσύνης και της κοινωνικής ισότητας. Δεν είχε κανένα θέμα να εκτελεί εντολές από τους διοικητές και τους αξιωματικούς, μα αυτό το αγελαίο παραμυθάκι του προκαλούσε εκνευρισμό. Τουλάχιστον ευχόταν να μην χρειαζόταν να τον ακουμπάνε και πολύ. Σπάνια το επέτρεπε σε αυτούς που δεν γνώριζε.
Με τα κλειδιά του άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και μπήκε μέσα. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί όποτε επέστρεφε, όλα έμοιαζαν μέσα του να αλλάζουν. Γινόταν ευσυγκίνητος, τρωτός. Έφευγε θαρρείς η μάσκα του σκληρού και αδυσώπητου χαρακτήρα και έμενε εκεί ξεγυμνωμένος, εκείνος και το παρελθόν του. Το δωμάτιο του Λούκα είχε αρχίσει να σκονίζεται. Κάτω από το κρεβάτι υπήρχε ένα αραιό, λευκό στρώμα εγκατάλειψης. Η καρδιά του Ότο μάτωσε. Εγκατάλειψη και απουσία. Τρέχοντας πήγε στην κουζίνα και αρπάζοντας μία σκούπα ξεκίνησε να καθαρίζει. Με πανιά και ότι άλλο έβρισκε συνέχισε να σκουπίζει και να περιποιείται τον χώρο. Τίναξε τα σεντόνια και το έστρωσε όπως του έπρεπε. Έπειτα κάθισε οκλαδόν με την πλάτη στον τοίχο και έμεινε να το κοιτάζει πάντοτε βαστώντας το μενταγιόν στα χέρια του. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του και ξερόβηξε παλεύοντας να ανοίξει έναν φανταστικό διάλογο.
΄΄Γεια σου αδερφέ μου. Σου ετοίμασα το δωμάτιό σου για να μην ξεχνάμε τις παλιές μας συνήθειες. Ξέρεις, εσύ πάντοτε βιαζόσουν γιατί σε περίμεναν οι φίλοι σου να πάτε στο σχολείο. Εγώ πάλι που δεν είχα και που αν ας πούμε έκανα το λάθος να μιλήσω στη Χέλγκα ή τον Χανς θα με έσπαγε στο ξύλο εκείνος, έμενα πάντοτε λίγο πιο πίσω και έστρωνα τα κρεβάτια μας. Τουλάχιστον η μαμά με θαύμαζε για την τάξη μου, αφού δεν της έμενε και τίποτε άλλο να αγαπά σε εμένα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο Γκούσταφ σχολαστικά μου εξηγούσε πως οι Εβραίοι μας μισούν. Πως θέλουν το κακό της χώρας μας, πως είναι γεννημένοι για να αγαπούν τον εαυτό τους. Όλα αυτά μου έμειναν μέσα μου χαραγμένα και από τότε παλεύω κάθε μέρα βλέποντας την γενική τρέλα που επικρατεί. Ακόμη και σήμερα κάπου βαθιά μέσα μου αναρωτιέμαι τι θα γινόταν, αν οι Εβραίοι δεν μετακόμιζαν ποτέ δίπλα μας. Η μαμά θα ζούσε; Ο Γκούσταφ θα ήταν ίσως λιγότερο βίαιος; Πες μου κάτι και εσύ. Όλο εγώ μιλάω και δεν το συνηθίζω΄΄ έκανε μία παύση όταν ένιωσε τα δάκρυα να στάζουν στο πάτωμα. Τα χέρια του έτρεμαν σαν τρελά τώρα. ΄΄Ήσουν δυνατός. Ο κόσμος εμένα φοβάται, αλλά εσύ ήσουν πιο δυνατός. Πάλεψες ως το τέλος για τα πιστεύω σου, τη στιγμή που εμένα ο Γκούσταφ τρύπησε την ψυχή μου. Πολλά τα ελαττώματα που μου άφησε. Οργίζομαι όταν βλέπω απότομες κινήσεις προς το μέρος μου, σε σημείο που κινδυνεύω να χάσω τον έλεγχο. Απέναντί μου βλέπω τον Γκούσταφ να με χτυπά και γι' αυτό μπορώ να γίνω ακόμη και θανάσιμα επικίνδυνος. Δεν μου αρέσει και προσπαθώ να το ελέγξω. Έπειτα τρέμουν τα χέρια μου πολύ και ολοένα και πιο συχνά όταν αγχώνομαι. Αυτό μπορεί να με καταστήσει ανίκανο να κρατήσω όπλο. Γελάς ε; Το ξέρω πως θα ευχόσουν να μου κοπεί το χέρι, παρά να κρατήσω όπλο αδερφέ. Μα, άκουσέ με. Στο μυαλό μου όλα τα έχω φτιάξει Λούκα μου. Έπειτα, ο συνεχής ξυλοδαρμός έχει αφήσει σημάδια στο κορμί μου εσωτερικά και εξωτερικά. Ο έρωτας μέσα μου εκφράζεται με θυμό, φοβάμαι να αφεθώ και να νιώσω κάτι καλό, γιατί είτε πιστεύω πως δεν μου αξίζει είτε το απωθώ. Πολλές φορές αυτοτραυματίζομαι χτυπώντας τις γροθιές μου στον τοίχο σαν να θέλω να με τιμωρήσω. Είναι περίπλοκη η ψυχολογία μου. Όχι, μην στεναχωριέσαι. Θα είμαι καλά. Απλώς αγκάλιασε με σφιχτά όπως στον σταθμό, την ημέρα της επιστροφής σου από το Οικοτροφείο΄΄
Κάπου εκεί έκανε παύση. Τα σημάδια του άγχους τον χτυπούσαν ανελέητα. Τα χέρια του έτρεμαν και ένιωσε την ανάγκη να τα κοπανήσει. Ποιον κορόιδευε; Ούτε στην ελίτ δεν μπορούσε να μπει. Ένας άχρηστος ήταν με μία όμορφη εμφάνιση. Ένα κέλυφος κούφιο, καθώς το εσωτερικό είχε πεθάνει. Χτύπησε τον τοίχο πολλές φορές μέχρι που μάτωσε. Η αγαπημένη του ώρα είχε φτάσει. Το δειλινό ήταν εκεί, διόλου σκιώδες, παρά λαμπερό, τυλιγμένο με την πορφύρα της γλύκας που την έλουζαν με μεγαλοπρέπεια οι μυρωδιές των οπωροφόρων. Καλοκαιρινές και παιχνιδιάρικες, ερχόμενες σε πλήρη αντίφαση με τη σκοτεινιά του σπιτιού. Ένα χτύπημα στην πόρτα, τον έκανε να αναπηδήσει.
«Ο Άντον είμαι. Άκουσα θορύβους, είναι κανείς εδώ;» ρώτησε. Ο Ότο δεν απάντησε αμέσως, όταν άκουσε τα βήματά του Άντον να απομακρύνονται και καταλάθος έπεσε επάνω σε μία καρέκλα. «Ότο είσαι εσύ;» άκουσε ξανά τη φωνή και βαρύς κατευθύνθηκε στην πόρτα ανοίγοντάς την. Η μορφή του Άντον πάντοτε γλυκιά και πράα του χαμογέλασε. «Χαίρομαι που είσαι εσύ. Νόμιζα πως μπήκαν πλιατσικολόγοι» χαμογέλασε.
«Όχι εγώ ήμουν. Μάζευα κάτι τελευταία» ψέλλισε όταν είδε ο Άντον το αίμα του να στάζει από τις πληγές στα χέρια.
«Μπορώ να τις δω; Είναι άσχημες» προσφέρθηκε.
«Δεν είναι κάτι» επέμεινε περήφανα και εγωιστικά ο Ότο.
«Ξέρω πως είσαι μεγάλος και όχι ο πιτσιρικάς που μαλλιοτραβιόταν με την κόρη μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεσαι βοήθεια. Έλα αν θες δίπλα να στις περιποιηθώ» του πρότεινε.
«Δεν θα με ρωτήσεις πώς έγιναν;» μπήκε ελαφρώς σε θέση άμυνας ο Ότο.
«Όχι. Θα σου πω μονάχα πως δεν αξίζουν να βρίσκονται εκεί» του απάντησε όταν μπήκαν σπίτι και είδαν τη Χέλγκα να μεταφέρει ένα δίσκο με δύο φλιτζάνια που παραλίγο να γλιστρήσουν.
«Μπαμπά δεν ήξερα πως...Τι θέλει αυτός εδώ;» τον κοίταξε αγριεμένα και ο Άντον ξεφύσησε.
«Σας έχω βαρεθεί να σας χωρίζω από παιδιά. Ας είναι όμως. Θα του περιποιηθώ τις πληγές για να μην μολυνθούν» της είπε.
Ο Ότο κάθισε στον καναπέ αμίλητος. Η Χέλγκα για λίγο κοντοστάθηκε στο κατώφλι του διαδρόμου που οδηγούσε στη βιβλιοθήκη και στα δωμάτια. Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν στα κλεφτά, αφού ο ένας κοιτούσε τον άλλο σαν να ήταν κάποια κρυφή αμαρτία. Σαν συντονίστηκαν οι ματιές, το ίδιο έκανε και η καρδιά τους που ξεκίνησε να χτυπά, πετώντας τους στη στιγμή που ένας γεύτηκε τα χείλη του άλλου. Η Χέλγκα πρώτη διέκοψε τη στιγμή και αποχώρησε όταν ο Άντον εισερχόταν με γάζες και διάφορα φάρμακα. Ο Ότο αμίλητος τον άφησε να τον περιποιηθεί, μα τα χέρια του ξεκίνησαν να τρέμουν. Τι ντροπή. Τι ντροπή το ελάττωμά του να βγαίνει προς τα έξω. Ο άνδρας απέναντί του δεν το σχολίασε, μήτε φάνηκε να τον νοιάζει. Έπιασε τα χέρια του στα δικά του και ξεκίνησε να του τα τρίβει απαλά φτάνοντας ως τον αγκώνα. Αυτό του δημιούργησε ελαφριά χαλάρωση, που με τη σειρά της σταμάτησε το τρέμουλο.
«Σε ευχαριστώ» ψιθύρισε ίσα που να ακουστεί. Άραγε αν είχε έναν αληθινό πατέρα, έτσι θα του φερόταν; «Θες βοήθεια με τα φυτά;» ψέλλισε δίχως να τον κοιτάζει και ο Άντον πάλεψε να τον διευκολύνει.
«Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά με την προϋπόθεση πως δεν θα τα μαδήσετε με την κόρη μου. Σας είδα τότε έξω από το ιατρείο την ημέρα του μποϊκοτάζ» τον πείραξε.
«Υποτίθεται είχες ασθενείς» σχολίασε ανάλαφρα ο Ότο.
«Το βλέμμα μου πλανιόταν και στην Χέλγκα όμως. Είχα την έννοια της μην της τύχει τίποτε. Ξέρω πως είναι αντράκι μερικές φορές»
«Το ξέρω και εγώ. Την...την αποκάλεσα τσουβάλι γιατί φορούσε παντελόνια και μάλλον μου το χρωστούσε» μειδίασε πλαγίως.
«Τι θα κάνω πλέον με εσάς, δεν γνωρίζω αλλά έχω και πιο σημαντικά για να ασχοληθώ. Όπως την σκέψη του να φύγουμε ίσως...Ας μην το συζητήσουμε άλλο. Θα είναι για καλό. Θα πάψουμε να ενοχλούμε την κοινωνία» είπε στο τέλος με πικρία και αποχώρησε. Ο Ότο συνέχισε να βαδίζει στον διάδρομο, ώσπου βγαίνοντας στον κήπο την είδε σκυμμένη να περιποιείται τα άνθη.
Στην θέα του αναπήδησε.
«Όλα εντάξει;» ρώτησε κοφτά.
«Ναι. Βρέθηκα για τελευταία φορά εδώ. Αύριο φεύγω» της είπε.
«Μου τα πρόλαβε ο Χανς. Καλή φασιστική σταδιοδρομία» τον ειρωνεύτηκε και την κοίταξε αυστηρά.
«Ήρθα για να βοηθήσω με τα φυτά, όχι για να λογομαχήσουμε» γρύλισε εκείνος.
«Αφού πάντοτε εκεί καταλήγουμε» αναστέναξε η κοπέλα.
Κανένας από τους δύο φυσικά δεν είχε προσέξει τον Άντον που τους κρυφοκοιτούσε για ασφάλεια. Βλέποντάς τους όμως, τρόμαξε. Είχε την εμπειρία, ήταν μεγαλύτερος. Αυτό που έβλεπε μπροστά του ήταν τα ανείπωτα σημάδια ενός καταπιεσμένου έρωτα που έψαχνε τρόπο να εκδηλωθεί παρά τις δυσκολίες. Ο Ότο κοίταξε τους καρπούς μίας πορτοκαλιάς και με ένα σάλτο σκαρφάλωσε και έκοψε μερικά. Η Χέλγκα τον κοιτούσε, όταν στο πρόσωπό της γλίστρησε καταλάθος ένα πορτοκάλι χτυπώντας την. Ο Ότο τινάχτηκε κάτω βλέποντάς την να βαστά τη μύτη και τα χείλη της με δραματική έμφαση.
«Αυτή τη φορά δεν έφταιγα» την διαβεβαίωσε πλησιάζοντάς την «Σε πόνεσα;» την ρώτησε όταν την είδε να έχει υιοθετήσει μία έκφραση δυστυχίας. Φτάνοντας μπροστά της, ένιωσε τον χυμό του πορτοκαλιού να λούζει το πρόσωπό του και την κοπέλα να χασκογελά.
«Την πάτησες ναζί και μάλιστα εύκολα. Έπρεπε να έβλεπες την έκφρασή σου» Και τότε την είδε. Είδε μία σπίθα στα μάτια του, εκείνη επιτέλους της σκανταλιάς ενός νεαρού άνδρα και όχι ενός ένστολου. Τα χείλη του τεντώθηκαν σε ένα χαμόγελο πρωτοφανές, μία εικόνα που ποτέ πριν δεν είχε αντικρίσει. Σχεδόν τη σόκαρε, όπως και η τρικλοποδιά που την ξάπλωσε στο χώμα και το κομμένο πορτοκάλι που στυβόταν πάνω από το κεφάλι της με τον Ότο να έχει υιοθετήσει το βλέμμα της πονηριάς.
«Η μάχη τώρα έληξε» γέλασε όταν συνειδητοποίησε πως τόση ώρα βρισκόταν από πάνω της με εκείνη να είναι ξαπλωμένη στο χώμα.
Σοβάρεψαν. Η μάχη η παιδική είχε πράγματι τελειώσει και ξεκινούσε εκείνη της συνείδησης πάλι. Ο ήλιος βασίλευε. Είχε σχεδόν χαθεί. Η φύση ήταν ήρεμη και τραγουδούσε μαγικά. Η στιγμή ήταν υπέροχη και το χέρι του παραμέρισε μία τούφα κολλημένη στο πρόσωπό της. Πάλι έτρεμε και όσο το πάθαινε, τόσο αγχωνόταν. Η Χέλγκα χαμήλωσε το βλέμμα. Ουλές ξεφύτρωναν κάτω από τα ρούχα του και τα δάχτυλά της κινήθηκαν για να τις χαϊδέψουν. Ο Ότο φοβήθηκε, μα εκείνη δεν σταμάτησε. Χάιδεψε την μία, έπειτα την επόμενη και ο νεαρός την έβλεπε να τον ακουμπά με τρυφερότητα. Τι συνέβαινε; Τι γινόταν πια; Τι πήγαινε να κάνει; Τι θα αντιμετώπιζε αύριο; Αχ, αυτό το αύριο. Τότε θα ήταν κάποιος άλλος. Τώρα την είχε εδώ τη στιγμή του ελιξίριου της πνοής του.
«Μπορώ να...» τραύλισε «Θέλω..»
Του ένευσε θετικά και τότε είδε ξαφνικά ένα άλλο πρόσωπο. Σχεδόν ανατρίχιασε μιας που της θύμισε τον Λούκα. Όμως δεν ήταν ο Λούκα. Ήταν εκείνος που επιθυμούσε να δει με αυτό το αναπάντεχα αγγελικό χαμόγελο σαν να τον ενέπνευσε ο Θεός. Της χαμογέλασε και αργά ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της.
«Κράτησέ με» του ψιθύρισε και εκείνη έχοντας μπλοκάρει τη λογική.
Στην αρχή δίστασε. Με τη σωματική επαφή δεν τα πήγαινε τέλεια, όμως μπροστά του είχε εκείνο το πλάσμα που ανήκε στην καρδιά του. Τύλιξε αργά τα χέρια του γύρω από την λεπτή της μέση και την έσφιξε επάνω του, ενώ δοκίμαζε ο ένας τη γεύση του άλλου.
«Μείνε..» του ψιθύρισε ξανά.
«Για λίγο μόνο...» της απάντησε.
Μεγάλο το κεφάλαιο, αλλά ομολογώ το χάρηκα. Εύχομαι και εσείς το ίδιο; Λοιπόν; Πως το βρήκατε;