Jessica POV
«Εμ ενοχλώ;» Ρωτάει άβολα ο Yoongi και εγώ γυρνάω ολόκληρη προς το μέρος του νιώθοντας τα μάγουλά μου να φλέγονται. Εντάξει αυτό ήταν ντροπιαστικό! Σπρώχνω τον Jin από πάνω μου κάνοντας τον να παραπατήσει ελαφρώς. Του ρίχνω μία γρήγορη ματιά πριν στερεώσω το σώμα μου επάνω στην βρύση παίζοντας το κουλ.
«Όχι καλέ! Πως κι από εδώ κι εσύ; Χάσατε τον δρόμο ή ξεχάσατε σε ποιο γενος ανήκετε;» Τους ρωτάω ειρωνικά και εκείνοι με αγριοκοιτάζουν. «Όχι ε; Οκ λάθος!» Απαντάω μόνη μου άβολα. Αν με έβλεπε κανείς σίγουρα θα γέλαγε με την κατάντια μου! Ακούω κάποιον να ξεροβήχει και βλέπω πως αυτός είναι ο Jin.
«Εμ εγώ να πηγαίνω.» Λέει αμήχανα ενώ ξύνει το σβέρκο του. Εγώ του γνέφω με ένα αδιάφορο ύφος ενώ ο Yoongi τον κοιτάει ανεκφραστος καθως τα μάτια του πετανε φλόγες. Δεν ξέρω γιατί νευρίασε αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.
«Bye.» Λέω απλά και εκείνος μου γνέφει με ένα μικρό χαμόγελο. Ο Yoongi τον ακολουθεί με το βλέμμα του καθώς φεύγει. Γυρνάει προς το μέρος μου με ένα πλατύ χαμόγελο. Πάει να κάνει ένα βήμα αλλά τον σταματάω. «Γυναικείες.» Του λέω απλά και εκείνος φαίνεται αγανακτισμένος.
«Δεν ήρθα για τουαλέτα!» Μου λέει και τον κοιτάω με σηκωμένο το φρύδι.
«Πες μου ότι δεν ήρθες εδώ για σεξ γιατί θα ξεράσω!» Του λέω αηδιασμένη και εκείνος κοπανάει με το χέρι του το μέτωπο του. Πάω να πω κάτι αλλά το μετανιώνω.
«Τι;» Με ρωτάει και τον κοιτάω πάλι με σηκωμένο φρύδι. «Μη με κοιτάς έτσι! Σε είδα! Ήθελες κάτι να πεις, πες το θα το αντέξω!» Μου λέει ενώ σταυρώνει τα χέρια του και κάνει μερικά βήματα για να με πλησιάσει.
«Αα μωρέ τίποτα. Απλά θα σου έλεγα να μη το κοπανάς πολύ γιατί αυτό που έχεις μέσα θα φύγει από την θέση του αλλά... πρέπει να έχεις κάτι για να φύγει, άρα αυτό που θα έλεγα θα ήταν άκυρο!» Του λέω το προφανές και κλείνει τα μάτια του γλείφοντας τα χείλη του.
«Ναι κι εγώ σε εκτιμώ και σε σέβομαι σαν άνθρωπο!» Με ειρωνεύεται και του χαμογελάω πλατιά πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες μου.
«Πάντα!» Του λέω υπεροπτικά και πάω να τον προσπεράσω αλλά με σταματάει πιάνοντας με απαλά από το μπράτσο.
«Ει που πας; Περίμενε λίγο.» Μου λέει κι εγώ στριφογυρνάω τα μάτια μου.
«Τι;» Του λέω απλά και εκείνος κοιτάει το χέρι του που είναι ακόμα τυλιγμένο στο μπράτσο μου και με αφήνει απαλά.
Μαθαίνει βλέπω. Τώρα το παίρνει πριν καν τον κοιτάξω. Χαίρομαι για την εξέλιξη του. Θα πάει μπροστά! Βάζει το ένα του χέρι μέσα στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού του ενώ το άλλο το τοποθετεί πίσω στο σβέρκο του αμήχανα.
«Εμ δεν θέλω να φανώ αδιάκριτος ή τίποτα τέτοιο, απλά ηθελα να δω πως είσαι. Έφυγες ταραγμένη πριν και... εμ ανησύχησα.» Μου απαντάει και τον κοιτάω περίεργα για λίγο.
«Είμαι καλά.» Ψεύδομαι ενώ κοιτάω κάτω. Τον βλέπω να με κοιτάει με το κεφάλι ελαφρώς γερμένο προς τα αριστερά κάνοντας μου ξεκάθαρο ότι δεν με πιστεύει. «Αλήθεια Yoongi μην ανησυχείς, δεν είναι κάτι σοβαρό θα μου περάσει.» Συνεχίζω αλλά η αμφιβολία δεν λέει να αποχωρήσει από τα μάτια του κάνοντας με να ξεφυσήξω έντονα.
«Εντάξει, δεν θέλω να σε πιέσω απλά να ξέρεις πως... είμαι κι εγώ εδώ για εσένα.» Μου λέει με ένα μικρό χαμόγελο και νιώθω περίεργα.
Ευχάριστα περίεργα. Φαίνεται πως αλήθεια προσπαθεί και αυτό με χαροποιεί κάπως αλλά δεν ξέρω αν κάνω καλά που χαίρομαι. Είναι περίεργος γιατί ενώ προσπαθεί, τα μάτια του... είναι τόσο ψυχρά ώρες ώρες σαν να διαβάζει ποίημα και κυρίως στην Jennie. Δεν της μιλάει καν και δεν θυμίζει κάποιον που έχει μετανιώσει...
«Θα το έχω στον νου μου.» Του απαντάω απλά. Με την καμία. Έχω καλύτερες επιλογές. Θα πρέπει να μην μπορεί κανένας ούτε και ο ίδιος μου εαυτός να με βοηθήσει ώστε να πάω σε αυτόν! Αυτός μου γνέφει και με ένα δικό μου κοφτό γνέψιμο πάω να τον προσπεράσω αλλά με ξανά σταματάει. «Τι πάλι;» Τον ρωτάω αγανακτισμένη και εκείνος δαγκώνει νευρικά το κάτω χείλος του. Και αυτός έχει ζουμερά χείλη... μόνο εγώ δεν έχω! Έλεος!
«Εμ ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.» Μου λέει και τον κοιτάω με ενωμένα τα φρύδια. «Αν θυμάσαι σου είχα πει ότι την Κυριακή θα παίξω αγώνα και εμ έλεγα αν, αν θα ήθελες να... να έρθεις να με δεις.» Συνεχίζει αμήχανα ενώ σφίγγει τις γροθιές του. Εγώ τον κοιτάω για λίγο χωρίς να λέω κάτι. «Δεν χρειάζεται να απαντήσεις...» Μου λέει ενώ ψάχνει κάτι στην τσέπη του. «Να εδώ γράφω το μέρος και την ώρα. Δεν πληρώνεις κάτι. Αν θες έρχεσαι, δεν είσαι υποχρεωμένη απλά εγώ θα το ήθελα αλλά κάνε ότι θες.» Μου λέει με ένα πλάγιο χαμόγελο τείνοντας μου το χαρτάκι. Διστακτικά το παίρνω στα χέρια μου ρίχνοντας του μία γρήγορη ματιά.
«Οκ, θα το σκεφτώ. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.» Του λέω κουνώντας το χαρτάκι πριν το βάλω στην μπροστινή μου τσέπη αφήνοντας το χέρι μου να ξεκουραστεί εκεί.
Αυτός πάει να κάνει ένα βήμα αλλά το μετανιώνει και βγαίνει γρήγορα έξω. Μένω λίγο ακίνητη ενώ ρίχνω το βλέμμα μου στο χέρι μου μέσα στην τσέπη μου. Κοιτάω για λίγο εκεί ώσπου το άνοιγμα της πόρτας με ξυπνάει. Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω την Kayce να με πλησιάζει γρήγορα.
«Συγγνώμη που καθυστέρησα αλλά ο σερβιτόρος δεν με άφηνε να πληρώσω και ξέρεις πόσο με εκνευρίζουν τα κεράσματα από αγνώστους. Είσαι καλά όμως; Πως νιώθεις; Θες να πάμε σπίτι σου; Δεν πιστεύω να σου έκαναν κάτι οι βλάκες;» Με ρωτάει απανωτά λόγω άγχους και εγώ της χαριζω ένα καθησυχαστικό χαμόγελο.
«Έλα ηρέμησε, είμαι καλά. Δεν μου έκαναν κάτι και καλύτερα που ήρθαν γιατί ξεχάστηκα με τις ανοησίες τους.» Της απαντάω γελώντας απαλά και φαίνεται να χαλαρώνει, λίγο. Εν τέλει μου γνέφει με ένα μικρό χαμόγελο.
«Εντάξει. Λοιπόν, θες να πάμε για φαγητό ώστε να ξεχαστούμε ή δεν θες να με βλέπεις άλλο μετά από όλο αυτό;» Με ρωτάει δαγκώνοντας το κάτω χείλος της ενώ πειραζει ταυτόχρονα την άκρη της μπλούζας της. Την κοιτάω μέσα στα λυπημένα μάτια της και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται.
«Ναι, πάμε να φάμε κάτι. Περιμένω κιόλας ακόμα απάντηση στο γιατί δεν μου το είπες από την αρχή.» Της απαντάω κοιτώντας την έντονα και εκείνη μου γνέφει θετικά.
«Έχεις δίκιο. Θες να πάμε για πίτσα;» Μου προτείνει και τα μάτια μου λάμπουν. Χαμογελάω πλατιά κάνοντας την να γελάσει. «Θα το πάρω ως ναι! Έτσι κι αλλιώς η πίτσα είναι η λύση για όλα. Τι να το κάνουμε εμείς το αλκοόλ όταν υπάρχει η πίτσα!» Αστειεύεται και γελάω δυνατά.
«Σωστή!» Λέω και αυτή κάνει πίσω τα μαλλιά της με ένα b*tch ύφος.
«Το ξέρω. Πάντα!» Συμφωνεί και ξανά γελάω πριν σταματήσω και την κοιτάξω λίγο. Οκ. Σίγουρα μου έλειψε πολύ...
[...]
Την βλέπω να κοιτάει γύρω της εντυπωσιασμένη με την διακόσμηση. Με το ίδιο χαμόγελο κάνει στην άκρη τον κατάλογο κοιτώντας με με ένα έντονο βλέμμα. Μου την πέφτει;
«Μου την πέφτεις;» Επαναλαμβάνω την ερώτηση που σκέφτηκα και την βλέπω να παίρνει ένα ξενερωμένο ύφος καθώς ακουμπάει αργά με το χέρι της το μέτωπο της αλλά ένα μικρό χαμογελάκι κάνει την εμφάνιση του.
«Γιατί πάντα με ρωτάς την ίδια μαλακία;» Αγνοεί την ερώτηση μου και ρίχνει στο τραπέζι την δικιά της όπως έκανε πάντα υπομονετικά με τις μαλακίες μου.
«Εσύ γιατί με κοιτάς πάντα με αυτό το πρόστυχο βλέμμα;» Την ρωτάω προκλητικά και αναστενάζει αγανακτισμένη. «Ανάβεις την κατάσταση ακόμα περισσότερο και θα γίνει ολόκληρη πυρκαγιά το μέρος.» Συνεχίζω και δαγκώνει το κάτω χείλος της άγρια. Βλέπουμε μία παρέα παιδιών να μας κοιτάνε περίεργα και ξεσπάμε σε δυνατά γέλια κάνοντας όλους στην πιτσαρία να μας κοιτάξουν.
«Εντάξει νομίζω πως αρκετά γίναμε ρεζίλι με τις μαλακίες μας!» Λέει η Kayce και της γνέφω θετικά με το κεφάλι ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω από τα γέλια μου. Πως γίνεται να γινόμαστε πάντα ρεζίλι;
«Θα συμφωνήσω!» Της λέω την στιγμή που βλέπω να μας πλησιάζει η σερβιτόρα και κατσουφιάζω απευθείας.
«Τι έγινε;» Με ρωτάει και την κοιτάω σαν πληγωμένο κουτάβι με το κάτω χείλος έξω.
«Δεν θα μας πάρει την παραγγελία ένας κούκλος σερβιτόρος από εδώ. Ούτε μια φορά που έχω έρθει δεν έχει τύχει να έρθει στο τραπέζι μου. Ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες.» Παραπονιέμαι ενώ αφήνω μία απογοητευμένη ανάσα να ξεγλιστρήσει από τα χείλη μου.
«Drama Queen!» Με κοροϊδεύει η αναίσθητη γελώντας απαλά και την αγριοκοιτάω. Πάω να την βρίσω αλλά μου κάνει νόημα να σκάσω.
«Καλησπέρα κορίτσια, τι θα πάρετε;» Μας ρωτάει ευγενικά η σερβιτόρα και η Kayce της χαμογελάει. Αναλαμβάνω να δώσω εγώ πάλι την παραγγελία αφού η άλλη δεν ξέρει τίποτα.
Αφού της λέω τι θα πάρουμε και φύγει παίρνοντας τον κατάλογο μαζί της, γυρνάω προς το μέρος της Kayce κοιτώντας την. Μένουμε για λίγο έτσι χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε ενώ εν τέλει γυρνάω το κεφάλι μου προς τα έξω από την τζαμαρία. Εχουμε διαλέξει ένα τραπέζι κοντά στην τζαμαρία με τα μαλακά καναπεδάκια. Εγώ κάθομαι στην μεριά με θέα όλη την πιτσαρία ενώ εκείνη κάθεται δίπλα στον τοίχο γιατί δεν της αρέσει να την βλέπουν όσο τρώει. Την ακούω να ξεφυσάει και γυρνάω να την κοιτάξω με τα φρύδια ελαφρώς ενωμένα.
«Κοίτα... μπορεί να ακουστεί κάπως και ίσως εγωιστικό αλλά έτσι ένιωθα.» Ξεκινάει και παίρνει μία ανάσα από την μύτη της ενώ σκουπίζει ένα δάκρυ που πήγε να αποδράσει από τα μάτια της. «Λοιπόν, απλά ήθελα να ξανά σφίξουμε κάπως τις σχέσεις μας πρώτα γιατί πολύ απλά δεν ήθελα να το περάσεις όλο αυτό πάλι μόνη σου. Θέλω να είμαι δίπλα σου σε ότι αντιμετωπίζεις. Θέλω να συμπληρώσω αυτό το κενό γιατί δεν είχα ούτε καν την ευκαιρία να σκουπίσω έστω το πρώτο σου δάκρυ σχετικά με αυτό το θέμα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι πόνος ήταν να το κουβαλάω όλο αυτό μέσα μου ξέροντας πως αυτός που σε πόνεσε περισσότερο απ' όλους ήταν... ο γελοίος που είχα την ατυχία να έχω για... αδερφό... τι ντροπή...» Συνεχίζει ενώ καλύπτει το πρόσωπο της με τα χέρια της ώστε να μην φαίνονται τα δάκρυα της.
Εγώ κατευθείαν σηκώνομαι και την πλησιάζω αμέσως. Κάθομαι δίπλα της και την αγκαλιάζω σφικτά. Αυτή γέρνει προς το μέρος μου. Δεν κλαίει δυνατά αλλά νιώθω το σώμα της να τρέμει. Εγώ της ψιθυρίζω να ηρεμήσει ενώ της χαϊδεύω απαλά την πλάτη.
«Ει δεν πειράζει... θα είσαι τώρα τουλάχιστον...» Της λέω με γλυκιά φωνή και την νιώθω να ακινητοποιείται πριν σηκώσει το κεφάλι της με γουρλωμένα μάτια.
«Αλήθεια;» Με ρωτάει με πνιχτή φωνή και εγώ της γνέφω απαλά με ένα μικρό χαμόγελο. «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!» Μου λέει αμέσως ενώ με αγκαλιάζει τόσο σφικτά που έχω την εντύπωση ότι θα σκάσω από την έλλειψη οξυγόνου.
«K-Kay-yce! Δ-δεν μπ-μπορω ν-να α-αναπνε-ευσω!» Της λέω με δυσκολία ενώ τα μάτια μου είναι έτοιμα να πεταχτούν έξω. Εκείνη με αφήνει γρήγορα χαρίζοντας μου ένα αμήχανο χαμόγελο και εγώ επανέρχομαι πίσω στον κόσμο των ζωντανών μετά από αυτό το μικρό ταξιδάκι.
«Συγγνώμη!» Μου απολογείται και γελάω απαλά βάζοντας την πάλι στην αγκαλιά μου.
«Μου έλειψες...» Της λέω σιγανά και με σφίγγει παραπάνω.
«Και εμένα... η φιλία μας ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής μου...» Μου λέει και μένουμε για λίγο έτσι μέχρι να δούμε την σερβιτόρα να έρχεται με το μεγαλύτερο θαύμα σε ολόκληρο τον κόσμο, την πίτσα.
Μωρό μου έλα στην μαμά!
*************************
⭐️Hi Little Stars⭐️
Τι κάνετε;;❤️
Ελπίζω να σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο!❤️
-Kisses💋💋