"မသိရင္ ငါကမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သားက်ေနတာဘဲ။
ဘယ္လိုလုပ္ဒီေနရာကိုသိလာျပန္တာလဲ။"

ရွင္းေျပာင္ပ်က္စကားေၾကာင့္ ေရွ႕ကမီးႏူးေ႐ြးသည့္စာအုပ္နဲ႔ ေကာက္ထုလိုက္သည္။

"မင္းကိုေျပာသင့္ၿပီထင္လို႔။"

"ဘာကိုလဲ"

"အရင္နွစ္လကမင္းေဆးရံုမေရာက္ခင္တစ္ရက္ ေသာ္ကေမာင္ငါတို႔ကိုလာေတြ႕သြားတယ္။"

ေသာ္ကေမာင္ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ ရွင္းမ်က္ဝန္းမ်ားအံအားသင့္သြားသည္။

"မင္းကို ႏုတ္ဆက္သြားတယ္..။"

ေပးလာသည့္စာ႐ြက္ေခါက္ကေလးကို တုန္ရီစြာလွမ္းယူမိသည္။

ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲတဲ့ေကာင္ေလးလဲ..ထြက္သြားေတာ့မဲ့အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္လာမေျပာဘဲ လူႀကံဳပါးလိုက္သတဲ့ေလ။

ရွင္း

လွပၿပီး ေနြးေထြးတဲ့အိမ္မက္ကေလးျဖစ္ခဲ့ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..

စာ႐ြက္ကိုေလးကိုတြန္႔ေက်ေအာင္ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။

ဘယ္သူသေဘာလဲ..ရင္ဘတ္ထဲ မေခၚဘဲဝင္လာခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေတာ့မွေက်းဇူးတစ္ခြန္းဆိုခဲ့ေလသလား။မင္းေက်းဇူးက ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ငါ့ကိုရူးသြတ္ေစသလဲ ေသာ္ကေမာင္။

စာ႐ြက္ကေလးအားကိုင္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေလေသာ
ရွင္းကိုနွစ္ေယာက္လံုးအကဲခတ္ေနသည္။

"မင္းရဲ႕ဘဝကိုမင္းျပန္ရွာပါေတာ့ ရွင္းရာ။"

"ဟုတ္တယ္ ကိုေန"

"အိမ္မက္..သူကငါ့ကုိအိမ္တစ္ခုလိုသေဘာထားလိုက္ၿပီ။အိမ္မက္ဆိုတာဘာလဲ..မွားလား မွန္လား မသိတဲ့ ဆုပ္ကိုင္လို႔မရေတာ့တဲ့အရာ..ဟက္.."

ရွင္းရဲ႕စကားကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနသည္။ေမာင့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။

"မနက္ျဖန္ အဖြားဆီသြားမယ္.."

"ရွင္း..!!!"

"သူတို႔ေျပာသလို ျပသာနာရွင္းရမွာေပါ့။"

Diary of Poinciana: Blue JacarandaWhere stories live. Discover now