Mój Arcyklejnot

Rozdział 48: Krok ku przyjaźni i przebaczeniu

Dwa kasztanowe kuce pędziły przez wyżyny. Przecinając strugi lejącego deszczu, wierzchowce mknęły w stronę Samotnej Góry, nieustannie ponaglane przez swych jeźdźców. Było już prawie całkowicie ciemno, niebo przysłonięte było ciężkimi chmurami, a włosami targał zimny wiatr.

Thorin poprawił na mnie uścisk i mocniej docisnął do swojego torsu.

- Wytrzymaj jeszcze chwilę... - prosił, zacieśniając uchwyt na wodzach.

Resztkami sił trzymając się przy świadomości, wtuliłam się w pierś trzymającego mnie krasnoluda, chcąc osłonić się przed zimnym deszczem, uderzającym w moją twarz.

Dis mocniej przycisnęła łydki do boków swojego kuca, by zrównać się z bratem.

- Już prawie jesteśmy! - próbowała przekrzyczeć wichurę - Pobiegnę po Thranduila, zanieś Arissę do sali leczniczej na dolnym poziomie! Nie ma czasu tarabanić się na samą górę...

Gdy tylko dwa kucyki wreszcie znalazły się w królewskich stajniach, Thorin chwycił moją bezwładną postać w ramiona i zwinnie zeskoczył z kucyka. Nie kontaktowałam już z otoczeniem - przytomność straciłam na chwilę przed tym, jak ukochany dowiózł mnie do Ereboru.

Dis niczym błyskawica ruszyła korytarzem w poszukiwaniu króla elfów. Wbiegła po schodach na pierwszy poziom Góry. Zaczepiając przypadkowo napotkanych przechodniów, przemierzyła już ze trzy piętra w górę. Miasto powoli się wyciszało, z każdą chwilą mieszkańców na korytarzach ubywało, jednak księżniczka miała głęboką nadzieję, że znajdzie gdzieś jeszcze przechadzającego się leśnego króla.

- Wasza wysokość! - wykrzyknęła, gdy zza zakrętu wyłonił się Thranduil wraz z Filim.

Oboje zaprzestali dyskusji i spojrzeli w stronę krasnoludki.

- Mamo, wszystko w porządku...? - książę przyjrzał się uważnie rodzicielce.

Ta jednak puściła pytanie mimo uszu. Najważniejsze było jak najszybciej zabrać do mnie Thranduila.

- Wasza wysokość, potrzebujemy twojej pomocy. - wysapała, stając przed jasnowłosym mężczyzną.

- Naprawdę? - uniósł brew, praktycznie nie zmieniając wyrazu swej twarzy.

- Królowa umiera. - oznajmiła prędko.

Dopiero tak niespodziewana i poważna informacja wprawiła mięśnie twarzy elfa w ruch. Zmarszczył brwi i podejrzliwie przyjrzał czarnowłosej.

- Co?! - Fili spojrzał na matkę wielkimi oczami.

- Została otruta. - wyjaśniła niecierpliwie i posłała Thranduilowi pełne nadziei spojrzenie - Nasi uzdrowiciele nie mogą jej pomóc...

- Dlaczego ja bym mógł?

- Elfy zawsze znały się lepiej na medycynie i miały w niej szerszy zasięg. - złożyła dłonie, jak do modlitwy - Tauriel uratowała mojemu synowi życie przed trucizną, macie o wiele większe możliwości niż my.

Elf stał w milczeniu i próbował zrozumieć tę sytuację. Ponieważ czas był teraz najważniejszy, Dis znowu się odezwała:

- Panie, błagam cię w imieniu mojego brata... - poprosiła - ...błagam cię, pomóż jej.

Ich spojrzenia skrzyżowały się na zaledwie sekundę, ale wydała się ona trwać kilka minut. Thranduil dostrzegł tak wiele emocji w oczach księżniczki, że wiedział już, co ma robić.

- Zabierz mnie do niej. - polecił.

Dis, wypuszczając powietrze z ulgą, obróciła się i ruszyła schodami w dół, prowadząc króla elfów do sal dla chorych. Niemal biegnąc, pokonali wszystkie korytarze dzielące ich od miejsca docelowego. Księżniczka wpadła do środka, odrzucając skrzydła ciężkich drzwi na boki.