INEVITABLE |TAEJIN|

Artık Bir Ailem Var |final|

Birkaç gün içinde fiziki kuvvetimi geri kazandım ve yataktan çıkıp kendime bakabildim. Yaralarım hızla solmuş ve sonra da yok olmuştu. Keşke duygusal yaralar da böyle iyileşebilseydi ancak hafızam hatıraları tutabildiği sürece onları taşıyacağımı biliyordum. Hafızamın haftalar önceki o gecenin en ufak detayını bile unutmamaya kararlı olduğunu düşünüyordum çünkü ne zaman gözlerimi kapatsam gerçekçi kabuslar görüyordum. Yoongi, Hoseok ve Taehyung üçlüsüne iyi görünmeye çalışıyordum ama onları kandırabildiğimi düşünmüyordum çünkü işitme duyuları doğaüstüydü ve neredeyse her gece uykuya dalana dek ağlıyordum.

Hasta olmamın Taehyung için ne kadar güç olduğunu ilk defa aşağıya indiğimde ve yemek salonuna ne yaptığını gördüğümde fark ettim. Taehyung odadaki neredeyse her şeyi parçaladığı için artık boş sayılırdı. Hoseok Taehyung'un masadan kibrit çöpleri yaptığını söyledi, bu yüzden onu çoktan atmışlardı. Masayı şereflendiren süslü mumluklar öyle eğilmişlerdi ki erimiş gibi görünüyorlardı.

Taehyung'un görevlileri çıkarmasının bir nedeni de buydu. İyileşmemle ilgili tüm kargaşa, doktorların burada oluşu, arabamı parçalamak zorunda kalmaları ve polisin gelmesi yüzünden
Taehyung görevlileri sürekli burada oldukça tuhaf şeylerin olmadığına ikna edip duramazdı. Ayrıca yakında evde beş tane olgun ve iki tane yarı melek olacağını fark etti, yani birisi elbet çalışanların önünde yanlış zamanda bir hareket yapacaktı. Onlara tazminatlarını cömertçe ödedi ve başka bir yerde yeni pozisyonlar buldu.

♡︎

Noel sabahında Taehyung, Yoongi, Hoseok ve ben kütüphanede toplandık. Üçlü önüme kucak dolusu hediye yığmıştı. Ben, "Şey, vay canına, çocuklar," diye mırıldanırken kaplanmış hediye paketlerinin altına neredeyse gömülmüştüm. "Bu çok iyi, tamam ama şey, kimse böyle hediye almıyor. Bu biraz fazla."

Yoongi ciddi bir tonda, "Ne demek istiyorsun?" diye sordu.

Tekrar etrafa, kule olmuş hediye yığınına baktım. "Diyorum ki, beni şımartacaksınız. Sonra bozulacağım ve artık benden hoşlanmayacaksınız."

Hoseok kaşlarını çattı. "Bozulamazsın. Fizyolojin bunu engellemek için savunma.."

Taehyung gülerek, "Kelimesi kelimesine bunu kastettiğini sanmıyorum Hobi," diye araya girdi.

"Boş verin," dedim hafifçe, bunun ne kadar fazla olduğuna dair fikirlerinin olmadığını fark ettim. Yarı insanla ilk Noellerini mahvetmemek için daha çok çaba harcamalıydım.

Abartılı hediyelerin kutularını açtım. Parfümler, bir cep telefonu, bir dizüstü bilgisayar, ayakkabılar, çantalar, montlar, kemerler, kıyafetler, çim hokeyi ekipmanları, yeni kayaklar ile kayak botları ve kar kaykayı vardı ve bunlar sadece paketlenmiş olanlardı. Yeni, kırmızı bir araba gibi paketlenemeyen başka hediyeler de vardı.

Taehyung elimden tutup arabayı görmem için beni yola çıkarırken heyecanını gizlemeye çalıştı. "Arabana yaptıklarımdan sonra sana yenisini almam gerekiyordu, yani pek hediye sayılmaz."

"Taehyung, bu bir Range Rover, ikinci el bir araba değil," dedim. Bunun diğer arabamdan on kat, belki daha fazla tuttuğunu biliyordum.

"Beğenmedin mi?" "

"Bana yeni bir araba alacağını hiç ummuyordum! Teşekkür ederim Tae." Yüzümü boynuna gömmek için kollarımı etrafına doladım. Herkesin bana verdiği şeyler için o kadar mahcup olmuştum ki ne yapacağımı bilmiyordum. Taehyung tepkime sevinmiş gibi görünüyordu. Ayaklarımı yerden kesip sanki kırılabilecek bir şeymişim gibi bana kontrolle, nazikçe sarıldı.