Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ÇAKALIN PENÇESİNE HAPSOLAN YARALI ANKA
♤
Yıldızlar gökyüzünden acımasızca koparılmış, ay sarp bir dağın arkasında gizlenmiş, kopkoyu bir gece her yeri kuşatmıştı. Kurtların ulumaları göğü delip geçiyordu.
Soğuk keskin bir uğultuyla kar yığınlarını aşarak kulaklara doluyor, dokunduğu yerde kesif bir sızı bırakıyordu.
Soğuğu yırtan tek şey kurtların sesleri değildi elbette, çakallar da devriye geziyordu.
Karargahtaki mesaisini bitiren Arda ve Ceyhun eve gitmek yerine meyhaneye gelmişlerdi.
Ceyhun duygu barındırmaksızın, "Bu kadın mı?" dedi sigarasından güçlü bir nefes çekerken. Elindeki fotoğrafı dikkatle incelemiş ardından karşısındaki adama uzatmıştı. Arkadaşının sert kayaya çarptığının farkındaydı.
"Bu kadın," dedi buz gibi bir sesle. Ses tonu havayı kaplayan soğuğu dâhi kıracak boyuttaydı.
"Afeti devran ama," diyen Ceyhun sandalyenin demirden sırtına yaslanarak arkadaşını göz hapsine aldı. "Aynı hataya düşme, üsteğmen çetin cevizdir,"
Fotoğraf karesindeki güzel çehreyi büyük bir hırsla incelerken, "Bu başka," dedi kendinden emin bir tonla. "Hata yapılmayacak kadar güzel," zehirli sarmaşıkları andıran gözleri sinsice parladı. "Üsteğmenin olması çok daha eğlenceli kılıyor ya zaten."
