SUPERG!RL

Κεφάλαιο 2ο

Η μαμά της γέλασε μαζί της και ένιωσε να παίρνει και αυτή χαρά από την χαρά της κόρης της. Ήξερε πως η κόρη της μπορούσε να αντιμετωπίσει μέχρι και δράκους που φτύνουν φωτιές. Ένα σχολείο θα φοβόταν;

«Δεν χρειάζεται να βρω κάποιο αγόρι, μονάχα φίλους. Δεν αντέχω την μοναξιά», είπε η Στεφανία, σκεπτόμενη την καλύτερη της φίλη, την Ζωή. Το χαμόγελο της χάθηκε για λίγο από το πρόσωπο της αλλά επανήλθε έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα.

«Θα τους βρεις. Είναι τόσο εύκολο.»

«Η Ζωή δεν μου έστειλε μήνυμα σήμερα το πρωί», είπε και το χαμόγελο της εξαφανίστηκε για μια ακόμη φορά.

«Μην μου πεις πως νομίζεις πως σε ξέχασε! Αδυνατώ να το πιστέψω αυτό.» Η Στεφανία πήγε να μιλήσει, όμως η μητέρα της την διέκοψε. «Με την Ζωή είστε καλύτερες φίλες. Γιατί να σε ξεχάσει;»

Το κορίτσι δεν έβρισκε κάποια απάντηση και έτσι ακολούθησε μια άβολη ησυχία μέσα στο αμάξι.

«Πολύ αγχώνεσαι για δεκαπεντάχρονη. Δεν είσαι καμιά μεγάλη γυναίκα σαν κι εμένα. Ακόμα κι εγώ δεν κάνω σαν κι εσένα», είπε η μαμά της, γελώντας και το κορίτσι άρχισε να γελάει πάλι. Πήρε χαρά από το γέλιο της μάνας της.

...

Ο δρόμος ήταν άθλιος ή τουλάχιστον έτσι τον χαρακτήρισε η μαμά της Στεφανίας. Η άσφαλτος ήταν τόσο παλιά, γεμάτη τρύπες με αποτέλεσμα το αμάξι να χοροπηδάει και οι δύο κοπέλες να ταρακουνιούνται μέσα στο όχημα.

Η απόσταση από το σπίτι στο σχολείο ήταν μόλις πέντε λεπτά. Μέχρι να τελειώσει η συζήτηση τους, είχαν ήδη φτάσει σε ένα μεγάλο κτήριο. Τα κόκαλα της Στεφανίας έτρεμαν και ξαφνικά αγχώθηκε για μια ακόμη φορά.

Το μεγάλο κτήριο έκρυβε τον ήλιο που προσπαθούσε να ανέβει όσο πιο ψηλά μπορούσε στον ουρανό. Ήταν ένα άσχημο κτήριο, με ξεβαμμένο μπεζ τοίχο και παράθυρα γεμάτα κάγκελα που το έκαναν να μοιάζει με φυλακή. Η αυλή του ήταν σχετικά μεγάλη αλλά ήταν όλη καλυμμένη με τσιμέντο και δεν υπήρχε κανένα δέντρο, τίποτα πράσινο. Φυλακισμένοι με σχολικά σακίδια έτρεχαν μέσα στην αυλή και μερικοί ήταν δίπλα από το αμάξι, κατευθύνονταν μέσα στην αυλή.

«Καλώς ήρθες στην κόλαση Στεφανία! Καλώς ήρθες στην κόλαση Στεφανία! Καλώς ήρθες στην κόλαση Στεφανία!» Αυτή η φράση επαναλαμβανόταν στο μυαλό της αλλά έπαψε να την σκέφτεται γιατί η μαμά της θα διάβαζε το μυαλό της και δεν ήθελε να την στεναχωρήσει.

Τότε, η μαμά της έβγαλε την ζώνη της και έστριψε το κορμί της, προκειμένου να φτάσει προς την κόρη της, στο διπλανό κάθισμα. Της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και της έδωσε το κουράγιο να ανοίξει την πόρτα και να βγει από το αμάξι.

«Καλή αρχή αγάπη μου!»

Η πόρτα έκλεισε πίσω της και το αμάξι απομακρύνθηκε από το σχολείο. Η Στεφανία δεν μπήκε καν στον κόπο να κοιτάξει την μαμά της όταν της είπε καλή αρχή. Ένιωθε πως δεν την χρειαζόταν πια. Πίστευε πως μπορούσε από εδώ και πέρα να τα βγάλει πέρα μόνη της. Ήταν έτοιμη. Ένιωθε έτοιμη να αντιμετωπίσει τους φόβους της.

Ένα τεράστιο κύμα αυτοπεποίθησης την χτύπησε. Έκανε ένα βήμα μπροστά αλλά χωρίς να γνωρίζει καλά την αίσθηση της αυτοπεποίθησης αυτό οδήγησε σε κάτι που δεν το περίμενε. Σήκωσε το πόδι της και μόλις το κατέβασε για να φτάσει την είσοδο του σχολείου, η γη τραντάχτηκε. Κυριολεκτικά, για κλάσματα του δευτερολέπτου το έδαφος κουνήθηκε και δημιουργήθηκε σεισμός. Ήταν δυνατός σεισμός. Ακούστηκαν τσιρίδες από την αυλή και πολλά παιδιά άρχισαν να τρέχουν μέσα και έξω από την αυλή χωρίς να σκοπεύουν να πάνε κάπου.

Η Στεφανία τρόμαξε και τότε δύο κάδοι που ήταν λίγα μέτρα μακριά της ανατινάχτηκαν λες και κάποιος είχε πετάξει κροτίδες μέσα. Σκουπίδια πετάχτηκαν στον αέρα, οι σακούλες τους έγιναν χιλιάδες κομματάκια, μερικά σκουπίδια το ίδιο και άρχισαν να χορεύουν στον αέρα. Η Στεφανία άρχισε να τρέχει προς την είσοδο του σχολείου για να ξεφύγει τα σκουπίδια που θα προσγειώνονταν στα μαλλιά της.

Ήταν τρομαγμένη, μπερδεμένη. Τι συνέβη μόλις τώρα;