O gece yağan yağmur, yer ve göğün yerini değiştirmişti.
O geceden sonra bir daha şafak sökmemeli, güneş doğmamalı, sabah olmamalıydı.
O gece şafak söktü, güneş doğdu, sabah oldu.
Olmamalıydı.
Lütfen bölümü oylayıp yorumlamayı unutmayın. Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel Zeyna'm, editler ve desteğin için çok teşekkür ederim!
Vedat Özkaya, Sencileyin
Claude Debussy & Alain Planes, Reverie
Aforizmadam, Bu Kalp
16. SARHOŞUN ELLERİ
Savaşan senken, bir adamın seninle savaşmadan seni yenebiliyor olması çok zordu.
Onu tanıdığımda, beni yeneceğini zaten biliyordum. Bunu, o gece onu gördüğüm anda anlamıştım. O gece, kaderimi değiştirdiği an ben artık bir daha o sokağın başında durması için ona yalvaran Zeliha olmayacağımı zaten biliyordum. Şimdi kendime çok benzeyen, ama bir o kadar da benimle ilgisi olmayan bir yabancıydım. Boğazımdaki ağrıyı tükürüğüme katarak yok etmek istedim.
Dudakları bir çocuğun en sevdiği, uykusunu çağıran ve en derin uykularda en güzel rüyaları görmesini sağlayan o ninni gibiydi. Dudakları dudaklarımdayken düşünmek için daha az vaktim vardı, daha az kafa yoruyordum; dışarıda devam eden hayat bana daha az dokunuyordu. Bunu fark etmek kendimi zehirliyormuşum gibi hissetmeme neden olmuştu.
