Öğle yemeği vakti geldi mesaj gelmedi. Öküz Mert. On dakika sonra Pelin gelecek masaya, yemeğe çağıracak beni. Dünkünün aksine işim erken bitti. Anneme ayırmak istiyorum bu on dakikamı. Annemi çok özledim. Benim dertlerimin bir kısmı ona aittir. Bir kısmı arkadaşlarıma. Onun dertleriyse sadece bana. Zaten sebebi ya benim o dertlerin ya da babam. İznim biteli iki hafta oldu ama annemle son telefon görüşmemde ağladı. Beni çok özlemiş. Ben de onu çok özledim, gerçekten. Yaşım ilerledikçe duygusallığa geçiş oldu kişiliğimde. Sanki yaş kemale ermiş gibi konuştum şu an ama. Demek istediğim alışmıştım izinde. Kaç gün geçirirsem geçireyim - bir gün bile olsa- ayrılışlarım çok koyuyor bana. Annemin yemeği gibisi yokmuş meğer. Annemin kokusu. Amaan. Daha aramadan başlayacağım ağlamaya.
- Annem.
- Kızım, nasılsın?
- İyiyim annem. Sen nasılsın?
- Ben de iyiyim ama özledim kızım.
- Ben de annem. Çok özledim babam nasıl?
- İyi kızım o da işte. Sen nasılsın? İşe alıştın mı?
Her zamanki annem. Aynı soruları bir daha sordu sonradan. Kapatırken komşusuna gideceğini söyledi. Bir de dayımla tartışmışlar. Tabi ki yengem yüzünden. Ben de dert etmemesini söyledim.' O senin kardeşin, elbet düzelir aranız. ' benim kardeşim Melis. Hele de iş hayatına gömüldükçe daha da birbirimize kaldık. Belli bir zamandan sonra insan, içine kapanıyor sanırım. Ya da herkes bir şekilde ilerlerken hayatında vakti kalmıyor çok sevdiği 'dostlarına'.
Yazık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PAVLOV'UN SAHİBİ
RomanceAyça'nın hayatına dalıyoruz. O kapılarını aşka açmaya karar veriyor ve kocaman bir karmaşanın içine düşüyor!
